ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - ΟΜΙΛΙΑ: «Ο Κοινοτισμός πειθαρχεί τον εγωισμό»

                                       

                                «Ο Κοινοτισμός πειθαρχεί τον εγωισμό»

 

Ο Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης «Κοινοτικόν», το βιβλιοπωλείο «Discover» και οι «Εναλλακτικές Εκδόσεις» σας καλούν το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 19:00 στο ξενοδοχείο «Βυζαντινό», όπου ο Μελέτης Μελετόπουλος, καθηγητής και συγγραφέας, θα παρουσιάσει την κοινοτική θεωρία και τις κοινοτικές ιδέες με αφορμή την πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του «ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ: ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΒΙΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ».

          Ο Κοινοτισμός υπήρξε ένα ριζοσπαστικό, ιδεολογικό κίνημα στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου. Πρωτοεμφανίζεται στο έργο του Ίωνος Δραγούμη, αναπτύσσεται ολοκληρωμένα από τον Κωνσταντίνο Καραβίδα ως κοσμοθεωρία, πολιτικό πρόγραμμα και μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Εκφράζεται με την εφημερίδα «Κοινότης», που εξέδιδε στον μεσοπόλεμο ο νεαρός Ντίνος Μαλούχος και προβάλλεται ως αυθεντικό κοινωνικό κύτταρο του ελληνισμού από τον κοινωνιολόγο Δημοσθένη Δανιηλίδη.

            Ο Κοινοτισμός όμως έχει κι άλλες διαστάσεις: Η πιο σύγχρονη και ίσως η πιο ενδιαφέρουσα είναι η ψυχαναλυτική, που αφορά στην καθυπόταξη του Εγώ και τη δημιουργική διύλισή του στο πλαίσιο της κοινότητας.

  Σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, όλο και περισσότεροι στρέφουν το ενδιαφέρον τους προς τον Κοινοτισμό ως ρηξικέλευθο εργαλείο ανάλυσης, πολιτικής σκέψης και μεθόδου εργασίας για την ανασυγκρότηση της ελληνικής πραγματικότητας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Κοινοτισμός στην αναδόμηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης προς μια ουσιαστική κατεύθυνση.       

             Προλογίζει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος («Κοινοτικόν» ).

ΕΚΔΗΛΩΣΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ «Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ»

ΕΚΔΗΛΩΣΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ

«Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ»

Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ώρα 6.00 μ.μ., στην ΑΓΟΡΑ ΑΡΓΥΡΗ, Αγίου Ανδρέου και Αράτου, Πάτρα.

Διοργανωτής: «Κοινοτικόν»

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:

Νίκος Ντάσιος (Μηχ/γος Μηχανικός, Msc Αστική και Περιφερειακή Ανάπτυξη - Ομάδα για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Κ. Π. Άρδην)

Θεόδωρος Ντρίνιας («Κοινοτικόν»)

Το κλεπτοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης  της μεταπολίτευσης και οι παρασιτικές ελίτ που ηγεμόνευσαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες υποτίμησαν και υποβάθμισαν την παραγωγική βάση της χώρας. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και ακόμα περισσότερο μετά την είσοδο στην Ευρωζώνη η παραγωγική υποβάθμιση της χώρας εξέλαβε καταστροφικές διαστάσεις. Η επιβολή των Μνημονίων, όμως και η κυριαρχία της Τρόϊκας οδήγησαν μετά το 2010 κυριολεκτικά στην παραγωγική εκχέρσωση της χώρας, με τη μετεξέλιξη του «παρασίτου–Ελλάδα» σε αποικία χρέους υπό γερμανο-οθωμανικό έλεγχο.

Συνεπώς, θεωρούμε αδιανόητη οποιαδήποτε συζήτηση για την αποτίναξη του ζυγού των Μνημονών, της νέο-αποικιοκρατίας και της εγχώριας κλεπτοκρατίας χωρίς να μπαίνει στο κέντρο αυτής της συζήτησης το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και φυσικά το αντίστροφο.

Η διασφάλιση μιας εκτεταμένης παραγωγικής βάσης εξασφαλίζει ένα στοιχειώδες επίπεδο παραγωγικής αυτονομίας το οποίο με τη σειρά του είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική αυτονομία του ελληνικού λαού.

Μια συζήτηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση στις μέρες μας πρέπει να καλύπτει οπωσδήποτε τα παρακάτω ζητήματα:

·         Ποιοι και ποιες πολιτικές ευθύνονται για την παραγωγική ερημοποίηση της χώρας και το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου; Ποιες είναι οι τρομακτικές κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, δημογραφικές, πολιτισμικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις αυτής της ερημοποίησης;

·         Τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει η προσπάθεια για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και ο στρατηγικός προσανατολισμός της. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η συζήτηση για την κατανομή των οικονομικών πόρων και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

·         Η παρουσίαση των εκατοντάδων εγχειρημάτων που ήδη εξελίσσονται σε όλη την επικράτεια εν μέσω κρίσης, τα οποία μπορούν να αξιολογηθούν και να αποτελέσουν μια πρώτη μαγιά προς την κατεύθυνση της αναγέννησης της παραγωγής (από τα εργαστήρια και τις ομάδες ερευνητών μηχανικών στα Παν/μα και στα ΤΕΙ, τις πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση  Λογισμικού Ανοιχτού Κώδικα, τους βιώσιμους αγροτικούς συνεταιρισμούς μας,  μέχρι αυτά της «συμβολαιϊκής γεωργίας», από το Κίνημα χωρίς Μεσάζοντες, αστικής γεωργίας, νέων κοινωνικών επιχειρήσεων και καταναλωτικών συνεταιρισμών κ.ο.κ.).

·         Η αποτύπωση των δυνατοτήτων ενίσχυσης και οι ενέργειες πρακτικής στήριξης νέων προσπαθειών στον τομέα της παραγωγής, ιδιαίτερα εκείνων που προέρχονται από άνεργους νέους/νέες ή στρώματα που ζουν σε δύσκολες συνθήκες στα μεγάλα αστικά κέντρα.

·         Τέλος, ο ρόλος που μπορεί να παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην ενίσχυση και στο συντονισμό ενεργειών που εντάσσονται στην προσπάθεια για την αναγέννηση της παραγωγής σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.

Χώρος εναλλακτικής παρέμβασης «Κοινοτικόν»

“Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και η γεωπολιτική της Ανατολικής Μεσογείου - Οι επιπτώσεις στην Ελλάδα”.

 

Ο Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης "Κοινοτικόν" οργανώνει την Δευτέρα 27 Μαΐου στις 7.30 μ.μ.

 εκδήλωση-συζήτηση με θέμα:

 

“Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και η γεωπολιτική της Ανατολικής Μεσογείου - Οι επιπτώσεις στην Ελλάδα”.

 

Ομιλητής:

 

Βαγγέλης Πισσίας, Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής της Διεθνούς Αποστολής για την Ειρήνη στη Συρία

 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο "Κοινοτικόν", πεζόδρομος Ηφαίστου 50, Πάτρα.

Η κουλτούρα του εθισμού και οι επιπτώσεις της στην κοινωνία

Πεζόδρομος Ηφαίστου 50, Πάτρα -  http://koinotikon.wordpress.com - email: koinotikon@gmail.com

ΕΚΔΗΛΩΣΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Την προσεχή  Πέμπτη 18 Απριλίου στις 7.30 μμ, στο στέκι «Κοινοτικόν»,  πεζόδρομος Ηφαίστου 50 (μεταξύ Γεροκωστοπούλου και Πατρέως) θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:

Η κουλτούρα του εθισμού και οι επιπτώσεις της στην κοινωνία

με ομιλητή τον Γ. Νικηφορίδη, καθηγητή Ιατρικής Φυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών και αντιπρόεδρο του  Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ) Πάτρας.

Στην εισήγηση θα αναλυθεί η σχέση πάσης φύσεως εθισμών και εξαρτήσεων (ναρκωτικά, internet, ηλεκτρονικά παιχνίδια κ.λπ.) με το κοινωνικό πλαίσιο και θα αναδειχθούν οι προβολές της "Ναρκοκουλτούρας" στο χώρο της αγοράς (φετιχισμός), της ενημέρωσης, της εκπαίδευσης και στην εν γένει αλλαγή του αξιακού πλαισίου.

Η προσέγγιση του θέματος στοχεύει:

(α) στην τεκμηρίωση του τρόπου αποτύπωσης των φαινομένων του χημικού και συμπεριφορικού εθισμού στο εγκεφαλικό υπόστρωμα και επομένως της σχέσης αιτίου (κοινωνικό πλαίσιο) - αποτελέσματος (αλλοτρίωση υποκειμένου)

(β) στη διερεύνηση των μηχανισμών ιδεολογικής αλλοτρίωσης και

(γ) στην πρόταση διαδικασιών "θεραπείας".

Είσοδος ελεύθερη.

12 Απριλίου 1204: Δεν ξεχνάμε την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους σταυροφόρους

Άρθρο του έγκριτου Βυζαντινολόγου, Σερ Στήβεν Ράνσιμαν, που πρέπει να διαβαστεί από όλους:

Ενώ τονίζεται η 29η Μαϊου 1453 ως το τέλος της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας μας, το κυριότερο γεγονός που κλόνισε την ύπαρξή της ανεπανόρθωτα, και οδήγησε στον οριστικό τερματισμό της υλικής και οικονομικής υπεροχής του κράτους μας σε όλη την Ευρώπη, και τελικά στο 1453, δηλαδή η καταστροφή της Ρωμανίας από τη Δύση, με την Άλωση της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινούπολης την 13η Απριλίου 1204 από τους Σταυροφόρους, αποσιωπάται ή δεν του δίνεται η πρέπουσα σημασία. Θα έλεγε κανείς, ότι επειδή ο προσανατολισμός του νεοελληνικού κράτους ήταν προς τη Δύση, οι ηγέτες του σκέφτηκαν ότι αυτός ο προσανατολισμός συνεπάγεται απαραίτητα και τη λήθη της ιστορίας, τη λήθη του γεγονότος ότι εξαιτίας της Άλωσης του 1204 Η Ρωμηοσύνη στάθηκε αδύναμη να αντιμετωπίσει τους Τούρκους. Με άλλα λόγια, η Άλωση του 1204 οδήγησε στα 400-600 χρόνια Τουρκοκρατίας, αλλά αυτό το συμπέρασμα απωθήθηκε, πιθανότατα λόγω του ιδεολογικού προσανατολισμού της ηγετικής τάξης του Ελληνικού κράτους. Είναι σήμερα γενικά παραδεκτό, πως αυτή ήταν η αιτία της επικράτησης των Τούρκων στη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια. Ένα Ρωμαίικο Κράτος που δεν θα είχε υποστεί την Άλωση του 1204, πιθανότατα θα ανέκαμπτε, όπως είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν άλλωστε, και θα αντιμετώπιζε τους Τούρκους νικηφόρα, όπως και τους Άραβες. Αλλα αυτή η ευκαιρία δεν δόθηκε στην ρωμηοσύνη.

Η ευκαιρία να χτυπηθεί η Ρωμηοσύνη, δεν άργησε να δοθεί στους Φραγκολατίνους. Ήδη από τον 12 αι. πολλές δεκάδες χιλιάδες από αυτούς υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη. Απολάμβαναν προνόμια και ήταν προκλητικοί προς τους Ρωμηούς της Κωνσταντινούπολης. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός παραχώρησε το 1082 υπέρμετρα δικαιώματα που τους έκαναν μισητούς στους Ρωμαίους. Ο Ιωάννης ο Β’ έκανε κάποιες προσπάθειες ώστε θα θέσει τέλος στα προνόμια αυτά. Αλλά η ενέργεια του αυτή, είχε ως αποτέλεσμα εχθροπραξίες από μέρους τους τόσο στο Αιγαίο, όσο και στο Ιόνιο και την Αδριατική. Αναγκάστηκε, ο αυτοκράτορας να ξαναδώσει πίσω τα προνόμια, όταν ο στόλος των Βενετών κινήθηκε εχθρικά προς τα εδάφη της Ρωμανίας. Οι Λατίνοι είχαν αλλοιώσει πολλές πλευρές της δημόσιας ζωής και οικονομικά διείσδυαν στον εμπορικό/επαγγελματικό ιστό συμβάλλοντας στην παρακμή της αυτοκρατορίας. Η Ρωμαϊκή οικονομία, πλέον ήταν υποχείριο της δύσης.

Ο λαός της Ρωμηοσύνης, αντιστάθηκε στις προκλήσεις τους, με μεγάλες εξεγέρσεις, οι οποίες βάφτηκαν με αίμα. Τον Μάιο του 1182, έγινε η πρώτη εξέγερση κατά των Λατίνων. Μια επανάσταση που χαρακτηρίστηκε από σφαγές και εξανδραποδισμούς. Κάτω από την πίεση της κατάστασης ο Ανδρόνικος ο Α’ αναγκάστηκε να υιοθετήσει την αντιλατινική πολιτική. Όπως είναι φυσικό, οι Λατίνοι αντέδρασαν κατά της Ρωμανίας. Η επεκτατική πολιτική τους εκφράστηκε με την επίθεση των Ούγγρων στη βαλκανική το 1183 καθώς και με την επίθεση των Νορμανδών κατά των Ρωμαϊκών εδαφών το 1185, με αποτέλεσμα την άλωση της Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε νέα επανάσταση του δυσαρεστημένου από τα γεγονότα λαού στην οποία σφαγιάστηκε ο Ανδρόνικος.

Αυτοκράτορας έγινε ο Iσαάκιος ο B΄ ο Άγγελος. Δυστυχώς, εκείνη την περίοδο, η Ρωμανία έπασχε από ελλιπή ηγεσία Οι Άγγελοι ήταν ίσως η χειρότερη δυναστεία! Ο Παπαρρηγόπουλος λέει (Δ΄ Β 237): “η ολεθρία των Αγγέλων γενεά”. ο Iσαάκιος προσπάθησε να έρθει σε συνεννόηση με τους Λατίνους και να τους παραχωρήσει ξανά, ευνοϊκή μεταχείριση. Το 1187 επαναφέρει τα προνόμια των Βενετών, οι οποίοι έχουν πλέον την υποχρέωση να μην συνάπτουν συμμαχίες ενάντια στην Αυτοκρατορία. Το 1195 ανατρέπεται ο Ισαακιος από τον Αδελφό του Αλέξιο Γ’ , πράγμα το οποίο κάνει τους Βενετούς σκεπτικούς, αν και τα προνόμια τους ανανεώνονται.

Ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ’ ήταν ο πνευματικός πατέρας της 4ης Σταυροφορίας. Υπήρχε σε αυτήν ένα ανάμεικτο πνεύμα αρρωστημένης θρησκευτικότητας και «ιπποτικής» ιδεολογίας. Έστειλε τους Λατίνους ιεροκήρυκες να προωθήσουν την υπόθεση του ιερού πολέμου στην Δυτική Ευρώπη. την κήρυξη του ιερού πολέμου. Ο Θεοβάλδος ο Γ΄., κόμης της Καμπανίας, κήρυξε τελικά τον (ανίερο) πόλεμο. Οι Σταυροφόροι “Ήταν ένα περίεργο ανακάτωμα από ευσεβείς και θρήσκους άνδρες, αλλά και από αποβράσματα της κοινωνίας, από ανθρώπους, δηλαδή, που ήταν ικανοί για κάθε έγκλημα” [Παντίτ Νεχρού “Παγκόσμιος Ιστορία”, επιστολή 62α]. Μυριάδες λαού έσπευσαν στο κάλεσμα των κηρύκων της Σταυροφορίας. Η θρησκευτικότητα ήταν πρόσχημα και επικάλυψη της κατάκτησης. Οι ελευθερωτές των Αγίων Τόπων έγιναν κατακτητές της Ανατολής, κοσμικοί και πνευματικοί αφέντες και δυνάστες. Το φεουδαρχικό κλίμα της Φράγκικης Δύσης μεταφυτεύτηκε στην Ανατολή.

To συμβούλιο που αποτελείτο από τους Φεουδάρχες οι οποίοι λάμβαναν μέρος στην σταυροφορία αποφάσισε πως η συγκέντρωση θα γινόταν στην Βενετία και κατόπιν θα κατευθύνονταν είτε στην Συρία, είτε στην Αίγυπτο. Οι σταυροφόροι έπασχαν τόσο από πλευράς οργάνωσης και εξοπλισμού, όσο και στα οικονομικά. Γι’ αυτό συνάψανε συμφωνία με τους Βενετούς, με την οποία θα παρείχετο τροφή και υποστήριξη, έναντι 85.000 μάρκων. Επίσης προσέφεραν και τα μισά εδάφη που θα κατακτούσαν οι σταυροφόροι. Οι περισσότεροι έφτασαν το 1202, αργοπορημένα στην Βενετία. Η οργάνωση, ο εξοπλισμός και τα οικονομικά τους ήταν σε άθλια κατάσταση. Μια και δεν μπορούσαν να τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους, οι σταυροφόροι αναγκάστηκαν να βοηθήσουν τους Βενετούς χτυπώντας εχθρικές πόλεις, ως «πληρωμή». Κατέστρεψαν και λεηλάτησαν την πόλη Ζάρα.

Ο Βολταίρος έλεγε ότι η “Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους” δεν ήταν ούτε αγία, ούτε ρωμαϊκή ούτε καν αυτοκρατορία! Η Βενετική “Serenissima Repubblica” (Γαληνότατη Δημοκρατία) κατ’ αναλογία , ούτε γαλήνια, ούτε και Δημοκρατία ήταν. Ήταν ένα κράτος βαθιά ιμπεριαλιστικό, πλουτοκρατικό, αποικιοκρατικό και ρατσιστικό / αριστοκρατικό. Το Βενετικό κράτος ήταν «εμπορικό». Βεβαίως, δεν γνωρίζουμε αν το να είσαι κλέπτης και κλεπταποδόχος είναι «εμπόριο». Ο Φράγκος σταυροφόρος εντυπωσίασε, κλέβοντας και διαλύοντας την Ρωμηοσύνη. Δεν είναι μόνο τα «ελγίνεια» μάρμαρα που ξέρουμε όλοι. Όποιος έχει επισκεφθεί την Ιταλία, θαυμάζει, τα τέσσερα χάλκινα άλογα που κοσμούν τον εξώστη του ναού, τα οποία κάποτε στόλιζαν τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης! Ακόμα και η βαριά μεγαλοπρεπής χαλύβδινη πόρτα του ναού, κάποτε κοσμούσε την Αγία Σοφία! Η Βενετία, ξεκίνησε ως μία καθαρά Ρωμαίικη πόλη, αλλά τελικά κατάληξε να αλωθεί πολιτισμικά από τους Φράγκους και να γίνει και αυτή Φραγκική. Αυτό συνέβη, κυρίως, μετά την κατάληψη του Πατριαρχείου Ρώμης από τους Φράγκους. Για παράδειγμα, ως τον 10ο αιώνα τα δημόσια έγγραφα της Βενετίας άνοιγαν με το όνομα του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Στα τέλη του 12ου αιώνα όλοι οι Δόγηδες έφεραν τίτλους Ρωμηών αυλικών αξιωματούχων. Το σύστημα χρονολόγησης των εγγράφων παρέμεινε Ρωμαϊκό και συνέχισε να χρησιμοποιεί το μεσαιωνικό Index, ενώ ως την ενθρόνιση του τελευταίου βενετού Δόγη το 1789 το τελετουργικό ακολουθούσε αυστηρά τη Ρωμαίικη παράδοση. [GHERARDO ORTALLI, «H Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004] Μόνο μετά το 1797, οπότε και εγκαθιδρύθηκε η «Γαληνότατη Δημοκρατία», η Βενετία απέταξε εντελώς τα σύμβολα της Ρωμαίικης αυτοκρατορίας.

Στην πόλη Ζάρα στην Αδριατική Ακτή, αρχές του 1203, οι σταυροφόροι δέχτηκαν τους αντιπροσώπους του Αλέξιου Δ΄ Αγγελου , υιού του εκθρονισμένου και τυφλωμένου Ισάκιου Β΄ Αγγελου,. Η αδελφή του Αλέξιου είχε παντρευτεί τον βασιλιά της Σουηβίας Φίλιππο. Ο Αλέξιος Δ΄ έχει χαρακτηριστεί ο «Εφιάλτης» της Ρωμανίας! Αυτός έφερε τους Λατίνους Σταυροφόρους στην Κωνσταντινούπολη. Ήθελε να αποκαταστήσει, στον θρόνο, τον πατέρα του Ισαάκιο. Συνεργάστηκε όμως, με τους εχθρούς της αυτοκρατορίας, για να πετύχει τον σκοπό του. Οι Σταυροφόροι δεν μπόρεσαν να αποφασίσουν, και απέπλευσαν προς Κέρκυρα, όπου ο Αλέξιος επανέλαβε τις προτάσεις του.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε ο δόγης της Bενετίας Eρρίκος Δάνδολος, ο οποίος έτρεφε μίσος κατά των Ρωμηών. Ο Δάνδολος έγινε Δόγης όταν ήταν 85 ετών. Είχε τυφλωθεί στην Κωνσταντινούπολη, ενώ ήταν επικεφαλής μίας πρεσβείας των Βενετών στον Μανουήλ Α΄ Κομνηνό. Το 1171, ο αυτοκράτορας, έχοντας απηυδήσει από την “ανυπόφορη” συμπεριφορά των Βενετών εμπόρων, είχε συλλάβει μερικούς από αυτούς. Ο Δάνδολος θα έλθει, τότε, σε σύγκρουση με τον Μανουήλ Α΄ και σε μια συμπλοκή στην Πόλη, τραυματίστηκε και τυφλώθηκε. Έτσι, ο Δάνδολος μισούσε θανάσιμα τους Ρωμηούς και ανέμενε κάποια ευκαιρία, για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Επόμενο ήταν να «αρπάξει την ευκαιρία» και να ασκήσει και αυτός επιρροή, ώστε η εκστρατεία να κατευθυνθεί προς την Νέα Ρώμη / Κωνσταντινούπολη.

Τον Μάιο του 1203 ο στόλος των σταυροφόρων έφυγε από την Κέρκυρα και έφθασε στην Βασιλεύουσα τον Ιούνιο. O ιππότης Γοδεφρείδος Bιλλεαρδουΐνος, που μετείχε ο ίδιος στη Σταυροφορία, έκπληκτος και αυτός, έγραψε χρονογραφία («Χρονικό της Κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης») που δίνει σαφή εικόνα των εντυπώσεων, σχετικά με το μέγεθος του ρωμαϊκού πολιτισμού, που αντίκρισαν οι στρατιώτες:

Παράγραφος 128.: «Τώρα μπορείτε να μάθετε πως κοίταζαν επίμονα την Κωνσταντινούπολη εκείνοι που δεν την είχαν δει ποτέ [σ.σ.: αναφέρεται στην στιγμή όπου τα δυτικά στρατεύματα πρωτοαντίκρισαν την Πόλη, 24 Ιουνίου 1203]. Γιατί δεν μπορούσαν καθόλου να σκεφτούν πως μπορεί να υπάρχει σε όλο τον κόσμο μια τόσο ΠΛΟΥΣΙΑ πόλη, όταν είδαν αυτά τα ψηλά της τείχη και τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ πύργους κι αυτά τα ΠΛΟΥΣΙΑ παλάτια με τις ψηλές εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές που κανείς δεν θα το πίστευε αν δε το έβλεπε με τα μάτια του, και ακόμα το μήκος της πόλης που κυβερνούσε τις υπόλοιπες. Και μάθετε πως δεν υπήρξε άνθρωπος, άνθρωπος τόσο ασυγκίνητος, που να μην ανατριχιάσει. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου περίεργο, γιατί ποτέ δεν ανέλαβαν άνθρωποι μια τόσο μεγάλη επιχείρηση από τότε που χτίστηκε ο κόσμος.»

Τρομοκρατημένος ο σφετεριστής αυτοκράτορας Αλέξιος Γ΄ διέφυγε στην Θράκη παίρνοντας μαζί του το κρατικό θησαυροφυλάκιο. Με την βοήθεια των Φράγκων που παρέμειναν έξω από την πόλη, ο τυφλωμένος πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Β΄ Άγγελος αποκαταστάθηκε στον θρόνο του. Συναυτοκράτορας έγινε ο υιός του Αλέξιος Δ΄ Άγγελος. Ο Iσαάκιος επικύρωσε με χρυσόβουλλο όλες τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει απέναντι στους Σταυροφόρους ο Aλέξιος ο Δ΄. Η βασιλεία τους, όμως, δεν κράτησε πολύ.

Ο λαός αντέδρασε στην υποδούλωση στους δυτικούς, που ήταν εμφανής και ξέσπασε επανάσταση. Την αγανάκτηση του πληθυσμού προκάλεσαν η επιβολή βαριάς φορολογίας και η ληστρική συμπεριφορά των σταυροφόρων. Η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα ο Αλέξιος Δ’ να χάσει τόσο το στέμμα, όσο και την ίδια τη ζωή του. Στο θρόνο ανέβηκε ο γαμπρός του Αλέξιου Γ’, Αλέξιος Ε’ Δούκας Μούρτζουφλος τον Ιανουάριο του 1204. Οι σταυροφόροι εκμεταλλεύθηκαν την ευκαιρία και αποφάσισαν να επέμβουν, αυτή τη φορά όμως για να τοποθετήσουν όχι μια Ρωμαίικη κυβέρνηση, αλλά μια δική τους. Με εισήγηση του δόγη της Βενετίας Δάνδολου υπέγραψαν μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης συμφωνία διανομής των εδαφών της Ρωμανίας (Partitio Romaniae) και άρχισαν την πολιορκία της πόλης που έπεσε στα χέρια τους στις 13 Απριλίου 1204. Η ειρωνεία της τύχης είναι πως ο Δάνδολος πέθανε στην Κων/πολη και θάφτηκε στην Αγία Σοφία.

Η “βασιλίδα των πόλεων”, απόρθητη από την εποχή της ίδρυσής της υπέκυψε για πρώτη φορά στον εχθρό. Φοβερές λεηλασίες και σφαγές ακολούθησαν την άλωση της Πόλης. Kύριοι της Kωνσταντινούπολης οι σταυροφόροι και οι συνεργάτες τους Bενετοί επέβαλαν το δίκαιο του κατακτητή. Οι σφαγές και η λεηλασία των δημόσιων κτηρίων και των ιδιωτικών κατοικιών ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Άπληστοι και ακόρεστοι οι ιππότες της Δύσης επέπεσαν πάνω στα θαυμαστά πλούτη και τους θησαυρούς που είχαν συγκεντρώσει αιώνες πολιτισμού στη Bασιλεύουσα. [«H Δ’ Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης», Nίκος Γ.Mοσχονάς Iνστιτ. Bυζαντ. Eρευνών, ενθετο "Επτά Ημέρες" εφημ "Καθημερινή", 1-11-98].

Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ’ (1198-1216), θα απειλήσει, δήθεν, τους Σταυροφόρους με αφορισμό, αλλά θα φροντίσει να λησμονήσει, εγκαίρως, την απειλή του. Μετά την καταστροφή της Βασιλεύουσας, θα γράψει προς τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Λάσκαρη ότι «οι Λατίνοι υπήρξαν όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους ‘Ελληνες για την άρνησί τους να δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας» [Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, “'Ελληνες και Λατίνοι”, Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα , σ. 278,] Σε ολόκληρη την Δύση θα ψάλλουν ύμνους για να πανηγυρίσουν την πτώση της «μεγάλης ανίερης (profana) πόλεως».

Στη θέση του αυτοκράτορα τοποθετήθηκε νέα λατινική κυβέρνηση. Οι κληρονόμοι του Ρωμαϊκού θρόνου, από τις επαρχίες της αυτοκρατορίας, επρόκειτο να συνεχίσουν τους αγώνες, μέχρι την ανάκτησή της το 1261 από το Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο.

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ:

«Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του ευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξαν εξ ολοκλήρου καταστρεπτικές. Η λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, την οποία το Βυζάντιο (σ.σ: διάβαζε Ρωμανία) συντηρούσε επί εν­νέα αιώνες μετά από την επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύου­σας, έσβησε ξαφνικά… Το έγκλημα της Τέταρτης Σταυροφορίας παρέδω­σε την Κωνσταντινούπολη και τη Βαλκανική Χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας… Προκειμένου να αντιληφθούμε την πλήρη σημασία της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης, αν η προ έξι αιώνων Ρωμανία δεν είχε καταστραφεί. Μπορεί κανείς να φανταστεί όχι μόνο τη Μαύρη Θάλασσα, τον Βόσπορο και τον Μαρμαρά να περιβάλλονται από προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη, αλλά ακόμα και τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου να έχουν επι­στρέψει υπό μια καλή διακυβέρνηση και υπό μια θρησκεία η οποία δεν αποτελεί φραγμό στον πολιτισμό…» [σερ Έντουιν Πήαρς, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204»]

Η λεηλασία και απογύμνωση της Κωνσταντινουπόλεως από όλα της τα πλούτη, δεν είχε όμοιο της. Όσοι τολμούσαν να αντισταθούν σφάζονταν επί τόπου. Δεν έμεινε παλάτι, αρχοντικό εκκλησία μεγάλη ή μικρή, μοναστήρι, χαμοκέλα, που να μην υποστεί φρικώδη λεηλασία. Ιδίως τους προσέλκυσε ο μυθικός πλούτος της Αγίας Σοφίας. Μπήκαν μέσα στον Ιερό Ναό με άλογα και μουλάρια που λέρωναν με τις κοπριές τους το μαρμάρινο δάπεδο. Και άρχισαν με φρενιτιώδη ταχύτητα να ξηλώνουν και να παίρνουν τα πάντα: από άγια δισκοπότηρα, ευαγγέλια, ιερά άμφια, άγιες εικόνες, την Αγία Τράπεζα, και το ασημένιο εικονοστάσιο του Τέμπλου, αφού προηγουμένος το έκαναν κομμάτια, μανουάλια, πολυκάνδηλα, μέχρι και κουρτίνες. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της λεηλασίας μια Γαλλίδα πόρνη ανεβασμένη στον πατριαρχικό θρόνο χόρευε ασεμνα μισόγυμνη και τραγουδούσε. Ούτε οι τάφοι των Αυτοκρατόρων γλύτωσαν: συλήθηκαν όλοι, ενώ τα λείψανα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί. π.χ. το πτώμα του Βασίλειου Β’ Μακεδόνα πετάχτηκε έξω και στα χέρια του τοποθέτησαν οι Φράγκοι μια φλογέρα –ειρωνικά -. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Παλαμάς έγραψε το ποίημα «η φλογέρα του βασιλιά».

Κυρίως όμως καταστράφηκαν αναρίθμητα έργα τέχνης. Τόσο της κλασσικής αρχαιότητας (π.χ. αγάλματα του Δια, του Απόλλωνα, των Διοσκούρων, το χάλκινο άγαλμα του Ηρακλή από τον Λύσσιπο τον Σικυώνιο, της Άρτεμης, της Ηρας, της Ελένης του Μενελάου κ.ά. που κοσμούσαν δρόμους, πλατείες και παλάτια της Βασιλεύουσας) όσο και της Ρωμαϊκής περιόδου, τα οποία κομμάτιαζαν για να αφαιρέσουν το χρυσό, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, ενώ τα κατασκευασμένα από χαλκό τα έλυωναν στα καμίνια για να κόψουν νομίσματα. Τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα καίγονταν από τους σταυροφόρους, για να ψήσουν τα κρεατικά τους! Οι πιο φρικτοί από όλους ήταν οι Γάλλοι και οι Φλαμανδοί, ενώ αντιθέτως οι Βενετοί που ήταν εξοικειωμένοι με το Ρωμάϊκο πολιτισμό ήταν οι πλέον φιλεύσπλαχνοι έναντι των ηττημένων: Ήταν τέτοια η έκταση της καταστροφής που στο τέλος το άλλοτε περικαλλές άστυ, η Βασιλίδα των πόλεων της οικουμένης, που επί 9 αιώνες είχε συσσωρεύσει αμύθητα πλούτη, κατάντησε σκέτο κουφάρι!

Μεθυσμένοι από τη νίκη τους οι Φραγκοδυτικοί περιγελούσαν τους νικημένους, φορούσαν με γελοίο τρόπο τα ρούχα που τούς είχαν αρπάξει, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τους τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των Ρωμηών. Άλλοι κρατούσαν αντί για σπαθί χαρτιά, μελανοδοχεία, και βιβλία, και περιφέρονταν στους δρόμους της Πόλης, παριστάνοντας τους λογίους. Το πιο τραγικό από όλα ήταν όμως ότι ολόκληρος ο γυναικείος πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως, αδιακρίτως ηλικίας ή ιδιότητας (μοναχές) υποβλήθηκε στην τρομερή διαδικασία του βιασμού. Τότε ακριβώς εσφάγησαν οι περισσότεροι από τους άρρενες κατοίκους: διότι στην προσπάθειά τους οι πατεράδες και οι σύζυγοι να διαφυλάξουν την τιμή των θυγατέρων και των συζύγων έπεσαν θύματα των αποχαλινωμένων Δυτικών. Βόγκηξε η Κωνσταντινούπολη από τον ατελείωτο βιασμό. Δεν περιγράφονται τα μαρτύρια που υπέστησαν οι κάτοικοι επί τρεις συνεχείς ημέρες, διότι τους βασάνιζαν απάνθρωπα για να τους αποκαλύψουν τα μέρη όπου είχαν κρύψει χρυσά και αργυρά νομίσματα και κυρίως τιμαλφή. Μόνο όταν κορέστηκε η δίψα τους για αρπαγή, αίμα και γενετήσιες απολαύσεις, ησύχασαν, αφού πρώτα τους τρόμαξε μια έκλειψη σελήνης. Κατόπιν συγκέντρωσαν όλη τη λεία και την έθεσαν υπό την φύλαξη των ευγενών.

Γράφει κι ο Νικήτας Χωνιάτης για την Άλωση της Πόλης:

«Κι έτσι, καθένας είχε πόνο, στα στενά θρήνος και κλάματα, στα τρίστρατα οδυρμοί, στους ναούς ολοφυρμοί, φωνές των ανδρών, κραυγές των γυναικών, απαγωγές, υποδουλώσεις, τραυματισμοί και βιασμοί σωμάτων. (..)Το ίδιο και στις πλατείες, και δεν υπήρχε μέρος ανεξερεύνητο που να δώσει άσυλο σε αυτούς. Χριστέ μου, τι θλίψη και φόβος υπήρχαν τότε στους ανθρώπους (…) Τέτοιες παρανομίες έκαναν οι στρατοί από τη Δύση εναντίον της κληρονομιάς του Χριστού, χωρίς να δείξουν σε κανένα φιλανθρωπία, αλλά γυμνώνοντάς τους όλους από χρήματα και κτήματα, από σπίτια και ρούχα. (…) και το πιο σημαντικό, αυτοί που πήραν το σταυρό στους ώμους και πολλές φορές ορκίστηκαν σε αυτόν και στα θεία λόγια ότι θα περάσουν δίχως να πειράξουν τις χώρες των Χριστιανών, χωρίς να κοιτάξουν αριστερά ή να εκκλίνουν προς τα δεξιά, αλλά θα οπλιστούν κατά των Σαρακηνών και να βάψουν τα ξίφη τους με το αίμα τους.(…) Οι δε Σαρακηνοί δεν έκαναν έτσι, και φέρθηκαν πολύ φιλάνθρωπα και ευγενικά όταν κυρίευσαν την Ιερουσαλήμ. Γιατί ούτε πείραξαν τις γυναίκες των Λατίνων, ούτε τον κενό τάφο του Χριστού έκαναν ομαδικό τάφο,(…) και αφήνοντας όλους να φύγουν με ένα ορισμένο αριθμό χρυσών νομισμάτων και από τον καθένα έπαιρναν μερικά πράγματα αφήνοντας τα υπόλοιπα στους κατόχους τους, ακόμα κι αν αυτά ήταν σαν την άμμο. Κι έτσι φέρθηκε το γένος που μάχονταν το Χριστό [σ.σ: οι Άραβες] προς τους αλλόπιστους Λατίνους, ούτε με ξίφος ούτε με φωτιά ούτε με λιμό ούτε με διωγμούς ούτε με άλλα δεινά. Σε εμάς όμως τα προκάλεσαν αυτά τα παραπάνω οι φιλόχριστοι και ομόδοξοι [σ.σ: οι Δυτικοί της Δ΄ Σταυροφορίας], όπως είπαμε με συντομία, αν και δεν είχαμε κάνει κάποιο αδίκημα»

Και βεβαίως , είναι φυσικό που οι Ρωμηοί ένοιωθαν απορία με το μέγεθος της καταστροφής, αφού, με τον πόλεμο με τους άραβες , ουδέποτε είχαν γνωρίσει τέτοια κτηνωδία, τους φαινόταν ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ πως άνθρωποι με πίστη στον Χριστό, ήταν δυνατόν να φέρονται έτσι. Σε αντίθεση με την γενικότερη έλλειψη ανεκτικότητας της Δύσης, στη Ρωμανία οι «μισαλλόδοξοι Ρωμηοί» (όπως αρέσκονται κάποιοι να αποκαλούν) είχαν κτίσει ήδη από τις αρχές του 8ου αιώνα στην Κωνσταντινούπολη τζαμί, για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι που περνούσαν από εκεί (π.χ. εμποροι), κι αργότερα έχτισαν και άλλα δύο. Ας μάς πει κανείς, πότε πρωτοχτίστηκε ισλαμικό τέμενος σε κράτος της Δυτικής Ευρώπης; Από τον 8ο αιώνα, οι Ρωμηοί δεν είχαν πρόβλημα να υπάρχει τζαμί στην πρωτεύουσα ενός χριστιανικού κράτους, το οποίο αντιμαχόταν τους Μουσουλμάνους και ήταν σε πόλεμο με αυτούς. Αν αυτό δε σημαίνει ανεκτικότητα, τότε τι σημαίνει, σε μια εποχή όπου οι Δυτικοί έκαναν Σταυροφορίες;

Όμως η λεηλασία και η άλωση, δεν σταμάτησε στο «1204». Η Φραγκικη αγνωμοσύνη και τάση προς την καταστροφή, συνεχίστηκαν και στους επόμενους αιώνες. Χαρακτηριστικό , είναι το εξής: Το 450 μ.Χ. ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία. Κατόπιν, το 1453, κάτω από την κυριαρχία των Τούρκων πλέον, εξελίχθηκε σε τζαμί. Το 1674, ο Γάλλος πρεσβευτής Μαρκήσιος του Nointel επισκεύτηκε την Αθήνα συνοδευόμενος από τον Jacques Carrey, ο οποίος έκανε κάποια σχέδια του Παρθενώνα. Στα σχέδια του Carrey φαίνεται ότι εκείνη την εποχή ο Παρθενώνας παρέμενε ακόμα άθικτος. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 1687, ο Βενετός στρατηγός Francesco Morosini πολιόρκησε την Ακρόπολη. Τη βομβάρδισε παρά το γεγονός ότι γνώριζε πως οι Τούρκοι τη χρησιμοποιούσαν ως πυριτιδαποθήκη. Από την έκρηξη που δημιουργήθηκε καταστράφηκε μεγάλο μέρος του Παρθενώνα.

 http://proslalia.blogspot.gr/2011/04/12-1204.html

1η Απριλίου 1955 - 1η Απριλίου 2013: Τα διαχρονικά ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού.

Με αφορμή την επέτειο ενάρξεως του ηρωικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο την 1η Απριλίου του 1955, ο Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης "Κοινοτικόν" σας προσκαλεί  την Δευτέρα 1 Απριλίου  στις 7.30 μ.μ., στην Ηφαίστου 50 (τμήμα μεταξύ Γεροκωστοπούλου και Πατρέως) σε εκδήλωση-συζήτηση με θέμα:

1η Απριλίου 1955 - 1η Απριλίου 2013:  Τα διαχρονικά ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού.

Ομιλητές:

Γιώργος Κυριακού -  Κυπριακή φοιτητική παράταξη "Φλόγα"

Δημήτρης Μακρίδης - Πτυχιούχος τμ. Ιστορίας Ιονίου Πανεπιστημίου

Θεόδωρος Ντρίνιας - Κίνηση Πολιτών Άρδην

    

Στην εκδήλωση θα γίνουν αναφορές στους διαχρονικούς δεσμούς της Κύπρου με την Ελλάδα, στο ιστορικό του αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 για Ένωση με την Ελλάδα που οδήγησε τελικά στην ανεξαρτησία του νησιού, στη διαμόρφωση της σύγχρονης Κυπριακής κοινωνίας και στις σχέσεις Ελλαδιτών και Κυπρίων. Τέλος, θα γίνει εκτενής αναφορά στις πρόσφατες δραματικές εξελίξεις, στην  άκρως επικίνδυνη κατάσταση που τείνει να διαμορφωθεί μετά την εισβολή της Τρόικας στο Νησί, και την ανάγκη για να βγει ξανά μπροστά η κοινή ταυτότητα αλλά και η κοινή μοίρα του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο.

Μετά τις ομιλίες θα ακολουθήσει συζήτηση.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Απ’ ότι φαίνεται, τα πράγματα στην Κύπρο βαίνουν προς μια κατάληξη, με μεγάλη χαμένη την ίδια την Κύπρο, δηλαδή το κράτος και τους πολίτες του. Όλα αυτά βέβαια με μια επιφύλαξη, αφού τα γεγονότα τρέχουν και αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό.

 ΕΚΤ, Γερμανοί, ΔΝΤ και Ρώσοι, αποφάσισαν την παραδειγματική τιμωρία των αντιστασιακών Κυπρίων, αυτών που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στους παντοδύναμους αυτοκράτορες και έτσι το νησί ζει έναν νέο Ατίλλα, οικονομικό αυτήν την φορά...

Ο ισχυρός παίχτης της υπόθεσης και εκ του αποτελέσματος τυπικός νικητής, οι Γερμανοί, εκτός από το μέρος της οικονομικής συμφωνίας που πέτυχαν, κατάφεραν να παραδειγματίσουν πιθανούς επίδοξους αντιρρησίες στα σχέδιά τους για απόλυτο έλεγχο οικονομικό και όχι μόνο.

Οι ελπίδες που προφανώς είχαν εναποθέσει οι Κύπριοι, όταν ξεστόμιζαν το περήφανο ΟΧΙ, στους ομόδοξους Ρώσους, αποδείχτηκαν φρούδες και αυτό όπως φαίνεται, ήταν συνάρτηση πολλών παραγόντων, επιβεβαιώνοντας ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δυστυχώς δεν υπάρχουν φιλίες, αλλά συμφέροντα.

Κατ’ αρχήν δεν ενημερώθηκαν, για την αρχική απόφαση του Eurogroup για κούρεμα όλων των καταθέσεων, η οποία κοινοποιήθηκε μετά από συνεννόηση με την κυβέρνηση Αναστασιάδη και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Σόϊμπλε, είχε προσυμφωνηθεί με την προηγούμενη κυβέρνηση Χριστόφια, από το Νοέμβριο του 2012! Έτσι, εξοργίστηκαν επειδή οι Κύπριοι φάνηκαν να τους αγνοούν και να τους παρακάμπτουν στην ουσία, ενώ γνωρίζουν ότι έχουν συμφέροντα στη χώρα τους και τελικά να τους θυμούνται όταν ήρθαν τα «ζόρικα». Έπειτα, αυτήν τη στιγμή, οι Ρώσοι δεν έχουν κανέναν λόγο να τα «χαλάσουν», με τους Γερμανούς, οι οποίοι είναι οι καλύτεροι πελάτες τους, όσον αφορά το φυσικό αέριο. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, οι Ρώσοι παρουσιάζονται να παρακαλούν τους Κύπριους να έρθουν σε κάποια συμφωνία για τα προσοδοφόρα οικόπεδα της περιοχής τους και το φυσικό αέριο, χωρίς αντίκρυσμα. Τέλος, φημολογείται ότι παρά τις έντονες πιέσεις των Ρώσων προς τους Κύπριους τραπεζίτες, να τους αποκαλύψουν τα ονόματα των Ρώσων μεγαλοκαταθετών πελατών τους, οι Κύπριοι δεν συνεργάστηκαν, με αποτέλεσμα να έχει άλλον ένα λόγο να είναι δυσαρεστημένος ο Πούτιν, που βρίσκεται σε κόντρα με τους Ρώσους ολιγάρχες, τους οποίους προσπαθεί να ελέγξει.

Μην ξεχάσουμε να σημειώσουμε, ότι την κατάσταση παρακολουθούν επισταμένως και οι Άγγλοι που εκτός από τους στενούς «ιστορικούς» δεσμούς που έχουν με την περιοχή (ευτυχώς που η επέτειος της 1^ης Απριλίου που πλησιάζει τους φέρνει δυσάρεστες μνήμες), έχουν εκεί και βάσεις, αλλά και οι Αμερικάνοι που έχουν……παντού συμφέροντα!

Τα πράγματα όμως δεν φαίνονται να είναι τόσο (;) απλά και δεν αφορούν μόνο το οικονομικό πεδίο. Αν δούμε κάποια από τα τελευταία γεγονότα που συνέβησαν διεξοδικότερα και συνδυαστικά, τα συμπεράσματα που βγαίνουν δεν είναι ενθαρρυντικά και φαίνεται πως πραγματοποιείται μια νέα συμφωνία της Γιάλτας γύρω απ’ το νησί της Αφροδίτης…

Η σημαντικότερη ίσως είδηση των τελευταίων ημερών που από μερικούς πέρασε «στα ψιλά», ήταν η συγγνώμη του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου στην Τουρκία μέσω του Ταγίπ Ερντογάν, για την απώλεια ανθρωπίνων ζωών από τον τουρκικό στόλο που κατευθυνόταν στην Γάζα το 2010. Έφτασε στο σημείο μάλιστα να συζητήσει και για αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων. Από την πλευρά του ο Ερντογάν  τόνισε πόσο σημαντική είναι η φιλία των δύο χωρών και ότι η σχέση τους είναι «ζωτικής και στρατηγική σημασίας»! (http://news247.gr/eidiseis/kosmos/news/israhl_se_toyrkia_syggnwmh_gia_toys_nekrous_sto_ploio_gia_th_gaza.2179044.html)

Χαρακτηριστική της εξομάλυνσης των σχέσεων των δυο χωρών, είναι η δήλωση του πρώην υπουργού των εξωτερικών του Ισραήλ Alon Liel στο CNN Turk, σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής Κύπρου, ότι «η ομαλοποίηση των σχέσεων των δυο χωρών θα φέρει δραματικές αλλαγές στην Ανατολική Μεσόγειο και στο ζήτημα του φυσικού αερίου θα συνομιλήσουμε με την Τουρκία».

Εξίσου σημαντική είδηση με την προηγούμενη, είναι η κατάπαυση του πυρός που εξήγγειλε το PKK, μέσω του διοικητή του Μουράτ Καραγιλάν μετά από κάλεσμα του φυλακισμένου πρώην ηγέτη του Αμντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος κρατείται στο νησί-φυλακή Ιμραλί, από το 1999, καταδικασμένος για προδοσία. Γεγονός που ανακουφίζει σε μέγιστο βαθμό τους Τούρκους, αφού το τελευταίο διάστημα τα πλήγματα που είχαν δεχθεί από τους Κούρδους αντάρτες ήταν πολλά και μεγάλα.. (http://gr.news.yahoo.com/pkk-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%80%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-160348457.html)

Επιπλέον, σε χθεσινό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Μιλλιέτ (http://gundem.milliyet.com.tr/genisleme-mi-dayanisma-mi-/gundem/gundemdetay/23.03.2013/1683917/default.htm), γίνεται λόγος για μια μεγάλη Τουρκία που θα προστατεύει όλο το μουσουλμανικό πληθυσμό της περιοχής και σύμφωνα με τον χάρτη που παρουσιάζεται, στον πληθυσμό αυτό συμπεριλαμβάνονται και η Χαλκιδική, η Καβάλα, ο Έβρος, η Ρόδος και η Κύπρος!

Σε συνέχεια των παραπάνω, ο Τούρκος υπουργός για θέματα Ευρώπης, Εγκεμέν Μπαγίς, μιλώντας σε συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη, επέκρινε τη στάση των Κυπρίων και ειρωνευόμενος ότι «δεν είναι σωστό να χτυπάς κάποιον που είναι κάτω», με γενναιοδωρία ανέφερε ότι η Τουρκία σε περίπτωση εξόδου της Κύπρου από το ευρώ, θα στήριζε τη μετάβασή της στην τουρκική λίρα!!! (Νέα πρόκληση Μπαγίς: Η Κύπρος μπορεί να χρησιμοποιήσει την τουρκική λίρα | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/96451#ixzz2OTNWfY9T)

Είναι περιττό να αναφέρουμε για τις συνεχιζόμενες τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, με επιστέγασμα τις «βόλτες» τουρκικής κορβέτας την περασμένη εβδομάδα, η οποία έφτασε μέχρι την Εύβοια. (http://www.inews.gr/266/tourkiki-korveta-ekane-voltes-sto-aigaio.htm)

Εκτός από τα μέτωπα που έκλεισε η Τουρκία με Ισραηλινούς και Κούρδους, αναθερμάνθηκαν οι σχέσεις και με τη Ρωσία, κάτι που αποδεικνύεται με την δήλωση του πρωθυπουργού της Ρωσίας Ντιμίτρι Μεντβέντεφ σε συνέντευξή του, ότι «τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων αποτελούν μια περίπλοκη υπόθεση λόγω της εδαφικής διαφοράς της Κύπρου με την Τουρκία», αποδεχόμενος έτσι τις διεκδικήσεις των Τούρκων.

Ως επιστέγασμα των προαναφερθέντων και με αφορμή ίσως την προαναφερθείσα δήλωση του Μεντβέντεφ, έρχεται η «τουρκική μαχαιριά» στην Κύπρο, όπως την χαρακτηρίζουν τα Μέσα Ενημέρωσης, δηλαδή η ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠ.ΕΞ. στην οποία διατυπώνει τις αντιρρήσεις της Άγκυρας στο να συμπεριληφθούν οι υδρογονάνθρακες ως μέρος του Ταμείου Αλληλεγγύης, με το επιχείρημα ότι δεν λαμβάνονται υπόψη τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων στην περιοχή. (http://www.onalert.gr/stories/tourkiki-maxairia-sti-kypro-i-agyra-paizei-to-paixnidi-ton-europaion-me-to-fysiko-aerio)

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερες γνώσεις γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής για να καταλάβει τι γίνεται στην περιοχή. Οι Τούρκοι, αφού έκλεισαν για μεγάλο διάστημα απ’ ότι φαίνεται, τα μέτωπα με τους Ισραηλινούς και τους Κούρδους, μπορούν πλέον ανενόχλητοι να ασχοληθούν με τους γείτονες Έλληνες και ιδιαίτερα με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των δύο κρατών (Ελλάδας, Κύπρου).

Μετά τα τελευταία γεγονότα στην Κύπρο, το νησί παύει πλέον να είναι διεθνές κέντρο χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, γκρεμίζεται ο πανίσχυρος τραπεζικός του τομέας, ο λαός οδηγείται σταδιακά στην εξαθλίωση και οι Κύπριοι χάνουν κάθε συμμαχία. Αν συνυπολογίσουμε σ’ αυτά και την κατάσταση που επικρατεί στη μητροπολιτική Ελλάδα, καταλαβαίνουμε ότι ο Ελληνισμός διάγει ίσως μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ύπαρξής του, με κίνδυνο να χάσει και αυτήν την ίδια του την ύπαρξη.

Δυστυχώς, επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά, ότι τα δύο ελληνικά κράτη είναι ανάδελφα και στερούνται συμμαχιών. Στην πολιτική όπως είπαμε, δεν υπάρχουν φιλίες αλλά συμφέροντα. Όμως, οι φωστήρες πολιτικοί μας, αντί τόσα χρόνια να ψάχνουν νέες συμμαχίες, μείνανε προσκολλημένοι στο αμερικανικό άρμα και ακολουθούσαν πιστά τις εντολές της Ε.Ε. – Γερμανίας, ενώ ήλπιζαν σε έναν άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ και ή στις φιλικές διαθέσεις του «ξανθού γένους». Τα γεγονότα προφανώς διαψεύδουν τις προσδοκίες μας και δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί από εδώ και πέρα, χωρίς χρονοτριβές.

Πρώτα και κύρια απ’ όλα, πρέπει να ακολουθηθεί ενιαία πολιτική με τους αδελφούς μας Κυπρίους. Τα δύο κράτη μπορεί να έχουν διαφορετική πολιτική οντότητα, αλλά πρέπει να λογίζονται σαν δύο μέρη ενός έθνους και μιας πολιτικής κοινών συμφερόντων. Ύστερα, πρέπει να γίνει επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία, μια χώρα που δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση εχθρική, αντιθέτως τις δύο χώρες ενώνουν πολλά πράγματα και γι’ αυτό πρέπει εμπράκτως να δείξουμε την θέλησή μας για επαναπροσέγγιση. Επιπλέον, θα πρέπει να επανεξετάσουμε το ρόλο των Βαλκανίων, βάσει της ηγετικής θέσης που έχουμε ή που είχαμε σ’ αυτά και ιδιαίτερα να προσεγγίσουμε τις ομόδοξες Σερβία και Ρουμανία (αρκετοί δεν την συμπεριλαμβάνουν στις βαλκανικές χώρες), που ούτως ή άλλως έχουμε αρκετούς κοινούς δεσμούς, δημιουργώντας ένα βαλκανικό τόξο. Επίσης είναι αυτονόητο, ότι οι χώρες που υποφέρουν περισσότερο από την κρίση είναι οι χώρες του λεγόμενου ευρωπαϊκού νότου (Ελλάδα, Κύπρος, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) και είναι προφανές, ότι πρέπει να έρθουν πιο κοντά ώστε να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά τη λαίλαπα, υφιστάμενη και επερχόμενη.

Τέλος, σημαντικότερη απ’ όλα ίσως είναι η κήρυξη, όσο το δυνατόν συντομότερα, της ελληνικής ΑΟΖ (τα γεγονότα τρέχουν και η θηλιά του μνημονίου όλο και περισσότερο σφίγγει), που πολύ σωστά τελευταία προσπαθεί να παρουσιαστεί από τον Σαμαρά ως Ευρωπαϊκή, στη λογική ότι αφού τα ελληνικά χέρσα σύνορα, είναι τα σύνορα της Ευρώπης, πρέπει να είναι και τα θαλάσσια.

Όλα τα παραπάνω βέβαια, πρέπει να εφαρμοσθούν στα πλαίσια της προσπάθειας διατήρησης της εθνικής μας ανεξαρτησίας που απειλείται ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως, είτε θέλουμε να το καταλάβουμε είτε όχι. Όμως, για να υλοποιηθούν, απαιτείται να είναι ενωμένος ο λαός και να υπάρχουν ηγέτες με σθένος, όραμα, χωρίς εξαρτήσεις, έτοιμοι να υπερασπιστούν τα δίκαια του Ελληνισμού. Είθε ο Θεός να δώσει…

Παναγιώτης Δ. Κωστόπουλος

Πάτρα 24/03/2013

Διάλεξη του ιστορικού Βλάση Αγτζίδη, με θέμα: "Η ανολοκλήρωτη Επανάσταση του 1821, η Μικρασιατική Καταστροφή και ο Ποντιακός Ελληνισμός του Καυκάσου"

Γλεντάμε με ζωντανή μουσική και στηρίζουμε το "Κοινοτικόν"

Την Παρασκευή που μας έρχεται,1η Μαρτίου, είστε όλες και όλοι καλεσμένες/οι στο "Κοινοτικόν" (Ηφαίστου 50, Πάτρα) σε μια μεγάλη γιορτή με πολλή και ποιοτική ζωντανή μουσική,

 καλό ποτό και ... νόστιμους μεζέδες!

 

Από τις 9 το βράδυ, οι γνωστοί Πατρινοί μουσικοί Κώστας Παναγόπουλος (κιθάρα, τραγούδι) και Γιάννης Αρμενόπουλος (πλήκτρα) θα μας ταξιδέψουν σε μουσικές διαδρομές του παλιότερου και νεότερου ελληνικού τραγουδιού.

 

Το "Κοινοτικόν" περιμένει με χαρά την παρουσία σας, το κέφι σας και τη στήριξή σας!

 

Είσοδος ελεύθερη (φυσικά...)

 

Βιβλιοπαρουσίαση: «Η Αποστασία των Διανοουμένων».

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις και ο χώρος εναλλακτικής παρέμβασης «Κοινοτικόν» οργανώνουν εκδήλωση - παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου του συγγραφέα Γιώργου Καραμπελιά,

 «Η Αποστασία των Διανοουμένων».

 Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί  την Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου, στις 7.30 μ.μ., στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης (Πλ. Γεωργίου, Πάτρα).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Γιώργος Κακαρελίδης, Καθηγητής ΤΕΙ Πατρών

Γιώργος Παναγόπουλος, Καθηγητής Α.Ε.Α. Βελλάς Ιωαννίνων

και ο Γιώργος Καραμπελιάς, Συγγραφέας του βιβλίου

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Θόδωρος Ντρίνιας.

"Σε αυτούς ανήκουν τα φτερά μου"!

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ...

"Σε αυτούς ανήκουν τα φτερά μου"! - Επιστολή πιλότου της ΠΑ αφιερωμένη στον Γ.Στουρνάρα

Ένας παλιός καλός αεροπόρος, από αυτούς που έκαναν την ΠΑ και κατ'επέκταση την Ελλάδα να κυριαρχεί στους ουρανούς του Αιγαίου από το 1974 και μετά, μας κοινοποίησε την επιστολή που έλαβε από έναν νυν πιλότο μαχητικού αεροσκάφους που κάθε μέρα αγωνίζεται κατά των Τούρκων στις εσχατιές του Αιγαίου. Μετά από άδειά του συντάκτη της, φυσικά.
"Αυτός δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει απεργία, αυτός δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί για τις μειωμένες κατά 55% αποδοχές του, αυτός δεν έχει τη χαρά να αγκαλιάζει τα παιδιά του κάθε βράδι, γιατί αυτός ο πιλότος  διάλεξε, (δική του η επίλογη 100%), όταν οι άλλοι διασκεδάζουν ή απολαμβάνουν τις ειδήσεις, να προσπαθεί να αναχαιτίσει τον εχθρό της πατρίδας,  με κίνδυνο της ζωής του. Περίεργη που είναι η ζωή, αλλά και οι επιλογές των ανθρώπων", σημειώνει ο βετεράνος της ΠΑ στο "διαβιβαστικό" σημείωμά του:
Ιδού η επιστολή:

"ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ!!!

 Σαν αντικρύσω το άσπρα άλογα του Αιγαίου, χάνεται η σκέψις μου στον Ουρανό του Θείου, του Ωραίου του Αληθινού!
Δεν είμαι ημίθεος, δεν είμαι άτρωτος, δεν είμαι καν ήρωας! Καημένη Πατρίδα έχεις όλους τους άχρηστους στην πλάτη σου έχεις και μένα.
Μπορεί να μην είμαι σε θέση να ζητήσω από την έρμη Πατρίδα κάτι το καλύτερο για μένα, για τα παιδιά μου, μπορεί να μην είμαι καν ικανός για αυτά που παίρνω !
Όλες αυτές οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου, σφίγγουν το λαιμό και ξεραίνουν το στόμα μου !
Μπορεί να ήξερα πόσο επικίνδυνο και ανούσιο, ίσως και άχρηστο, για πολλούς εκεί κάτω να είναι αυτό που κάνω !
Ίσως και να έχουν δίκιο, βλέπεις εγώ δεν κατεβάζω διακόπτες, εγώ δεν οδηγώ λεωφορείο με 50 ψυχές, εγώ δεν βγάζω φωτοτυπίες στα βουλευτικά έδρανα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη στη ζεστασιά της Βουλής!
Εγώ κάθομαι, σκέπτομαι ,μελετάω και περιμένω τον Τούρκο. Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει, μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι στο Πατρικό του χωριού μου, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει.
Ούτε και πρέπει !
Εγώ όμως πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου να κλειδώσω το υποσυνείδητο, να μην σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους που δεν γύρισαν Ποτέ πίσω από μια ακόμη καθημερινή αποστολή. Ίσως και κάποιοι να πουν ότι τα ήθελε και τα έπαθε!
Εγώ όμως δεν πετάω για αυτούς, πετάω για τον Πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας, πετάω για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του, πετάω για τον Παπά μας που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς!
Πετάω για το ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του, πετάω για το δασκαλάκο που πληρώνει απο την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας.
Για αυτούς πετάω. Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα μας ζωντανή!
Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες γιορτές και Κυριακές ,γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου.
Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζούν για μιά στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση !
Ίσως κάποιο πρωί όταν κοιτάξεις ψηλά θα με δεις γιατί
Εκεί που Ισιώνει ο Αετός oι Γλάροι δεν πετάνε!"


http://www.defencenet.gr/defence/item/%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CF%86%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%80%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1-%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BA-%CE%B3%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B1

ΕΚΔΗΛΩΣΗ: Η ΘΡΑΚΗ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ

Το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου, στις 6.30 μ.μ., το στέκι «Κοινοτικόν» διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση με θέμα:

Το τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή

Η ΘΡΑΚΗ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ:

Νέο-οθωμανικός επεκτατισμός στις μέρες του μνημονίου

Ομιλητές:

Κώστας Καραΐσκος – Δ/ντής εφημερίδας «Αντιφωνητής» (Κομοτηνή)

Γιώργος Ιατρού – Δικηγόρος

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο «Κοινοτικόν», πεζόδρομος Ηφαίστου 50 (τμήμα μεταξύ Γεροκωστοπούλου και Πατρέως), στην Πάτρα.

Η επιστροφή του Παπαδιαμάντη

Γράφει ο θείος Άκης

 

 

 

Το διαπιστώνω τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερο. Πολλοί φίλοι που πέταγαν τη σκούφια τους για ενημέρωση δείχνουν να αρνούνται συνειδητά να δουν πια ειδήσεις. Η επικαιρότητα είναι τόσο απελπιστικά ίδια που σκέφτεσαι αν τελικά έχει αλλάξει τίποτα. Αυτό ανακάλυψα και σε  ένα κείμενο του 1892. Πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο λόγος  για τους Χαλασοχώρηδες του Παπαδιαμάντη. Την παράσταση που ήρθε την προηγούμενη βδομάδα στην Πάτρα και αγκαλιάστηκε από το θεατρόφιλο κοινό της πόλης. Ένα άγνωστο κείμενο του Σκιαθίτη συγγραφέα και μια από τις ελάχιστες αλλά ουσιαστικές πολιτικές αναφορές του.
Η υπόθεση του έργου εκλογική. Τόπος  ένα νησί κάπου στην Ελληνική επαρχία. Χρόνος  η τελευταία βδομάδα των εκλογών. Οι πρωταγωνιστές ετοιμάζονται για την Κυριακή και πολιτικολογούν ως συνήθως.  «Η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολίας μας» όπως σχολιάζει από τότε ο Παπαδιαμάντης. Δύο οι αντίπαλες παρατάξεις που ψηφοθηρούν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να κερδίσουν τις εκλογές. Εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων, διορισμοί και ροσυφέτια σε μια διαβρωμένη και αλλοιωμένη κοινωνία. Μην μπερδευτείτε μιλάμε για το… 1892. Αναφέρει χαρακτηριστικά το κείμενο « Και εις τον κατάλογον των ψηφοφορησάντων δεν ήτο ανάγκη να εγγράφωνται πάντα ονόματα ζώντων. Δια της προσθήκης διακοσίων ή τρακοσίων ψηφοδελτίων επ’ ονόματι ισαρίθμων συγχωρεμένων, ο δήμαρχος και η επιτροπή ηδύναντο να κεραυνοβολίσωσιν τους αντιπάλους, πλάσσοντες και αυτοί αντιπροσώπους, ους ήθελον». Κάτι αντίστοιχο με τις σημερινής συντάξεις των πεθαμένων!
Μεγάλο μέρος του κείμενου ήταν εκνευριστικά παρόμοιο με τωρινές καταστάσεις. Ενοχλητικά επίκαιρο. Παρόλο την δουλεμένη καθαρεύουσα, απέπνεε μια φρεσκάδα ασυναγώνιστη. Στην εποχή των greeklish η γλώσσα ανέδιδε μια ξεχασμένη αρχοντιά, μια λαικότητα άλλων εποχών. Ο κόσμος  απόλαυσε την παράσταση. Παρακολούθησε με προσήλωση το  μερακλίδικο κείμενο με τις παπαδιαμαντικές ιδιοτυπίες. Σε εποχές των ρολογιών και της σβελτάδας λέξεις όπως συμβία, βραδύπους και ιδίοις ωσί φαίνονται τόσα παλιές που στο τέλος γίνονται προχωρημένες. Ο κόσμος του Κριτού, των Παλαιών Ημερών και του Τρισαγίων παρουσιαζόταν ανάγλυφα μπροστά μας. Η ηθογραφία της ελληνικής επαρχίας οδηγούσε τους Νεοέλληνες θεατές να ξενίζουν στα ήθη και έθιμα του τόπου τους. Μπερδεμένοι εδώ και χρόνια πως είναι προορισμένοι να ζουν σε εξοχικά και διώροφα, νόμιζαν πως η παράδοση είχε γίνει φοκλορικό αξιοπερίεργο. Αλλά οι σκηνές κάτι τους θύμιζαν, κάπου επέστρεφαν.  Μαζί με την επιστροφή του Παπαδιαμάντη. Άλλωστε να μνημονεύουμε Παπαδιαμάντη όταν θολώνει ο νους μας, μας κανοναρχεί ο Ελύτης.
Την αρχική αμηχανία μας, διαδέχτηκε η μετέπειτα ανακούφιση πως τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα διαφορετικό από το 1892. Τι και αν περάσανε 120 χρόνια! Τι και αν εκσυγχρονιστήκαμε! Ο νους μας πάντα εκεί. «Να ορμήσουμε με τα μούτρα στη λαδιά, στο μούχτι» όπως λέει στο κείμενο του. Αυτό το αίσθημα ασφάλειας  εξελίχθηκε σε μια διάθεση δράσης. Ορμής για τη ζωή και όχι για το βάζο με το μέλι. Βοήθησε σε αυτό το δυνατό φινάλε του έργου.
Η παράσταση τελείωσε με ένα έξυπνο εύρημα. Οι ηθοποιοί αφού τελειώσουν το κείμενο, γίνονται θεατές και κοιτάνε και αυτοί το κοινό. Ανταλλάσουν ρόλους με το κοινό. Σαν να σου λένε πως δεν ήρθες μόνο για να δεις, ήρθε η ώρα και να παίξεις και εσύ. Σε διασκεδάσαμε αλλά  τώρα εσύ αναλαμβάνεις. Μην μαυρογελάς  μόνο με τα χάλια σου αλλά δράσε.
Στα βλέμματα τους είδαμε και την επιστροφή του Παπαδιαμάντη. Σε γνώριμα λημέρια και τόπους. Όπως στο θρυλικό καφενεδάκι της  Δεξαμενής όπου άραζε με τις ώρες. Έπιπτεν εις ρέμβην στην γλώσσα του. Παρόμοιο θα είναι και τώρα το βλέμμα του. Σαν τα βλέμματα των ηθοποιών της παράστασης. Εξεταστικό και με τολμηρό μειδίαμα. Μετά άφθονης οινοποσίας από το σύνηθες τραπέζι του. Θα μας παρατηρεί λοιπόν χωρίς να μας επηρεάσει. Άλλωστε ο συγγραφέας δεν σε τραβάει  ποτέ προς μια μεριά.  Απλά σου λέει πως έχουν τα πράγματα. Εσύ θα κρίνεις όμως τι θα πράξεις. Αν θες  ετοιμάσου για την δική σου επιστροφή, για να ξέρεις ποιος είσαι και που πας. Αλλιώς άσε τις φιλοσοφίες για την άδικη κοινωνία και μείνε εκεί που ήσουνα.  Έτοιμος για να ορμήσεις  ξανά με τα μούτρα στην άρπα, στη λαδιά και το μούχτι!

 http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/175617

 

Ο Δημήτρης Νόλλας στο «Κοινοτικόν»

 

Πεζόδρομος Ηφαίστου 50, Πάτρα -  http://koinotikon.wordpress.com - email: koinotikon@gmail.com

Ο Δημήτρης Νόλλας στο «Κοινοτικόν»

Το Σάββατο 12 Ιανουαρίου στις 18.30 ο Δημήτρης Νόλλας θα βρίσκεται στην Πάτρα, στο στέκι «Κοινοτικόν» (Πεζόδρομος Ηφαίστου 50). Ο συγγραφέας θα συνομιλήσει με τους αναγνώστες του για το νέο του βιβλίο «Στον τόπο», για τη συγγραφή, για το αντικείμενο της εξουσίας, για τους μοναχικούς και αταίριαστους ήρωες του.

Περί τόπου και τιμής λοιπόν τα διηγήματα του Νόλλα. Τόπος και ταυτότητα, εξορία και αποξένωση, συγκυρίες καθημερινές, χειρονομίες και σκέψεις οικείες. Ο Λόγος του Νόλλα είναι τόσο δουλεμένος, που καταλήγει διάφανος και μαζί σκοτεινός. Η δε επιλογή της λέξης, θυμίζει πλάγια την απόσταση ανάμεσα σε όσα είναι και όσα λέγονται. Τα διηγήματα του καλοδουλεμένα, περιέχουν την τέχνη του ελάχιστου. Όχι όμως τη λογική της ήσσονος προσπάθειας που ρήμαξε την χώρα εδώ και 30 χρόνια. Καμία σχέση με την ιδεολογία της ευκολίας όπως την χαρακτήρισε ο Άγγελος Ελεφάντης. Αυτή που διέλυσε κάθε συνεκτικότητα σε ιδιωτικό και δημόσιο βίο. Ο «αρτιότερος πεζογράφος της γενιάς του» κατά Μαρωνίτη έχει κάτι άλλο να μας πει πέρα από τα καθιερωμένα.