Πηγαίνοντας τον χρόνο λίγο πίσω, θυμάμαι την τηλεόραση
που έδειχνε πλάνα από τη σύλληψη των ληστών της Τράπεζας στο Βελβεντό. Από
όλους τους συλληφθέντες μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το βλέμμα του
Ρωμανού. Τα μάτια του παιδιού ξεχείλιζαν οργή και μίσος. Για την ακρίβεια
πέταγαν φωτιές…
Πραγματικά στενοχωρήθηκα βλέποντας ένα τόσο νέο παιδί
να επιλέγει αυτόν το δρόμο, γιατί διαφωνώ πλήρως με την βία ως τρόπο δράσης. Ο
ίδιος όμως, για να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, προφανώς δεν κατάφερε να πάρει
απαντήσεις στα «αιτήματά» του για αγάπη, δικαιοσύνη, ελπίδα και αντίστοιχα η
κοινωνία και το κράτος δεν μπόρεσαν να του δώσουν αυτές τις απαντήσεις…
Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε την οργή του παιδιού,
μπορούμε να σκεφτούμε την τραγική στιγμή που θα τον ακολουθεί για μια ζωή, όταν
πέρασε δίπλα του η σφαίρα που καρφώθηκε στον φίλο του Αλέξη. Μπορεί να παίζει
ρόλο η πλούσια καταγωγή του σε αντιδιαστολή με την ιδεολογία του, η γνωστή ιστορία
με τον παππού του, ο χωρισμός των γονιών του, η συγγραφική ενασχόληση της μητέρας
του και το lifestyle που
διαφημίζει στα βιβλία της («Μαμάδες βορείων προαστίων», «Μύκονος μπλούζ» κ.α.).
Όλα ή κάποια απ’ αυτά, σχημάτισαν ένα εκρηκτικό μείγμα στην ψυχή του νεαρού
παιδιού, που το διαχειρίστηκε με τον γνωστό τρόπο.
Βλέποντας φωτογραφίες από τη σύλληψή του και
φωτογραφίες σημερινές, αντιλαμβάνεσαι αλλαγή στα χαρακτηριστικά του. Οι σκέψεις
που δημιουργούνται αυτομάτως είναι ότι το παιδί μεγαλώνει και μεγαλώνει μέσα
στις φυλακές, χωρίς μέλλον και μάλλον χωρίς ελπίδα...
Ο Ρωμανός επέλεξε έναν ακραίο τρόπο να ενεργήσει.
Έγινε αντάρτης πόλης. Εγώ και αρκετοί άλλοι έχουμε επιλέξει τον δρόμο της
ησυχίας, του «καναπέ» όπως λένε χαρακτηριστικά κάποιοι χλευάζοντας. Ο καθένας
μας κάνει τις επιλογές του και αναλαμβάνει τις συνέπειες και το κόστος των
πράξεών του.
Όταν είσαι αναρχικός/αντιεξουσιαστής, σημαίνει ότι δεν
δέχεσαι αρχές και εξουσίες. Έτσι, πολύ σωστά, συνεπής στην ιδεολογία του, ο
Ρωμανός δεν αναγνωρίζει την αστυνομία, τα δικαστήρια και γενικά το κράτος και
τις λειτουργίες του. Αντίφαση όμως και σοβαρή κατ’ εμέ, προκύπτει από την
έμμεση, επιλεκτική αποδοχή του κρατικού εκπαιδευτικού ιδρύματος στο οποίο θέλει
να σπουδάσει.
Φυλάκιση σημαίνει εκτός πολλών άλλων, στέρηση ατομικών
και κοινωνικών ελευθεριών (αφήνω τη συζήτηση περί σωφρονισμού στην άκρη). Αφού
επέλεξε να γίνει επαναστάτης (δεν βάζω εισαγωγικά) και έχει συλληφθεί, δεν
μπορεί παράλληλα να βγαίνει από την φυλακή για να πηγαίνει να παρακολουθεί πολύ
συχνά, τα μαθήματα της σχολής του. Πρακτικά, θα πρέπει κάθε φορά να
κινητοποιείται η μισή αστυνομική δύναμη της Αθήνας, μην τυχόν παρανομήσει, τον
απαγάγουν οι σύντροφοί του, προσπαθήσει να δραπετεύσει κ.ο.κ. Αν είχε περάσει
σε σχολή, σε άλλη πόλη που δεν είχε φυλακές, τι θα γινόταν; Πρακτικά θέματα που
δεν πρέπει να προσπερνάμε.
Θεωρώ υποκρισία όταν αρκετοί, ορμώμενοι απ’ το θέμα με
τον Ρωμανό, κάνουν λόγο για το δικαίωμα όλων στη μόρφωση. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι όλοι
έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, αλλά υπάρχουν και κάποια κριτήρια και προϋποθέσεις.
Αν εννοούν μόρφωση την φοίτηση σε κάποιο
εκπαιδευτικό ίδρυμα, προϋπόθεση είναι να έχεις συμμετάσχει στις πανελλήνιες
εξετάσεις, να έχεις δηλώσει τη συγκεκριμένη σχολή, να έχεις πετύχει τον βαθμό
που χρειάζεται, να παρακολουθείς συγκεκριμένες ώρες, σε συγκεκριμένο χώρο,
συγκεκριμένα μαθήματα. Ο Ρωμανός σύμφωνα με τη δράση του είναι φυλακισμένος και
κατηγορείται (αν θυμάμαι καλά) για ληστεία και απαγωγή, ενώ αποτυπώματά του
έχουν βρεθεί σε διάφορες γιάφκες τρομοκρατικών οργανώσεων.
Η φυλακή είναι η τιμωρία που του επέβαλε το κράτος
μέσω των αποφάσεων των δικαστών που δεσμεύονται από τους νόμους, που καλοί ή κακοί αυτοί είναι και
αποτυπώνουν κάθε φορά τις επιλογές της κοινωνίας για το πώς θα διαχειριστεί τα
του οίκου της. Προφανώς, κάποιες περιόδους υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ των νόμων και της θέλησης της
κοινωνίας, όμως είναι λογικό, οι νόμοι να μην αλλάζουν συνέχεια. Αυτό όμως
είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση…
Η τιμωρία του επιβλήθηκε για τις πράξεις του και
γεγονός είναι ότι δεν πέταγε πέτρούλες, οπλάκια κράταγε, ληστεία έκανε, όμηρους
πήρε. Προφανώς ο κάθε φυλακισμένος, δεν μπορεί να έχει τη ζωή που θα ήθελε,
ούτε τις δραστηριότητες που είχε. Είναι μέρος του τιμήματος των επιλογών του.
Ας πάμε τώρα σε ένα υποθετικό σενάριο: Αν ο Κατσούλας,
ο σατανιστής, ήθελε να παρακολουθήσει μια σχολή θα του δίναμε το δικαίωμα; Ο
Σεϊχίδης που έσφαξε το μισό του σόι; Ο τάδε παιδεραστής; Ο Μιχαλολιάκος;;; Γιατί
ξεσηκώθηκε σχεδόν σύσσωμη η αριστερά για το δικαίωμα του Ρωμανού μόνο;;; Οι
υπόλοιποι φυλακισμένοι; Ακόμα και η απεργία πείνας που επικαλούνται κάποιοι, σεβαστή
επιλογή, αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης. Αν ήταν έτσι, όλοι θα ξεκινούσαν μια απεργία
πείνας (αν δεν κάνω λάθος έχει ξεκινήσει και δεύτερος συγκατηγορούμενός του).
Το ότι φθείρει την υγεία του είναι δική του επιλογή, οπότε και δική του ευθύνη.
Δεν του απαγόρευσε κανείς να τρώει. Είναι επιλογή του και όχι επιβολή από
κάποιον άλλο.
Ο Ρωμανός και αρκετοί συναγωνιστές του, βγάζουν την
αίσθηση ότι η κοινωνία τους χρωστάει και ότι οι υπόλοιποι πρέπει να μεριάσουμε
για να μην μας πάρουν τα σκάγια από το θυμό τους που ξεχειλίζει. Δεν μπορεί όμως
να διασαλεύεται κάθε φορά η κοινωνική ειρήνη, επειδή κάποιοι αρέσκονται στην
επαναστατική γυμναστική. Δεν μπορεί κάθε φορά να τρέμουμε τη δράση τους και να
ετοιμάζουν νέο Δεκέμβρη του 08΄. Και μην μου πείτε ότι η κοινωνική ειρήνη
διασαλεύεται από τα μνημόνια κ.τ.λ., κ.τ.λ. γιατί εδώ δεν έχουμε το δίπολο
μνημονιακοί/ενάντιοι στα αιτήματα του Ρωμανού – αντιμνημονιακοί/ υποστηρικτές
των αιτημάτων του.
Νομίζω, ότι αυτήν την φορά το υπουργείο δικαιοσύνης
έκανε την καλύτερη επιλογή, προτείνοντας την εξ’ αποστάσεως παρακολούθηση. Προσωπικά, πιστεύω ότι ήταν και πολύ επιεική αυτά
περί video wall για την
παρακολούθηση των εργαστηρίων.
Το παιδί δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχει καλή κατάληξη.
Ο δρόμος που διαλέγει, δεν του αφήνει πολλές επιλογές. Μακάρι να τον φωτίσει ο
Θεός να ελέγξει την οργή του και να δει κάποια ελπίδα στον ορίζοντά του.
Και μια παράκληση προς όλους. Ψυχραιμία γιατί οι μέρες είναι επικίνδυνες...
Παναγιώτης Δ. Κωστόπουλος
05/12/2014
