Κάποιες σκέψεις για την υπόθεση του Ρωμανού

Πηγαίνοντας τον χρόνο λίγο πίσω, θυμάμαι την τηλεόραση που έδειχνε πλάνα από τη σύλληψη των ληστών της Τράπεζας στο Βελβεντό. Από όλους τους συλληφθέντες μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το βλέμμα του Ρωμανού. Τα μάτια του παιδιού ξεχείλιζαν οργή και μίσος. Για την ακρίβεια πέταγαν φωτιές…

Πραγματικά στενοχωρήθηκα βλέποντας ένα τόσο νέο παιδί να επιλέγει αυτόν το δρόμο, γιατί διαφωνώ πλήρως με την βία ως τρόπο δράσης. Ο ίδιος όμως, για να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, προφανώς δεν κατάφερε να πάρει απαντήσεις στα «αιτήματά» του για αγάπη, δικαιοσύνη, ελπίδα και αντίστοιχα η κοινωνία και το κράτος δεν μπόρεσαν να του δώσουν αυτές τις απαντήσεις…

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε την οργή του παιδιού, μπορούμε να σκεφτούμε την τραγική στιγμή που θα τον ακολουθεί για μια ζωή, όταν πέρασε δίπλα του η σφαίρα που καρφώθηκε στον φίλο του Αλέξη. Μπορεί να παίζει ρόλο η πλούσια καταγωγή του σε αντιδιαστολή με την ιδεολογία του, η γνωστή ιστορία με τον παππού του, ο χωρισμός των γονιών του, η συγγραφική ενασχόληση της μητέρας του και το lifestyle που διαφημίζει στα βιβλία της («Μαμάδες βορείων προαστίων», «Μύκονος μπλούζ» κ.α.). Όλα ή κάποια απ’ αυτά, σχημάτισαν ένα εκρηκτικό μείγμα στην ψυχή του νεαρού παιδιού, που το διαχειρίστηκε με τον γνωστό τρόπο.

Βλέποντας φωτογραφίες από τη σύλληψή του και φωτογραφίες σημερινές, αντιλαμβάνεσαι αλλαγή στα χαρακτηριστικά του. Οι σκέψεις που δημιουργούνται αυτομάτως είναι ότι το παιδί μεγαλώνει και μεγαλώνει μέσα στις φυλακές, χωρίς μέλλον και μάλλον χωρίς ελπίδα...

Ο Ρωμανός επέλεξε έναν ακραίο τρόπο να ενεργήσει. Έγινε αντάρτης πόλης. Εγώ και αρκετοί άλλοι έχουμε επιλέξει τον δρόμο της ησυχίας, του «καναπέ» όπως λένε χαρακτηριστικά κάποιοι χλευάζοντας. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και αναλαμβάνει τις συνέπειες και το κόστος των πράξεών του.

Όταν είσαι αναρχικός/αντιεξουσιαστής, σημαίνει ότι δεν δέχεσαι αρχές και εξουσίες. Έτσι, πολύ σωστά, συνεπής στην ιδεολογία του, ο Ρωμανός δεν αναγνωρίζει την αστυνομία, τα δικαστήρια και γενικά το κράτος και τις λειτουργίες του. Αντίφαση όμως και σοβαρή κατ’ εμέ, προκύπτει από την έμμεση, επιλεκτική αποδοχή του κρατικού εκπαιδευτικού ιδρύματος στο οποίο θέλει να σπουδάσει.

Φυλάκιση σημαίνει εκτός πολλών άλλων, στέρηση ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών (αφήνω τη συζήτηση περί σωφρονισμού στην άκρη). Αφού επέλεξε να γίνει επαναστάτης (δεν βάζω εισαγωγικά) και έχει συλληφθεί, δεν μπορεί παράλληλα να βγαίνει από την φυλακή για να πηγαίνει να παρακολουθεί πολύ συχνά, τα μαθήματα της σχολής του. Πρακτικά, θα πρέπει κάθε φορά να κινητοποιείται η μισή αστυνομική δύναμη της Αθήνας, μην τυχόν παρανομήσει, τον απαγάγουν οι σύντροφοί του, προσπαθήσει να δραπετεύσει κ.ο.κ. Αν είχε περάσει σε σχολή, σε άλλη πόλη που δεν είχε φυλακές, τι θα γινόταν; Πρακτικά θέματα που δεν πρέπει να προσπερνάμε.

Θεωρώ υποκρισία όταν αρκετοί, ορμώμενοι απ’ το θέμα με τον Ρωμανό, κάνουν λόγο για το δικαίωμα όλων στη μόρφωση. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι όλοι έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, αλλά υπάρχουν και κάποια κριτήρια και προϋποθέσεις. Αν εννοούν  μόρφωση την φοίτηση σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα, προϋπόθεση είναι να έχεις συμμετάσχει στις πανελλήνιες εξετάσεις, να έχεις δηλώσει τη συγκεκριμένη σχολή, να έχεις πετύχει τον βαθμό που χρειάζεται, να παρακολουθείς συγκεκριμένες ώρες, σε συγκεκριμένο χώρο, συγκεκριμένα μαθήματα. Ο Ρωμανός σύμφωνα με τη δράση του είναι φυλακισμένος και κατηγορείται (αν θυμάμαι καλά) για ληστεία και απαγωγή, ενώ αποτυπώματά του έχουν βρεθεί σε διάφορες γιάφκες τρομοκρατικών οργανώσεων.

Η φυλακή είναι η τιμωρία που του επέβαλε το κράτος μέσω των αποφάσεων των δικαστών που δεσμεύονται από τους  νόμους, που καλοί ή κακοί αυτοί είναι και αποτυπώνουν κάθε φορά τις επιλογές της κοινωνίας για το πώς θα διαχειριστεί τα του οίκου της. Προφανώς, κάποιες περιόδους υπάρχει αναντιστοιχία  μεταξύ των νόμων και της θέλησης της κοινωνίας, όμως είναι λογικό, οι νόμοι να μην αλλάζουν συνέχεια. Αυτό όμως είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση…

Η τιμωρία του επιβλήθηκε για τις πράξεις του και γεγονός είναι ότι δεν πέταγε πέτρούλες, οπλάκια κράταγε, ληστεία έκανε, όμηρους πήρε. Προφανώς ο κάθε φυλακισμένος, δεν μπορεί να έχει τη ζωή που θα ήθελε, ούτε τις δραστηριότητες που είχε. Είναι μέρος του τιμήματος των επιλογών του.

Ας πάμε τώρα σε ένα υποθετικό σενάριο: Αν ο Κατσούλας, ο σατανιστής, ήθελε να παρακολουθήσει μια σχολή θα του δίναμε το δικαίωμα; Ο Σεϊχίδης που έσφαξε το μισό του σόι; Ο τάδε παιδεραστής; Ο Μιχαλολιάκος;;; Γιατί ξεσηκώθηκε σχεδόν σύσσωμη η αριστερά για το δικαίωμα του Ρωμανού μόνο;;; Οι υπόλοιποι φυλακισμένοι; Ακόμα και η απεργία πείνας που επικαλούνται κάποιοι, σεβαστή επιλογή, αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης.  Αν ήταν έτσι, όλοι θα ξεκινούσαν μια απεργία πείνας (αν δεν κάνω λάθος έχει ξεκινήσει και δεύτερος συγκατηγορούμενός του). Το ότι φθείρει την υγεία του είναι δική του επιλογή, οπότε και δική του ευθύνη. Δεν του απαγόρευσε κανείς να τρώει. Είναι επιλογή του και όχι επιβολή από κάποιον άλλο. 

Ο Ρωμανός και αρκετοί συναγωνιστές του, βγάζουν την αίσθηση ότι η κοινωνία τους χρωστάει και ότι οι υπόλοιποι πρέπει να μεριάσουμε για να μην μας πάρουν τα σκάγια από το θυμό τους που ξεχειλίζει. Δεν μπορεί όμως να διασαλεύεται κάθε φορά η κοινωνική ειρήνη, επειδή κάποιοι αρέσκονται στην επαναστατική γυμναστική. Δεν μπορεί κάθε φορά να τρέμουμε τη δράση τους και να ετοιμάζουν νέο Δεκέμβρη του 08΄. Και μην μου πείτε ότι η κοινωνική ειρήνη διασαλεύεται από τα μνημόνια κ.τ.λ., κ.τ.λ. γιατί εδώ δεν έχουμε το δίπολο μνημονιακοί/ενάντιοι στα αιτήματα του Ρωμανού – αντιμνημονιακοί/ υποστηρικτές των αιτημάτων του.

Νομίζω, ότι αυτήν την φορά το υπουργείο δικαιοσύνης έκανε την καλύτερη επιλογή, προτείνοντας την εξ’ αποστάσεως παρακολούθηση.  Προσωπικά, πιστεύω ότι ήταν και πολύ επιεική αυτά περί video wall για την παρακολούθηση των εργαστηρίων.

Το παιδί δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχει καλή κατάληξη. Ο δρόμος που διαλέγει, δεν του αφήνει πολλές επιλογές. Μακάρι να τον φωτίσει ο Θεός να ελέγξει την οργή του και να δει κάποια ελπίδα στον ορίζοντά του.

Και μια παράκληση προς όλους. Ψυχραιμία γιατί οι μέρες είναι επικίνδυνες...

Παναγιώτης  Δ. Κωστόπουλος

05/12/2014

«Κοινοτικόν» : Διάλεξη της Αθηνάς Κακούρη για το ρόλο των Άγγλων στον Αγώνα του 1940/41

Πεζόδρομος Ηφαίστου 50, Πάτρα -  http: www.koinotikon.gr - email: info@koinotikon.gr

Διάλεξη της Αθηνάς Κακούρη στο «Σπίτι του Ηπειρώτη» για το ρόλο των Άγγλων στον Αγώνα του 1940/41 – Διοργάνωση «Κοινοτικόν»

Κατά τη διάρκεια του πολέμου 1940/41 οι Άγγλοι απέστειλαν στην Ελλάδα ένα Εκστρατευτικό Σώμα. Ο όγκος των βρετανικών στρατευμάτων και η χρονική στιγμή κατά την οποία φθάνουν στην Ελλάδα δημιουργούν έκτοτε ερωτηματικά. Η Αθηνά Κακούρη θα τοποθετήσει ολόκληρη την αγγλική αρωγή στο πλαίσιο του Ελληνικού Αγώνα, θα εξετάσει την επίδρασή της στις εξελίξεις των στρατιωτικών επιχειρήσεων και γενικώς στην έκβαση του πολέμου, και θα θέσει γενικότερα αυτό το ξεχασμένο ζήτημα, το οποίο είναι κρίσιμο για την κατανόηση και την αξιολόγηση της κατάστασης τότε και μέχρι σήμερα.

Η ιστορικού περιεχομένου διάλεξη της Αθηνάς Κακούρη, διοργανώνεται από το «Κοινοτικόν», με αφορμή την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου, το Σάββατο 25 Οκτωβρίου και ώρα 7.00 μ.μ., στο «Σπίτι του Ηπειρώτη», Μουρούζη 14, Πάτρα.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ:"Η Μέση Ανατολή σε κλοιό θανάτου: τα ανοιχτά μέτωπα, οι διωγμοί των Χριστιανών και των μειονοτήτων και οι γεωπολιτικές παράμετροι".

Με αφορμή τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα στη Μέση Ανατολή - εμφύλιος πόλεμος σε Συρία και Λιβύη, εισβολή στη Γάζα, άνοδος και κυριαρχία των τζιχαντιστών του ISIS, σθεναρή αντίσταση των Κούρδων στο Κομπανί και το Β. Ιράκ, διωγμοί των Χριστιανών και των θρησκευτικών και εθνοτικών μειονοτήτων -  και την τεράστια αιματοχυσία που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην περιοχή, το "Κοινοτικόν" διοργανώνει ανοιχτή εκδήλωση-συζήτηση με τίτλο:

"Η Μέση Ανατολή σε κλοιό θανάτου: τα ανοιχτά μέτωπα, οι διωγμοί των Χριστιανών και των μειονοτήτων και οι γεωπολιτικές παράμετροι".

Σκοπός της εκδήλωσης είναι να περιγραφούν αναλυτικά οι εξελίξεις και η κατάσταση σήμερα στην πολύπαθη περιοχή, να φωτιστούν τα αίτια και οι συνέπειες των συρράξεων καθώς και ο ρόλος των μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων και να αποτυπωθούν οι γεωπολιτικές συνέπειες της κρίσης στην ευρύτερη περιοχή και ειδικότερα στη χώρα μας. Ταυτόχρονα, το "Κοινοτικόν" θεωρεί την εκδήλωση αυτή  έκφραση αλληλεγγύης των πολιτών της Πάτρας στους διωκόμενους πληθυσμούς της περιοχής, αλλά και σε όσους και όσες μάχονται για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου, στις 7 μ.μ. στην αίθουσα του Επιμελητηρίου Αχαΐας, Μιχαλακοπούλου 58 (Ρ. Φεραίου, στο ύψος της πλ. Όλγας).

Θα μιλήσουν οι:

Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιερόθεος

Σ. Δρακουλαράκος, Ερευνητής του Κέντρου Μεσογειακών Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών

Γ. Δ. Παναγόπουλος, Επίκ. Καθηγητής ΑΕΑ Βελλάς /Ιωαννίνων

Β. Πισσίας, Δρ. Διεθνών και Οικονομικών Σχέσεων, Πρωτοβουλία για την Ειρήνευση στη Συρία

Στην εκδήλωση θα παρευρεθεί  και θα χαιρετίσει ο Σεβ. Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Άλλη μια σημαντική εκλογική αναμέτρηση έφτασε στο τέλος της. Για μια ακόμα φορά, οι περισσότεροι θέλησαν να περάσουν το μήνυμα ότι βγήκαν κερδισμένοι ή τουλάχιστον δεν έχασαν. Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών θέλουν πολλή μελέτη και τα συμπεράσματα πολλή προσοχή…

Ξεκινώντας με το κόμμα που πλειοψήφησε, το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μπορούμε να πούμε ότι είναι τυπικά ο νικητής των εκλογών και το σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά» είναι γεγονός. Όμως, μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίου και τις τραγικές συνέπειές του, δεν έχει καταφέρει να πείσει μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος ότι είναι έτοιμο να αναλάβει τις τύχες της χώρας, αναπτύσσοντας συγκεκριμένες προτάσεις. Αν λάβουμε υπόψη μας και την εξαΰλωση της ΔΗΜ.ΑΡ., με το 1,2%, το 0,72% της 18ης ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., το 0,9% των Οικολόγων και το 6,1% του Κ.Κ.Ε. , βλέπουμε ότι πιθανόν τα ποσοστά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να έχουν πιάσει ταβάνι και να μην φαίνεται ο τρόπος που θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές. Προφανώς η πολυγλωσσία και τα προβλήματα στο εσωτερικό του, καθώς και η έλλειψη συγκεκριμένης αντιπρότασης, να τον κρατούν ακόμα  μακριά από το κυβερνητικό όνειρο…

Η Ν.Δ. πέρασε δεύτερη και καταϊδρωμένη, αλλά πεποίθησή μας είναι ότι τα στελέχη της μόλις είδαν τα αποτελέσματα, ένοιωσαν ικανοποίηση, αφού δεν επήλθε ο όλεθρος που φοβόντουσαν και ίσως να δημιουργούσε εξελίξεις. Τα ποσοστά της Ν.Δ. δεν ήταν ακόμα χαμηλότερα, αφενός γιατί όπως είπαμε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν κεφαλαιοποίησε την δυσαρέσκεια του κόσμου και αφετέρου γιατί έχει περάσει σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ότι το βαρέλι έχει πάτο. Προφανώς και ο κόσμος δεν πείθεται από το «κάθε μέρα σκίζουμε το μνημόνιο σελίδα, σελίδα» του πρωθυπουργού, γιατί παρόλα τα λογιστικά μαγειρέματα, στην πραγματική οικονομία δεν έχει φανεί ακόμα φως. Όμως, συγκρίνοντας με τη διακυβέρνηση και τις επιλογές του αλήστου μνήμης ΓΑΠ, κακά τα ψέματα, φαίνεται διαφορά. Κάτι τελευταίο για τη Ν.Δ. που πολλοί θα μας αγριοκοιτάξουν. Ελπίζουμε να διαψευστούμε, αλλά πιστεύουμε ότι θα έρθει η στιγμή που θα λέμε μακάρι να παρέμενε αρχηγός της Ν.Δ. ο Σαμαράς, σε σχέση μ’ αυτούς που θα δούμε ως επικεφαλής της στο άμεσο μέλλον!

Ο μεγάλος νικητής των εκλογών όμως δεν ήταν άλλος από τη Χρυσή Αυγή. Ένα κόμμα που στις ευρωεκλογές του 1994, κατάφερε να συγκεντρώσει ποσοστό 0,11% με 7.000 ψήφους, είκοσι χρόνια μετά το ποσοστό της εκτοξεύεται στο 9,4% με 536.000 ψήφους! Εκ του αποτελέσματος, διαφαίνεται ότι η φυλάκιση των μεγαλοστελεχών της, πείσμωσαν τους οπαδούς και τους συμπαθούντες και την έφεραν στην τρίτη θέση.

Προφανώς, οι αιτίες που οδηγούν τον κόσμο να ψηφίσει Χρυσή Αυγή είναι πολλές και τα προβλήματα που τον βασανίζουν δεν έχουν εξαλειφτεί. Αν κάνουμε όμως μια ευρύτερη ανάλυση, θα δούμε ότι πλέον η Χ.Α. αποκτά και κοινωνικό έρεισμα και εξηγούμαστε. Το πρώτο γεγονός είναι ότι για πρώτη φορά η Χ.Α. θα έχει αντιπροσώπους και μάλιστα αρκετούς, στους περισσότερους δήμους και περιφέρειες της χώρας και το δεύτερο, ότι μετά την εκλογή βουλευτών προερχόμενων από τα λαϊκά στρώματα, με ακραίες τοποθετήσεις και τραμπούκικο τρόπο έκφρασης και πειθούς, οι 3 που εκλέγονται ευρωβουλευτές είναι δύο πρώην υψηλόβαθμα και αναγνωρίσιμα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και ο πατέρας του δολοφονηθέντος Φουντούλη. Επίσης, υποψήφιοι με το κόμμα ήταν αρκετοί δικηγόροι και γιατροί, αλλά και κάποιες καλλίγραμες νεαρές. Για να εξηγήσουμε την αντίφαση που δημιουργείται (κοινωνικό έρεισμα, υποψήφιοι «ελίτ»), απλά αναφέρουμε ότι στην πλειοψηφία των πολιτών, τα ηχηρά ονόματα υποψηφίων, λειτουργούν σαν κράχτες και ειδικά για το συγκεκριμένο κόμμα το απενοχοποιούν. Γενικά νομίζουμε όμως πως τα ποσοστά της Χ.Α. χρίζουν πολύ μεγάλης ανάλυσης.

Χαμόγελα ανακούφισης διακρίναμε και δικαιολογημένα, στα στελέχη και στον αρχηγό του ΠΑ.ΣΟΚ./ Ελιάς. Εκεί που φοβόντουσαν τον καταποντισμό τους, άρα και την εξαφάνιση του κόμματος αλλά και του Βενιζέλου, κατάφεραν να κρατηθούν στο 8% (να θυμίσω ότι αναφερόμαστε στο πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑ.ΣΟΚ.) και να κατέχουν δυστυχώς ρυθμιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας και να ορέγονται κι΄ αυτοί ότι θα πάρουν ένα ξεροκόμματο από τη διάλυση της ΔΗΜ.ΑΡ. Όπως είναι ορατό, στο σημερινό ΠΑ.ΣΟΚ./Ελιά  έχει απομείνει ένα μέρος της εκσυγχρονιστικής-μεταρρυθμιστικής πτέρυγας του σημιτικού μπλόκ. Το ΠΑ.ΣΟΚ. του Άκη έχει μετακομίσει μαζικά στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αφού πολλοί απ’ αυτούς δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα τους...

Περνάμε τώρα στο αγαπημένο κόμμα των μέσων ενημέρωσης «Το Ποτάμι». Είναι αυτονόητο ότι και αυτό αποτελεί νικητή, αλλά όχι έκπληξη των εκλογών. Με τόση διαφήμιση και αβάντα από τα μέσα ενημέρωσης φανερά και τη στήριξη που του παρέχουν αυτοί που το ετοιμάζουν να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στις μελλοντικές εξελίξεις υπογείως, το ποσοστό που πήρε δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Θεωρούμε βέβαιο ότι «Το Ποτάμι» θα κληθεί να παίξει σημαντικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μας στο επόμενο διάστημα. Ίσως ο μπερλουσκονισμός που αναδύεται να βρει έναν αξιόλογο σύμμαχο στην πορεία του προς την εξουσία. Μη θεωρήσετε απίθανο όμως να δείτε «Το Ποτάμι» να απορροφά το μεγαλύτερο μέρος της ΔΗΜ.ΑΡ. και με ένα μικρό ρετουσάρισμα προς τα αριστερά, να γίνει η  χείρα βοηθείας που ψάχνει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να του βγουν τα κουκιά και να κυβερνήσει! Βέβαια εννοείται ότι αντίστοιχα, με ένα μικρό λίφτινγκ πάλι, μπορεί να χρειαστεί να συγκυβερνήσει με τα σημερινά κόμματα της κυβέρνησης. Οπότε αποτελεί μια καλή εφεδρεία για όλους, αφού δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε πολιτικό λόγο!

Το πιο τραβηγμένο σενάριο, αλλά καλό είναι να μην αποκλείουμε τίποτα, είναι να έχουμε μια συνένωση με τους «Έλληνες Ευρωπαίους Πολίτες» του Χατζημαρκάκη,  ο οποίος με το 1,44% έκανε την εμφάνισή του στον πολιτικό χάρτη, με ηγέτη τον ίδιο που έχει καλύτερο προφίλ από τον Θεοδωράκη. Πως μπορεί να σχετίζονται τα δύο κόμματα; Αν δεν κάνουμε λάθος, ο ποταμίσιος Θεοδωράκης είναι ανιψιός του Σημίτη, από το σόι της γυναίκας του, οι καλές σχέσεις του Σημίτη με τη Γερμανία είναι γνωστές και ο Χατζημαρκάκης ζούσε/ζει στην Γερμανία με την οποία ήταν εκλεγμένος ευρωβουλευτής. Εδώ μπορούμε να ξανακολήσουμε τους μπερλουσκόνιδες και προφανώς το μείγμα θα είναι εκρηκτικό!  Από εδώ και πέρα όπως φαίνεται,  θα έχουν πέραση οι σοβαροί επιχειρηματίες και κάθε είδους σοβαροφανείς, καθώς και οι απολιτίκ.

                Ικανοποίηση λογικά πρέπει να νοιώθουν και τα στελέχη του Κ.Κ.Ε., αφού μετά την κατάρρευση του 4,5% των εθνικών εκλογών, δείχνει σιγά, σιγά ότι ξαναστέκεται στα πόδια του. Αν συνυπολογίσουμε και τους τέσσερις κομμουνιστές δημάρχους που εξέλεξαν την β΄ Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών συμπεριλαμβανομένης και της Πάτρας, τότε επιβεβαιώνονται τα λεγόμενά μας.

                Ο μεγάλος χαμένος αναμφίβολα μαζί με τη ΔΗΜ.ΑΡ. είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Και ενώ για τη ΔΗΜ.ΑΡ.  ήταν αναμενόμενο, οι ΑΝ.ΕΛ. είχαν σημαντικές βλέψεις για αυτές τις εκλογές, αφού οι περισσότεροι μιλούσαν για διψήφια ποσοστά και όχι άδικα, μιας και το ψηφοδέλτιό τους περιλάμβανε πράγματι κάποιες αξιόλογες προσωπικότητες απ’ όλους τους χώρους.

                Το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ. προφανώς επηρέασε η αστάθεια και τα πολλά εσωτερικά του προβλήματα, που δεν δείχνουν να ξεπερνιούνται. Έχει καταντήσει προσωποπαγές, ενώ σύμφωνα με λεγόμενα των στελεχών του τα όργανα δεν συνέρχονται και δεν λειτουργούν, με συνέπεια το ελπιδοφόρο κίνημα του Καμμένου να βαδίζει στον κατήφορο.

Αυτές οι εκλογές πριν ακόμα διεξαχθούν, αποτέλεσαν κομβικό σημείο για την περεταίρω  πορεία του κόμματος. Ένα τυχόν πολύ  καλό ποσοστό(πάνω από 7%) θα ξύπναγε από το λήθαργο το κόμμα και θα έθετε άλλα ζητήματα για την μετέπειτα πορεία του. Μετά από αυτήν την αποτυχία, οι φίλοι των ΑΝ.ΕΛ. θα αποσυσπειρωθούν και θα αναζητήσουν αλλού τρόπο έκφρασης.              Έτσι, μια ελπιδοφόρα προσπάθεια που ήταν η μοναδική που κατάφερε μερικώς να ενώσει το πολυπόθητο πατριωτικό με το κοινωνικό, δεν ευδοκίμησε...Γι’ αυτό το κενό που θα δημιουργηθεί, θα αναφερθούμε παρακάτω.  

Προφανώς οι ψηφοφόροι των ΑΝ.ΕΛ. στράφηκαν προς τη Χ.Α. και αυτό πιστοποιείται και από τη σταυροδοσία των υποψηφίων ευρωβουλευτών που δεν διακρίνουμε στις πρώτες θέσεις κάποιον εκ δεξιών ορμώμενο. Ίσως και το φλερτ με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να είχε κάποιο κόστος…

Στα αξιοσημείωτα της εκλογικής αναμέτρησης είναι η επιστροφή του Γ.Καρατζαφέρη. Κατάφερε να συγκεντρώσει 2,7% εκεί που όλοι τον είχαν ξεγραμμένο. Μπορούμε να του καταλογίσουμε πολλά, αλλά δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς την εξυπνάδα του. Ακούγεται ότι θα θελήσει να εξαργυρώσει αυτό το ποσοστό, διαπραγματεύοντας την επιστροφή του στη Ν.Δ. Άλλη σκέψη είναι ότι θα προσπαθήσει να έχει ηγετικό ρόλο στη συνένωση της Δεξιάς, αφού οι άλλοι καπεταναίοι (Πολύδωρας, Ζώης, Νικολόπουλος, Ψωμιάδης και ολίγον από Παπαθεμελή), δεν μπόρεσαν όλοι μαζί να συγκεντρώσουν αξιοσημείωτα ποσοστά (1,04%). Μια τέτοια συσπείρωση, ίσως να διέλυε τους ΑΝ.ΕΛ. και να έπαιρνε ψήφους και από τη Χ.Α., παίζοντας ρυθμιστικό ρόλο στη συνέχεια, γιατί όχι ακόμα και συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ., η οποία λογικά θα τους προτιμούσε απ’ το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Για τη ΔΗΜ.ΑΡ. νομίζω τα είπαμε όλα. Από το 6,25% του Ιούνη του 2012, περιορίστηκε στο 1,2%. Όπως όλοι περίμεναν, δεν φαίνεται να υπάρχει πλέον λόγος ύπαρξης για αυτό το κόμμα και τα ιμάτιά του θα διασκορπιστούν ανάμεσα σε ΠΑ.ΣΟ.Κ./Ελιά, ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το μεγαλύτερο μέρος στο «Ποτάμι». Άλλη σκέψη είναι ότι μπορεί να αποτελέσει κάποιου είδους συνιστώσα σε Ελιά/58 κ.λπ. με επικεφαλής τον «φέρελπι» Ανδρέα Παπαδόπουλο, ο οποίος απ ότι φαίνεται ετοιμάζεται για να έχει μελλοντικό ρόλο στα πράγματα.

Από τα υπόλοιπα κόμματα αξίζει να αναφέρουμε με μορφή ομαδοποίησης, τα τρία κόμματα που παρουσίασαν ως πρόταγμα την Δραχμή, δηλαδή το «Σχέδιο Β», τη «Δραχμή» και το Ε.ΠΑ.Μ.  Όσον αναφορά τα δύο πρώτα, με γνωστούς επικεφαλής, τους Αλαβάνο (0,2%) και Κατριβάνο (0,15%) αντίστοιχα, ήταν απογοητευτικά, ενώ το Ε.ΠΑ.Μ. με τον αναγνωρίσιμο πλέον Καζάκη και τις, σε μεγάλο βαθμό, κινηματικές διαδικασίες, παρουσιάζεται αρκετά δραστήριο, συγκεντρώνοντας 0,86%, ενώ στα μέλη του υπήρχε κρυφή ελπίδα για κάτι παραπάνω. Πάντως ας μην θεωρήσουμε αυτό το κόμμα ξεγραμμένο…

Άξιοι σχολιασμού είναι οι Οικολόγοι που αποκαθαρμένοι πια από τους εθνοαποδομητές και σε συνεργασία με τους «Πειρατές» δεν κατάφεραν να πείσουν και να πιάσουν ούτε 1%, όπως και οι Γέφυρες Τζήμερου-Δράσης. Καλά ποσοστά για τα δεδομένα τους κατέγραψαν οι Κυνηγοί (1%),  το Παναθηναϊκό Κίνημα (ο,74%), ενώ θεωρούμε καλά τα ποσοστά που κατέγραψαν η «Κοινωνία» με 0,6% και 34.500 ψήφους και το πρωτοεμφανιζόμενο Α.Κ.Κ.ΕΛ. με 0,57% και 32.400 ψήφους.

Εκτός από τα ανησυχητικά οπαδικά και μπραβικά φαινόμενα, που παρουσιάστηκαν στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το δεύτερο ανησυχητικό σημείο των εκλογών ήταν τα ποσοστά του κόμματος «Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας» στις ευρωεκλογές. Το μειονοτικό κόμμα το οποίο αποτελεί συνέχεια του κόμματος που ίδρυσε ο Αχμέτ Σαδίκ, έκανε μια προσπάθεια να μετρήσει τις δυνάμεις του για να δει πόσο μπορεί να χειραγωγήσει τη μειονότητα, με την αμέριστη πάντα βοήθεια του πρακτορικού τουρκικού προξενείου. Ο πρώην βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. και γυρολόγος Αχμέτ Ιλχάν και η Σιμπέλ Μουσταφάογλου εννοείται ότι έσπευσαν να δηλώσουν τη στήριξή τους σ’ αυτήν την προσπάθεια.

Το κόμμα κατέγραψε πρωτιές σε Ξάνθη και Ροδόπη, ενώ αν δεν κάνουμε λάθος, συμμετείχε μόνο σε τέσσερις νομούς και απέσπασε 42.600 ψήφους με ποσοστό 0,75%. Σκεφτείτε να κατέβει σε όλοι την επικράτεια και να το στηρίξουν όλοι οι αλλοδαποί μουσουλμάνοι. Τα συμπεράσματα δικά σας. Εμείς να προσθέσουμε μόνο τα «συνοδευτικά» των αποτελεσμάτων, που ήταν οι δηλώσεις του γνωστού για τις λεκτικές επιθέσεις του σε βάρος της Ελλάδας, Αμπντουλαλίχ Ντεντε, ο οποίος μας απείλησε λέγοντας «ακούστε την φωνή της μειονότητας με το καλό» και η μαζική παραβίαση πέντε τουρκικών πλοίων τα οποία εισήλθαν εντός Ελληνικών Χωρικών Υδάτων, φθάνοντας μέχρι την Εύβοια σύμφωνα με δημοσιεύματα. Όπως μας τονίζουν φίλοι από τη Θράκη, η κατάσταση είναι επικίνδυνη και εμείς στο νότο δεν έχουμε καθόλου εικόνα του τι γίνεται εκεί πάνω.

Αφήσαμε για το τέλος, να αναφερθούμε στο κενό που υπάρχει στο χώρο που μπορεί να ενώσει το πατριωτικό με το κοινωνικό. Είναι ο χώρος που αναγνωρίζει την ταυτότητα, ενάντια στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης που σφίγγει ασφυκτικά γύρω μας, ο χώρος που μπορεί επιτέλους να ενώσει τις πραγματικά υγιείς δυνάμεις απ’ όλο το πολιτικό φάσμα. Ακόμα δεν έχει βρει πολιτική έκφραση, ενώ ψηφίδες του μπορούμε να αναζητήσουμε σε κάποια μικρά κόμματα και σχηματισμούς. Μια πολύ θετική εξέλιξη που μπορεί να συνδεθεί με τα προαναφερθέντα, ήταν ο σχηματισμός και η εκλογή κάποιων αυτόνομων συνδυασμών στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές, που με σωστή και προσεκτική δουλειά μπορούν να αποτελέσουν το εφαλτήριο κάποιας μελλοντικής εξέλιξης, γιατί αυτοί οι σχηματισμοί δεν έρχονται από το βεβαρυμμένο παρελθόν, αλλά από το ελπιδοφόρο μέλλον!

Κλείνοντας, θέλουμε να εκφράσουμε την απορία, πως και που βρίσκουν όλα αυτά τα κόμματα τα χρήματα για να κατέλθουν στις εκλογές. Η απορία μας αφορά περισσότερο τα μικρά κόμματα και ιδιαίτερα αυτά που συμμετέχουν χρόνια, με ποσοστό αποτυχίας 0,001%...

Παναγιώτης Κωστόπουλος

Πάτρα

27/05/2014

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΑΤΡΑΣ "ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ"

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΑΤΡΕΩΝ

Γιατί μια αυτόνομη δημοτική παρέμβαση;

Οι πολίτες που δημοσιοποιούμε την παρακάτω διακήρυξη είμαστε πεισμένοι για ένα απλό αλλά θεμελιώδες γεγονός: η ελληνική κρίση, πέρα από τα συγκυριακά της χαρακτηριστικά, είναι κατεξοχήν κρίση δομική, κρίση του κοινωνικού και οικονομικού της μοντέλου, και δεν μπορεί να θεραπευτεί με ημίμετρα. Ούτε βέβαια με την επιστροφή στο «απωλεσθέντα παράδεισο» της ύστερης μεταπολίτευσης. Ο δρόμος για την αντιμετώπισή της δεν περνάει ούτε από το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό που ανακυκλώνεται στους ίδιους ή «καινούριους» πολιτικούς σχηματισμούς, ούτε από πάσης φύσεως σωτήρες και από μηχανής Θεούς. Ο δρόμος για να ξεφύγουμε από τον κλοιό των Μνημονίων και της διεθνούς εξάρτησης θα ανοιχτεί από την κοινή περπατησιά εκατομμυρίων πολιτών - της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού – οι οποίοι είναι και τα μεγάλα θύματα της πολιτικής που συνέτριψε το βιοτικό τους επίπεδο και το κράτος πρόνοιας και μετέβαλε την χώρα σε «αποικία χρέους» της τευτονικής Ευρώπης.

Συνεπώς, όσοι και όσες διεκδικούν την ψήφο των Πατρινών ισχυριζόμενοι/ες ότι διαθέτουν «μαγικές λύσεις» για την τοπική αυτοδιοίκηση και ότι με την εκλογή τους είναι ικανοί να δημιουργήσουν «τοπικές οάσεις», σε μια χώρα που καθημερινά ερημώνει και μια κοινωνία που αποσυντίθεται από τις πολιτικές που επιβάλλουν οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι υποτακτικοί και συνεργάτες τους,  είτε πλανώνται πλάνην οικτρά είτε κοροϊδεύουν. Το ίδιο ισχύει και για όσους/ες επιζητούν την ψήφο των Πατρινών για να αγωνιστούν για λογαριασμό τους αλλά… χωρίς αυτούς.

Η συνειδητοποίηση της κρισιμότητας των στιγμών που περνάει ο τόπος και του τιτάνιου έργου που χρειάζεται για να αντιστραφεί η πορεία της εξαθλίωσης και της παρακμής δεν οδηγεί σε κάποια παράλυση και μια αίσθηση ματαιότητας για την παρέμβαση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αντιθέτως, κάνει ακόμα πιο επιτακτική την αυτόνομη και ουσιαστική παρέμβαση των πολιτών στο πεδίο της αυτοδιοίκησης. Ιδιαίτερα σε μια πόλη όπως η Πάτρα, την τρίτη μεγαλύτερη της χώρας, στην οποία η κρίση εκδηλώνεται με όλες τις παροξυσμικές μορφές της: ανεργία, φτώχεια, παραγωγική εκχέρσωση, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, μόλυνση, έλλειψη προοπτικής, μετανάστευση των νέων, αυτοκτονίες και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μέχρι σήμερα

Μέσα στο ζοφερό αυτό τοπίο, ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης, γενικά, μόνο αρνητικά μπορεί να κριθεί καθώς συγκεντρώνει μια σειρά αρνητικών επιτευγμάτων:

•              Έρμαιο πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.

•              Αναπαραγωγή των εκφυλιστικών φαινομένων της κεντρικής διοίκησης, μερικές φορές σε μεγαλύτερο βαθμό: φαυλοκρατία, κλεπτοκρατία, διαφθορά, νεποτισμός, κομματισμός, παρασιτισμός, συναλλαγή, απουσία ελέγχου εκ μέρους των πολιτών, πλήρης αδυναμία υπεράσπισης των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων.

•              Αναπαραγωγή της πολιτικής ξεζουμίσματος του πολίτη, όμοια με της κεντρικής οικονομικής πολιτικής, προσφέροντας αναντίστοιχη ποιότητα υπηρεσιών.

•              Ουσιαστική προσαρμογή και αποδοχή των πολιτικών των Μνημονίων και οργάνωση των Δήμων με βάση τις μνημονιακές προτεραιότητες.

•              Αποξένωση των δημοτών από τα δημοτικά πράγματα και τη λήψη των αποφάσεων, ιδιαίτερα μετά την εφαρμογή του σχεδίου συγκεντροποίησης «Καλλικράτης».

•              Πεδίο ανάδειξης και ανακύκλωσης του ίδιου φθαρμένου και ανίκανου πολιτικού προσωπικού που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή.

•              Άκριτη αποδοχή των ευρωπαϊκών πολιτικών για χρηματοδότηση απευθείας των περιφερειακών και τοπικών διοικήσεων από τις Βρυξέλλες με αποτέλεσμα την δημιουργία τοπικιστικών και χωριστικών τάσεων.

Αν σε αρκετά από τα παραπάνω κάποιος/α αναγνωρίζει χαρακτηριστικά των νυν και τέως δημοτικών διοικήσεων της Πάτρας, δεν πέφτει και πολύ έξω…

Ο χαρακτήρας μιας εναλλακτικής παρέμβασης στο Δήμο Πατρέων

Οι τραγικές στιγμές που περνάει ο τόπος και οι ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας των Πατρινών πολιτών, επιζητούν μιανάλλη Δημοτική Αρχή που είναι ικανή να τις κατανοεί και να μοχθεί για την ικανοποίησή τους.

Κατά τη γνώμη μας, μια παρέμβαση στα κοινά της πόλης οφείλει να αναδεικνύει προγραμματικά το τετράπτυχοΑντίσταση – Δημιουργία – Αλληλεγγύη - Δημοκρατία. Πιο συγκεκριμένα, εργαζόμαστε ώστε να υπάρξει ένας Δήμος Πατρέων ο οποίος:

•              Λειτουργεί ως συνειδητός κυματοθραύστης των μνημονιακών πολιτικών στο βαθμό και την έκταση των δραστηριοτήτων που τον αφορούν. Ιδιαίτερα, αντιστέκεται στις προσπάθειες των Γερμανών γκαουλάιτερ Ράιχενμπαχ και Φούχτελ (ή των διαδόχων τους) να εντάξουν την τοπική αυτοδιοίκηση απευθείας στο σχεδιασμό των γερμανικών ελίτ.

•              Δρα ως εμπνευστής, σχεδιαστής και αρωγός σχεδίων και κινήσεων παραγωγικής ανασυγκρότησης στην περιοχή μέσα από την ενίσχυση και προώθηση κοινοτικών, συλλογικών και συνεταιριστικών παραγωγικών εγχειρημάτων και ιδιωτικών παραγωγικών πρωτοβουλιών, καθώς και την οργανική τους σύνδεση με το τοπικό Πανεπιστήμιο και ΑΤΕΙ.

•              Δημιουργεί ένα ευρύτατο δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών και δομών κοινωνικής αλληλεγγύης με ιδιαίτερη έμφαση στην πρόνοια, στην υγεία, στην παιδεία, στο μαζικό αθλητισμό και στην προστασία του περιβάλλοντος.

•              Διαμορφώνει ένα ευρύ δίκτυο πολιτιστικών δομών με μαζικό χαρακτήρα και στέκεται αρωγός στην πληθώρα των ερασιτεχνικών ομάδων που ήδη προσφέρουν μεγάλο έργο στο θέατρο, το χορό, τη μουσική.

•              Προχωρά σε έναν  οικολογικό επανασχεδιασμό την πόλης ο οποίος θα αποτελεί πυξίδα των όποιων τεχνικών έργων και παρεμβάσεων.

•              Αναπτύσσει και λειτουργεί δομές άμεσης δημοκρατίας και συστηματικής παρέμβασης των δημοτών τόσο στη λήψη των αποφάσεων, όσο και στον έλεγχο και την αξιολόγηση της εφαρμογής τους.

•              Αναδιαρθρώνει  το δημοτικό προϋπολογισμό ώστε να ενισχυθούν οι παραπάνω στρατηγικές σε βάρος των παρασιτικών, αντιπαραγωγικών δραστηριοτήτων, των έργων βιτρίνας και των μικρών ή μεγάλων λόμπυ συμφερόντων που λυμαίνονται την πόλη. Ασκεί μόνιμα πίεση στην κεντρική κρατική εξουσία για άρση των περικοπών στη χρηματοδότηση και παράλληλα αναζητάει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης και αυτοχρηματοδότησης.

•              Αναδιοργανώνει τις δημοτικές υπηρεσίες και αναβαθμίζει το ρόλο των εργαζόμενων στο Δήμο ώστε να υπηρετούν τις παραπάνω στρατηγικές.

Παράλληλα, μια δημοτική παρέμβαση στην Πάτρα οφείλει να ξεκαθαρίσει σε ποιους κατά κύριο λόγο απευθύνεται και μαζί με ποιους θα επιχειρήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Η δική μας παρέμβαση, λοιπόν, απευθύνεται σε αυτούς που νιώθουν ή πράγματι είναι περιθωριοποιημένοι μέσα στο σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνουν οι τοπικές, εθνικές και υπερεθνικές ελίτ. Σε όσους δεν έχουν φωνή ή τους στέρησαν το δικαίωμα να έχουν φωνή. Στους αδύναμους. Σε εκείνους που οι δεξιότητες, τα ταλέντα, οι επιθυμίες ισοπεδώνονται μέσα στην ανέχεια, την έλλειψη οράματος, τη διαφθορά, την ανισότητα. Κοντολογίς, απευθυνόμαστε στην πλειοψηφία των πολιτών, γιατί αυτό ακριβώς το δράμα ζούμε σήμερα: η πλειοψηφία των πολιτών να περιθωριοποιείται βίαια και να αποστομώνεται. Για μας, περιθώριο είναι ο άνεργος νέος ή οικογενειάρχης αλλά και ο παραγωγός που καταστρέφεται. Ο καλλιτέχνης που φιμώνεται από την ανέχεια και την αδιαφορία και η γερόντισσα που μένει αποκλεισμένη στο σπίτι γιατί δεν έχει πού να περπατήσει. Το άτομο με ειδικές ανάγκες που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει σε μια πόλη εχθρική και ο νέος ή η νέα που βουλιάζει στην απόγνωση και σκέφτεται να ξενιτευτεί. Ο επιστήμονας που κανείς δεν χρειάζεται τη γνώση του και εκείνοι που χάνουν την αξιοπρέπειά τους για ένα επισφαλές ξεροκόμματο. Το παιδί που στερείται δομές φύλαξης όταν λείπουν οι γονείς στην αναζήτηση του επιούσιου και ο ανασφάλιστος έμπορος που δεν έχει να πάρει τα φάρμακά του και ο κατάλογος δεν έχει τέλος… Τα συμφέροντα και οι επιθυμίες αυτών των ανθρώπων πρέπει να είναι ο γνώμονας μιας διαφορετικής πολιτικής στο Δήμο και αυτά επιζητά να ικανοποιεί η δική μας παρέμβαση.

Και πάνω απ’ όλα απευθυνόμαστε σε ανθρώπους που κατανοούν ότι πρέπει πια να αγωνιστούμε όλοι μαζί για να αλλάξουμε τον τόπο που αγαπάμε και να εκδιώξουμε τους καταπιεστές και καταστροφείς της ζωής μας. Είτε αυτοί κατοικοεδρεύουν στα παλάτια των Βρυξελλών και του Βερολίνου είτε στα μέγαρα των Αθηνών είτε στις …επαύλεις της Πάτρας.

Για μας που δημοσιοποιούμε αυτήν τη διακήρυξη ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: ο Δήμος αξίζει να υπάρχει μόνο ως πραγματικό κύτταρο της αυτοδιοίκησης και της λαϊκής βούλησης, ως ανάχωμα στις πολιτικές που θέλουν τη χώρα να μετατρέπεται σε «αποικία χρέους» και «χώρο» κατακερματισμένο με κάποια από τα τοπικά συντρίμμια του συνδεδεμένα απευθείας με τους επικυρίαρχους των Βρυξελλών και ως μέσο ανασυγκρότησης του ερειπιώνα που αφήνουν πίσω τους 4 χρόνια Μνημονίων και εξάρτησης. Και, ο μόνος παράγοντας που μπορεί να επιβάλει και να λειτουργήσει έναν τέτοιο Δήμο είναι η πλατιά και διαρκής κινητοποίηση της πλειοψηφίας των πολιτών. Ούτε αυτόκλητοι σωτήρες ούτε «επώνυμοι» ούτε επικοινωνιακά τερτίπια και συναλλαγές με τα ΜΜΕ ούτε πολιτικές συνδιαλλαγές και «πάρε-δώσε» ούτε το «όραμα» μιας επικείμενης κυβερνητικής εξουσίας ούτε κομματικές πλάτες ούτε «φρου-φρου κι αρώματα». Σε αυτήν την κινητοποίηση της πλειοψηφίας προσβλέπουμε, αυτή θα αποτελεί κριτήριο και μέτρο της δράσης μας.

ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΑΤΡΕΩΝ – «ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ»