Μεταξύ Δύσης και ISIS…

Η Ευρώπη αλλάζει ή τουλάχιστον ό, τι έχει απομείνει όρθιο απ’ αυτήν… Το χτύπημα στις 13/11 στο Παρίσι από τους τρομοκράτες τζιχαντιστές του ισλαμικού κράτους κούνησε συθέμελα το ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε τέτοιο βαθμό που οι ρωγμές δεν επισκευάζονται. Η Ευρώπη ζει την δική της 11^η Σεπτεμβρίου, ο τρόμος πλανάται από πάνω της. Μετά τα τελευταία γεγονότα, τίποτα δεν θα παραμείνει όπως πριν και δυστυχώς, απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό θα είναι μόνο η αρχή.

                Είναι κοινός τόπος ότι οι Έλληνες είμαστε άνθρωποι των άκρων. Ο δημόσιος, αλλά και ο ιδιωτικός, σώφρων διάλογος μας είναι συνήθως ξένος. Γι’ αυτό, οι φωνές που ακούγονταν  τα προηγούμενα χρόνια για το μεταναστευτικό ζήτημα, ήταν είτε  αφοριστικές, είτε ευχολόγια και προέρχονταν από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος.

Έτσι και τώρα, με τα γεγονότα του Παρισιού, πολλοί αρθρογράφοι χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα. Η μια πλευρά κατηγορεί τη Δύση, ότι έχει τεράστια ευθύνη γιατί με υπόγειες χρηματοδοτήσεις και με τις πράξεις της δημιούργησε το επιθετικό Ισλαμικό κράτος. Η άλλη πλευρά μιλά για «τελική λύση» με πυρηνικό όλεθρο για τους τρομοκράτες, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να ψάξει για τις αιτίες που πυροδοτούν τέτοιες συμπεριφορές.

Οι ευθύνες της Δύσης

Αυτοί που κατηγορούν την Δύση ως ηθικό αυτουργό για ό,τι συμβαίνει σήμερα από τους τζιχαντιστές, ανατρέχουν στο παρελθόν, ξεκινώντας από τις σταυροφορίες των «χριστιανών» και το αίμα των μουσουλμάνων που έχυσαν. Στη συνέχεια, αναφέρονται στις αποικίες, οι οποίες έχουν αφήσει βαθιές πληγές στους λαούς που υπέφεραν απ’ τους αποικιοκράτες. Η αναφορά αυτή εν πολλοίς δεν γίνεται αδικαιολόγητα αν λάβουμε υπόψη μας ότι ακόμα και στις μέρες η Γαλλία εισπράττει ένα είδος αποικιακού φόρου από 14 χώρες της Αφρικής που είχε αποικίες, ενισχύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο σημαντικά το ΑΕΠ της.

Αρκετά χρήσιμο όπλο στην επιχειρηματολογία των κατήγορων της Δύσης, είναι οι παρεμβάσεις των δυτικών στο εσωτερικό αρκετών απ’ τις αραβικές χώρες, είτε με πολιτικές ανατροπές όπως συνέβη κατά την «αραβική άνοιξη», είτε στρατιωτικά με τη συμμετοχή τους σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον κρατών με μουσουλμανικό πληθυσμό, με πιο πρόσφατο παράδειγμα της Συρίας. Για να είναι μάλιστα επίκαιροι, σημειώνουν εμφαντικά τη συμμετοχή της παθούσας Γαλλίας σε όλα αυτά. Εμείς πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Γαλλία δεν είναι αθώα του αίματος και ότι τα παραπάνω έχουν σε πολλά σημεία βάση αλήθειας. Είναι όμως μόνο έτσι; Ορμώμενοι απ’ αυτά δικαιολογούνται οι τζιχαντιστές να στρέφονται εναντίον όλου του δυτικού κόσμου;

Οι τζιχαντιστές

Η απάντηση στα παραπάνω είναι εύκολη. Όχι, οι τζιχαντιστές δεν στράφηκαν εναντίον της Δύσης σκεπτόμενοι μόνο τα παραπάνω. Αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε πρέπει να παραδεχτούμε ότι για τους ισλαμιστές, όλος ο μη μουσουλμανικός κόσμος είναι οι άπιστοι που πρέπει να προσηλυτιστούν δια πυρός και σιδήρου και γι’ αυτό έχουν κηρύξει τζιχάντ (ιερό πόλεμο) σε όλη τη Δύση, με κάποιες προτεραιότητες βέβαια... Σίγουρα υπάρχουν και πιο μετριοπαθείς μουσουλμάνοι, όμως αφενός λογίζονται ως μειοψηφία, αφετέρου δεν έχουν αντιδράσει μέχρι στιγμής στα εγκλήματα των ομόθρησκών τους. Βέβαια, λέγοντας Ισλάμ δεν εννοούμε μια ενιαία πίστη, αλλά μια θρησκεία με πιστούς που τους χωρίζουν πολλές διαφορές και ενίοτε μεγάλο μίσος. 

Το κυνήγι και οι σφαγές που έχουν υποστεί οι χριστιανοί στη Μέση Ανατολή δεν νομίζουμε ότι είναι συνέπεια των παραπάνω. Για τους περισσότερους η ομολογία της πίστης συνεπάγεται θάνατο και η τήρηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων αν όχι επικίνδυνη, είναι σίγουρα δύσκολη με τους δυτικούς συμμάχους να παραμένουν απαθείς. Απαθείς παραμένουν τόσο καιρό ακόμα και για τις σφαγές των μη-χριστιανών, Κούρδων, οι οποίοι αποτελούν το τελευταίο ανάχωμα στην προέλαση των τζιχαντιστών στην Ευρώπη, όσοι δε τους στηρίζουν, είναι κακοί εθνικιστές. Όσοι δε τους υποστηρίζουν, είναι κακοί εθνικιστές.

Αντίθετα απ’ τα παραπάνω, τα τζαμιά ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο και δεν υπάρχει παρεμπόδιση στην εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων των πιστών μουσουλμάνων, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Πολλές φορές τα τζαμιά δεν είναι αρκετά και ανεγείρονται ισλαμικά τεμένη, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, η επιθυμία των μουσουλμάνων είναι η ίδρυση Κέντρων Ισλαμικών Σπουδών.  Όλα αυτά χωρίς να εξετάζεται η περιοχή ανέγερσης, το μέγεθος καθώς και το ποιοι θα διδάσκουν και θα κηρύττουν σ’ αυτά.

Επειδή όμως οι άπιστοι πρέπει να προσηλυτιστούν «δια πυρός και σιδήρου», οι επιθέσεις των ισλαμιστών ακόμα και μεμονωμένες, είναι συχνές. Η προσπάθειά τους να μετατρέψουν περιοχές με έντονο ισλαμικό στοιχείο σε γκέτο, έντονη (βέβαια σ’ αυτήν τη γκετοποίηση έχει βοηθήσει και το ίδιο το γαλλικό κράτος). Μια από τις «υποχρεώσεις» της θρησκείας τους είναι να μετακινούνται συχνά και σε πολλά μέρη για να μεταδώσουν το μήνυμα του Αλλάχ και να εφαρμόσουν την αυστηρή νομοθεσία τους (σαρία), την οποία εφαρμόζουν ήδη οι μόνιμοι κάτοικοι, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, μόνοι τους σε περιοχές – γκέτο της Ευρώπης που διαβιούν. Αν λάβουμε υπόψη μας και τα τεράστια μεταναστευτικά κύματα του τελευταίου διαστήματος, δημιουργείται εύλογα το εξής ερώτημα: γιατί οι χιλιάδες πρόσφυγες-μετανάστες δεν μετακινούνται προς τις εύπορες χώρες του αραβικού κόσμου, αλλά συγκεντρώνονται σε ευρωπαϊκό έδαφος με δυσκολότερες συνθήκες διαβίωσης; Μήπως η όλη κίνηση υποκρύπτει κάποιο σκοπό;

Αξίζει, επίσης, να σημειώσουμε τις επιθέσεις άλλων ισλαμικών οργανώσεων όπως οι Ταλιμπάν, η Αλ-Κάιντα, η Μπόκο Χαράμ που στρέφονται εναντίον περιοχών όπως η Νιγηρία το Μάλι και άλλες, συναγωνιζόμενες η μια οργάνωση την άλλη σε βαρβαρότητα και ωμότητες. Επίσης, ας θυμηθούμε τις καταστροφές σε αρχαία μνημεία πολιτισμού αιώνων, ενέργειες που δείχνουν ανθρώπους με πολλά συμπλέγματα κατωτερότητας, οι οποίοι θέλουν να καταστρέψουν οτιδήποτε ωραίο και ευγενικό δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν οι ίδιοι.

Σε όλα αυτά δεν μπορεί να παραβλεφθεί ο ρόλος της Τουρκίας. Εκτός από φανερός εκμεταλλευτής μεταναστών και κρυφός χρηματοδότης των ισλαμοφασιστών, είναι αυτή που ονειρεύεται τον αναβαθμισμένο ρόλο του σουλτάνου στην περιοχή, καθοδηγεί σκοπίμως τις μεταναστευτικές ροές προς την χώρα μας χρησιμοποιώντας ως Δούρειο Ίππο το Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή, επιδιώκοντας έτσι την αποσταθεροποίηση και τη διάχυση του ισλαμικού στοιχείου. Ας μην ξεχνάμε στον πρόσφατο φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα της εθνικής τους ομάδας με τη δική μας, την ώρα που τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, τα συνθήματα που φώναζαν οι οπαδοί τους: «ο Θεός είναι μεγάλος» και «τιμή στους ήρωες της πίστης μας», εννοώντας τους τζιχαντιστές που σκοτώθηκαν στις τρομοκρατικές επιθέσεις του Παρισιού. Τέλος, δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να αναφερθούμε στο ατόπημα της επίσκεψης του πρωθυπουργού μας στη γείτονα χώρα και στον αν πρέπει να συνεχιστούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Ε.Ε. 

Η θλιβερή πραγματικότητα

Στο πρακτικό μέρος όπως προείπαμε, είναι καταδικαστέα η συμμετοχή της Δύσης στην αποσταθεροποίηση των αραβικών περιοχών με την Αραβική Άνοιξη, καταδικαστέα η εκμετάλλευση των κατοίκων αυτών των περιοχών, καταδικαστέες οι αποικιοκρατικές σχέσεις κάποιων δυτικών χωρών μ’ αυτά τα κράτη. Μακάρι να δουλέψουν όλοι προς την κατεύθυνση της εξάλειψης αυτών των αιτιών. Όμως, αυτήν τη στιγμή η απειλή είναι ξεκάθαρη μέσα στην Ευρώπη, τα θύματα είναι πλέον πολλά και ο κίνδυνος κοντά στην πόρτα μας.

 Τα καραβάνια των προσφύγων όλο και μεγαλώνουν, η χώρα μας λειτουργεί και προορίζεται ως αποθήκη ψυχών, ανήμπορη να διαχειριστεί αυτόν τον τεράστιο όγκο, όσο καλές προθέσεις και αν έχει, όσο και αν προσπαθούν να βοηθήσουν σύλλογοι, οργανώσεις και απλός κόσμος. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό παίρνει τεράστιες διαστάσεις και η Ευρώπη δείχνει ανέτοιμη και απρόθυμη(;) να διαχειριστεί αυτήν την απρογραμμάτιστη (;) μαζική μετανάστευση. Ως εκ τούτου, η Ευρώπη γεμίζει με μετανάστες, οι οποίοι ζουν σε μεγάλο βαθμό εξαθλιωμένοι και δημιουργούν πολλές φορές προβλήματα στις χώρες που περνούν και στους οποίους πολλές φορές παρεισφρύουν επικίνδυνοι και φανατικοί τζιχαντιστές.

Ας παραδεχτούμε, επιτέλους, κάτι ακόμα. Το «πείραμα» του πολυπολιτισμού στις χώρες της Ευρώπης απέτυχε, όσο και να διατείνονται για το αντίθετο διάφοροι ιδεοληπτικοί, προερχόμενοι κυρίως απ’ τον χώρο της Αριστεράς. Οι μετανάστες, ακόμα και στη Γαλλία που ζουν αρκετά χρόνια και σε μεγάλη κλίμακα δεν αφομοιώθηκαν, ούτε μπορούν να ζουν αρμονικά (με ποιους) πολλές φορές. Τα παραδείγματα είναι πολλά και θα αναφερθούμε μόνο σε μερικά απ’ αυτά που συνέβησαν στη Γαλλία η οποία είναι στην επικαιρότητα. Δέκα χρόνια πριν, στα προάστια Γαλλικών πόλεων, ξέσπασαν ταραχές που διήρκησαν 23 μέρες, με ανυπολόγιστες ζημιές. Το 2012 είχαμε την δολοφονία επτά Γάλλων από φανατικό ισλαμιστή στην Τουλούζ. Πριν λίγους μήνες, όπως θυμόμαστε, επίθεση τζιχαντιστών στο περιοδικό Charlie Hebdo και δολοφονία 5 ατόμων και τώρα το Παρίσι.

Οι λόγοι της μη αφομοίωσης ή έστω αρμονικής συμβίωσης είναι πολλοί και διάφοροι. Μερικοί βασικοί απ’ αυτούς, η άρνηση των μεταναστών, ιδιαίτερα των μουσουλμάνων, να αφομοιώσουν και να δεχτούν τον τρόπο ζωής των χωρών που κατοικούν, φτάνοντας λόγω κουλτούρας και κοσμοθεώρησης στο άλλο άκρο, να προσπαθούν να επιβάλουν στους γηγενείς πληθυσμούς να ακολουθήσουν τα δικά τους ήθη, τις δικές τους συνήθειες και τη δική τους πίστη. Πολύ σημαντικές, επίσης, στον ξεσηκωμό των μεταναστών, πολιτογραφημένων Ευρωπαίων, είναι οι ταξικές διαφορές που υπάρχουν οι οποίες αντί να εξαλείφονται, διογκώνονται.

Αν θέλουμε να λεγόμαστε ευνομούμενη κοινωνία και να έχουμε ασφάλεια στη χώρα μας, πρέπει να προσέξουμε και να ελέγξουμε τις αιτίες που μας προκαλούν φόβο και ανασφάλεια. Να προστατεύσουμε τα σύνορα και να ελέγξουμε αυτούς που μπαίνουν μέσα. «Όπου δεν υπάρχουν σύνορα, υψώνονται τείχη», είπε πρόσφατα ο φίλος του Τσε, Ρεζις Ντμεπρέ και τα γεγονότα τον δικαιώνουν.

Αρνητική συνέπεια των παραπάνω θα είναι σίγουρα αυστηρότεροι έλεγχοι, περισσότερες παρακολουθήσεις, περιορισμοί ελευθεριών, αντιδημοκρατικά μέτρα, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ τους πολίτες, αφού μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Ήδη τα πρώτα σημάδια έχουν αρχίσει να φαίνονται. Το χειρότερο δε είναι, ότι θα ζητάμε μόνοι μας τα δεσμά μας, για να έχουμε μεγαλύτερη ασφάλεια…

Η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ

Ας εξετάσουμε τώρα μια άλλη πτυχή που δεν έχει αναλυθεί επαρκώς. Δυστυχώς ή ευτυχώς συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ και αυτό σύμφωνα με ειδικούς και γεωπολιτικούς αναλυτές, έγινε για να έχουμε προστασία από τις επεκτατικές προθέσεις των γειτόνων μας Τούρκων. Βέβαια, η αμέσως επόμενη σκέψη που τριγυρνά στο μυαλό μας είναι η απραξία των συμμάχων του ΝΑΤΟ, κατά τα γεγονότα της Κύπρου και την εισβολή του Αττίλα το ‘74. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι όχι μόνο «ανήκουμε στη Δύση», αλλά και στο ΝΑΤΟ. Αν θα έπρεπε ή όχι, είναι πάλι μια άλλη συζήτηση…

Η ένταξή μας στο ΝΑΤΟ συνεπάγεται κάποιες βασικές υποχρεώσεις, όπως τη συμμετοχή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις που θα μας υποδειχθούν από τους εντολοδότες του ΝΑΤΟ. Μέχρι σήμερα οι ελληνικές αποστολές είναι μικρές, τις προηγούμενες μέρες όμως έγινε γνωστό κάτι που φοβόμασταν. Η Γαλλία ζήτησε αεροδρόμια της Δυτικής Ελλάδος για να πετούν από εκεί τα αεροπλάνα που θα βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές. Οπότε, αν και το απευχόμαστε, μπαίνουμε και εμείς με άμεση προτεραιότητα στο στόχαστρο των τζιχαντιστών και λέμε με άμεση προτεραιότητα γιατί στόχος είμαστε ούτως ή άλλως, ως «άπιστοι. Οπότε, συμπεραίνουμε ότι είμαστε «εγκλωβισμένοι» στη βορειατλαντική συμμαχία.

Η ελληνική πρόταση

Ας σκεφτούμε τώρα όχι πως είναι τα πράγματα, αλλά το πώς θα θέλαμε να είναι. Οι περισσότεροι θα λέγαμε ότι θα προτιμούσαμε να ορθώσουμε μια διαφορετική φωνή μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η άμεση απάντηση θα ήταν ότι είναι δύσκολο, αφού είμαστε μικροί και ανίσχυροι για να ακουστούμε. Είναι όμως έτσι; Πεποίθησή μας είναι ότι η μικρή πλην τίμια Ελλάς, θα έπρεπε όντως να εκφράσει μια διαφορετική γνώμη, έναν «Τρίτο Δρόμο», μια ελληνορθόδοξη  πρόταση η οποία θα διαφοροποιείται από την αναλγησία των μεγάλων ηγετών και την απληστία του μεγάλου κεφαλαίου από την μια και από την βαρβαρότητα και το μίσος των ισλαμοφασιστών απ’ την άλλη.

Πως θα γίνουν όμως όλα αυτά; Πως θα ακουστεί η φωνή μας; Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις ή προσωπικότητες που θα μπορούσαν να σηκώσουν αυτό το «βάρος»; Αμφιβάλλω. Όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ’ τον μοναχικό δρόμο της κήρυξης της αλήθειας. Να θυμηθούμε τον πολιτισμό μας (αυτόν που θα έπρεπε να ακολουθούμε ως συνεχιστές της μακραίωνης ιστορίας μας), απέναντι στη βαρβαρότητα των δυτικών συμμάχων μας και των ισλαμοφασιστών. Να ξαναβρούμε τις ελληνορθόδοξες αξίες μας για να τις μεταλαμπαδεύσουμε στην υπόλοιπη ναρκωμένη Δύση. Να αντιτάξουμε το αγαπητικό μήνυμα της Ορθοδοξίας στο κήρυγμα μίσους των φανατικών ισλαμιστών, αλλά και στην εκμετάλλευση των φτωχών λαών από τους δυτικούς. Να προτάξουμε την μακραίωνη παράδοσή μας όχι ως μια αδρανή τελματωμένη έννοια, αλλά διαχρονική και επίκαιρη. Να επιτύχουμε δηλαδή ένα είδος «εκσυγχρονισμού της παράδοσης», μια επικαιροποίηση, δηλαδή, του μηνύματός της.  Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη διατήρηση των ταυτοτικών μας στοιχείων ενάντια στον κίβδηλο και στείρο ουμανισμό της Δύσης και στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης.

Ιδεοληψίες και ιδεοληπτικοί

Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Μετά απ’ όλα αυτά, πολλοί μιλούν για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και έχουν δίκιο. Εννοείται πως τέτοια γεγονότα είναι βούτυρο στο ψωμί ακραίων απόψεων και εννοείται, ότι η Λεπέν έχει θριαμβεύσει ήδη από τώρα στις επόμενες εκλογές στην Γαλλία.  Κάτι εντελώς φυσιολογικό, αφού κανένας δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της μετανάστευσης και κανείς άλλος δεν μιλά για ισλαμικό κίνδυνο. Έτσι, όποιος τα αναφέρει, δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος στα μάτια του κόσμου…

Άλλο πράγμα όμως να αντιλαμβάνεσαι αυτόν τον κίνδυνο και άλλο το πρώτο πράγμα που τονίζεις μετά τα γεγονότα του Παρισιού να είναι ο φόβος της ανόδου της ακροδεξιάς και να ερμηνεύεις αυτό ως αίτιο και όχι ως αποτέλεσμα των γεγονότων. Αυτό δηλώνει εμπάθεια και σύμπλεγμα. Στη χώρα μας, από την πρώτη μέρα των γεγονότων, λες και ήταν συντονισμένο ένα κομμάτι προερχόμενο από το νεοφιλελεύθερο φάσμα του πολιτικού μας συστήματος (Γ.Κύρτσος) και κάποιοι αριστεροί με προεξάρχοντα τον Δ. Παπαδημούλη, επεσήμαναν αυτό τον κίνδυνο. Για να αντιμετωπίσουμε αυτά που έρχονται, πρέπει να αφήσουμε τις ιδεοληψίες και τους ιδεοληπτικούς στην άκρη και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς φόβο και πάθος.

Τα τελευταία χρόνια πολλούς Έλληνες διακατέχει μια εαυτοφοβία, ένα μίσος δηλαδή για τον εαυτό μας, όπως μας δίδαξε τα προηγούμενα χρόνια ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς. Ακόμα και αυτονόητες παραδοχές στο αριστερό σύμπαν, χρειάζονται εξήγηση. Οι χαρακτηρισμοί για τους διαφωνούντες έχουν γίνει πλέον κλασικοί. Φασίστες, ρατσιστές, εθνικιστές και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Βασισμένοι σ’ αυτή την λογική μάθαμε να ενδιαφερόμαστε μάλλον υποκριτικά, να σώσουμε όλο τον κόσμο, αλλά «ξεχάσαμε» να σώσουμε τους δικούς μας, το σπίτι μας. Αναγνωρίζαμε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης σε διάφορους μακρινούς λαούς, αλλά όποιος μιλούσε για εθνικό κράτος και ταυτότητα στην Ελλάδα, ήταν φασίστας. Αγωνιζόμασταν για τους μαχητές της Νικαράγουα, αλλά αδιαφορούσαμε για το πώς περνούσαν τα αδέλφια μας βορειοηπειρώτες πίσω απ’ τα ηλεκτροφόρα σύρματα του Χότζα πριν το 1990. Εκθειάζαμε τον αγώνα των Ζαπατίστας, αλλά αδιαφορούσαμε για τη σκλαβωμένη γη των Κύπριων αδερφών μας...

Και σήμερα δυστυχώς ντρεπόμαστε να τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο και να υπερασπιζόμαστε τα ιδανικά μας. Χώρος στην ιστορία μας υπάρχει μόνο για συνωστισμούς. Πολιτικώς ορθές είναι μόνο οι αναφορές σε εθνοκαθάρσεις και όχι σε γενοκτονίες. Οι θυσίες του Ίωνα Δραγούμη, του ΠαύλουΜελά και των σύγχρονων αγωνιστών της ΕΟΚΑ είναι παρωχημένες και δεν έχουν χώρο στην εποχή του ευδαιμονισμού. Ενδιαφερόμαστε για κάθε είδους ατομικό δικαίωμα, αλλά αδιαφορούμε για τα συλλογικά…

Αν δεν θέλουμε να εξαφανιστούμε ως έθνος και αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά που έρχονται, αυτά πρέπει να αλλάξουν. Πρέπει να αφυπνιστούμε. Η πνευματική αντίσταση κρίνεται επιβεβλημένη, αλλά δυστυχώς μάλλον δεν θα μπορέσουμε να μείνουμε σ’ αυτήν. Θα χρειαστεί να αμυνθούμε παντοιοτρόπως. Αν, βέβαια, υπάρχει ακόμα χρόνος και δεν έχει φτάσει η ώρα να κρεμάσουμε την ταμπέλα που θα λέει «εδώ κάποτε ήταν η Ελλάς». Γι’ αυτό, κλείνοντας, το σύνθημά μας από εδώ και πέρα πρέπει να είναι ένα:

«0% ρατσισμός, 100% ταυτότητα»!

Παναγιώτης Δ. Κωστόπουλος

Πάτρα

22/11/2015

Συνεχίζονται οι προβολές στο «Λιθογραφείον» της νέας ταινίας του Φίλιππου Κουτσαφτή, "ΑΡΚΑΔΙΑ ΧΑΙΡΕ"

​

Μετά την επιτυχία των δύο πρώτων προβολών και λόγω της μεγάλης ζήτησης του κοινού για τη νέα ταινία του Φίλιππου Κουτσαφτή Αρκαδία Χαίρε, η οποία προβλήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο, το «Κοινοτικόν» συνεχίζει με δύο ακόμα προβολές στις 28 και 29 Νοεμβρίου.

"Το ντοκιμαντέρ « Αρκαδία χαίρε» δεν έχει καμία σχέση με τις τηλεοπτικές εκπομπές που επισκέπτονται την επαρχία, βλέποντας ανθρώπους και συμπεριφορές σαν φολκλορικό αξιοπερίεργο. Εδώ δεν ακούγεται soundtrack το cd παραδοσιακής μουσικής που είναι ηχογραφημένο στην Αθήνα.  Αντίθετα οι ήχοι είναι φυσικοί, τα πρόσωπα δωρικά. Οι σιωπές φανερώνουν πολλά περισσότερα από τις πολύβουες φλυαρίες του τίποτα. Ο Φίλιππος Κουτσαφτής δεν είναι ο δημοσιογράφος που θα κάτσει δύο ώρες κάπου λέγοντας υποκριτικά «τι ωραία που είσαστε εδώ» πριν φύγει τρέχοντας για την πρωτεύουσα, μήπως τον προλάβει η νύχτα.  Ο σκηνοθέτης κυριολεκτικά οργώνει, σαν τον σπορέα της παραβολής την  αρκαδική ενδοχώρα για επτά χρόνια. Από τον βαρύ χειμώνα  μέχρι το αποπνικτικό καλοκαίρι. Πηγαίνοντας από όρη και πλαγιές, φτάνοντας μέχρι  και σε άγριες ερημιές. Ολοκληρώνοντας με κόπο αυτό το σύνθετο, μερακλίδικο ψηφιδωτό με θραύσματα από το εξιδανικευμένο παρελθόν που εισχωρούν μέσα στο απογοητευτικό παρόν.  Χαρίζοντας μας κάπου να πατήσουμε για το μέλλον. Στα βήματα των παλιών όπως ο δρομέας του Σπάρταθλου που κατεβαίνει άγρια μεσάνυχτα τον κάμπο της Τεγέας στην αρχή του ντοκιμαντέρ.

Ένα χείμαρρος από εικόνες μας κατακλύζει στη διάρκεια αυτής της μία ώρας. Τόποι, άνθρωποι και λόγια από την αρχαιότητα μέχρι το σήμερα δένονται ποιητικά από τον σκηνοθέτη. Ένα-ένα τα δεκαοχτώ χωριά της Τεγέας φανερώνονται στον φακό. Ο αφηγητής σχολιάζει, θυμάται, φιλοσοφεί, συνδεμένος οργανικά με το τόπο. Οι άνθρωποι των πλάνων του χωρίς να το καταλαβαίνουν δημιουργούν παράδοση, αφού αυτή μπορεί να αναπτυχθεί κάθε στιγμή. Γίνονται κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού πρόσωπα του Καβάφη από το ποίημα «Ποσειδωνιάται». Αξίζει να το προσέξουμε για να δούμε την αντιστοιχία.

Το μόνο που τους έμεινε προγονικό. Ήταν μία ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες(η παρέλαση στην Τρίπολη, τα κόλλυβα το Ψυχοσάββατο). Με λύρες και αυλούς(το πανηγύρι), με αγώνες και στεφάνους (Σπάρταθλον, ο αγώνας που τερματίζει στην Σπάρτη). Και είχαν συνήθεια προς το τέλος της γιορτής, Τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται(οι γέροι στο καφενείο που παίζουν στον ζουρνά ξεχασμένα τραγούδια) και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε.(ο γέρος που συλλαβίζει τα ονόματα των πεσόντων δίπλα στο Ηρώων) που μόλις πια τα καταλάβαιναν ολίγοι.  Μέσα σε αυτούς τους λίγους είναι και ο Φίλιππος Κουτσαφτής που μας χαρίζει αυτό το διαλεχτό έργο."

(Περίληψη από το κείμενο σχολιασμού της ταινίας από το Δημήτρη Μακρίδη κατά τη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε τις δύο πρώτες προβολές. Για ολόκληρο το κείμενο δείτε το συνημμένο ή πατήστε στο link http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/364878)

Οι δύο νέες προβολές θα πραγματοποιηθούν πάλι στο Θέατρο Λιθογραφείον (Μαιζώνος 172 και Τριών Ναυάρχων, Πάτρα) το Σάββατο 28 Νοεμβρίου και την Κυριακή 29 Νοεμβρίου, στις 8 μ.μ., με τιμή εισόδου 5 ευρώ (κανονικό) και 2 ευρώ (φοιτητές, μαθητές, άνεργοι, πολύτεκνοι).

Κρατήσεις στα: koinotikon@gmail.com (Κοινοτικόν) και 2610-328394 (Θέατρο Λιθογραφείο)

Trailer: http://youtu.be/Va0EwIQJfsE

Σκόρπιες κυανές σκέψεις

Λάβαμε το παρακάτω άρθρο από φίλο του ιστολογίου που αφορά τις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας και το παραθέτουμε αυτούσιο, εγκαινιάζοντας έτσι τις δημοσιεύσεις κειμένων φίλων και αναγνωστών.

 

Παραθέτω μερικές σκέψεις για την επερχόμενη εκλογή της παράταξης. Η Nέα Δημοκρατία οφείλει να ξαναγίνει νέα έλεγε στα γραπτά του ο Μάνος Χατζηδάκης. Και αν δεν ακουμπήσει σε τουλάχιστον κάποια από τα παρακάτω δεν νομίζω να τα καταφέρει. Παραθέτω στη συνέχεια μερικά.

Δεν υπάρχει δίλλημα στροφής προς τα δεξιά ή το κέντρο. Η Νέα Δημοκρατία ήταν πάντοτε το χωνευτήρι και των δύο τάσεων. Η αγαστή συνεργασία φιλελεύθερων και συντηρητικών, του πιο υγιούς κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό που θέλουμε είναι και τις δύο πτέρυγες πιο μαχητικές και υπερήφανες για αυτά που πιστεύουν.

Να ξαναβρεθεί η επαφή με το λαϊκό σώμα. Οι παλιοί αστοί συνδύαζαν το αστικό με το λαϊκό βίωμα, μπορούσαν να πιάσουν τον παλμό παντού. Να ακούσουν τους πάντες από το Κολωνάκι μέχρι τον Κολωνό. Η πλειοψηφία των σημερινών στελεχών είναι γόνοι, αποκομμένοι από τον κόσμο, που τα έχουν βρει όλα έτοιμα μέχρι και τις ψήφους των γονιών τους. Αν δεν έχεις σπρωχτεί σε ένα δημόσιο λεωφορείο ανταλλάσοντας χνώτα ως ίσο προς ίσο με τον πολίτη δύσκολα θα τον καταλάβεις. Και τα στελέχη πρώτης γραμμής έχουν πολλά χρόνια να το κάνουν. Προτείνω να κατέβουν καλύτερα δήμαρχοι κάποιου εύπορου προαστίου και μέχρι εκεί. Θυμίζω: Το 2000 χάσαμε τις εκλογές εξαιτίας της Β’ Αθηνών. Στις δημοτικές του ‘02 αυτόνομοι ή συνεργαζόμενοι επικρατήσαμε σε λαϊκούς δήμους (Περιστέρι, Αιγάλεω), επιτυχίες που λειτούργησαν ως προάγγελος της μεγάλης νίκης των βουλευτικών του 2004. Σήμερα ο νεοδημοκράτης είναι συλλεκτικό αντικείμενο, είδος προς εξαφάνιση στα δυτικά προάστια της Αθήνας. Και δεν το λέω εγώ τα ίδια αποτελέσματα το κραυγάζουν.

Να εκπροσωπηθούν οι χώροι της ελεύθερης αγοράς μαζικά στα όργανα του κόμματος. Νισάφι με τις ανύπαρκτες γραμματείες  που πιάνουν μόνο τίτλους και  χώρο. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, έμποροι και οι νέοι επιστήμονες που ποτέ δεν ακούστηκαν στην κρίση, ποτέ δεν κραύγασαν για τα δικαιώματά τους πρέπει να έχουν φωνή.

Τερματισμός στα ενοχικά σύνδρομα! Δεν είναι δυνατόν το δυτικό πρότυπο ζωής να έχει επικρατήσει και εμείς να απολογούμαστε για τις ιδέες μας. Από τα χρόνια του φοιτητικού συνδικαλισμού εμφορούμαι από ένα αίσθημα μειονεξίας. Νιώθω σαν να πληρώνω μισή εφορία στο ελληνικό κράτος από ότι οι ιδεολογικοί μου αντίπαλοι. Για να αλλάξει αυτό προϋποθέτει άτομα που να το λέει η περδικούλα τους και όχι δημοσιοσχετίστες που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα και απλά θέλουν να τα έχουν καλά με όλους.

Η παράταξη πρέπει να είναι υπερήφανη για αυτά που πιστεύει. Αρνούμαι να μου βάζει κάποιος, με την προβιά του δημοκράτη χίλιες μύριες ταμπέλες. Ξεχνώντας πως αν είχαν επικρατήσει οι ιδέες του ούτε εκλογές δεν θα γίνονταν στην χώρα.

 Και ας είμαι ειλικρινής στο τέλος. Δεν ελπίζω ότι θα γίνει τίποτα από όλα τα παραπάνω. Η διαδικασία θα εξελιχθεί χωρίς ουσιαστικό διάλογο παρά μόνο με συγκεντρώσεις χειροκροτητών σε κλειστές αίθουσες ξενοδοχείων. Αλλά οφείλω να τα γράψω για να είμαι ήσυχος με τον εαυτό μου. Το οφείλουμε στους παππούδες μας της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας, του Μίδα και της ΠΕΑΝ που έχασαν την νιότη τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Που πολέμησαν σε βουνά και σε λαγκάδια κάθε είδους ολοκληρωτισμό. Στους γονείς μας που πάλεψαν στην ελεύθερη αγορά σε ένα τουλάχιστον εχθρικό κράτος που κοιτούσε καχύποπτα την πρόοδο των πολιτών του. Μα σε καμία περίπτωση σε αυτό το συνοθύλευμα από θείτσες, γραβατάκηδες και λοιπούς τηλεμαϊντανούς που είναι η ντροπή των αγέννητων νεκρών μας.

«Κάποιος δεξιός»

Πάτρα

Νοέμβριος 2015

Πρόσκληση για συμμετοχή στη συλλογή ρουχισμού για τους πρόσφυγες του καταυλισμού Ειδομένης.

Το «Κοινοτικόν», σε συνεργασία με το Συντονιστικό των εθελοντικών και ανθρωπιστικών οργανώσεων που διαχειρίζεται, υπό την εποπτεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, τον προσωρινό καταυλισμό προσφύγων στην Ειδομένη του Δήμου Παιονίας του Νομού Κιλκίς,  σας προσκαλεί να συμμετάσχετε στην επείγουσα συλλογή χειμερινού ρουχισμού για  τις οικογένειες προσφυγών.

Ο καταυλισμός στην Ειδομένη φιλοξενεί το 95% των ανθρώπων που κατευθύνονται από τα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα και στη συνέχεια στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.  Η Ειδομένη αποτελεί το πέρασμα από το οποίο μπορούν να προωθηθούν βορειότερα.

Οι μεγάλες ανάγκες καταγράφονται ιδιαίτερα σε παιδικό ρουχισμό (έως 10-11 χρονών), και στη συνέχεια σε ρουχισμό ενηλίκων και κλινοσκεπάσματα.

Η συλλογή θα ξεκινήσει από τη Δευτέρα 9-11-2015 έως και την Παρασκευή 27-11-2015 και για τις ημέρες Δευτέρα, Πέμπτη και Παρασκευή, 6-10 μ.μ., στο Στέκι μας στον πεζόδρομο της Ηφαίστου, αρ. 50 (πλησίον Πατρέως). Ο ρουχισμός θα παραδοθεί στους ίδιους τους πρόσφυγες σε αποστολή που οργανώνει το «Κοινοτικόν» στον καταυλισμό στο τέλος του Νοέμβρη.

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την βοήθεια σας.

«Κοινοτικόν».

Εκδήλωση στο "Κοινοτικόν" για τη Διατλαντική συνθήκη για το εμπόριο και τις επενδύσεις (TTIP).

Η Διατλαντική Συνθήκη για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις (TTIP), είναι μια συμφωνία πακέτο που προωθούν οι ΗΠΑ με σκοπό την διαμόρφωση ενός ευρωατλαντικού χώρου απελευθέρωσης των επενδύσεων, του εμπορίου και των υπηρεσιών. Η κύρωσή της θα σημάνει την άρση κάθε προστατευτικού μέτρου που υπεράσπιζε την κοινωνία και το περιβάλλον ενάντια στην ελεύθερη αγορά. Και θα παροξύνει, επίσης, την παγκόσμια γεωπολιτική αντιπαράθεση --καθώς ένας από τους έμμεσους αλλά σαφείς στόχους της συμφωνίας είναι η αποκοπή της Ρωσίας από την Ευρώπη, ο περιορισμός του εύρους συναλλαγών της στην Ασία. Για την χώρα μας, θα λειτουργήσει ως ένα υπερ-μνημόνιο το οποίο θα ολοκληρώσει την μεταβολή της σε οικονομικό πολύ-προτεκτοράτο, κατεδαφίζοντας και τα τελευταία δίχτυα προστασίας που έχουν απομείνει στην ελληνική πολιτεία για την υπεράσπιση του ελληνικού λαού.

Κι ενώ στην Ευρώπη η συζήτηση για την ΤΤΙΡ έχει φουντώσει για τα καλά, στη χώρα μας, δυστυχώς, πολύ λίγα ακούγονται ενώ η κυβέρνησή μας τηρεί ύποπτη σιγή ιχθύος για αυτό το κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα. Το "Κοινοτικόν" σε μια πρώτη προσπάθεια ενημέρωσης και ανοίγματος του ζητήματος στην πόλη μας, διοργανώνει ενημερωτική εκδήλωση το Σάββατο 7 Νοεμβρίου, και ώρα 7 μ.μ., στο στέκι του στην Ηφαίστου 50.

Ομιλητές:

Γιώργος Ρακκάς, Πολιτικός Επιστήμονας, Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης

Θόδωρος Ντρίνιας, Δημοτική Κίνηση "Κοινοτικόν"

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

         

ΜΠΡΟΣ ΓΚΡΕΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΡΕΜΑ;

                                    

Την 1^η Ιανουαρίου του 1981, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαζε επίσημα και σχεδόν με το ζόρι στην Ε.Ο.Κ., αφού το μεγαλύτερο μέρος του λαού ήταν εναντίον της ένταξης, κάτι το οποίο ο ίδιος πλήρωσε, προφανώς εν γνώσει του, με ήττα στις εκλογές που έγιναν το ίδιο έτος.

Από το ΄81 και μετά, συντελέστηκαν στη χώρα μας μεγάλες αλλαγές, σε αρμονία με το ομώνυμο σύνθημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.  Ο Ανδρέας, αφού αποκήρυττε μετά βδελυγμίας την Ε.Ο.Κ. κάνοντας σύνθημα στα χείλη του λαού, το «Ε.Ο.Κ. και Ν.Α.Τ.Ο. το ίδιο συνδικάτο», με χαρά δεχόταν τις χορηγίες αυτού του κατά τα’ άλλα εχθρικού «συνδικάτου».

Σταδιακά, το κοινωνικό γίγνεσθαι αλλάζει. Κόσμος διορίζεται στο δημόσιο κατά κόρον, δημιουργώντας το «τέρας» που ζήσαμε τα προηγούμενα έτη. Αγρότες λαμβάνουν επιδοτήσεις για να καταστρέφουν υγιείς καλλιέργειες, ακολουθώντας τις νόρμες της Ευρώπης και οδηγούνται σε μονοκαλλιέργειες, διαλύοντας σταδιακά την παραγωγή τους. Το κομματικό κράτος ενισχύεται όπως και οι διορισμοί «ημετέρων», ενώ το όνειρο κάθε νέου είναι μια θέση στο Δημόσιο. Ο «αυριανισμός» γίνεται σχολή σκέψης και δημιουργεί ήθος  και ο λαός συνηθίζει τον λαϊκισμό.

Από τότε ξεκίνησαν οι παθογένειες του νεοελληνικού κράτους, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό μας οδήγησαν στην κατάσταση του σήμερα. Φοροδιαφυγή, μαύρο χρήμα, διαφθορά και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Δεν θα αναφέρουμε τα χιλιοειπωμένα (και σωστά) για τη ζήλεια του Έλληνα προς τα αγαθά του γείτονα και τον υπέρμετρο δανεισμό του για αγορά σπιτιού, αυτοκινήτου, εξοχικού κ.ο.κ. Θα σταθούμε όμως στη λογική του εύκολου κέρδους, της σπατάλης, της ήσσονος προσπάθειας και της λαμογιάς που υιοθέτησε ο νεοέλληνας.

Κάποτε οι Έλληνες ήταν οι άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας, ήξεραν ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται» και ήξεραν ότι θα πρέπει να ιδρώσουν για το μεροκάματο. Ήξεραν ότι οι πόροι τους ήταν περιορισμένοι και γι’ αυτό είχαν μάθει στην οικονομία, δεν πετούσαν εύκολα τα ρούχα, τα μεταποιούσαν. Δεν πετούσαν φαγητό, πρόσεχαν. Αυτά όλα άλλαξαν με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα ευρωπαϊκά δάνεια και με την αλλαγή κουλτούρας που συντελέστηκε. Ο Έλληνας έμαθε να δανείζεται και να χρεώνεται για μια καλύτερη ζωή, για περισσότερα υλικά αγαθά, για το εφήμερο «σήμερα». Έμαθε να καταναλώνει υπέρμετρα, έμαθε να σπαταλάει, έμαθε να πετάει, με συνέπεια να μην μπορούμε να διαχειριστούμε πλέον ούτε τα σκουπίδια μας.

     Η ενωμένη Ευρώπη που οραματιστήκαμε ρομαντικά τότε, «η Ευρώπη των λαών και των πατρίδων», δεν ήταν αυτή που περιμέναμε. Μετεξελίχθηκε σε μια Ευρώπη χωνευτήρι των πατρίδων, των λαών και των παραδόσεων. Μια Ευρώπη που γίνεται ένα κλειστό κλαμπ των διαφόρων ελίτ, που το στοιχείο που την κρατά ενωμένη είναι η διαχείριση των οικονομικών θεμάτων και της δημοσιονομικής πολιτικής των κρατών, προς το συμφέρον των λίγων. Μια Ευρώπη που έχασε την ταυτότητά της και σταδιακά εκφυλίστηκε σε κάτι άλλο, κάτι αλλότριο από τις παραδόσεις της και μια Ε.Ε. που μετατράπηκε σε Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ιδιαίτερα από τη συνθήκη του Μάαστριχ (1992) και μετά, τότε που η Ε.Ο.Κ. μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση, τα πράγματα πήραν άλλο δρόμο. Τα κράτη - μέλη της Ε.Ε. μπήκαν σε διαδικασία ομογενοποίησης, απέκτησαν κεντρική διοίκηση η οποία πλέον παίρνει τις αποφάσεις και χαράσσει πολιτική, καταργώντας έτσι σε μεγάλο βαθμό την ισχύ των αποφάσεων των κοινοβουλίων των ευρωπαϊκών κρατών. Η οικονομία παγκοσμιοποιήθηκε και κατά συνέπεια λογιστικοποίηθηκε, άρα κατέστη ανεξέλεγκτη, αφού απαγορεύτηκε οποιοσδήποτε περιορισμός μετακίνησης κεφαλαίων, με όποια θετικά στοιχεία είχε παράλληλα αυτή η απελευθέρωση. Είναι προφανές, ότι αυτό βοήθησε τα ισχυρά κράτη ή τα κράτη που προετοιμάζονταν γι’ αυτό όπως η Γερμανία, που μόλις είχε ενωθεί μετά την κατάρρευση του τοίχους του Βερολίνου. Όμως, έπειτα απ’ αυτήν την εξέλιξη, σε μεγάλο βαθμό τα κράτη έχαναν την ανεξαρτησία τους και ιδιαίτερα τα αδύναμα, τα οποία λογίζονταν πλέον ως νομαρχίες της Ε.Ε. και απεμπολούσαν έτσι μέρος της κυριαρχίας τους.  Συν τοις άλλοις, η υπερβολική και αδιάκριτη δυτικοφροσύνη των Ευρωπαίων, καθώς και η αλλοίωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας, γκρέμισαν  τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχτηκε η ευρωπαϊκή ενοποίηση, δηλαδή τις  χριστιανικές αξίες, το ρωμαϊκό δίκαιο και την ελληνική κλασσική φιλοσοφία, τοποθετώντας στην θέση τους μια απλή κοινή διαχείριση όπως προαναφέραμε, των οικονομικών θεμάτων.

Εμείς, ως Έλληνες, αφού απορροφήσαμε μερικώς, αλλά σίγουρα με λάθος τρόπο, κονδύλια της Ε.Ε. με τα διάφορα πακέτα (Ντελόρ, Leader, ΕΣΠΑ κ.τ.λ.) και αφού μπήκαμε με λογιστικά μαγειρέματα στο ενιαίο νόμισμα, καλούμαστε τώρα να αποφασίσουμε στην ουσία αν θέλουμε το ευρώ και την Ευρώπη…

Όλα δείχνουν, παρά τη διάψευση της κυβέρνησης, ότι η ψήφιση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, σημαίνει αυτομάτως έξοδο από το ευρώ, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει (σίγουρα βάσει συνθηκών), έξοδο από την Ε.Ε. Υπάρχει ένα θετικό στην όλη υπόθεση. Ο Έλληνας άρχισε, έστω και με το πιστόλι στο κρόταφο, να συζητά για το αν θέλουμε το ευρώ και την Ευρώπη, ή ποια Ευρώπη θέλουμε. Όμως επειδή η ιδιοσυγκρασία μας είναι συγκρουσιακή, αμέσως το κλίμα πολώθηκε και σιγά σιγά, όλοι διαλέγουν στρατόπεδο.

Πριν απαντήσουμε αβίαστα στο ερώτημα περί Ευρώπης και ευρώ, πρέπει να αναφέρουμε ρητά, πως το ερώτημα τίθεται διαφορετικά για κάθε χρονική περίοδο και αυτό είναι το κομβικό σημείο που θα μας δείξει προς τα πού πρέπει να γείρει η πλάστιγγα. Δηλαδή, διαφορετικά πρέπει να απαντήσουμε στο αν έπρεπε να μπούμε το ΄81 στην Ε.Ε., διαφορετικά αν πρέπει να βγούμε σήμερα και διαφορετικά πρέπει να σκεφτούμε, αν θα επιλέξουμε μια έξοδο στο μέλλον. Με το ίδιο σκεπτικό θα έπρεπε να απαντήσουμε στο ερώτημα για το αν έπρεπε να μπούμε στο ευρώ όταν μπήκαμε και διαφορετικά αν πρέπει να βγούμε τώρα ή στο μέλλον.

Η Ε.Ε. δεν είναι σε καμία περίπτωση πανάκεια και όπως έχει ειπωθεί, εάν θέλουμε το ευρώ, το θέλουμε για λόγους συγκυρίας και τακτικής και όχι απαραίτητα ιδεολογίας. Οι Ευρωπαίοι δεν είναι φίλοι μας και αμφιβάλλω αν θέλουν το καλό μας. Εννοείται ότι δεν διορθώνεται κάτι με την διαρκή λιτότητα και τα αυξανόμενα δημοσιονομικά μέτρα. Η συνταγή πρέπει να αλλάξει. Όμως κάποια μέτρα απ’ αυτά που προτείνουν οι «θεσμοί» έπρεπε να τα είχαμε πάρει ήδη μόνοι μας, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση. Έπρεπε να συζητάμε για την φυγή επιστημόνων στο εξωτερικό. Έπρεπε να συζητάμε πως θα εκμεταλλευτούμε τις νέες τεχνολογίες.  Έπρεπε να έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό η κουβέντα για παραγωγική ανασυγκρότηση. Γενικά, πολλά έπρεπε να έχουν γίνει…

Και έρχεται τώρα η κυβέρνηση και τι μας ρωτάει; Θέλετε να πεθάνουμε αύριο ακαριαία ή θέλετε να μας σκοτώνουν σιγά σιγά; Η πρέπουσα απάντηση είναι ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ. Θέλουμε να ζήσουμε και δεν σας εξουσιοδοτούμε να μας διαλύσετε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και γι’ αυτό η ορθή επιλογή θα ήταν η αποχή. Όμως η αποχή, δεν μπορεί να είναι επιλογή γιατί αφενός δεν μπορεί να φτάσει το όριο στο 60% και να καταστήσει στην ουσία άκυρο το δημοψήφισμα, αφετέρου θα επικρατήσει αναγκαστικά το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ, οπότε πρέπει να επιλέξουμε… Να επιλέξουμε να ζήσουμε λίγο ακόμα και να περιμένουμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ότι με τη συνεχόμενη λιτότητα δεν βγαίνει, να βγούνε μπροστά άνθρωποι που θα αλλάξουν την κατάσταση, να περιμένουμε γιατί όχι, ένα θαύμα…  

Πρέπει να επιλέξουμε ποια θα είναι η επόμενη ημέρα. Με το ΝΑΙ ξέρουμε, αύξηση φόρων, μείωση μισθών και συντάξεων κ.τ.λ. Με το ΟΧΙ τι γίνεται; Περιμένω υπομονετικά τις τελευταίες ημέρες να λάβω κάποια απάντηση από τους κυβερνητικούς εκπροσώπους, αλλά μάταια, παρά τις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Οπότε, ναι πάμε σε αχαρτογράφητα νερά, όπως λένε όλοι, με ανυπολόγιστες συνέπειες προσθέτω εγώ.  

Δυστυχώς η κυβέρνηση έχει αποδειχτεί επανειλημμένως αναξιόπιστη, με τελευταίο κρούσμα τις δηλώσεις Βαρουφάκη και Σακελλαρίδη, περί μη κινδύνου κλεισίματος των τραπεζών και προσφυγής σε capital control, λίγη ώρα πριν αυτά αποφασιστούν… Οπότε, πως μπορούμε να τους εμπιστευτούμε όταν μας λένε ότι η επόμενη μέρα με το ΟΧΙ θα είναι καλύτερη; Πώς μπορούμε να τους εμπιστευτούμε όταν μας λένε ότι θα ανοίξουν οι τράπεζες και θα αρθούν οι περιορισμοί αναλήψεων; Πώς μπορούμε να τους εμπιστευτούμε όταν μας λένε ότι δεν θα πειραχθούν οι καταθέσεις, ενώ παράλληλα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, αρκετοί βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης έχουν στείλει ήδη τα λεφτά τους έξω; Πώς μπορούμε να τους εμπιστευτούμε όταν δεν μας εξηγούν ποιο είναι το σχέδιό τους για την επόμενη ημέρα και που μας οδηγούν τα αχαρτογράφητα νερά που μας προτείνουν να κολυμπήσουμε;

  Ακόμα και για τις κλειστές τράπεζες η κυβέρνηση αποποιείται την ευθύνη, λέγοντας «μας έκλεισαν  τις τράπεζες για να επηρεάσουν το δημοψήφισμα», ενώ αυτό ήταν απόφαση της Τ.τ.Ε., σε συνεννόηση με το Υπ.Οικ., αφού βέβαια η Ε.Κ.Τ. δεν ενέκρινε επιπλέον χρηματοδότηση. Αν είμαστε ρεαλιστές, θα σκεφτούμε για το αν θα έπρεπε να μας δώσουν επιπλέον ρευστότητα «οι θεσμοί», όταν έχουμε αυτή τη στάση. Μου θυμίζει αυτόν που πάει στην τράπεζα να ζητήσει νέο δάνειο, ενώ στον υφιστάμενο δανεισμό του, δεν πληρώνει τις δόσεις του. Εδώ όμως τίθενται κάποια σοβαρά ερωτήματα. Γιατί η κυβέρνηση αποφάσισε την ρήξη ενώ φρόντισε να εξαντλήσει όλα τα διαθέσιμα από τα Ταμεία και τους Οργανισμούς; Γιατί ενώ ετοιμαζόταν για ρήξη, πλήρωσε το τελευταίο διάστημα τόσα χρήματα στους θεσμούς; Και κυρίως γιατί αφού επέστρεψε στη διαπραγμάτευση δεν το έκανε λίγες ώρες νωρίτερα ώστε να μην τελειώσει το «πρόγραμμα» και χάσουμε τα 10,9 δισ. ευρώ τα οποία φυλάσσονταν στον EFSF για τις ελληνικές τράπεζες και 3,5 δισ. ευρώ από τις εκκρεμείς επιστροφές κερδών των ελληνικών ομολόγων; 

Όποιος σχετίζεται με την αγορά, γνωρίζει ότι μέχρι το Νοέμβριο του 2014 και την προκήρυξη των εκλογών υπήρχε μια, φοβάμαι να το πω, μικρή άνθιση της οικονομίας και δειλά δειλά σηκώναμε κεφάλι. Ακόμα και οι στρόφιγγες στις τράπεζες, ετοιμάζονταν να ανοίξουν. Με την άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση ανεστράφη και από την προκήρυξη των προεδρικών εκλογών χάσαμε οκτώ πολυτιμότατους μήνες, που μας φέρνουν πολύ πίσω και θα χρειαστούν νέα μέτρα για να επανακάμψουμε, αν προσθέσουμε και τα προαναφερθέντα που χάσαμε λόγω λήξης του προγράμματος.

Να σημειώσουμε εδώ, πως οι έννοιες της κυβέρνησης που διαπραγματεύεται υποτίθεται έξι μήνες (άλλο αν φαίνεται ότι κατέθεσε ουσιαστική πρόταση πριν λίγες μέρες) ήταν  η ψήφιση του νομοσχεδίου για το ισλαμικό τέμενος, η ψήφιση του νομοσχεδίου για την προέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια και το εθνοκτόνο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. Κατά τα άλλα το κράτος παραπαίει και δεν λειτουργεί τίποτα…

Δεν μπορώ να πω ότι χαίρομαι όταν βλέπω να αναλαμβάνουν μπροστάρηδες στην υποστήριξη του ΝΑΙ ο Μπουτάρης με τον Καμίνη, ούτε ο Θεοδωράκης με τον Τατσόπουλο και τον Βερέμη. Όμως, αυτήν τη χρονική στιγμή η στρατηγική επιλογή μας δεν μπορεί να είναι άλλη από την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Δεν μπορεί να είναι έξω από την οικογένεια έστω και αυτής της Ε.Ε. με τις όποιες αδυναμίες της, που περιγράψαμε αναλυτικά παραπάνω. 

Κάποιοι, επιπλήττουν όσους δεν υποστηρίζουν το ΟΧΙ και κραδαίνουν σημαίες πατριωτισμού, υποστηρίζοντας ότι ο λαός μας πάντα σε κρίσιμες στιγμές έλεγε ηρωικά ΟΧΙ. Κάποιοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκαν τον Μεταξά , που σε άλλες περιπτώσεις βγάζουν φλύκταινες ακόμα και με το άκουσμα του ονόματός του. Θυμήθηκαν τις ηρωϊκές στιγμές του έθνους μας, αυτοί που στην πρόσφατη ιστορία μας ήταν οι διαπρύσιοι υπέρμαχοι του ΝΑΙ του σχεδίου Ανάν. Αυτοί που δήλωναν με φανατισμό ΝΑΙ στο ανιστόρητο βιβλίο της ιστορίας της Ρεπούση. Αυτοί που είπαν ΝΑΙ στο «κόψιμο» της Σαμπιχά από τα ευρωψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που σε κάθε εθνικό θέμα βρίσκονται απέναντι. Οπότε ας αφήσουν τα μαθήματα πατριωτισμού και αντίστασης, γιατί αυτά προϋποθέτουν κοινότητα, ταυτότητα, ρίζες και παράδοση, τα οποία πολεμούν με λύσσα.

Επίσης, για αυτούς που συγκρίνουν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος με τα ΟΧΙ του Μεταξά και του Κολοκοτρώνη ξεχνούν κάτι βασικό στη σύγκριση που κάνουν. Τη στιγμή του ΟΧΙ, ο Μεταξάς δεν ρώτησε το λαό να δει τι θα κάνει, ας ήξερε ότι έχει τη σύμφωνη γνώμη του, ούτε ο Κολοκοτρώνης έμπαινε στα σπίτια και ρώταγε τον καθένα ξεχωριστά αν θέλει την Επανάσταση. Ως ηγέτες πήραν την απόφαση και την μεγάλη ευθύνη και μπήκαν μπροστά και ο λαός βέβαια ακολούθησε. Αντίθετα, ο πρόσφατα εκλεγμένος πρωθυπουργός μετά από πέντε μήνες ξεκάθαρης εντολής, «πετάει το μπαλάκι» στο λαό και μας σέρνει σε ένα διχαστικό δίλημμα, με ένα όπως λέγεται, αβάσιμο νομικά δημοψήφισμα. Αυτά για να αποφεύγονται οι συγκρίσεις και οι πατριωτικές κορόνες.

Κάτι τελευταίο. Η ρήση του Χ. Σαρτζετάκη, περί «ανάδελφου έθνους», φαντάζει πολύ επίκαιρη. Σε μια γειτονιά, όπως τα Βαλκάνια, που μοιάζει με μπαρουταποθήκη και σε ένα γεωπολιτικό σημείο ευλογημένο αλλά και ευάλωτο, τριγυρίζουμε μόνοι, χωρίς συμμαχίες και γινόμαστε έτσι έρμαιο στα χέρια αυτών που προσβλέπουν σε κάποιο κέρδος από την κατάντια μας και την πιθανή διάλυσή μας. Ιδιαίτερα, ο αγαπημένος μας γείτονας, η Τουρκία, άρχισε ήδη τη σπέκουλα και θυμηθείτε ότι το επόμενο διάστημα θα εντείνει τις προκλήσεις και θα παιχτεί μεγάλο παιχνίδι γύρω από τη Θράκη και τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Φανταστείτε λοιπόν την χρεοκοπημένη Ελλάδα, πώς θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σ’ αυτές τις προκλήσεις.

Ζητούμε μια ισχυρή, δημοκρατική, ελεύθερη Ελλάδα, μέσα σε μια δημοκρατική, ελεύθερη Ευρώπη που θα την σέβεται και θα την θεωρεί ισότιμο μέλος. Ας προσευχηθούμε ο Θεός να φωτίσει εμάς και τους πολιτικούς ταγούς μας να κάνουμε το σωστό και να φτάσουμε στο δημοψήφισμα (αν τελικά γίνει) με ψυχραιμία και νηφαλιότητα και ας έχουμε στο μυαλό μας ένα πράγμα: Η επόμενη ημέρα, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, να μας βρει ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ.

Παναγιώτης Δ. Κωστόπουλος

Πάτρα 02/07/2015