Μεταξύ Δύσης και ISIS…

Η Ευρώπη αλλάζει ή τουλάχιστον ό, τι έχει απομείνει όρθιο απ’ αυτήν… Το χτύπημα στις 13/11 στο Παρίσι από τους τρομοκράτες τζιχαντιστές του ισλαμικού κράτους κούνησε συθέμελα το ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε τέτοιο βαθμό που οι ρωγμές δεν επισκευάζονται. Η Ευρώπη ζει την δική της 11^η Σεπτεμβρίου, ο τρόμος πλανάται από πάνω της. Μετά τα τελευταία γεγονότα, τίποτα δεν θα παραμείνει όπως πριν και δυστυχώς, απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό θα είναι μόνο η αρχή.

                Είναι κοινός τόπος ότι οι Έλληνες είμαστε άνθρωποι των άκρων. Ο δημόσιος, αλλά και ο ιδιωτικός, σώφρων διάλογος μας είναι συνήθως ξένος. Γι’ αυτό, οι φωνές που ακούγονταν  τα προηγούμενα χρόνια για το μεταναστευτικό ζήτημα, ήταν είτε  αφοριστικές, είτε ευχολόγια και προέρχονταν από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος.

Έτσι και τώρα, με τα γεγονότα του Παρισιού, πολλοί αρθρογράφοι χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα. Η μια πλευρά κατηγορεί τη Δύση, ότι έχει τεράστια ευθύνη γιατί με υπόγειες χρηματοδοτήσεις και με τις πράξεις της δημιούργησε το επιθετικό Ισλαμικό κράτος. Η άλλη πλευρά μιλά για «τελική λύση» με πυρηνικό όλεθρο για τους τρομοκράτες, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να ψάξει για τις αιτίες που πυροδοτούν τέτοιες συμπεριφορές.

Οι ευθύνες της Δύσης

Αυτοί που κατηγορούν την Δύση ως ηθικό αυτουργό για ό,τι συμβαίνει σήμερα από τους τζιχαντιστές, ανατρέχουν στο παρελθόν, ξεκινώντας από τις σταυροφορίες των «χριστιανών» και το αίμα των μουσουλμάνων που έχυσαν. Στη συνέχεια, αναφέρονται στις αποικίες, οι οποίες έχουν αφήσει βαθιές πληγές στους λαούς που υπέφεραν απ’ τους αποικιοκράτες. Η αναφορά αυτή εν πολλοίς δεν γίνεται αδικαιολόγητα αν λάβουμε υπόψη μας ότι ακόμα και στις μέρες η Γαλλία εισπράττει ένα είδος αποικιακού φόρου από 14 χώρες της Αφρικής που είχε αποικίες, ενισχύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο σημαντικά το ΑΕΠ της.

Αρκετά χρήσιμο όπλο στην επιχειρηματολογία των κατήγορων της Δύσης, είναι οι παρεμβάσεις των δυτικών στο εσωτερικό αρκετών απ’ τις αραβικές χώρες, είτε με πολιτικές ανατροπές όπως συνέβη κατά την «αραβική άνοιξη», είτε στρατιωτικά με τη συμμετοχή τους σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον κρατών με μουσουλμανικό πληθυσμό, με πιο πρόσφατο παράδειγμα της Συρίας. Για να είναι μάλιστα επίκαιροι, σημειώνουν εμφαντικά τη συμμετοχή της παθούσας Γαλλίας σε όλα αυτά. Εμείς πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Γαλλία δεν είναι αθώα του αίματος και ότι τα παραπάνω έχουν σε πολλά σημεία βάση αλήθειας. Είναι όμως μόνο έτσι; Ορμώμενοι απ’ αυτά δικαιολογούνται οι τζιχαντιστές να στρέφονται εναντίον όλου του δυτικού κόσμου;

Οι τζιχαντιστές

Η απάντηση στα παραπάνω είναι εύκολη. Όχι, οι τζιχαντιστές δεν στράφηκαν εναντίον της Δύσης σκεπτόμενοι μόνο τα παραπάνω. Αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε πρέπει να παραδεχτούμε ότι για τους ισλαμιστές, όλος ο μη μουσουλμανικός κόσμος είναι οι άπιστοι που πρέπει να προσηλυτιστούν δια πυρός και σιδήρου και γι’ αυτό έχουν κηρύξει τζιχάντ (ιερό πόλεμο) σε όλη τη Δύση, με κάποιες προτεραιότητες βέβαια... Σίγουρα υπάρχουν και πιο μετριοπαθείς μουσουλμάνοι, όμως αφενός λογίζονται ως μειοψηφία, αφετέρου δεν έχουν αντιδράσει μέχρι στιγμής στα εγκλήματα των ομόθρησκών τους. Βέβαια, λέγοντας Ισλάμ δεν εννοούμε μια ενιαία πίστη, αλλά μια θρησκεία με πιστούς που τους χωρίζουν πολλές διαφορές και ενίοτε μεγάλο μίσος. 

Το κυνήγι και οι σφαγές που έχουν υποστεί οι χριστιανοί στη Μέση Ανατολή δεν νομίζουμε ότι είναι συνέπεια των παραπάνω. Για τους περισσότερους η ομολογία της πίστης συνεπάγεται θάνατο και η τήρηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων αν όχι επικίνδυνη, είναι σίγουρα δύσκολη με τους δυτικούς συμμάχους να παραμένουν απαθείς. Απαθείς παραμένουν τόσο καιρό ακόμα και για τις σφαγές των μη-χριστιανών, Κούρδων, οι οποίοι αποτελούν το τελευταίο ανάχωμα στην προέλαση των τζιχαντιστών στην Ευρώπη, όσοι δε τους στηρίζουν, είναι κακοί εθνικιστές. Όσοι δε τους υποστηρίζουν, είναι κακοί εθνικιστές.

Αντίθετα απ’ τα παραπάνω, τα τζαμιά ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο και δεν υπάρχει παρεμπόδιση στην εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων των πιστών μουσουλμάνων, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Πολλές φορές τα τζαμιά δεν είναι αρκετά και ανεγείρονται ισλαμικά τεμένη, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, η επιθυμία των μουσουλμάνων είναι η ίδρυση Κέντρων Ισλαμικών Σπουδών.  Όλα αυτά χωρίς να εξετάζεται η περιοχή ανέγερσης, το μέγεθος καθώς και το ποιοι θα διδάσκουν και θα κηρύττουν σ’ αυτά.

Επειδή όμως οι άπιστοι πρέπει να προσηλυτιστούν «δια πυρός και σιδήρου», οι επιθέσεις των ισλαμιστών ακόμα και μεμονωμένες, είναι συχνές. Η προσπάθειά τους να μετατρέψουν περιοχές με έντονο ισλαμικό στοιχείο σε γκέτο, έντονη (βέβαια σ’ αυτήν τη γκετοποίηση έχει βοηθήσει και το ίδιο το γαλλικό κράτος). Μια από τις «υποχρεώσεις» της θρησκείας τους είναι να μετακινούνται συχνά και σε πολλά μέρη για να μεταδώσουν το μήνυμα του Αλλάχ και να εφαρμόσουν την αυστηρή νομοθεσία τους (σαρία), την οποία εφαρμόζουν ήδη οι μόνιμοι κάτοικοι, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, μόνοι τους σε περιοχές – γκέτο της Ευρώπης που διαβιούν. Αν λάβουμε υπόψη μας και τα τεράστια μεταναστευτικά κύματα του τελευταίου διαστήματος, δημιουργείται εύλογα το εξής ερώτημα: γιατί οι χιλιάδες πρόσφυγες-μετανάστες δεν μετακινούνται προς τις εύπορες χώρες του αραβικού κόσμου, αλλά συγκεντρώνονται σε ευρωπαϊκό έδαφος με δυσκολότερες συνθήκες διαβίωσης; Μήπως η όλη κίνηση υποκρύπτει κάποιο σκοπό;

Αξίζει, επίσης, να σημειώσουμε τις επιθέσεις άλλων ισλαμικών οργανώσεων όπως οι Ταλιμπάν, η Αλ-Κάιντα, η Μπόκο Χαράμ που στρέφονται εναντίον περιοχών όπως η Νιγηρία το Μάλι και άλλες, συναγωνιζόμενες η μια οργάνωση την άλλη σε βαρβαρότητα και ωμότητες. Επίσης, ας θυμηθούμε τις καταστροφές σε αρχαία μνημεία πολιτισμού αιώνων, ενέργειες που δείχνουν ανθρώπους με πολλά συμπλέγματα κατωτερότητας, οι οποίοι θέλουν να καταστρέψουν οτιδήποτε ωραίο και ευγενικό δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν οι ίδιοι.

Σε όλα αυτά δεν μπορεί να παραβλεφθεί ο ρόλος της Τουρκίας. Εκτός από φανερός εκμεταλλευτής μεταναστών και κρυφός χρηματοδότης των ισλαμοφασιστών, είναι αυτή που ονειρεύεται τον αναβαθμισμένο ρόλο του σουλτάνου στην περιοχή, καθοδηγεί σκοπίμως τις μεταναστευτικές ροές προς την χώρα μας χρησιμοποιώντας ως Δούρειο Ίππο το Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή, επιδιώκοντας έτσι την αποσταθεροποίηση και τη διάχυση του ισλαμικού στοιχείου. Ας μην ξεχνάμε στον πρόσφατο φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα της εθνικής τους ομάδας με τη δική μας, την ώρα που τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, τα συνθήματα που φώναζαν οι οπαδοί τους: «ο Θεός είναι μεγάλος» και «τιμή στους ήρωες της πίστης μας», εννοώντας τους τζιχαντιστές που σκοτώθηκαν στις τρομοκρατικές επιθέσεις του Παρισιού. Τέλος, δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να αναφερθούμε στο ατόπημα της επίσκεψης του πρωθυπουργού μας στη γείτονα χώρα και στον αν πρέπει να συνεχιστούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Ε.Ε. 

Η θλιβερή πραγματικότητα

Στο πρακτικό μέρος όπως προείπαμε, είναι καταδικαστέα η συμμετοχή της Δύσης στην αποσταθεροποίηση των αραβικών περιοχών με την Αραβική Άνοιξη, καταδικαστέα η εκμετάλλευση των κατοίκων αυτών των περιοχών, καταδικαστέες οι αποικιοκρατικές σχέσεις κάποιων δυτικών χωρών μ’ αυτά τα κράτη. Μακάρι να δουλέψουν όλοι προς την κατεύθυνση της εξάλειψης αυτών των αιτιών. Όμως, αυτήν τη στιγμή η απειλή είναι ξεκάθαρη μέσα στην Ευρώπη, τα θύματα είναι πλέον πολλά και ο κίνδυνος κοντά στην πόρτα μας.

 Τα καραβάνια των προσφύγων όλο και μεγαλώνουν, η χώρα μας λειτουργεί και προορίζεται ως αποθήκη ψυχών, ανήμπορη να διαχειριστεί αυτόν τον τεράστιο όγκο, όσο καλές προθέσεις και αν έχει, όσο και αν προσπαθούν να βοηθήσουν σύλλογοι, οργανώσεις και απλός κόσμος. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό παίρνει τεράστιες διαστάσεις και η Ευρώπη δείχνει ανέτοιμη και απρόθυμη(;) να διαχειριστεί αυτήν την απρογραμμάτιστη (;) μαζική μετανάστευση. Ως εκ τούτου, η Ευρώπη γεμίζει με μετανάστες, οι οποίοι ζουν σε μεγάλο βαθμό εξαθλιωμένοι και δημιουργούν πολλές φορές προβλήματα στις χώρες που περνούν και στους οποίους πολλές φορές παρεισφρύουν επικίνδυνοι και φανατικοί τζιχαντιστές.

Ας παραδεχτούμε, επιτέλους, κάτι ακόμα. Το «πείραμα» του πολυπολιτισμού στις χώρες της Ευρώπης απέτυχε, όσο και να διατείνονται για το αντίθετο διάφοροι ιδεοληπτικοί, προερχόμενοι κυρίως απ’ τον χώρο της Αριστεράς. Οι μετανάστες, ακόμα και στη Γαλλία που ζουν αρκετά χρόνια και σε μεγάλη κλίμακα δεν αφομοιώθηκαν, ούτε μπορούν να ζουν αρμονικά (με ποιους) πολλές φορές. Τα παραδείγματα είναι πολλά και θα αναφερθούμε μόνο σε μερικά απ’ αυτά που συνέβησαν στη Γαλλία η οποία είναι στην επικαιρότητα. Δέκα χρόνια πριν, στα προάστια Γαλλικών πόλεων, ξέσπασαν ταραχές που διήρκησαν 23 μέρες, με ανυπολόγιστες ζημιές. Το 2012 είχαμε την δολοφονία επτά Γάλλων από φανατικό ισλαμιστή στην Τουλούζ. Πριν λίγους μήνες, όπως θυμόμαστε, επίθεση τζιχαντιστών στο περιοδικό Charlie Hebdo και δολοφονία 5 ατόμων και τώρα το Παρίσι.

Οι λόγοι της μη αφομοίωσης ή έστω αρμονικής συμβίωσης είναι πολλοί και διάφοροι. Μερικοί βασικοί απ’ αυτούς, η άρνηση των μεταναστών, ιδιαίτερα των μουσουλμάνων, να αφομοιώσουν και να δεχτούν τον τρόπο ζωής των χωρών που κατοικούν, φτάνοντας λόγω κουλτούρας και κοσμοθεώρησης στο άλλο άκρο, να προσπαθούν να επιβάλουν στους γηγενείς πληθυσμούς να ακολουθήσουν τα δικά τους ήθη, τις δικές τους συνήθειες και τη δική τους πίστη. Πολύ σημαντικές, επίσης, στον ξεσηκωμό των μεταναστών, πολιτογραφημένων Ευρωπαίων, είναι οι ταξικές διαφορές που υπάρχουν οι οποίες αντί να εξαλείφονται, διογκώνονται.

Αν θέλουμε να λεγόμαστε ευνομούμενη κοινωνία και να έχουμε ασφάλεια στη χώρα μας, πρέπει να προσέξουμε και να ελέγξουμε τις αιτίες που μας προκαλούν φόβο και ανασφάλεια. Να προστατεύσουμε τα σύνορα και να ελέγξουμε αυτούς που μπαίνουν μέσα. «Όπου δεν υπάρχουν σύνορα, υψώνονται τείχη», είπε πρόσφατα ο φίλος του Τσε, Ρεζις Ντμεπρέ και τα γεγονότα τον δικαιώνουν.

Αρνητική συνέπεια των παραπάνω θα είναι σίγουρα αυστηρότεροι έλεγχοι, περισσότερες παρακολουθήσεις, περιορισμοί ελευθεριών, αντιδημοκρατικά μέτρα, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ τους πολίτες, αφού μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Ήδη τα πρώτα σημάδια έχουν αρχίσει να φαίνονται. Το χειρότερο δε είναι, ότι θα ζητάμε μόνοι μας τα δεσμά μας, για να έχουμε μεγαλύτερη ασφάλεια…

Η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ

Ας εξετάσουμε τώρα μια άλλη πτυχή που δεν έχει αναλυθεί επαρκώς. Δυστυχώς ή ευτυχώς συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ και αυτό σύμφωνα με ειδικούς και γεωπολιτικούς αναλυτές, έγινε για να έχουμε προστασία από τις επεκτατικές προθέσεις των γειτόνων μας Τούρκων. Βέβαια, η αμέσως επόμενη σκέψη που τριγυρνά στο μυαλό μας είναι η απραξία των συμμάχων του ΝΑΤΟ, κατά τα γεγονότα της Κύπρου και την εισβολή του Αττίλα το ‘74. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι όχι μόνο «ανήκουμε στη Δύση», αλλά και στο ΝΑΤΟ. Αν θα έπρεπε ή όχι, είναι πάλι μια άλλη συζήτηση…

Η ένταξή μας στο ΝΑΤΟ συνεπάγεται κάποιες βασικές υποχρεώσεις, όπως τη συμμετοχή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις που θα μας υποδειχθούν από τους εντολοδότες του ΝΑΤΟ. Μέχρι σήμερα οι ελληνικές αποστολές είναι μικρές, τις προηγούμενες μέρες όμως έγινε γνωστό κάτι που φοβόμασταν. Η Γαλλία ζήτησε αεροδρόμια της Δυτικής Ελλάδος για να πετούν από εκεί τα αεροπλάνα που θα βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές. Οπότε, αν και το απευχόμαστε, μπαίνουμε και εμείς με άμεση προτεραιότητα στο στόχαστρο των τζιχαντιστών και λέμε με άμεση προτεραιότητα γιατί στόχος είμαστε ούτως ή άλλως, ως «άπιστοι. Οπότε, συμπεραίνουμε ότι είμαστε «εγκλωβισμένοι» στη βορειατλαντική συμμαχία.

Η ελληνική πρόταση

Ας σκεφτούμε τώρα όχι πως είναι τα πράγματα, αλλά το πώς θα θέλαμε να είναι. Οι περισσότεροι θα λέγαμε ότι θα προτιμούσαμε να ορθώσουμε μια διαφορετική φωνή μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η άμεση απάντηση θα ήταν ότι είναι δύσκολο, αφού είμαστε μικροί και ανίσχυροι για να ακουστούμε. Είναι όμως έτσι; Πεποίθησή μας είναι ότι η μικρή πλην τίμια Ελλάς, θα έπρεπε όντως να εκφράσει μια διαφορετική γνώμη, έναν «Τρίτο Δρόμο», μια ελληνορθόδοξη  πρόταση η οποία θα διαφοροποιείται από την αναλγησία των μεγάλων ηγετών και την απληστία του μεγάλου κεφαλαίου από την μια και από την βαρβαρότητα και το μίσος των ισλαμοφασιστών απ’ την άλλη.

Πως θα γίνουν όμως όλα αυτά; Πως θα ακουστεί η φωνή μας; Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις ή προσωπικότητες που θα μπορούσαν να σηκώσουν αυτό το «βάρος»; Αμφιβάλλω. Όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ’ τον μοναχικό δρόμο της κήρυξης της αλήθειας. Να θυμηθούμε τον πολιτισμό μας (αυτόν που θα έπρεπε να ακολουθούμε ως συνεχιστές της μακραίωνης ιστορίας μας), απέναντι στη βαρβαρότητα των δυτικών συμμάχων μας και των ισλαμοφασιστών. Να ξαναβρούμε τις ελληνορθόδοξες αξίες μας για να τις μεταλαμπαδεύσουμε στην υπόλοιπη ναρκωμένη Δύση. Να αντιτάξουμε το αγαπητικό μήνυμα της Ορθοδοξίας στο κήρυγμα μίσους των φανατικών ισλαμιστών, αλλά και στην εκμετάλλευση των φτωχών λαών από τους δυτικούς. Να προτάξουμε την μακραίωνη παράδοσή μας όχι ως μια αδρανή τελματωμένη έννοια, αλλά διαχρονική και επίκαιρη. Να επιτύχουμε δηλαδή ένα είδος «εκσυγχρονισμού της παράδοσης», μια επικαιροποίηση, δηλαδή, του μηνύματός της.  Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη διατήρηση των ταυτοτικών μας στοιχείων ενάντια στον κίβδηλο και στείρο ουμανισμό της Δύσης και στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης.

Ιδεοληψίες και ιδεοληπτικοί

Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Μετά απ’ όλα αυτά, πολλοί μιλούν για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και έχουν δίκιο. Εννοείται πως τέτοια γεγονότα είναι βούτυρο στο ψωμί ακραίων απόψεων και εννοείται, ότι η Λεπέν έχει θριαμβεύσει ήδη από τώρα στις επόμενες εκλογές στην Γαλλία.  Κάτι εντελώς φυσιολογικό, αφού κανένας δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της μετανάστευσης και κανείς άλλος δεν μιλά για ισλαμικό κίνδυνο. Έτσι, όποιος τα αναφέρει, δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος στα μάτια του κόσμου…

Άλλο πράγμα όμως να αντιλαμβάνεσαι αυτόν τον κίνδυνο και άλλο το πρώτο πράγμα που τονίζεις μετά τα γεγονότα του Παρισιού να είναι ο φόβος της ανόδου της ακροδεξιάς και να ερμηνεύεις αυτό ως αίτιο και όχι ως αποτέλεσμα των γεγονότων. Αυτό δηλώνει εμπάθεια και σύμπλεγμα. Στη χώρα μας, από την πρώτη μέρα των γεγονότων, λες και ήταν συντονισμένο ένα κομμάτι προερχόμενο από το νεοφιλελεύθερο φάσμα του πολιτικού μας συστήματος (Γ.Κύρτσος) και κάποιοι αριστεροί με προεξάρχοντα τον Δ. Παπαδημούλη, επεσήμαναν αυτό τον κίνδυνο. Για να αντιμετωπίσουμε αυτά που έρχονται, πρέπει να αφήσουμε τις ιδεοληψίες και τους ιδεοληπτικούς στην άκρη και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς φόβο και πάθος.

Τα τελευταία χρόνια πολλούς Έλληνες διακατέχει μια εαυτοφοβία, ένα μίσος δηλαδή για τον εαυτό μας, όπως μας δίδαξε τα προηγούμενα χρόνια ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς. Ακόμα και αυτονόητες παραδοχές στο αριστερό σύμπαν, χρειάζονται εξήγηση. Οι χαρακτηρισμοί για τους διαφωνούντες έχουν γίνει πλέον κλασικοί. Φασίστες, ρατσιστές, εθνικιστές και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Βασισμένοι σ’ αυτή την λογική μάθαμε να ενδιαφερόμαστε μάλλον υποκριτικά, να σώσουμε όλο τον κόσμο, αλλά «ξεχάσαμε» να σώσουμε τους δικούς μας, το σπίτι μας. Αναγνωρίζαμε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης σε διάφορους μακρινούς λαούς, αλλά όποιος μιλούσε για εθνικό κράτος και ταυτότητα στην Ελλάδα, ήταν φασίστας. Αγωνιζόμασταν για τους μαχητές της Νικαράγουα, αλλά αδιαφορούσαμε για το πώς περνούσαν τα αδέλφια μας βορειοηπειρώτες πίσω απ’ τα ηλεκτροφόρα σύρματα του Χότζα πριν το 1990. Εκθειάζαμε τον αγώνα των Ζαπατίστας, αλλά αδιαφορούσαμε για τη σκλαβωμένη γη των Κύπριων αδερφών μας...

Και σήμερα δυστυχώς ντρεπόμαστε να τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο και να υπερασπιζόμαστε τα ιδανικά μας. Χώρος στην ιστορία μας υπάρχει μόνο για συνωστισμούς. Πολιτικώς ορθές είναι μόνο οι αναφορές σε εθνοκαθάρσεις και όχι σε γενοκτονίες. Οι θυσίες του Ίωνα Δραγούμη, του ΠαύλουΜελά και των σύγχρονων αγωνιστών της ΕΟΚΑ είναι παρωχημένες και δεν έχουν χώρο στην εποχή του ευδαιμονισμού. Ενδιαφερόμαστε για κάθε είδους ατομικό δικαίωμα, αλλά αδιαφορούμε για τα συλλογικά…

Αν δεν θέλουμε να εξαφανιστούμε ως έθνος και αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά που έρχονται, αυτά πρέπει να αλλάξουν. Πρέπει να αφυπνιστούμε. Η πνευματική αντίσταση κρίνεται επιβεβλημένη, αλλά δυστυχώς μάλλον δεν θα μπορέσουμε να μείνουμε σ’ αυτήν. Θα χρειαστεί να αμυνθούμε παντοιοτρόπως. Αν, βέβαια, υπάρχει ακόμα χρόνος και δεν έχει φτάσει η ώρα να κρεμάσουμε την ταμπέλα που θα λέει «εδώ κάποτε ήταν η Ελλάς». Γι’ αυτό, κλείνοντας, το σύνθημά μας από εδώ και πέρα πρέπει να είναι ένα:

«0% ρατσισμός, 100% ταυτότητα»!

Παναγιώτης Δ. Κωστόπουλος

Πάτρα

22/11/2015