Σκόρπιες κυανές σκέψεις

Λάβαμε το παρακάτω άρθρο από φίλο του ιστολογίου που αφορά τις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας και το παραθέτουμε αυτούσιο, εγκαινιάζοντας έτσι τις δημοσιεύσεις κειμένων φίλων και αναγνωστών.

 

Παραθέτω μερικές σκέψεις για την επερχόμενη εκλογή της παράταξης. Η Nέα Δημοκρατία οφείλει να ξαναγίνει νέα έλεγε στα γραπτά του ο Μάνος Χατζηδάκης. Και αν δεν ακουμπήσει σε τουλάχιστον κάποια από τα παρακάτω δεν νομίζω να τα καταφέρει. Παραθέτω στη συνέχεια μερικά.

Δεν υπάρχει δίλλημα στροφής προς τα δεξιά ή το κέντρο. Η Νέα Δημοκρατία ήταν πάντοτε το χωνευτήρι και των δύο τάσεων. Η αγαστή συνεργασία φιλελεύθερων και συντηρητικών, του πιο υγιούς κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό που θέλουμε είναι και τις δύο πτέρυγες πιο μαχητικές και υπερήφανες για αυτά που πιστεύουν.

Να ξαναβρεθεί η επαφή με το λαϊκό σώμα. Οι παλιοί αστοί συνδύαζαν το αστικό με το λαϊκό βίωμα, μπορούσαν να πιάσουν τον παλμό παντού. Να ακούσουν τους πάντες από το Κολωνάκι μέχρι τον Κολωνό. Η πλειοψηφία των σημερινών στελεχών είναι γόνοι, αποκομμένοι από τον κόσμο, που τα έχουν βρει όλα έτοιμα μέχρι και τις ψήφους των γονιών τους. Αν δεν έχεις σπρωχτεί σε ένα δημόσιο λεωφορείο ανταλλάσοντας χνώτα ως ίσο προς ίσο με τον πολίτη δύσκολα θα τον καταλάβεις. Και τα στελέχη πρώτης γραμμής έχουν πολλά χρόνια να το κάνουν. Προτείνω να κατέβουν καλύτερα δήμαρχοι κάποιου εύπορου προαστίου και μέχρι εκεί. Θυμίζω: Το 2000 χάσαμε τις εκλογές εξαιτίας της Β’ Αθηνών. Στις δημοτικές του ‘02 αυτόνομοι ή συνεργαζόμενοι επικρατήσαμε σε λαϊκούς δήμους (Περιστέρι, Αιγάλεω), επιτυχίες που λειτούργησαν ως προάγγελος της μεγάλης νίκης των βουλευτικών του 2004. Σήμερα ο νεοδημοκράτης είναι συλλεκτικό αντικείμενο, είδος προς εξαφάνιση στα δυτικά προάστια της Αθήνας. Και δεν το λέω εγώ τα ίδια αποτελέσματα το κραυγάζουν.

Να εκπροσωπηθούν οι χώροι της ελεύθερης αγοράς μαζικά στα όργανα του κόμματος. Νισάφι με τις ανύπαρκτες γραμματείες  που πιάνουν μόνο τίτλους και  χώρο. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, έμποροι και οι νέοι επιστήμονες που ποτέ δεν ακούστηκαν στην κρίση, ποτέ δεν κραύγασαν για τα δικαιώματά τους πρέπει να έχουν φωνή.

Τερματισμός στα ενοχικά σύνδρομα! Δεν είναι δυνατόν το δυτικό πρότυπο ζωής να έχει επικρατήσει και εμείς να απολογούμαστε για τις ιδέες μας. Από τα χρόνια του φοιτητικού συνδικαλισμού εμφορούμαι από ένα αίσθημα μειονεξίας. Νιώθω σαν να πληρώνω μισή εφορία στο ελληνικό κράτος από ότι οι ιδεολογικοί μου αντίπαλοι. Για να αλλάξει αυτό προϋποθέτει άτομα που να το λέει η περδικούλα τους και όχι δημοσιοσχετίστες που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα και απλά θέλουν να τα έχουν καλά με όλους.

Η παράταξη πρέπει να είναι υπερήφανη για αυτά που πιστεύει. Αρνούμαι να μου βάζει κάποιος, με την προβιά του δημοκράτη χίλιες μύριες ταμπέλες. Ξεχνώντας πως αν είχαν επικρατήσει οι ιδέες του ούτε εκλογές δεν θα γίνονταν στην χώρα.

 Και ας είμαι ειλικρινής στο τέλος. Δεν ελπίζω ότι θα γίνει τίποτα από όλα τα παραπάνω. Η διαδικασία θα εξελιχθεί χωρίς ουσιαστικό διάλογο παρά μόνο με συγκεντρώσεις χειροκροτητών σε κλειστές αίθουσες ξενοδοχείων. Αλλά οφείλω να τα γράψω για να είμαι ήσυχος με τον εαυτό μου. Το οφείλουμε στους παππούδες μας της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας, του Μίδα και της ΠΕΑΝ που έχασαν την νιότη τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Που πολέμησαν σε βουνά και σε λαγκάδια κάθε είδους ολοκληρωτισμό. Στους γονείς μας που πάλεψαν στην ελεύθερη αγορά σε ένα τουλάχιστον εχθρικό κράτος που κοιτούσε καχύποπτα την πρόοδο των πολιτών του. Μα σε καμία περίπτωση σε αυτό το συνοθύλευμα από θείτσες, γραβατάκηδες και λοιπούς τηλεμαϊντανούς που είναι η ντροπή των αγέννητων νεκρών μας.

«Κάποιος δεξιός»

Πάτρα

Νοέμβριος 2015