Εκδήλωση για την επέτειο της ενάρξεως του απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α.

Με αφορμή την επέτειο της ενάρξεως του Εθνικοαπελευθερωτικού Κυπριακού Αγώνα (Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959) το στέκι «ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ» (Κανακάρη 227) διοργανώνει εκδήλωση τιμής και μνήμης την Παρασκευή 1η Απριλίου, στις 8.30 μ.μ.. Θα προβληθεί ταινία μικρού μήκους και θα ακολουθήσει σύντομη ομιλία και συζήτηση.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος ακούμε τις θορυβώδεις διαμαρτυρίες μιας μικρής μειοψηφίας πολιτικών και διανοητών που ζητούν την κατάργηση των μαθητικών – και των στρατιωτικών –παρελάσεων. Για μία ακόμη φορά στο όνομα της ψευδούς προοδευτικότητος ακούονται ανιστόρητα επιχειρήματα , ότι δηλαδή τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε για πρώτη φορά το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς. Ε, λοιπόν, καλόν είναι να θυμηθούμε λίγο την Ιστορία και να γίνουμε πιο ακριβείς και τεκμηριωμένοι.
Μαθητικές παρελάσεις υπήρχαν πολύ πριν από το καθεστώς Μεταξά. Στο βιβλίο του «Θράκη» και συγκεκριμένα στην σελίδα 374 ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος αναφέρεται στα ελληνικά σχολή της Αδριανούπολης στα τέλη του 19ου και τοις αρχές του 20ού αιώνος... Εκεί περιγράφει παρελάσεις μαθητικές, παρουσιάζει δε και σχετικές φωτογραφίες όπου βλέπουμε αγόρια και κορίτσια να παρελαύνουν υπό το βλέμμα του Οθωμανικού καθεστώτος. Οι μελετητές της ιστορίας της Μ. Ασίας περιγράφουν τις μαθητικές παρελάσεις που διοργάνωναν τα σχολεία της Σμύρνης από το 1919 έως και το 1922 στο γήπεδο του Πανιωνίου με τιμώμενο πρόσωπο τον μαρτυρικό Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο. Ο μακεδονομάχος Δικώνυμος -Μακρής περιγράφει την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 από ανιχνευτές του Ελληνικού Στρατού και διηγείται ότι στην πανηγυρική εκδήλωση προπορεύονταν οι μαθητές κρατώντας εκκλησιαστικά λάβαρα. Εξ άλλου στην Κύπρο οι μαθητικές παρελάσεις καθιερώθηκαν πολύ πριν από το 1936 ως εκδήλωση πατριωτισμού των Ελλήνων που κατεπιέζοντο από τους Βρετανούς. Ένα θεσμό, λοιπόν, τον οποίο ανέχθηκαν οι Οθωμανοί κατακτητές και οι Βρετανοί αποικιοκράτες θέλουν να τον καταργήσουν σήμερα κάποιοι Έλληνες στο όνομα της ψευδο- προόδου!
Οι παρελάσεις δεν ανήκουν στην «δεξιά» ή στον εθνικισμό. Οι δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ παρήλαυναν στα χωριά τα οποία απελευθέρωναν το 1941-44. Σε δυτικές δημοκρατίες, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, νεαρά παιδιά που ανήκουν στον Προσκοπισμό, παρελαύνουν με βήμα και με τύμπανα και ουδείς ενοχλείται. Στην Γαλλία κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου πραγματοποιείται μεγαλειώδης στρατιωτική παρέλαση στα Ηλύσια πεδία. Ας μην λέγονται , λοιπόν, υπερβολές και φαιδρότητες.
Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι με πρόσχημα τις παρελάσεις οι πάσης φύσεως αποδομητές επιχειρούν να πλήξουν την συνέχεια του Ελληνισμού. Ουσιαστικά οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας ύμνος και ένας φόρος τιμής στην διαχρονική παρουσία της νεολαίας στους αγώνες των Ελλήνων για την Ελευθερία. Όποιος μαθητές αρνείται να συμμετάσχει αποκόπτει τον εαυτό του από το αντιστασιακό πνεύμα της ελληνικής νεολαίας . Οι παρελάσεις των νέων τιμούν την νεότητα που αγωνίζεται από την εποχή των Αθηναίων εφήβων (την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω) μέχρι τα αγόρια και τα κορίτσια της πανεθνικής αντίστασης κατά της τριπλής κατοχής του 1941 -44. Οι παρελάσεις μας θυμίζουν την διαρκή παρουσία της νεολαίας σε κάθε ευγενική στιγμή ηρωισμού και αυτοθυσίας. Μας θυμίζουν τους «παίδας Δημητρίου», τα κατηχητόπουλα της Θεσσαλονίκης που εστάλησαν στα τείχη από τον σοφό Αρχιεπίσκοπο Ευστάθιο για να πολεμήσουν τους Νορμανδούς τον 12ο αιώνα. Μας φέρνουν στο νου τον Ιερό Λόχο του Δραγατσανίου και τις νεαρές Σουλιωτοπούλες. Μας φέρνουν πιο κοντά στα ελληνόπουλα που αγωνίσθηκαν στο Μακεδονικό Αγώνα , όπως ο Αποστόλης, ο υπαρκτός οδηγός των ελληνικών σωμάτων που έγινε γνώριμός μας από τα «Μυστικά του Βάλτου». Οι μαθητικές παρελάσεις ξαναζωντανεύουν με συγκίνηση τη μνήμη των εφήβων ηρωομαρτύρων του Κυπριακού Αγώνος του 1955-59 και των μαθητριών που έκαναν παθητική αντίσταση ή μετέφεραν τα μηνύματα με τα ποδήλατά τους. Χαιρετώντας τους σημαιοφόρους στην μαθητική παρέλαση τιμούμε τον σημαιοφόρο του Λυκείου Αμμοχώστου, τον Πετράκη Γιάλλουρο, που έπεσε νεκρός από Βρετανική σφαίρα επειδή κρατούσε την ελληνική σημαία. Τότε ήταν οι σφαίρες των αποικιοκρατών. Τώρα είναι η εμπάθεια και τα ανιστόρητα βέλη των δήθεν προοδευτικών. Και οι δύο ενοχλούνται από την συνέχεια του Ελληνισμού.
Δυστυχώς οι τάσεις αφελληνισμού της κοινωνίας και της παιδείας δεν πλήττουν μόνο τις μαθητικές παρελάσεις. Άρχισαν να βρίσκουν έδαφος και στα σχολικά βιβλία Ιστορίας, Γλώσσας , Νεοελληνικής Λογοτεχνίας κ.λπ. Με νοσταλγία πολλοί Έλληνες αγοράζουν τα βιβλία Ιστορίας και Νέων Ελληνικών του Γυμνασίου που εκδόθηκαν τη δεκαετία του 1950 καθώς και τα παλιά Αναγνωστικά του Δημοτικού που ξανατυπώθηκαν και πωλούνται στα καροτσάκια των πλανοδίων βιβλιοπωλών. Αρέσουν διότι ήσαν γεμάτα από καλογραμμένα κείμενα για την Εθνική και Θρησκευτική ζωή των Ελλήνων, από αριστουργήματα δοκίμων Νεοελλήνων λογοτεχνών, από πρότυπα ηρώων του πολέμου και της ειρήνης που τόσο χρειάζονται σήμερα τα παιδιά μας. Τα συγκρίνουμε με τα σύγχρονα άψυχα, ανελλήνιστα βιβλία και θλιβόμαστε. Ποιον πατριωτισμό και ποια αισιοδοξία για το μέλλον μπορούν να καλλιεργήσουν τα σημερινά εγχειρίδια που αντικατέστησαν τον Σολωμό, τον Παλαμά και τον Βαλαωρίτη με συνταγές για μακαρόνια με κιμά και με οδηγίες χρήσης καφετιέρας;
Αναμένοντας τις ανακοινώσεις για το Νέο Λύκειο ευχόμαστε να παραμείνουν υποχρεωτικά τα μαθήματα των Θρησκευτικών και της Ελληνικής Ιστορίας. Το οφείλουμε στους ήρωες του 1821, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, όπως ομολογεί ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Το χρωστούμε στους 10 Πατριάρχες, τους 100 Επισκόπους, τους 6000 ιερείς που θυσιάσθηκαν στην Τουρκοκρατία και στην Επανάσταση, όπως παραδέχεται ο τότε Γάλλος Πρόξενος στην Πάτρα Πουκεβίλ. Το οφείλουμε πρωτίστως στα παιδιά μας που είναι το μέλλον του Έθνους.

πηγή: Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ", 22/3/2011

Αρκετές μέρες βασάνιζα το μυαλό μου για το τι θα μπορούσα να γράψω για την συμπλήρωση 190 χρόνων από την επανάσταση του 1821. Ομολογώ ότι παρά τις ιδαιτερότητες της φετινής επετείου (κατοχή από Δ.Ν.Τ., ντοκυμαντέρ ΣΚΑΙ), δυσκολεύτηκα αρκετά για το τι θα μπορούσα να αναφέρω. Γι' αυτό θα εκφράσω μερικές σύντομες σκέψεις.
Η οικονομική κατάσταση στην χώρα μας έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πολλά στελέχη της κυβέρνησης που εθελοτυφλούσαν, κατάλαβαν πλέον ότι το μνημόνιο οδηγεί σε αδιέξοδο. Επιχειρήσεις κλείνουν, κόσμος χάνει τις δουλειές του, συνεχής μειώσεις μισθών πραγματοποιούνται, ανάπτυξη δεν υπάρχει πουθενά, φως στον ορίζοντα δεν φαίνεται...
Για τα εθνικά θέματα να μην μιλήσουμε καλύτερα. Εκεί είναι που θα απογοητευτούμε οικτρά. Όπως επίσης θα απογοητευτούμε αν σκεφτούμε το σημερινό επίπεδο του πολιτισμού μας, γιατί η κρίση κατά την γνώμη μου είναι περισσότερο πνευματική...
Όμως μέσα σ' αυτή την καταχνιά, ίσως αχνοφαίνεται κάποιο φως. Το φως αυτό προέρχεται από τον κόσμο που έχει φτάσει στα όριά του και επιτέλους, έστω δειλά-δειλά δείχνει έτοιμος να σηκωθεί από τους καναπέδες του και να αντισταθεί. Στις γειτονιές, στις πόλεις συνελεέυσεις πολιτών πραγματοποιούνται και οι πολίτες ψάχνουν τρόπους για να μορφοποιήσουν και να ομαδοποιήσουν την δράση τους. Δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει αυτό, πάντως κάτι κινείται...
Ίσως αυτό πρέπει να είναι και το μήνυμα της φετινής επετείου. Ενημέρωση, οργάνωση, δράση και αντίσταση! Δεν θα αναλύω περισσότερο αυτές τις έννοιες. Αλλά για την αντίσταση συγκεκριμένα έχω να πω πως αυτή τη χρονική στιγμή επιβάλλεται σε όλους και σε όλα που θέλουν να μας διαλύσουν. Όσοι πίσω από τις πλάτες μας αλλά και μπροστά μας αποδομούν και καταστρέφουν τις αξίες που νοηματίζουν τη ζωή μας. Γι' αυτούς καλύτερη απάντηση από του Γέρου του Μοριά δεν νομίζουμε ότι υπάρχει: "ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ"!!!
Εγώ  "αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλον κανένα`μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του Εικοσιένα"

Π.Κ.

Παπανδρέου: H Τουρκία προσπαθεί να ελέγξει την Ελληνική ΑΟΖ!

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της χώρας Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος επιβεβαίωσε με τον τρόπο του την θέση του defence-point.gr για το θέμα, η Τουρκία ζήτησε να αναλάβει τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής που εμπίπτει με την Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) νοτίως της Κρήτης, ως αντάλλαγμα για την συμμετοχή  της στις επιχειρήσεις στην Λιβύη!

  Η εκπληκτική αυτή δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού έγινε στην Βουλή των Ελλήνων κατά τη δευτερολογία του στην συζήτηση για τις εξελίξεις στην Λιβύη και έχει ως εξής: «Κλείνω με ένα τηλεγράφημα  που μόλις πήρα, που νομίζω ότι  πρέπει και αυτό να το αξιολογήσουμε. Δεν θα το σχολιάσω σε βάθος, αλλά πρέπει να το αξιολογήσουμε σε σχέση με τη δική μας παρουσία και την ορθότητα της απόφασής μας, όχι της στρατιωτικής εμπλοκής, αλλά της παρουσίας και όχι της απουσίας. Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας, μιλώντας σε στελέχη του κόμματός του, είπε ότι «η Τουρκία είναι πρόθυμη να αναλάβει τη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λιβύη, να διαχειριστεί το αεροδρόμιο της Βεγγάζης και να αναπτύξει ναυτικές δυνάμεις» – ακούστε – «για τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Βεγγάζης και Κρήτης».»

To defence-point.gr αντί άλλου σχολιασμού επαναφέρει για ακόμα μία φορά δύο αναλύσεις του, οι οποίες και δημοσιεύθηκαν ακριβώς την ώρα της έναρξης των πολεμικών επιχειρήσεων στην Λιβύη με τις οποίες με έγκαιρο, έγκυρο και αξιόπιστο τρόπο έθετε το κορυφαίο ζήτημα της παρουσίας μας στην περιοχή με στρατιωτικά μέσα η οποία δεν επιδιώκει τίποτα άλλα παρά την εμπέδωση της Ελληνικής κυριαρχίας σε μία περιοχή (ελληνική ΑΟΖ) η οποία αποτελεί στην ουσία την μισή έκταση του Λιβυκού πελάγους και συνδέεται άμεσα:

Πρώτον, με την ύπαρξη, ανάπτυξη και εξόρυξη υδρογονανθράκων η οποία εκτός της επίλυσης του οικονομικού προβλήματος της χώρας συμβάλλει τα μέγιστα και στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης αλλά και στην ασφάλεια και ευημερία της Κύπρου και του Ισραήλ.

Δεύτερον, με την ανάσχεση της νεοθωμανικής επεκτατικής πολιτικής η οποία υπό συνθήκες μπορεί να οδηγήσει στην στρατηγική περικύκλωση της χώρας μας από μία αναθεωρητική Τουρκία με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλειά της, ειδικά σε μία περίοδο που το μέτωπο με την Άγκυρα δεν είναι το μόνο ανοιχτό.

Ανάλυση 1: Επιχείρηση «Οδύσσεια» και η ελληνική στρατηγική σύγχυση

Του Στέλιου Καναβάκη (ειδικευμένος σε θέματα στρατηγικής - στρατιωτικής ανάλυσης)

Για αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου πολλοί «αναλυτές», έλεγαν ότι η Ελλάδα πλέον δεν έχει καμία στρατηγική αξία. Επρόκειτο για αξιολογικές κρίσεις με ισχυρές δόσεις γενίκευσης στην προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος Την έλλειψη αυτή θεωρούσαν κι ως έναν από τους λόγους που οι ΗΠΑ στήριζαν περισσότερο την Τουρκία, οπότε η χώρα μας ήταν απλά καταδικασμένη σε απαξίωση, στρατηγική και εθνική.

Από την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ μέχρι σήμερα συνέβησαν πολλά γεγονότα στη γειτονιά μας, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις αρχικές προβλέψεις των «ειδικών». Πρώτο μεγάλο τεστ ήταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δεύτερο η δυτική ανάγκη ύπαρξης της ΠΓΔΜ, τρίτο η κατάρρευση των πυραμίδων στην Αλβανία, τέταρτο η κρίση στα Ίμια, πέμπτο το Κοσσυφοπέδιο, έκτο η κρίση των S-300, έβδομο η ειρήνευση μεταξύ του Ισραήλ και αραβικών κρατών, όγδοο οι συνεχείς Ιντιφάντα, ένατο η εισβολή στο Ιράκ, δέκατο τα ενεργειακά σχέδια με τη συμμετοχή της χώρας μας, ενδέκατο η ανάγκη της Ρωσίας για κάθοδο στη Μεσόγειο και ισχυρότερη παρουσία στα Βαλκάνια, δωδέκατο η αύξηση της μεταναστευτικής ροής με προορισμό την Ευρώπη και σύνορο την Ελλάδα, δέκατο τρίτο η σύγκρουση Ισραήλ και Τουρκίας, δέκατο τέταρτο η κρίση στον αραβικό κόσμο γενικότερα (Αίγυπτος, Αλγερία, Λιβύη κ.λπ.).

Αν αυτά τα γεγονότα δεν αναδεικνύουν τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου, απλά και μόνο λόγω ης γεωγραφικής πραγματικότητας, τότε τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πηγή αναβάθμισης της χώρας στη γειτονιά της; Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως έχει αποδειχθεί είναι ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει πολιτική ηγεσία και κόμματα αντάξια να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όντας απαξιωμένα και αγκυλωμένα σε ιδεοληπτικού χαρακτήρα αντιλήψεις της πραγματικότητας.
Το διεθνές σύστημα μας κρίνει καθημερινά και σημαντικότερο τεστ αποτελούν οι διεθνείς κρίσεις. Είτε είμαστε παρόντες στο διαγώνισμα και περνούμε τις εξετάσεις είτε βρισκόμαστε εκτός «αίθουσας». Και το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: Τι ακριβώς πέτυχε η Ελλάδα από όλες τις παραπάνω κρίσεις και σημαντικά γεγονότα, πολιτικά ή οικονομικά; Κατόρθωσε να αξιοποιήσει τις συγκυρίες ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της; Αλλά κι αν δεχτούμε ότι επιδίωξή μας ήταν να παραμείνουμε ουδέτεροι (υπάρχει ακόμα ουδετερότητα;) προκειμένου να εκμεταλλευθούμε την «αντικειμενική» μας στάση και την επιθυμία μας να εμφανιστούμε ως έντιμοι διαμεσολαβητές, μπορεί κάποιος να πει τι είδους διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες ανέλαβε η Ελλάδα και τι αποτελέσματα πέτυχε; Πετύχαμε την κατάπαυση πυρός σε κάποια εμπόλεμη ζώνη; Πετύχαμε την αποτροπή κάποιας σύρραξης; Πετύχαμε την απελευθέρωση κρατουμένων; Πετύχαμε τη μετάβαση στη δημοκρατία κάποιας χώρας;

Επί της ουσίας είμαστε απόντες, με εξαίρεση ορισμένες περιπτώσεις που είμαστε λίγο παρόντες. Ακόμα και στις προσωπικές μας υποθέσεις, τα Ίμια, την Κύπρο, το Μακεδονικό... κι εκεί ήμασταν απόντες ή ολίγον παρόντες, καταβάλλοντας σοβαρές… ημι-προσπάθειες.

Κι ερχόμαστε στη Λιβύη. Τι πέτυχε η Ελλάδα προκειμένου να συνετίσει τον Μουαμάρ Καντάφι, έτσι ώστε να μην υπάρξει επέμβαση; Τι πέτυχε το δίκτυο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και η Ελλάδα με τις σχέσεις που έχει αναπτύξει τόσα χρόνια με τον σύντροφο Καντάφι; Μήπως οι εικόνες του Έλληνα πρωθυπουργού «αγκαλιά» με τον Καντάφι συνοδευόμενος από μεγάλο αριθμό Ελλήνων επιχειρηματικών φαντάζει σήμερα κάπως γραφική;

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, σε μια προσπάθεια συναίνεσης, αποφάσισε ότι η Λιβύη δεν είναι υπόθεση που αφορά την Ελλάδα, είτε γιατί οι υπόλοιπες χώρες «θα βομβαρδίσουν αθώους καμηλιέρηδες», είτε επειδή οι υπόλοιπες χώρες είναι «ιμπεριαλιστικές» ή γιατί είμαστε «ειρηνιστές». Μιλάμε δηλαδή πάλι για εκφράσει και απόψεις «κλισέ» οι οποίες είναι διαστρεβλωτικές και παραμορφωτικές της πραγματικότητας. Ωστόσο, κανείς δεν αναφέρει ότι ούτε αθώοι καμηλιέρηδες θα βομβαρδιστούν, ούτε ότι η Ελλάδα ξαφνικά θα μετατραπεί σε ιμπεριαλιστική δύναμη αν επιχειρήσει να προστατεύσει τα συμφέροντά της, αξιοποιώντας μια δυναμικά μεταβαλλόμενη κατάσταση.

Αυτό που πρέπει αν καταστεί σαφές σε όλους τους τόνους, είναι ότι η παρούσα κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στη Λιβύη έχει σαν αποτέλεσμα να διακυβεύονται τα συμφέροντα της Ελλάδας, ενώ δοκιμάζονται από τους πάντες οι αντιδράσεις της.
Πρώτον, μεγάλο μέρος της περιοχής στην οποία εξελίσσεται η δραστηριότητα είναι – ή γειτνιάζει με – τμήμα της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Αυτής που δεν κηρύξαμε μέχρι στιγμής διότι όπως προαναφέρθηκε, είμαστε απόντες.
Αλλά κι αν θεωρεί η ηγεσία μας ότι μέχρι σήμερα δεν υπήρχε η κατάλληλη ευκαιρία να το πράξει, μήπως είναι τώρα η κατάλληλη χρονική στιγμή; Και ποιος θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος τρόπος να το πράξει, από το να δηλώσει παρούσα και να αναλάβει δράση δηλώνοντας άμεσα ή έμμεσα ότι η περιοχή αυτή της ανήκει; Όχι επειδή έτσι λέμε επειδή μας συμφέρει, αλλά διότι καλυπτόμαστε απολύτως από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.

Αλήθεια, αφού η ηγεσία είναι συνεχώς εν κινήσει υποστηρίζοντας ότι έχει λόγο στα ζητήματα που απασχολούν το διεθνές σύστημα, έχει δηλαδή ενεργό διεθνή παρουσία, ποιες πρωτοβουλίες ανέλαβε για να βοηθήσει την Αίγυπτο, ώστε να εξασφαλίσει ότι δε θα συνεχίσει να φλερτάρει με την Τουρκία απειλώντας τα ελληνικά συμφέροντα στο ζήτημα της ΑΟΖ; Προσποιούνται – επειδή ολιγωρούν συστηματικά – ότι δεν γνωρίζουν πως σε περίπτωση που περάσει ο τουρκικός «τσαμπουκάς», κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ, ότι αυτό θα επιτρέψει στις ΑΟΖ Τουρκίας και Αιγύπτου να εφάπτονται, αποκόπτοντας την ελληνική από την κυπριακή ΑΟΖ. Και τελούν σε τέτοια κατάσταση βαθύτατης ύπνωσης ώστε δεν αντιλαμβάνονται ότι η συγκυρία ευνοεί την Ελλάδα, εφόσον ο Δυτικός κόσμος ποντάρει σε αυτή την ενότητα, σε συνέχεια της ΑΟΖ του Ισραήλ για την προώθηση του πλούτου των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που βρέθηκαν στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, για να επιλυθεί το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας! Άρα, η Δύση στη  παρούσα συγκυρία ανακαλύπτει ότι έχει ταυτόσημα συμφέροντα με τον Ελληνισμό! Και αντί να αξιοποιήσουν ενεργητικά τη συγκυρία, συνεχίζουν την πρακτική κατευνασμού της Τουρκίας, με… εφηβική συνέπεια…

Η γεωστρατηγική θέση της χώρας ανά περιόδους λειτουργεί ως "κατάρα" ή ως "ευλογία", στο χέρι μας είναι σήμερα να μπορέσουμε να μετατρέψουμε την "κατάρα" σε... ευλογία

Με λίγα λόγια, ο Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, έφυγε και αυτός και η οικογένειά του. Από την άλλη ο Καντάφι που δεν δεχόταν τη Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια, ενώ είναι πλέον σίγουρο πως η Ανατολική Λιβύη, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.

Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα στην Αίγυπτο για συζητήσεις με τη νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν ήθελε, αρχικά τουλάχιστον, να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη;

Δεύτερον, η Ελλάδα από καιρό είναι εδώ και αρκετό καιρό «μαύρο πρόβατο» του ΝΑΤΟ λόγω της χαρακτηριστικής της απουσίας. Το όλο θέμα έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω της μη αναλογικής μας παρουσίας στην ISAF, σε σχέση με άλλες χώρες και λόγω της απουσίας μας από τον πυρήνα των εξελίξεων που είναι η συμμετοχή στις επιχειρήσεις. Δε θα διαφωνήσουμε για την περίπτωση του Αφγανιστάν. Αλλά το ζήτημα της Λιβύης είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να δηλώσουμε παρόντες και στην στρατιωτική πλευρά του προβλήματος, η οποία είτε μας αρέσει είτε όχι «ανοίγει» τις πόρτες στις αίθουσες συνομιλιών.

Και είναι η καλύτερη ευκαιρία γιατί η Ελλάδα δε θα συμμετάσχει σε μια επιχείρηση με επίφαση νομιμότητας. Υπάρχει η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που νομιμοποιεί πολιτικά. Υπάρχει η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου. Οι Άραβες, τους οποίους κοπτόμαστε να μην δυσαρεστήσουμε, στηρίζουν! Τι άλλο μας απασχολεί επιτέλους;

Εκτός κι αν θεωρούμε το Συμβούλιο Ασφαλείας ως ιμπεριαλιστικό όργανο ή δεν το αποδεχόμαστε, οπότε θα πρέπει να το αποσύρουμε από την επιχειρηματολογία μας για το Κυπριακό και την τουρκική εισβολή. Θα το κάνουμε ή θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Ακόμα και το να κρυβόμαστε με νομικίστικα ή πολιτικά επιχειρήματα μας αφήνει εκτεθειμένους.

Επιχειρησιακά δε μιλάμε για αποστολή υψηλού κινδύνου αντίστοιχη με αυτή του Ιράκ ή του Αφγανιστάν. Το κόστος σημαντικά χαμηλότερο και μηδαμινό σε σχέση με τα πολιτικά οφέλη που θα πρέπει να αποκομίσουμε.

Πόσες ευκαιρίες υπάρχουν όπου τα συμφέροντα της χώρας μας συμπίπτουν με τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων; Σε κάτι τέτοιες συγκυρίες γεννήθηκε η σύγχρονη Ελλάδα. Για πόσο χρόνο θα αφήνουμε σε ξένα χέρια τη διαχείριση προβλημάτων που ανακύπτουν στον άμεσο γεωπολιτικό μας περίγυρο;

Τρίτον, πιστεύουμε ότι με το να μη συμμετέχουμε θα αποκτήσουμε και διαμεσολαβητικό ρόλο στη μετά-Καντάφι εποχή;

Ή μήπως θα περιμένουμε ο Νικολά Σαρκοζί να κατέβει τα σκαλιά στα Ηλύσια Πεδία να αγκαλιάσει και να χαιρετίσει θερμά τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τον μελλοντικό διαμεσολαβητή, όπως έκανε με ορισμένους ευρωπαίους ομολόγους του;

Τέταρτον. Αυτή τη στιγμή χτίζεται η νέα Ευρώπη. Στο οικονομικό σκέλος η Γερμανία είχε τον πρώτο λόγο, αλλά η Ελλάδα δεν είχε λόγο γιατί οι απόντες Έλληνες πολιτικοί, προτίμησαν να ασχοληθούν με το πως θα επενδύσουν αντιπαραγωγικά τα ευρωπαϊκά χρήματα που εισέρρεαν στη χώρα. Πιστεύουν ακόμα στο παλαιοκομματικό ρητό ότι «η Ελλάδα έχει ισχυρή φωνή στην Ευρώπη»; Μήπως μένει έξω και από τους τομείς ασφάλειας και άμυνας (όπου δραστηριοποιούνται Γαλλία και Βρετανία), ενώ λόγω ειδικών συνθηκών ασφαλείας που αντιμετωπίζει (βλ. Τουρκία) έχει όλα τα μέσα που θα της επέτρεπε να έπαιζε ρόλο, να εξήγαγε ασφάλεια, οικοδομώντας συμμαχίες που θα εξυπηρετούσαν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα;
Πέμπτον, φοβάται κανείς εξεγέρσεις μεταναστών εντός της χώρας, σε περίπτωση που λάβουμε ενεργή συμμετοχή στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ; Αφενός η κυβέρνηση δεν είναι και δεν πρέπει να είναι όμηρος τέτοιων εκβιαστικών διλλημάτων στην άρθρωση πολιτικής και αφετέρου διότι αυτοί που οργανώνουν τις εξεγέρσεις και τις καταλήψεις αφορμές βρίσκουν οποιαδήποτε στιγμή. Η Λιβύη έφταιξε άραγε για την Υπατία;

Θα υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας στην ΑΟΖ, στο Αιγαίο και στην Κύπρο ή θα κρυβόμαστε πάλι πίσω από το δάχτυλό μας, απαξιώνοντας τη στρατηγική μας σημασία;

Ανάλυση 2: Επιχείρηση «ΟΔΥΣΣΕΙΑ»: Το στρατηγικό σφάλμα μη συμμετοχής της Ελλάδας...

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη, Διεθνολόγου-Οικονομολόγου

Γίνεται να εξελιχθεί μία πολεμική επιχείρηση στην περιοχή μας υπό την ονομασία ... ΟΔΥΣΣΕΙΑ χωρίς να λάβει μέρος ο... Οδυσσέας, δηλαδή η χώρα μας; Με άλλα λόγια η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει μέρος στις επιχειρήσεις κατά της Λιβύης ή όχι; Δυστυχώς ή ευτυχώς, η πραγματικότητα είναι μία και η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι πολύ απλή και αποτελεί ουσιαστικά έναν μονόδρομο για την Αθήνα.

Η κρίσιμη παράμετρος που καθορίζει τις κινήσεις των κρατών της περιοχής

Ποια όμως είναι η κύρια παράμετρος την οποία θα πρέπει να λάβει υπόψη της η Αθήνα έτσι ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει την σωστή πολιτική στο συγκεκριμένο ζήτημα; H απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο μέσω της μακροσκοπικής ανάλυσης των δεδομένων στην περιοχή μας. Και πως θα ορίσουμε τι εννοούμε με την έννοια «περιοχή» μας;

Η ανάλυση του ζητήματος έχει να κάνει με τις εξελίξεις των τελευταίων δύο μηνών, όχι μόνο στην Λιβύη αλλά και στην Τυνησία, την Υεμένη την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, την Ιορδανία, το Μαρόκο, αλλά και την Αλγερία. Ποιο το κοινό σημείο όλων αυτών των χωρών πέραν του ότι είναι μουσουλμανικές και αραβικές; Το κοινό σημείο σχετίζεται με το πως ακριβώς «συσσωματώνονται» αυτή τη στιγμή στον γεωπολιτικό χάρτη. Με άλλα λόγια, οι χώρες της Βορείου Αφρικής με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και τις χώρες που βρίσκονται στον Κόλπο, σύμφωνα με την νέα γεωπολιτική Αγγλοσαξονική θεώρηση αποτελούν μια ολότητα, η οποία ονομάζεται ως «Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική» (Broader Middle East & North Africa - ΒΜΕΝΑ).

Ο συγκεκριμένος αυτός χώρος περιλαμβάνει όλες τις χώρες από τον Ατλαντικό έως τον Ινδό ποταμό, δηλαδή όλες τις αραβικές χώρες της Βορείου Αφρικής, την παραδοσιακή Μέση Ανατολή, καθώς και το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Αξίζει να σημειωθεί πως στο συγκεκριμένο χώρο περιλαμβάνονται και όλα τα... «σταν» της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή οι τουρκογενείς πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας (Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργζία και Τατζικιστάν).

Η τεράστια αυτή περιοχή περιλαμβάνει στα όριά της τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων (πετρελαίου και φυσικού αερίου) τα οποία έχουν αποτελέσει εδώ και δέκα με δεκαπέντε έτη το μήλον της έριδος μεταξύ της Ρωσίας, της Κίνας, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Εν συντομία, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως τα αποθέματα αυτά βρίσκονται σε τρία κυρίως σημεία της περιοχής, στην Κεντρική Ασία, πλησίον και εντός της Κασπίας, στον Περσικό Κόλπο και την περιοχή της Σαουδικής Αραβίας καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο...

Το «μυστικό» της όλης ανάλυσης είναι να αντιληφθεί κάποιος πως τα δύο από τα τρία αυτά σημεία, μαζί με τα κοιτάσματά τους είναι... ρεζερβέ. Αναφορικά με την περιοχή της κεντρικής Ασίας τα πράγματα είναι πολύ απλά: Πλην του Αζερμπαϊτζάν, όλα τα υπόλοιπα κρίσιμα κοιτάσματα έχουν περιέλθει στον απόλυτο έλεγχο της Ρωσίας και ότι έχει απομείνει το λαμβάνει η Κίνα. Με άλλα λόγια η Κεντρική Ασία, το σύγχρονο δυτικό «Ελ Ντοράντο», όπως αυτό παρουσιάστηκε τα τελευταία 20 χρόνια, έχει χαθεί για την Δύση, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Κινούμενοι στην περιοχή της Αραβικής χερσονήσου και του Περσικού Κόλπου τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο απλά. Η μεν Αραβική περιοχή στέλνει τους υδρογονάνθρακές της στις ΗΠΑ ο δε ιρανικός τομέας πολύ απλά είναι μη ελεγχόμενος από την Δύση, τουλάχιστον για την ώρα.

Η Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική αποτελεί το κύριο γεωπολιτικό σχήμα το οποίο έχει αναπτύξει η Αγγλοσαξονική γεωπολιτική σκέψη και μέσω αυτού θα γίνει προσπάθεια ελέγχου της Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας, δηλαδή της, κατά Μακίντερ "Παγκοσμίου Νήσου". Προσέξτε πως η CENTCOM, καλύπτει μία περιοχή η οποία αποτελεί το κέντρο της ΒΜΕΝΑ καθώς και όλες τις ενεργειακά ενδιαφέρουσες περιοχές της Ευρασίας, δηλαδή την Κεντρική Ασία, τον Κόλπο και την Αραβική χερσόνησο και φυσικά την Ανατολική Μεσόγειο...

Μέχρι στιγμής, η Ουάσιγκτον δεν διανοείται καν να αλλάξει την πολιτική της αναφορικά με την Σαουδική Αραβία αφού σκοπεύει για τις επόμενες δεκαετίες να χρησιμοποιεί τα αραβικά πετρέλαια έτσι ώστε να κρατάει τα δικά της αποθέματα ουσιαστικά ανέγγιχτα. Από την άλλη, το ζήτημα του Ιράν είναι πολύ πολύπλοκο και επικίνδυνο με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν στο άμεσο μέλλον να υπάρξει θετική για την Δύση εξέλιξη. Με λίγα λόγια, τόσο η Κεντρική Ασία όσο και ο Κόλπος δεν μπορούν να προσφέρουν, τουλάχιστον για την ώρα κάτι καινούργιο στην Δύση και την ενεργειακή της ασφάλεια...

Πώς όμως όλα αυτά συνδέονται με τα γεγονότα στην Λιβύη και το ερώτημα για το πως ακριβώς θα πρέπει να αντιδράσει η χώρα μας στα τεκταινόμενα; Υπενθυμίζεται πως όπως έχουμε αναφέρει το τρίτο σημείο το οποίο αποτελεί σημαντική πηγή υδρογονανθράκων στην ΒΜΕΝΑ είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Ας το κρατήσουμε για την ώρα αυτό και ας ανοίξουμε μία παρένθεση αναφέροντας πως το κύριο παίγνιο ισχύος που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στην Ευρασία συνδέεται με το προς τα που θα μετακινηθεί η ΕΕ: Προς τις ΗΠΑ ή προς τη Ρωσία; Με άλλα λόγια, η αέναη αγγλοσαξονική γεωπολιτική θεωρία προβλέπει πως το «παίγνιο» της παγκόσμιας εξουσίας θα παιχθεί στο ζήτημα του προς τα που θα κινηθεί η Ευρώπη. Εάν αυτή κινηθεί προς την Μόσχα τότε είναι πολύ πιθανό οι αγγλοσαξονικές δυνάμεις να «εκπαραθυρωθούν» από την Ευρασία. Από την άλλη, εάν η Ευρώπη κινηθεί προς τις ΗΠΑ τότε η Ρωσία αναμένεται να περιοριστεί στην αφιλόξενη και αχανή ρωσική γη χωρίς να έχει την δυνατότητα να κινηθεί προς τα πιο θερμά κλίματα. Όπως είναι φυσικό μία ενδελεχής ανάλυση της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής θεωρίας όπως αυτή έχει αναπτυχθεί από τον Α. Τ. Μάχαν και τον Σερ Χ. Μακίντερ, στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί στα στενά πλαίσια ενός ενημερωτικού σημειώματος.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως το προς τα που θα κινηθεί η ΕΕ εξαρτάται απολύτως από το που ακριβώς θα βρει τις απαραίτητες ποσότητες ενέργειας που χρειάζεται για να συνεχίσει να επιβιώνει αλλά και να μπορέσει να κινήσει εκ νέου τη χειμαζόμενη οικονομία της. Για την ώρα η ΕΕ εξαρτάται εν πολλοίς από την Ρωσία για την προμήθεια ειδικά του φυσικού αερίου. Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη αφού η Κεντρική Ασία έχει περιέλθει στον έλεγχο της Μόσχας, η αραβική αγορά δεν μπορεί να υποστηρίξει τις ΗΠΑ και την ΕΕ ταυτοχρόνως ενώ το Ιράν παραμένει μία «παρθένα» περιοχή για την Δύση.

 Το δίλημμα λοιπόν που τίθεται για την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες είναι ένα: Οι Αγγλοσαξονικές δυνάμεις για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν, ή να συνεχίσουν να κυριαρχούν, στην Ευρασία,  χρειάζονται επειγόντως την συμμαχία της ΕΕ, ή για να το θέσουμε καλύτερα πρέπει να «απομακρύνουν» την ΕΕ από την Ρωσία. Πως όμως θα το κάνουν αυτό όταν η ΕΕ χρειάζεται την Ρωσία διότι εξαρτάται από αυτή ενεργειακά; Προφανώς η Δύση αναζητά εναλλακτικές πηγές ενέργειας για να προμηθεύσει την Ευρώπη, έτσι ώστε να μπορέσει να την απογαλακτίσει, τουλάχιστον έως ένα σημείο από την Μόσχα. Όπως είπαμε όμως, η Κεντρική Ασία είναι μάλλον χαμένη για τη Δύση, κάτι το οποίο συμβαίνει και με το Ιράν ενώ η περιοχή της Σαουδικής Αραβίας είναι «ρεζερβέ» από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Άρα τί μένει;

H Ανατολική Μεσόγειος μέλει να αποτελέσει την νέα πηγή παραγωγής και εξαγωγής υδρογονανθράκων προς την ΕΕ η οποία προβλέπεται να αντικαταστήσει την Κεντρική Ασίας στα σχέδια της Δύσης για την σταδιακή απεξάρτηση της ΕΕ από την Μόσχα. Εάν η Ανατολική Μεσόγειος φέρει στην επιφάνεια τους θησαυρούς της τότε είναι σίγουρο πως η ΕΕ θα βρει «μέσα στην αυλή» της μία τεράστια πηγή ενέργειας η οποία θα της επιτρέψει να εφαρμόσει πιο ανεξάρτητες πολιτικές απέναντι στην Ρωσία, και φυσικά όπως εκτιμούν οι ΗΠΑ αυτό θα τους επιτρέψει να κρατήσουν την Μόσχα μακριά από τις θερμές θάλασσες. Με άλλα λόγια η Ανατολική Μεσόγειος θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον το βαρόμετρο της σύγκρουσης για την κυριαρχία στην Ευρασία τον 21ο αιώνα και εντεύθεν.

Αντιλαμβανόμενοι όλα τα παραπάνω η εξίσωση στην περιοχή μας γίνεται πολύ απλή: Αυτή τη στιγμή ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται στο στάδιο μίας τρομακτικής γεωπολιτικής ανακατανομής ισχύος και ισορροπίας η οποία σκοπό έχει να δημιουργήσει όλες αυτές τις συνθήκες οι οποίες θα επιτρέψουν στην Δύση να εκμεταλλευθεί τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής. Αυτό που πρέπει να γίνει απολύτως ξεκάθαρο είναι πως ο σχεδιασμός δεν προβλέπει μακροχρόνιες «ζυμώσεις» αλλά το «Blitzkrieg» των εξεγέρσεων και των ανακατατάξεων στην περιοχή πρόκειται να ακολουθηθεί από ένα νέο «new deal» το οποίο σκοπό έχει να μοιράσει την ενεργειακή τράπουλα κατά έναν τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει δυνατή η εξόρυξη του υποθαλάσσιου φυσικού αερίου και η εξαγωγή του στην Ευρώπη πολύ σύντομα.

Ο συντελούμενος γεωπολιτικός αναπροσανατολισμός της περιοχής είναι ξαφνικός, θα είναι καθοριστικός και οι εξελίξεις θα τρέχουν τόσο γρήγορα ώστε δεν θα τις προλαβαίνουμε. Και εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα της χώρας μας...

Ελλάδα: Γίνεται να λείπει ο... Οδυσσέας;

Είτε το θέλουμε είτε όχι, η Ελλάδα, με τις αχανείς θαλάσσιες εκτάσεις που ελέγχει ή θα ελέγξει εάν και εφόσον ανακηρύξει τις Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), πρόκειται να αποτελέσει την  χώρα κλειδί για την παραγωγή και εξαγωγή του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και για την  περίπτωση της Κύπρου αλλά και του Ισραήλ.

Με άλλα λόγια, για να μπορέσει η Ελλάδα να λειτουργήσει, χάριν της Ευρώπης αλλά και για το δικό της το καλό θα πρέπει να ανακηρύξει ΑΟΖ και να ξεκινήσει την εξόρυξη. Αυτό όμως για να συμβεί θα πρέπει να υπάρξουν οι απαραίτητες συνθήκες στον «περίγυρο» έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορέσει χωρίς πρόβλημα να ανακηρύξει ΑΟΖ, η οποία φυσικά και πρόκειται να αποτελέσει ευρωπαϊκή περιοχή, άρα πλήρως εκμεταλλεύσιμη από την πεινασμένη για ενέργεια ΕΕ.

Συμβαίνουν όμως γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να διαμορφώσουν μία «βολική» για την Ελλάδα κατάσταση για την ανακήρυξη ΑΟΖ και έναρξη εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της αλλά και για την δημιουργία ενός συνεχόμενου «διαδρόμου» ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ ο οποίος θα επιτρέψει στην μεταφορά και των Κυπριακών και Ισραηλινών αποθεμάτων στην Ευρώπη;

Υπενθυμίζεται πως η Τουρκία για να αποτρέψει τον κίνδυνο ανακήρυξης Ελληνικής ΑΟΖ είχε προσεταιριστεί την Αίγυπτο και την Λιβύη, με τις οποίες προσπαθούσε να δημιουργήσει θέμα στο Καστελόριζο και στην Γαύδο αντιστοίχως. Τι έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες σε αυτές τις χώρες;

To καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, κατόπιν φυσικά της ελληνικής εγκληματικής ενέργειας του 2003 που απέτρεψε την Κύπρο από το να υπογράψει με την Αίγυπτο ΑΟΖ που να λαμβάνει υπόψη της το Καστελόριζο (για περισσότερες πληροφορίες δείτε αντίστοιχο άρθρο στο τεύχος αυτού του μήνα του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ το οποίο κυκλοφορεί στα περίπτερα), κατέρρευσε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο δε Συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι που δεν δεχόταν την Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια. Ας έχουμε στο νου μας πως ακόμα και αν ο Λίβυος ηγέτης δεν αποχωρήσει από την εξουσία το πλέον σίγουρο είναι πως η ανατολική Λιβύη τουλάχιστον, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.

Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα, μετά την καθεστωτική αλλαγή, στην Αίγυπτο για συζητήσεις με την νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν θέλει να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη και η τουρκική κυβέρνηση ουσιαστικά κρατάει μία διπρόσωπη στάση αναφορικά με τις επιχειρήσεις στην Λιβύη; Ας υπογραμμίσουμε εδώ πως η μη έγκριση, μέχρι στιγμής, του σχεδίου επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ για την Λιβύη οφείλεται, εκτός της Γερμανίας, και εν πολλοίς στην Τουρκική αρνητική στάση και τακτική κωλυσιεργίας που ακολουθεί για το θέμα.

Τι προσπαθούμε να πούμε με όλα αυτά; Όσο απίθανο και να φαίνεται η όλη κατάσταση στην στεριά της Βορείου Αφρικής, ειδικά στην Αίγυπτο και Λιβύη, έχει άμεσο αντίκτυπο στο τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί στην θάλασσα της περιοχής και στο κατά πόσο η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ θα καταφέρουν να δημιουργήσουν την ενεργειακή αποθήκη της Ευρώπης η οποία θα επιτρέψει στην Γηραιά Ήπειρο να ακολουθήσει μία ποιο ανεξάρτητη πολιτική αλλά και να αντιμετωπίσει την τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση που την μαστίζει.

Επανερχόμενοι λοιπόν στο βασικό ερώτημα της παρούσας ανάλυσης, δηλαδή στο κατά πόσο είναι σωστό ή λάθος η Ελλάδα να συμμετάσχει στην επιχείρηση στην Λιβύη αναρωτιόμαστε εάν είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος στην χώρα μας που να πιστεύει πως αντί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σε μία τεράστια περιοχή η οποία δυνητικά μας ανήκει, δηλαδή την περιοχή νοτίως της Κρήτης. θα ήταν καλύτερα να κυνηγήσουμε... ανεμόμυλους για ακόμα μία φορά.

Ας σημειώσουμε πως φυσικά και η Δύση δεν μας έχει αγαπήσει ξαφνικά, ούτε θέλει το καλό μας έτσι απλά μέσω μίας ανιδιοτελούς στάσης. Η αλήθεια είναι πως η Δύση αυτή τη στιγμή διαμορφώνει μία κατάσταση στην περιοχή μας η οποία θα της επιτρέψει να αποκτήσει ενεργειακή αυτάρκεια. Λόγω όμως γεωγραφίας αυτοί που θα πρέπει να λειτουργήσουν ως οι θεματοφύλακες και βασικοί παράγοντες αυτής της προσπάθειας είμαστε εμείς (Ελλάδα και Κύπρος). Αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται σταδιακά οι συνθήκες για να ανακηρύξουμε ΑΟΖ χωρίς να αντιμετωπίζουμε σοβαρές αντιδράσεις από τυχών... θιγόμενους, ή εάν αυτοί αντιδράσουν να μην μπορούν να πετύχουν τίποτα.

Αφού λοιπόν αντιληφθούμε πως δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό που συμβαίνει στην περιοχή «μας συμφέρει» θα πρέπει να βοηθήσουμε στο μέτρο του δυνατού στην προσπάθεια της Δύσης για ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια. Επιπροσθέτως, με το να στέλνουμε δυνάμεις στα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ νοτίως της Γαύδου, ουσιαστικά και εμπεδώνουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην περιοχή. Φυσικά και δεν αναφερόμαστε στην άμεση εμπλοκή μας σε καθαρά πολεμικές επιχειρήσεις αλλά υπογραμμίζουμε πως η παρουσία μας θα πρέπει να είναι αναβαθμισμένη στο έπακρο και με κάθε ευκαιρία θα πρέπει να επιδεικνύουμε την σημαία μας στην περιοχή.

Οι ΗΠΑ για έναν «περίεργο» λόγο ονόμασαν την επιχείρηση ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, ας μην ξεχνάμε πως η ευρύτερη περιοχή εκτιμάται πως αποτελούσε το βασίλειο των Λωτοφάγων οι οποίοι έκαναν τους ταξιδιώτες να «ξεχνάνε»... Στο ερώτημα λοιπόν εάν ο ίδιος ο Οδυσσέας θα πρέπει να βρεθεί εκεί η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ αφού μόνο έτσι θα μπορέσει όχι να «ξεχάσει» αλλά να «θυμηθεί» και να βρει ξανά τον δρόμο του προς την... Ιθάκη η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια δημιουργίας ενός καλύτερου μέλλοντος για τον τόπο μας.

Λιβύη και ο μουσουλμανικός «κίνδυνος»...

Κλείνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στους φόβους περί μουσουλμανικών «αντιποίνων» στην Ελλάδα. Ως απάντηση καλό θα ήταν οι επικριτές της επέμβασης να απαντήσουν το κάτωθι ερώτημα: Έως σήμερα όσοι βρίσκονται στην Ελλάδα και ετοιμάζουν ότι ετοιμάζουν δεν θα μπορούσαν να βρουν αφορμές για τις προβοκάτσιές τους και περιμένουν την Ελληνική στάση στο θέμα της Λιβύης; Δηλαδή η έως σήμερα εμπειρία με τα δήθεν «Κοράνια» που... σκίζονται ανά πάσα στιγμή και οι μολότοφ που πέφτουν σε «χώρους λατρείας» ή περιστατικά τύπου «Νομικής» και «Υπατία» δεν αρκούν για να βγάλουν διαφόρους μετανάστες ή μη στους δρόμους... η Λιβύη μας μάρανε...

Αυτές είναι αναλύσεις ανθρώπων οι οποίοι είτε δεν κατόρθωσαν ποτέ να ξεφύγουν από τον Ψυχρό Πόλεμο, είτε να κατανικήσουν τις βαθιά χαραγμένες στερεοτυπικές τους πεποιθήσεις για διαφόρους «κατατρεγμένους» ανά την υφήλιο. Όχι ότι δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν αδικημένοι στον άδικο κόσμο που ζούμε. Αλλά αυτό που ουδέποτε αντιλήφθηκαν ήταν το ότι είχαν μετατραπεί σε πιόνια της επικοινωνιακής στρατηγικής (κάποτε το έλεγαν «παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, αγκιτάτσια» κ.λπ.) κάποιων, των οποίων τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα εξυπηρετούνταν από την «επαναστατική διάθεση» των χρήσιμων… αφελών (άλλη είναι η λέξη που συμπληρώνει τον συγκεκριμένο όρο, δεν την αναφέρουμε σεβόμενοι τις αναμφισβήτητα αγνές προθέσεις τους).

Με τον τρόπο όμως αυτό έχει καταδικαστεί η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες βλέπουν τον κόσμο με έναν μοναδικό – παραμυθένιο – δικό τους τρόπο. Κι αυτή, δυστυχώς, είναι μια από τις αιτίες που μας έχει οδηγήσει στο παρόν κατάντημα…

http://www.defencepoint.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2483:-h-defence-pointgr&catid=28:foeign-affairs-greece&Itemid=55

Ποιό είναι το μυστικό της επίσκεψης Νταβούτογλου στην Καβάλα;

Πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας αρκετές φορές κρύβονται ειδήσεις με τεράστια σημασία ιδιαίτερα δε όταν οι ειδήσεις αυτές προέρχονται από γειτονικές χώρες και αφορούν τη χώρα μας. Πιο αναλυτικά πριν από μερικές ημέρες επισκέφτηκε την Ελλάδα ο Τούρκος ΥΠΕΞ ο οποίος κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στην Θράκη και την Μακεδονία σταμάτησε στην πόλη της Καβάλας. Αρκετοί απόρησαν για τον λόγο για τον οποίο ο Τούρκος ΥΠΕΞ σταμάτησε στην συγκεκριμένη πόλη.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του ο Νταβούτογλου επισκέφτηκε το Ινστιτούτο Μεχμέτ Αλή Πασά. Όπως αποδείχτηκε αργότερα η επίσκεψη του Τούρκου ΥΠΕΞ δεν ήταν και τόσο αθώα τελικά. Συγκεκριμένα σε δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Aksam αναφέρεται ότι στην Καβάλα θα συσταθεί και θα λειτουργήσει «Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας»!!!
Πιο αναλυτικά όπως αναφέρει το άρθρο της τουρκικής εφημερίδας που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Καβάλας ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ «Το Ινστιτούτο Μεχμέτ Αλή Πασά από την Καβάλα και το Πανεπιστήμιο Bahcesehir θα ιδρύσουν Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας με κέντρο την Καβάλα. Το εν λόγω Κέντρο θα οδηγήσει στην προσέγγιση Τουρκίας και Ελλάδας από πολιτιστικής πλευράς. Ο Επικεφαλής της Διεύθυνσης των Σχέσεων με τα ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Bahcesehir Ονούρ Ουισάλ είπε ότι ο ευρισκόμενος στην Ελλάδα ΥΠΕΞ Νταβούτογλου σχεδιάζει να επισκεφθεί σήμερα το κέντρο αυτό.
Ο ίδιος είπε ότι το κέντρο που συστάθηκε από το Princeton και από τον καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου Bahcesehir Heath W. Lowry θα πραγματοποιήσει εργασίες αναφορικά με τον τουρκικό, τον ελληνικό και τον αραβικό κόσμο και πρόσθεσε ακόμα πως στο κέντρο αυτό που θα έχει μια πλούσια βιβλιοθήκη θα δίνονται διαλέξεις και σεμινάρια. Ακόμα θα γίνονται έρευνες σε σχέση με την ιστορία, την φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική, τη μουσική και τη ζωγραφική».
Όμως ποιος είναι ο καθηγητής Heath W. Lowry του Πανεπιστημίου του Bahcesehir που αν και κάτοικος Κωνσταντινούπολης περνά μεγάλο μέρος από το χρόνο του στην πόλη της Καβάλας ; Ο εν λόγω 68χρονος Αμερικανός ακαδημαϊκός είχε ηγηθεί κίνησης για να αποτρέψει την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την Αμερικανική Γερουσία και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους αρνητές της.
Επιπλέον ο Heath W. Lowry κατέβαλε συστηματική προσπάθεια για να απαξιώσει τα στοιχεία που παρέδωσε στην Ιστορία και το σύνολο της ανθρωπότητας ο αμερικανός πρέσβης στην Οθωμανική αυτοκρατορία Ε. Μορκεντάου τα οποία αποτελούν μια σημαντική πηγή πληροφοριών για τα εγκλήματα που διέπραξε το κεμαλικό καθεστώς σε βάρος των Αρμενίων και Ελλήνων της Μικράς Ασίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Heath_W._Lowry).
Φυσικά ο Αμερικανός ακαδημαϊκός δεν έκανε ότι έκανε χωρίς λόγο, αφού ο Lowry Heath κατέχει κατά σύμπτωση την έδρα «ΚΕMΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ» στο πανεπιστήμιο του Princeton από το 1993, ενώ την περίοδο 1973-1980 ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του Τμήματος Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου (http://www.princeton.edu/~nes/faculty_lowry.html). Ακολούθως το 1983 με την βοήθεια και άλλων ακαδημαϊκών και την γενναία χρηματοδότηση της τουρκικής κυβέρνησης ίδρυσε το Ινστιτούτο Τουρκικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Georgetown University. Στην συνέχεια κατέλαβε μια ακόμη έδρα αυτή την φορά στο τουρκικό πανεπιστήμιο Bahcesehir (http://www.bahcesehir.edu.tr/fakultesayfa/akademikkadro/act/fenedebiyat/program/genelegitim/id/0109), ενώ για πολλά χρόνια εργάστηκε στην Τουρκία για διάφορες έρευνες που αφορούν το Οθωμανικό της παρελθόν.
Ο νέος ρόλος του Αμερικανού ακαδημαϊκού φαίνεται ότι θα είναι η λειτουργία τους ως συνδετικού κρίκου μεταξύ του Ινστιτούτο Μοχάμεντ Αλί στην Καβάλα και των δύο πανεπιστημίων Princeton και Bahcesehir. Το ζητούμενο είναι πώς γίνεται ένα πολιτιστικό ίδρυμα του οποίου το καταστατικό ανέφερε για συνεργασία με την Αίγυπτο να αλλάξει ξαφνικά το καταστατικό του και μνα αναφέρει συνεργασία με Μεσογειακές χώρες βλέπε Τουρκία.
Μήπως έχουμε μία ακόμα προσπάθεια της Άγκυρας να διευρύνει την παρουσία της μέσα από τους συνηθισμένους και αθώους διόδους του πολιτισμού της τέχνης και της ιστορίας στον Νομό Καβάλας διευρύνοντας έτσι την ήδη υπάρχουσα παρουσία της στους Νομούς Ροδόπης και Ξάνθης και αν ναι ποιος αποφάσισε για αυτό ; Πως εξηγείται το γεγονός ότι στο ενημερωτικό φυλλάδιο του νέου ιδρύματος περιλαμβάνεται η διοργάνωση ενός καλοκαιρινού σεμιναρίου με συμμετέχοντες τους μαθητές των διπλωματικών ακαδημιών των υπουργείων Εξωτερικών της Ελλάδας και της Τουρκίας ;Οι ελληνικές αρχές άραγε τί γνωρίζουν για όλα αυτά ;


Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Υπουργείο Εξω(φρε)νικών

13/03/2011


— Αν μη τι άλλο, η τουρκική πρεσβεία εξασφάλισε την καλύτερη συνεργασία για τις δημόσιες σχέσεις του κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα.


Κλειστό, ασφαλές περιβάλλον επιλεγμένου κοινού, που δεν θα δεχόταν με άνεση την πρόσκληση της πρεσβείας, αλλά δέχθηκε την πρόσκληση του ΕΛΙΑΜΕΠ για να ακουστούν τα οράματα και τα παροράματα του κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα. Τι άλλο δηλαδή θα έκανε ένα από τα γνωστά γραφεία PR; Απλώς με το ΕΛΙΑΜΕΠ υπήρχε και η επίφαση της σοβαρότητας…

— Αυτό που συμβαίνει με τις διερευνητικές επαφές είναι καταπληκτικό. Επειδή μάλιστα δεν θεωρούμε ότι οι επικεφαλής των αντιπροσωπειών των δύο χωρών είναι ούτε αφελείς, ούτε μειωμένης αντίληψης, το αντίθετο μάλιστα, είναι προφανές ότι κάποιος ψεύδεται ασύστολα, μια και οι δυο πλευρές δηλώνουν εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο συνομιλιών.

— Η ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί από τον κ. Δρούτσα είναι μία και μόνον μία: Στις διερευνητικές έχει τεθεί, με οποιονδήποτε τρόπο, θέμα ελληνικών χωρικών υδάτων ή αμφισβητούμενων ελληνικών νησιών και βραχονησίδων;

— Κι ας μη μας απαντήσουν ότι καθένας μπορεί να θέτει ό,τι θέλει και πως σημασία έχει ότι δεν το αποδέχεται η δική μας πλευρά.

— Απλώς, ας μας πουν σε ποια σημεία του Αιγαίου γίνεται συζήτηση για οριοθέτηση. Γιατί, εάν δεν κάνουμε λάθος, μόνο στις περιοχές μεταξύ των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου και της απέναντι τουρκικής ακτής απαιτείται συμφωνία οριοθέτησης με την Τουρκία. Για παράδειγμα, στη δυτικά της Λέσβου θαλάσσια ζώνη δεν έχει λόγο η Τουρκία και φυσικά δεν νομιμοποιείται ο οποιοσδήποτε να διαπραγματευθεί απόλυτα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, με τρίτη χώρα…

— Ήταν δυσάρεστη η συνέντευξη Τύπου των κ. Δρούτσα και Νταβούτογλου την περασμένη Τρίτη. Η πονηρή «αλεπού» της Άγκυρας παρακολουθούσε, μειδιώντας κάτω από το μουστάκι της, τις ερωτήσεις να περιστρέφονται γύρω από το μειονοτικό, με αιχμή την περιοδεία του στη Θράκη, στην Καβάλα και στη Θεσσαλονίκη. Και να κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια των ελλήνων διπλωματών, λέγοντας ότι ως επιστήμονας θέλει να γνωρίσει τις ομορφιές της περιοχής…

— Και δίπλα του ο φον να προσπαθεί με δυσκολία να εξηγεί πόσο καλά είναι τα πράγματα στη Θράκη, δίνοντας την εντύπωση ότι έπρεπε να απολογηθεί η Ελλάδα για να ευαρεστηθεί ο απεσταλμένος του σουλτάνου.

— Και ακόμη πιο τραγικό, να δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν επιτρέπει παρεμβάσεις στα εσωτερικά της, έχοντας δίπλα τον Αχμέτ που την επόμενη περιόδευε στη Θράκη, με το γνωστό κήρυγμα της μη ενσωμάτωσης, αλλά της διεκδίκησης δικαιωμάτων από το ελληνικό κράτος και την ΕΕ από μια συμπαγή (και ευκόλως καθοδηγούμενη) μειονότητα…

— Εφόσον τόσο ο κ. Δρούτσας όσο και ο Γ. Πεταλωτής είχαν προειδοποιήσει ότι η χώρα δεν δέχεται παρεμβάσεις στα εσωτερικά της ζητήματα, μήπως μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει οι δύο βουλευτές που συνόδευαν παντού στην περιοδεία του στη Θράκη τον τούρκο υπουργό Εξωτερικών, με ποια ιδιότητα το έκαναν;

— Προφανώς με τη διπλή ιδιότητα: του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου και αντιπροέδρου αντίστοιχα της αποκαλούμενης Συμβουλευτικής Επιτροπής Τούρκων Δυτικής Θράκης. Και να δεχθούμε ότι δεν είναι ποινικό αδίκημα τα διχαστικά κηρύγματα στη Θράκη, αλλά ούτε καν πειθαρχικό παράπτωμα δεν βλέπουν τα αρμόδια όργανα του κυβερνώντος κόμματος;

— Οι Τούρκοι και ο κ. Ερντογάν δεν ξεχνούν το χουνέρι που τους είχε κάνει η Αυστρία το 2005, όταν είχε κολλήσει για σχεδόν είκοσι ώρες η απόφαση για έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. Τότε που από όλους τους ευρωπαίους υπουργούς Εξωτερικών, ήταν η αυστριακή Ούρσουλα Πλάσνικ που έδειξε ότι φόραγε παντελόνια, απαιτώντας και παίρνοντας συγκεκριμένα ανταλλάγματα από τον πανικόβλητο τότε τούρκο υπουργό Εξωτερικών Α. Γκιουλ.

— Τώρα η Τουρκία έθεσε βέτο στην υποψηφιότητα της κ. Πλάσνικ για τη θέση του προεδρεύοντος του ΟΑΣΕ, δημιουργώντας όμως μια νέα εστία έντασης με την κάθε άλλο παρά φιλικά διακείμενη προς την τουρκική υποψηφιότητα, Βιέννη.

— Ενημερωθήκαμε ότι ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Α. Χατζηοσμάν, που εξελέγη και πρόεδρος της αποκαλουμένης Συμβουλευτικής Επιτροπής Τούρκων Δυτικής Θράκης, έχει αρχίσει επαφές με... ξένους πρέσβεις, τους οποίους προσκαλεί και στη Θράκη, με πρόσχημα την προώθηση του καπνού μπασμά στις ξένες αγορές.

— Με οικοδεσπότη τον πρόεδρο της Συμβουλευτικής είναι ευκόλως εννοούμενο το πρόγραμμα που θα ακολουθήσουν στη Θράκη οι ξένοι διπλωμάτες. Και –προφανώς δεν τιμά τη χώρα η εικόνα αυτή, όπου ένας βουλευτής και μάλιστα ο συγκεκριμένος, που διατηρεί την άλλη παράλληλη ιδιότητα που είναι σε πλήρη αντίθεση με το αξίωμα του έλληνα βουλευτή– εμφανίζεται στον ρώσο ή στον κινέζο πρέσβη, ως «κυβερνήτης» η «διοικητής» της Θράκης.

— Παρεμπιπτόντως: Γιατί η Ελλάδα δεν παρεμβαίνει στην ΕΕ τόσο για τα όσα συνέβησαν στα Σκόπια, με τις διεθνοτικές εντάσεις με αφορμή κινήσεις και πρωτοβουλίες του κ. Γκρουέφσκι, όσο και για τα ζητήματα της απογραφής και των γνήσιων αυτοδιοικητικών εκλογών στην Αλβανία;

— Η πρωτοβουλία του κ. Δρούτσα για την προώθηση της τουρκικής υποψηφιότητας για ένταξη στην ΕΕ πού βρίσκεται; Πιθανόν το έχετε ξεχάσει, αλλά ο κ. Δρούτσας είχε προτείνει τον Ιούνιο, άντε τον Σεπτέμβριο, να συγκληθεί έκτακτη Σύνοδος Κορυφής ΕΕ -Τουρκίας με αντικείμενο την ευρωπαϊκή πορεία της γείτονος. Προφανώς μετά τις αντιδράσεις Γάλλων και Γερμανών (που δεν θέλουμε να τις φανταστούμε) ο φον Δημήτριος Αʼ άφησε την πρωτοβουλία του να περάσει στην Ιστορία...

— Χρειάσθηκε τελικά η προεκλογική αντιπαράθεση στα Σκόπια για να μάθουμε, έστω και εξωδίκως, πόσο αποτελεσματικά ασκούσε την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής της η κ. Μπακογιάννη.


Ενώ λοιπόν υποτίθεται ότι είχαν ενημερωθεί άπαντες για τις ελληνικές κόκκινες γραμμές πριν από το Βουκουρέστι και ενώ ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δήλωνε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν της επίλυσης της διαφοράς της ονομασίας, κάποιοι λάμβαναν διαφορετικά μηνύματα στο εξωτερικό: Ότι η Αθήνα μπορεί να δεχθεί τον εκβιασμό και πιθανόν να υποχωρήσει σε αυτόν.

— Έτσι ο κ. Νίμιτς, ενεργώντας εντελώς στο πλαίσιο των σχεδιασμών της Ουάσινγκτον, θυμήθηκε να υποβάλει πρόταση μερικές ημέρες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής. Και στην πρόταση αυτή, για να πείσει την Αθήνα, συμπεριέλαβε το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας (Σκόπια)». Είτε ο κ. Νίμιτς είχε υπερβεί τους όρους εντολής του παίζοντας πολιτικά παιγνίδια, οπότε έπρεπε να ζητηθεί αμέσως η απομάκρυνσή του, είτε η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών δεν του είχε εξηγήσει πειστικά ότι οι τελικές αποφάσεις λαμβάνονταν από το... Μαξίμου.

— Οι ευθύνες ανήκουν στην τότε ηγεσία του υπουργείου, που όφειλε να απαιτήσει από τον κ. Νίμιτς να μη φέρει πρόταση την παραμονή της Συνόδου, που εκ των πραγμάτων θα έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση την Ελλάδα. Βεβαίως, για να μην τα ρίχνουμε όλα στον διεθνή μεσολαβητή, δεν γνωρίζουμε εάν τελικά του είπε κάποιος ότι με μονόπλευρες κινήσεις απλώς παρατείνει το αδιέξοδο.

— Δεν γνωρίζαμε ότι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι τόσο ευσεβής, ώστε να σπεύσει να υποσχεθεί στον κ. Νταβούτογλου ότι θα ανεγερθεί τζαμί στη συμπρωτεύουσα για όσους μουσουλμάνους υπάρχουν εκεί. Μήπως πρέπει πρώτα να φροντίσει για να λειτουργήσει η δημοτική αρχή για τους πολίτες της και μετά να ασχοληθεί με το καλόπιασμα των «τούρκων αδελφών», όπως απευθύνθηκε στην αντιπροσωπεία του κ. Νταβούτογλου;


http://paron.gr/v3/new.php?id=64954&colid=39&dt=2011-03-13%200:0:0&page=2&mode=1&page=1&mode=1&page=2&mode=1

ΕΚΔΗΛΩΣΗ «ΣΠΙΘΑΣ» – ΠΑΤΡΑ 19 ΜΑΡΤΙΟΥ

Η ΣΠΙΘΑ ΠΑΤΡΑΣ – Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών θα πραγματοποιήσει ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ , το Σάββατο 19 Μαρτίου 2011 και ώρα 18:30 στο Μέγαρο Λόγου & Τέχνης (Πλ. Γεωργίου Α΄), με σκοπό την ενημέρωση για την ΚΙΝΗΣΗ AΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ-Μίκης Θεοδωράκης.


Προσκεκλημένοι κεντρικοί ομιλητές θα είναι οι κ.κ.:

• Δημήτρης Αλευρομάγειρος (αντιστράτηγος ε.α.)
• Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος (δημοσιογράφος-συγγραφέας)
• Γιώργος Καραμπελιάς (συγγραφέας) και
• Γιώργος Κασιμάτης (Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών)

Μέλη της προσωρινής Συμβουλευτικής Επιτροπής της Κίνησης θα απαντήσουν σε ερωτήσεις.

Θα προβληθεί χαιρετισμός του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

ΣΠΙΘΑ ΠΑΤΡΑΣ ΚΙΝΗΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
http://spithapatras.wordpress.com/

Εκδήλωση - Παρουσίαση του περιοδικού νέος Ερμής ο Λόγιος

Με τίτλο «Απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, τον μεταπρατισμό, τον εθνομηδενισμό: Ένας ελληνικός Διαφωτισμός είναι εφικτός», η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού (ΕΜΕΠ) διοργανώνει την πρώτη της εκδήλωση στην Πάτρα, όπου θα παρουσιάσει το πρώτο τεύχος του νέου επιστημονικού περιοδικού νέος Ερμής ο Λόγιος.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου31-33, Πάτρα), στις 18 Μαρτίου 2011 και ώρα 20:30.
Ομιλητές της εκδήλωσης θα είναι ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς, ο καθηγητής Ερατοσθένης Καψωμένος, ο καθηγητής Γιώργος Παναγόπουλος και ο καθηγητής Χρήστος Τερέζης. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο υπεύθυνος των εκδόσεων ΔΟΝΤΙ Ανδρέας Τσιλίρας.
Στην εκδήλωση αυτή η Ε.Μ.Ε.Π. θα παρουσιάσει τους στόχους και τη λειτουργία της. Προτίθεται να αναλάβει ένα συστηματικό έργο σε τομείς όπως η ιστορία, η γλώσσα, ο λαϊκός και λόγιος πολιτισμός, η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, η σχέση με άλλους πολιτισμούς, με στόχο να οργανώνει ημερίδες, συνέδρια και συναντήσεις, να παρεμβαίνει στο διαδίκτυο και τον Τύπο.
Η ΕΜΕΠ, 200 χρόνια μετά την έκδοση του κυριότερου οργάνου του ελληνικού διαφωτισμού, του Λόγιου Ερμή, το 1811 στη Βιέννη, προχώρησε στην έκδοση του νέου Λόγιου Ερμή, ενός τετραμηνιαίου επιστημονικού περιοδικού, στον χώρο της ιστορίας, των ανθρωπιστικών σπουδών και της τέχνης. Όπως ο Λόγιος Ερμής προετοίμασε πνευματικά την Επανάσταση του 21, έτσι και ο Νέος Λόγιος Ερμής επιθυμεί να συμβάλει στην ανάδυση ενός πνευματικού κινήματος-ρεύματος, το οποίο θα ολοκληρώσει επιτέλους τη σύνθεση ανάμεσα σε παράδοση και νεωτερικότητα. Για να ξεπεράσουμε επί τέλους την αδιέξοδη αντίφαση ανάμεσα σε έναν εισαγόμενο εκσυγχρονισμό και μια παρελθοντολογική εκδοχή της παράδοσης.

Tου αντρειωμένου Ευαγόρα Παλληκαρίδη ο θάνατος…

Γράφει ο Νατσιός Δημήτριος



«Θα πάρω μιαν ανηφοριά
   θα πάρω μονοπάτια
  να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη λευτεριά».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης



13 Μαρτίου του 1957 Κύπρος, Λευκωσία. Ο 19χρονος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγείται από τους Άγγλους δήμιους, στην αγχόνη. Παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις για απονομή χάριτος, η αγγλοβασίλισσα Ελισάβετ και το δολοφονικό όργανό της στην Κύπρο, ο Κυβερνήτης Χάρτινγκ, αρνούνται πεισμόνως.
Ο εθνομάρτυρας ανεβαίνει γαλήνιος τα σκαλοπάτια της θυσίας και της δόξας. Το εικονοστάσι του Γένους, το Συναξάρι της πατρίδας λαμπρύνεται μʼ έναν ακόμη ήρωα.
Στις 5-12-1955 ο Ευαγόρας άφηνε τα μαθητικά θρανία και ανέβαινε «κλέφτης στα βουνά» προσχωρούσε στην θρυλική Ε.Ο.Κ.Α. Γράφει ο πατέρας του Μιλτιάδης Παλληκαρίδης:
«Φεύγοντας από το σπίτι ο Ευαγόρας, κατά τις 4 μ.μ. επέρασεν από το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου, και αφήνει επί της έδρας το εγερτήριο σάλπισμά του. Και γράφει προς τους συμμαθητές του, και γράφει προς τους φίλους, γράφει σε κάθε τίμιο μαθητή, γράφει σε κάθε Κύπριο:

«Παλιοί συμμαθηταί:
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας∙ κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγον ελεύθερο αέρα∙ κάποιος που μπορεί να μην το ξαναδείτε, παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό μονάχα».

Και στη συνέχεια γράφει στον μαυροπίνακα ο ήρωας – ποιητής τον «Θούριο» του: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά/ θα πάρω μονοπάτια…».
Το ποίημα αποτελούμενο από 8 στροφές τελειώνει με την εξής προφητική για την ζωή του:

«- Κόρη πανώρια θα της πω
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου
μονάχα αυτό ζητώ».

(Από το βιβλίο: «Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο έφηβος ποιητής και ηρωομάρτυρας», Π. Στυλιανού, Λευκωσία 1986).

Σήμερα το μνήμα του, κενό γιατί οι Άγγλοι έκαιγαν με ασβέστη τα λείψανα των αγωνιστών, βρίσκεται στα «Φυλακισμένα Μνήματα» της Λευκωσίας, μαζί με τους άλλους αντρειωμένους που ο θάνατός τους θάνατος δε λογιέται.
Οι Άγγλοι κατακτητές εξαφάνιζαν τα ιερά κόκαλα των αγωνιστών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., διότι αγνοούν ως γνήσια δυτικά περικαθάρματα, ότι η μνήμη δεν αλυσοδένεται. Η μνήμη είναι το πιο ισχυρό αμυντήριο ενός έθνους. Κι αν σήμερα κάποιοι τσαρλατάνοι της ιστοριογραφίας παλεύουν να την εξαλείψουν ματαιοπονούν.
Έγραφε ο Σεφέρης τον Οκτώβρη του 1954 στην αδελφή του Ιωάννα από την Κύπρο για τους Κύπριους:
«Ένας πιστός λαός, πεισματάρικα και ήπια σταθερός. Για σκέψου πόσοι και πόσοι πέρασαν από πάνω τους. Σταυροφόροι, Βενετσιάνοι, Τούρκοι, Εγγλέζοι – 900 χρόνια. Είναι αφάνταστο πόσοι πιστοί στον εαυτό τους έμειναν και πόσο ασήμαντα ξέβαψαν οι διάφοροι αφεντάδες πάνω τους. Και τώρα γράφουν στους τοίχους των χωριών τους: «Θέλωμεν την Ελλάδα μας κι ας τρώγωμεν πέτρες…». (Ν. Ορφανίδη, «Η πολιτική διάσταση της ποίησης του Γ. Σεφέρη», εκδ. «ΑΣΤΗΡ», σελ. 171).
Πώς άλλαξαν τα πράγματα; Σήμερα «τρώγωμεν» την Ελλάδα, χωρίς το «μας» και τις πέτρες τις «θέλομεν» για να τις εκσφενδονίζουν, οι μπουχτισμένοι από καλοπέραση και τεμπελιά γόνοι των βορείων προαστίων, κατά των εχθρών του λαού: των καταστηματαρχών που οδεύουν σε λουκέτο.
Παρένθεση: Οι δολοφονίες των δυο αστυνομικών, όπως και πριν από ενάμιση περίπου χρόνο των τριών υπαλλήλων τράπεζας, οι οποίες καταπώς φαίνεται θα μείνουν ατιμώρητες, προμηνύουν το κακό που έρχεται. Ελπίζουμε να προφτάσει ο λαός και όχι οι ψυχανώμαλοι κουκουλοφόροι ή οι χιλιάδες λαθροβιούντες μουσουλμάνοι κατακτητές που μας μισούν.
Επανέρχομαι: να αναπνεύσουμε λίγο από τον αέρα που φτέρωνε τον Ευαγόρα, τον Αυξεντίου, τον Μάτση. «Θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στην Τήνο, που να ʽρθει με την ευχή της Παναγίας και να καθαρίσει τον τόπο απʼ όλων των λογιών της Τουρκιάς και της γηραιάς Ευρώπης τʼ απομεινάρια». (Ελύτης)
Στο άκουσμα του θανάτου του Ευαγόρα Παλληκαρίδη ο Δωδεκανήσιος Φώτης Βαρέλης έγραψε ένα εξαίσιο ποίημα, το οποίο ο ραδιοσταθμός της Λευκωσίας το μετέδωσε τότε ως δημοτικό κυπριακό τραγούδι. Το παραθέτω:

«Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τʼ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η Τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
- Παρόντες όλοι;
- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος∙ και με φωνή που τρέμει:
- Σήκω Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μʼ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.
- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ʽπε κι απλώθηκε σιωπή παʼ σα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απʼ εκείνο τʼ αδειανό, παντοτινά γεμάτο».

Αυτό το αριστούργημα περιεχόταν στο παλιό - προ του 2006 - βιβλίο Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού, στο γ΄ τεύχος.
Δεν άρεσε στα κνώδαλα του πολυπολιτισμού. Τους φάνηκε προφανώς «εθνικιστικό». Για ηρωισμούς θα μιλάμε τώρα στους μαθητές. Ο ηρωισμός είναι μια «παρωχημένη στάσις ζωής». Αίματα και κόκαλα, θα δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, δεν θα κοιμούνται, θα βλέπουν εφιάλτες.
Ενώ «οι συνταγές μαγειρικής», «οι οδηγίες χρήσης καφετιέρας», «η Σόνια, η γάτα που έγινε ήρωας» ανταποκρίνονται πλήρως στην υψηλή αποστολή της διά βίου….βλακείας.
Να βγαίνει ο Παλληκαρίδης από τα βιβλία και να μπαίνει στη θέση του συνταγή για μακαρόνια με κιμά.
Αχ, δυστυχισμένη πατρίδα «εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τʼ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια». Και πώς να μη θυμηθείς και πάλι τα λόγια του Σεφέρη που εξεικονίζουν αριστοτεχνικά αυτό που βιώνουμε σήμερα.
«Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό».
Στις κρίσιμες ώρες που περνάμε, όσοι Έλληνες, πρέπει να βροντοφωνάξουμε: «Σήκω Ευαγόρα, σήκω Γρηγόρη, σήκω Παύλε, σήκω Μάρκο, σήκω Διάκο, να μας πείτε ελληνική ιστορία….

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5461