Ο χώρος εναλλακτικής παρέμβασης "Κοινοτικόν", στα πλαίσια των πολύπλευρων δραστηριοτήτων του, σχεδιάζει ένα Σεμινάριο Βασικών Αρχών Φωτογραφίας και της Αισθητικής της Διάρκειας 30 ωρών.
Σκοπός του σεμιναρίου είναι η πρακτική και θεωρητική εξοικείωση των συμμετεχόντων με τις βασικές αρχές της τέχνης της Φωτογραφίας.
Όποιος/όποια επιθυμεί να συμμετάσχει παρακαλείται να δηλώσει συμμετοχή αποστέλοντας ονοματεπώνυμο και στοιχεία επικοινωνίας στην ακόλουθη διεύθυνση ηλ/νικού ταχ/μείου: koinotikon@gmail.com , μέχρι την 8η Δεκεμβρίου 2010.
Το σεμινάριο θα διεξαχθεί στο "Κοινοτικόν", Κανακάρη 227 στην Πάτρα, ενώ το ωρολόγιο πρόγραμμα και οι τεχνικές λεπτομέρειες θα συναποφασιστούν σε συνάντηση όσων δηλώσουν συμμετοχή μαζί με τους υπεύθυνους του σεμιναρίου.
Για λειτουργικούς λόγους και για λόγους επαρκούς πρακτικής εξάσκησης ο αριθμός των συμμετεχόντων σε αυτό το πρώτο σεμινάριο θα είναι περιορισμένος. Σε περίπτωση υψηλού αριθμού συμμετοχών θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας με κριτήριο την ημερομηνία αποστολής της δήλωσης συμμετοχής.
για το "Κοινοτικόν"
Η Ομάδα Διαχείρισης
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Η Κίνα βγάζει από τη "μέση" το δολάριο
Σε νέα διμερή εμπορική συμφωνία με την οποία καταργεί τις συναλλαγές σε δολάριο, αυτή τη φορά με τη Ρωσία, προχώρησε η Κίνα.
Ειδικότερα, βάσει του νέου συμφώνου, η Κίνα και η Ρωσία θα αντικαταστήσουν το δολάριο στις διμερείς εμπορικές συναλλαγές τους με τα εθνικά τους νομίσματα, το γουάν και το ρούβλι.
Η κίνηση αυτή δεν έχει σκοπό να σηματοδοτήσει πρόκληση προς το δολάριο, αναφέρουν δημοσιεύματα ξένου Τύπου που είδαν σήμερα το φως της δημοσιότητας.
Ο πρωθυπουργός της Κίνας, Wen Jiabao και ο πρόεδρος της Ρωσίας, Vladamir Putin, αναφέρθηκαν στην συγκεκριμένη παράμετρο αυτής της συμφωνίας αργά την Τρίτη, μετά από συναντήσεις στο Αγία Πετρούπολη.
Στο πλαίσιο αυτών των συναντήσεων, οι δύο χώρες προέβησαν επίσης στην υπογραφή διμερών συμφωνιών συνεργασίας για τον κλάδο της ενέργειας και του εμπορίου, σύμφωνα με δημοσίευμα της κρατικής China Daily.
«Όσον αφορά τις εμπορικές μας συναλλαγές, έχουμε αποφασίσει να χρησιμοποιούμε το δικό μας νόμισμα», φέρεται να δήλωσε ο Putin.
Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, η Κίνα πρόσθεσε το ρούβλι στη λίστα των νομισμάτων που μπορούν να εμπορεύονται έναντι του γουάν στις εγχώριες συναλλαγές της.
Σημειώνεται ότι πρόσφατα η Κίνα προχώρησε σε ανάλογη συμφωνία διμερούς εμπορίου, με κατάργηση του δολαρίου στις διμερείς εμπορικές συναλλαγές, και με την Τουρκία.
Πηγή:www.capital.gr
http://www.capital.gr/News.asp?id=1092888
Ειδικότερα, βάσει του νέου συμφώνου, η Κίνα και η Ρωσία θα αντικαταστήσουν το δολάριο στις διμερείς εμπορικές συναλλαγές τους με τα εθνικά τους νομίσματα, το γουάν και το ρούβλι.
Η κίνηση αυτή δεν έχει σκοπό να σηματοδοτήσει πρόκληση προς το δολάριο, αναφέρουν δημοσιεύματα ξένου Τύπου που είδαν σήμερα το φως της δημοσιότητας.
Ο πρωθυπουργός της Κίνας, Wen Jiabao και ο πρόεδρος της Ρωσίας, Vladamir Putin, αναφέρθηκαν στην συγκεκριμένη παράμετρο αυτής της συμφωνίας αργά την Τρίτη, μετά από συναντήσεις στο Αγία Πετρούπολη.
Στο πλαίσιο αυτών των συναντήσεων, οι δύο χώρες προέβησαν επίσης στην υπογραφή διμερών συμφωνιών συνεργασίας για τον κλάδο της ενέργειας και του εμπορίου, σύμφωνα με δημοσίευμα της κρατικής China Daily.
«Όσον αφορά τις εμπορικές μας συναλλαγές, έχουμε αποφασίσει να χρησιμοποιούμε το δικό μας νόμισμα», φέρεται να δήλωσε ο Putin.
Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, η Κίνα πρόσθεσε το ρούβλι στη λίστα των νομισμάτων που μπορούν να εμπορεύονται έναντι του γουάν στις εγχώριες συναλλαγές της.
Σημειώνεται ότι πρόσφατα η Κίνα προχώρησε σε ανάλογη συμφωνία διμερούς εμπορίου, με κατάργηση του δολαρίου στις διμερείς εμπορικές συναλλαγές, και με την Τουρκία.
Πηγή:www.capital.gr
http://www.capital.gr/News.asp?id=1092888
Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
ΠΟΣΟ ΦΤΩΧΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ...
Αυτό το νοσταλγικό κείμενο μου το έστειλε ένας φίλος. Είναι αξιοσημείωτο πόσες αλήθειες έχει.
Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό. Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές.
Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι.
Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα.
Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.
Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι.
Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα.
Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους.
Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ' ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε.»
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΡΓΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ. ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ».
Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό. Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές.
Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι.
Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα.
Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.
Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι.
Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα.
Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους.
Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ' ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε.»
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΡΓΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ. ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ».
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε το Σάββατο 13 Νοεμβρίου. Δυστυχώς, ο λαός δεν ακύρωσε με την ψήφο του, τα σχέδια της κυβερνήσεως, γιατί εξελέγη ο Άρης Γιαννακιδης περιφερειάρχης Αν.Μακεδονίας - Θράκης. Μακάρι να διαψευστούν όσα ακούγονται γι΄αυτόν.
Του Σάββα Καλεντερίδη
Πήραμε την πληροφορία πριν μια ώρα και δεν θέλαμε να το πιστέψουμε.
Δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι για να κερδίσει το κυβερνόν κόμμα την Περιφέρεια Αν. Μακεδονίας - Θράκης, θα προχωρούσε σε ντεφάκτο αναγνώριση του ψευδομουφτή Ξάνθης, ο οποίος παραβιάζει με θράσος τη νομιμότητα, κάνοντας αντιποίηση αρχής, αφού σε κανένα μέρος του κόσμου ο μουφτής δεν εκλέγεται, αλλά διορίζεται από το κράτος γιατί ασκεί εξουσία.
Σήμερα, ο κ. Ξυνίδης, που έχει αναλάβει εργολαβικά το ρόλο του ρυθμιστή των εξελίξεων στη Θράκη για το κυβερνόν κόμμα, παρότι υπουργός της κυβέρνησης, συναντήθηκε με τον ψευδομουφτή Ξάνθης και με τον κ. Μάντατζη, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στην Ξάνθη.
Η συνάντηση, που έγινε στο ξενοδοχείο ΝΑΤΑΣΑ, ολοκληρώθηκε πριν από λίγο (17:12), όπως μας ενημέρωσε αξιόπιστος φίλος του ιστολογίου και όπως δισταυρώσαμε και από άλλη πηγή την πληροφορία που είχαμε από τη στιγμή που άρχισε η συνάντηση.
Πρόκειται για πρωτοφανές ολίσθημα, που νομιμοποιεί τις άθλιες μεθοδεύσεις και σχεδιασμούς της Άγκυρας, μετά την απαράδεκτη χάραξη των ορίων των Δήμων, που βάζει δυναμίτη στην ειρηνική συμβίωση χριστιανών και μουσουλμάνων στην περιοχή.
Το λόγο πλέον έχει ο κυρίαρχος λαός, που καλείται να ακυρώσει με την ψήφο του τα άθλια παζάρια σκοτεινών κύκλων, που κατήντησαν ένα πατριωτικό κόμμα συνομιλητή των εγκάθετων της Άγκυρας και του τουρκικού ισλαμοκεμαλικού φασισμού.
Διαδώστε το, από σπίτι σε σπίτι και από στόμα σε στόμα στη Θράκη και σ' ολόκληρη την Ελλάδα.
Αντισταθείτε στην τουρκοποίηση της Θράκης.
Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com
Του Σάββα Καλεντερίδη
Πήραμε την πληροφορία πριν μια ώρα και δεν θέλαμε να το πιστέψουμε.
Δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι για να κερδίσει το κυβερνόν κόμμα την Περιφέρεια Αν. Μακεδονίας - Θράκης, θα προχωρούσε σε ντεφάκτο αναγνώριση του ψευδομουφτή Ξάνθης, ο οποίος παραβιάζει με θράσος τη νομιμότητα, κάνοντας αντιποίηση αρχής, αφού σε κανένα μέρος του κόσμου ο μουφτής δεν εκλέγεται, αλλά διορίζεται από το κράτος γιατί ασκεί εξουσία.
Σήμερα, ο κ. Ξυνίδης, που έχει αναλάβει εργολαβικά το ρόλο του ρυθμιστή των εξελίξεων στη Θράκη για το κυβερνόν κόμμα, παρότι υπουργός της κυβέρνησης, συναντήθηκε με τον ψευδομουφτή Ξάνθης και με τον κ. Μάντατζη, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στην Ξάνθη.
Η συνάντηση, που έγινε στο ξενοδοχείο ΝΑΤΑΣΑ, ολοκληρώθηκε πριν από λίγο (17:12), όπως μας ενημέρωσε αξιόπιστος φίλος του ιστολογίου και όπως δισταυρώσαμε και από άλλη πηγή την πληροφορία που είχαμε από τη στιγμή που άρχισε η συνάντηση.
Πρόκειται για πρωτοφανές ολίσθημα, που νομιμοποιεί τις άθλιες μεθοδεύσεις και σχεδιασμούς της Άγκυρας, μετά την απαράδεκτη χάραξη των ορίων των Δήμων, που βάζει δυναμίτη στην ειρηνική συμβίωση χριστιανών και μουσουλμάνων στην περιοχή.
Το λόγο πλέον έχει ο κυρίαρχος λαός, που καλείται να ακυρώσει με την ψήφο του τα άθλια παζάρια σκοτεινών κύκλων, που κατήντησαν ένα πατριωτικό κόμμα συνομιλητή των εγκάθετων της Άγκυρας και του τουρκικού ισλαμοκεμαλικού φασισμού.
Διαδώστε το, από σπίτι σε σπίτι και από στόμα σε στόμα στη Θράκη και σ' ολόκληρη την Ελλάδα.
Αντισταθείτε στην τουρκοποίηση της Θράκης.
Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ!
Συμπληρώνονται φέτος 37 χρόνια από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Τότε, οι φοιτητές εξεγέρθηκαν ενάντια σ’ ένα καθεστώς δικτατορικό και του έδωσαν ένα καίριο πλήγμα, ώστε μετά από κάποιους μήνες να αποκατασταθεί η δημοκρατία, με τη θλιβερή βέβαια απώλεια της Κύπρου. Σήμερα όμως, με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για την δημοκρατία που έχουμε. Τα πάντα τελούν υπό διάλυση, το έθνος μας κινδυνεύει και ο «κυρίαρχος» λαός, παρακολουθεί αμέριμνος και αμέτοχος.
Συλλογιζόμενοι τα παραπάνω, μας δημιουργούνται σκέψεις για το νόημα της ημέρας. Αυτήν την ημέρα περιμένουμε να ακούσουμε κάτι ουσιαστικό, κάτι ανατρεπτικό, κάτι αντιστασιακό. Μάταια όμως περιμένουμε. Μάλλον το μήνυμα της αντίστασης και της υπεράσπισης της πραγματικής δημοκρατίας έχει χαθεί. Και για να είμαι ειλικρινής, εγώ βαρέθηκα την 17η Νοέμβρη…
Βαρέθηκα να βλέπω τους εργατοπατέρες και μελλοντικούς βουλευτές μπροστάρηδες στην πορεία για το Πολυτεχνείο.
Βαρέθηκα να βλέπω τους μπαχαλάκηδες αναρχικούς να «τιμούν» την ημέρα σπάζοντας βιτρίνες και καίγοντας ελληνικές σημαίες.
Βαρέθηκα να βλέπω γόνους μεγαλοαστικών οικογενειών μεγαλωμένους στα βόρεια προάστια να φωνάζουν «το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήταν επανάσταση και πάλη ταξική».
Βαρέθηκα να βλέπω την λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία εξαργυρώνοντας τους αγώνες της συμβιβάστηκε και στελέχωσε το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο, να μιλά για αγώνες.
Βαρέθηκα να βλέπω τους δήθεν προοδευτικούς να υπερθεματίζουν υπέρ του Πολυτεχνείου και να διαγωνίζονται ποιος έκανε τη μεγαλύτερη αντίσταση και ποιος έμεινε περισσότερες ώρες μέσα στο Πολυτεχνείο.
Αν ψάχνουμε κάποιο νόημα για την ημέρα, πρέπει να το βρούμε αλλού. Της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία, είναι αλλού. Της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία είναι μπροστά μας, γιατί μπροστά μας έχουμε πολλά που πρόκειται να συμβούν και δυστυχώς όχι ευχάριστα.
Μπορεί να σκεφτεί κάποιος ότι κάθε έννοια αντίστασης και αγώνα σήμερα είναι μάταια, όπως διαμορφώνεται η κατάσταση. Όμως αξίζει να προσπαθήσουμε. Η ιστορία, ακόμα και η πρόσφατη, έχει αποδείξει ότι γίνονται και θαύματα. Χαρακτηριστικότερο όλων, το «ΟΧΙ» των αδελφών μας Κυπρίων στο σχέδιο Ανάν, όταν σχεδόν όλος ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου αγωνιζόταν φανατικά για το «ΝΑΙ» με χρηματοδοτούμενα κονδύλια από το εξωτερικό όπως αποδείχθηκε, αλλά ο ηρωικός Τάσσος Παπαδόπουλος κατάφερε να πείσει τον λαό για την καταψήφιση του σχεδίου. Άλλες μικρότερες, πρόσφατες νίκες που πιστώνονται στην αντίδραση του λαού μπορούν να θεωρηθούν, η απόσυρση του κατάπτυστου βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ΄ δημοτικού μετά από πολλές αντιδράσεις και υπογραφές που συγκεντρώθηκαν και πιο πρόσφατα, η παραίτηση της Θάλειας Δραγώνα από τη θέση της ειδικής γραμματέας του υπουργείου Παιδείας, η οποία και αυτή έγινε κατόπιν σοβαρών αντιδράσεων του λαού.
Ας κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν μας, για να δούμε τον κουρνιαχτό που σήκωσε η αντίσταση των διαφόρων αγωνιστών και ηρώων του γένους μας που δεν έχει κοπάσει και τις κλαγγές των όπλων τους που ηχούν ακόμα στα αυτιά μας. Ας έχουμε ψηλά το κεφάλι και το όπλο παρά πόδας. Της γενιάς μας τα πολυτεχνεία είναι μπροστά και μας περιμένουν!
Π. Κ.
17 Νοεμβρίου 2010
Συλλογιζόμενοι τα παραπάνω, μας δημιουργούνται σκέψεις για το νόημα της ημέρας. Αυτήν την ημέρα περιμένουμε να ακούσουμε κάτι ουσιαστικό, κάτι ανατρεπτικό, κάτι αντιστασιακό. Μάταια όμως περιμένουμε. Μάλλον το μήνυμα της αντίστασης και της υπεράσπισης της πραγματικής δημοκρατίας έχει χαθεί. Και για να είμαι ειλικρινής, εγώ βαρέθηκα την 17η Νοέμβρη…
Βαρέθηκα να βλέπω τους εργατοπατέρες και μελλοντικούς βουλευτές μπροστάρηδες στην πορεία για το Πολυτεχνείο.
Βαρέθηκα να βλέπω τους μπαχαλάκηδες αναρχικούς να «τιμούν» την ημέρα σπάζοντας βιτρίνες και καίγοντας ελληνικές σημαίες.
Βαρέθηκα να βλέπω γόνους μεγαλοαστικών οικογενειών μεγαλωμένους στα βόρεια προάστια να φωνάζουν «το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήταν επανάσταση και πάλη ταξική».
Βαρέθηκα να βλέπω την λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία εξαργυρώνοντας τους αγώνες της συμβιβάστηκε και στελέχωσε το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο, να μιλά για αγώνες.
Βαρέθηκα να βλέπω τους δήθεν προοδευτικούς να υπερθεματίζουν υπέρ του Πολυτεχνείου και να διαγωνίζονται ποιος έκανε τη μεγαλύτερη αντίσταση και ποιος έμεινε περισσότερες ώρες μέσα στο Πολυτεχνείο.
Αν ψάχνουμε κάποιο νόημα για την ημέρα, πρέπει να το βρούμε αλλού. Της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία, είναι αλλού. Της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία είναι μπροστά μας, γιατί μπροστά μας έχουμε πολλά που πρόκειται να συμβούν και δυστυχώς όχι ευχάριστα.
Μπορεί να σκεφτεί κάποιος ότι κάθε έννοια αντίστασης και αγώνα σήμερα είναι μάταια, όπως διαμορφώνεται η κατάσταση. Όμως αξίζει να προσπαθήσουμε. Η ιστορία, ακόμα και η πρόσφατη, έχει αποδείξει ότι γίνονται και θαύματα. Χαρακτηριστικότερο όλων, το «ΟΧΙ» των αδελφών μας Κυπρίων στο σχέδιο Ανάν, όταν σχεδόν όλος ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου αγωνιζόταν φανατικά για το «ΝΑΙ» με χρηματοδοτούμενα κονδύλια από το εξωτερικό όπως αποδείχθηκε, αλλά ο ηρωικός Τάσσος Παπαδόπουλος κατάφερε να πείσει τον λαό για την καταψήφιση του σχεδίου. Άλλες μικρότερες, πρόσφατες νίκες που πιστώνονται στην αντίδραση του λαού μπορούν να θεωρηθούν, η απόσυρση του κατάπτυστου βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ΄ δημοτικού μετά από πολλές αντιδράσεις και υπογραφές που συγκεντρώθηκαν και πιο πρόσφατα, η παραίτηση της Θάλειας Δραγώνα από τη θέση της ειδικής γραμματέας του υπουργείου Παιδείας, η οποία και αυτή έγινε κατόπιν σοβαρών αντιδράσεων του λαού.
Ας κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν μας, για να δούμε τον κουρνιαχτό που σήκωσε η αντίσταση των διαφόρων αγωνιστών και ηρώων του γένους μας που δεν έχει κοπάσει και τις κλαγγές των όπλων τους που ηχούν ακόμα στα αυτιά μας. Ας έχουμε ψηλά το κεφάλι και το όπλο παρά πόδας. Της γενιάς μας τα πολυτεχνεία είναι μπροστά και μας περιμένουν!
Π. Κ.
17 Νοεμβρίου 2010
Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010
36 χρόνια κατοχής – 27 χρόνια διαμελισμού: Η Κυπριακή Δημοκρατία σε μονοπάτι επικίνδυνων εξελίξεων
Ο χώρος εναλλακτικής παρέμβασης «Κοινοτικόν», με αφορμή τη συμπλήρωση 27 χρόνων από την ανακήρυξη του τουρκικού ψευδοκράτους στην κατεχόμενη Κύπρο, διοργανώνει συζήτηση με θέμα:
«36 χρόνια κατοχής – 27 χρόνια διαμελισμού: Η Κυπριακή Δημοκρατία σε μονοπάτι επικίνδυνων εξελίξεων»
Θα μιλήσουν οι:
Δήμητρα Παπαλεοντίου, νομικός
Κυριάκος Παύλου, εκπρόσωπος κυπριακής φοιτητικής παράταξης «ΦΛΟΓΑ»
Τάσος Χατζηαναστασίου, ιστορικός
Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στο χώρο «Κοινοτικόν», Κανακάρη 227 – Πάτρα,
την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου, στις 7.30 μ.μ.
Βρείτε το «Κοινοτικόν» στον χάρτη:
http://www.ploigos.gr/?sessionid=125b789edd5e714d97640c1cff44b34c
«36 χρόνια κατοχής – 27 χρόνια διαμελισμού: Η Κυπριακή Δημοκρατία σε μονοπάτι επικίνδυνων εξελίξεων»
Θα μιλήσουν οι:
Δήμητρα Παπαλεοντίου, νομικός
Κυριάκος Παύλου, εκπρόσωπος κυπριακής φοιτητικής παράταξης «ΦΛΟΓΑ»
Τάσος Χατζηαναστασίου, ιστορικός
Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στο χώρο «Κοινοτικόν», Κανακάρη 227 – Πάτρα,
την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου, στις 7.30 μ.μ.
Βρείτε το «Κοινοτικόν» στον χάρτη:
http://www.ploigos.gr/?sessionid=125b789edd5e714d97640c1cff44b34c
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Κηφηνείον 'Η ωραία Ελλάς' Σαράντος Καργάκος, ιστορικός-συγγραφέας
Ένα εκπληκτικό κείμενο του Σαράντου Καργάκου, ιστορικού-συγγραφέα.
Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2010
Κηφηνείον 'Η ωραία Ελλάς'
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
(*) Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τεύχος 395, Νοέμβριος 2004, σσ.548-550
Σημείωση (Πηγή: 'ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ' τ. 45)
Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2010
Κηφηνείον 'Η ωραία Ελλάς'
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
(*) Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τεύχος 395, Νοέμβριος 2004, σσ.548-550
Σημείωση (Πηγή: 'ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ' τ. 45)
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
ΕΚΛΟΓΕΣ
Πάτρα, 7 Νοεμβρίου 2010. Λίγα λόγια μόνο για μια ακόμα εκλογική διαδικασία στην δύσμοιρη Ελλάδα μας.
Εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης, με τους νέους δήμους και περιφέρειες που προέκυψαν από το νέο σχέδιο "Καλλικράτης". Δεν θα αναλύσουμε διεξοδικά γιατί διαφωνούμε με το συγκεκριμένο σχέδιο. Το μόνο που θα αναφέρουμε είναι οι κίνδυνοι που θα προκύψουν μελλοντικά από την αυτονόμηση διαφόρων περιοχών "εθνικής σημασίας" όπως η Θράκη. Ήδη στην Κομοτηνή έχουμε μειονοτικό συνδυασμό...Η απάντηση σ'αυτόν τον πονηρό σχεδιασμό που επίσης δεν θα αναλύσουμε εδώ, είναι "των Ελλήνων οι κοινότητες"!!!
Επειδή πολλοί φίλοι μας ρωτούν, θα παραθέσουμε την άποψή μας γι' αυτές τις εκλογές.
Δεν πιστεύουμε στην αποχή. Πιστεύουμε αναγκαστικά ότι πρέπει να ψφίσουμε το "μη χείρον" όταν δεν μας αντιπροσωπεύει απόλυτα κάποια παράταξη. Αυτό όμως που προτίνουμε φανατικά είναι: ΜΑΥΡΟ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!!! Ας γίνει η φήφος μας χαστούκι στους πωλητές της πατρίδας μας, σ' αυτούς που θέλουν τη χώρα μας προτεκτοράτο.
Ας στηρίξουμε άξιους υποψήφιους που έχουν πράγματα να προσφέρουν για την πόλη τους και την πατρίδα. Ας ξεχάσουμε τα μικροκομματικά συμφέροντα και την κομματική "πειθαρχία". Μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια που μας δίνεται η ευκαιρία να συμμετάσχουμε σ' αυτήν την κατ' όνομα συμμετοχική δημοκρατία μην την αφήσουμε να πάει χαμένη.
ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ!
Εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης, με τους νέους δήμους και περιφέρειες που προέκυψαν από το νέο σχέδιο "Καλλικράτης". Δεν θα αναλύσουμε διεξοδικά γιατί διαφωνούμε με το συγκεκριμένο σχέδιο. Το μόνο που θα αναφέρουμε είναι οι κίνδυνοι που θα προκύψουν μελλοντικά από την αυτονόμηση διαφόρων περιοχών "εθνικής σημασίας" όπως η Θράκη. Ήδη στην Κομοτηνή έχουμε μειονοτικό συνδυασμό...Η απάντηση σ'αυτόν τον πονηρό σχεδιασμό που επίσης δεν θα αναλύσουμε εδώ, είναι "των Ελλήνων οι κοινότητες"!!!
Επειδή πολλοί φίλοι μας ρωτούν, θα παραθέσουμε την άποψή μας γι' αυτές τις εκλογές.
Δεν πιστεύουμε στην αποχή. Πιστεύουμε αναγκαστικά ότι πρέπει να ψφίσουμε το "μη χείρον" όταν δεν μας αντιπροσωπεύει απόλυτα κάποια παράταξη. Αυτό όμως που προτίνουμε φανατικά είναι: ΜΑΥΡΟ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!!! Ας γίνει η φήφος μας χαστούκι στους πωλητές της πατρίδας μας, σ' αυτούς που θέλουν τη χώρα μας προτεκτοράτο.
Ας στηρίξουμε άξιους υποψήφιους που έχουν πράγματα να προσφέρουν για την πόλη τους και την πατρίδα. Ας ξεχάσουμε τα μικροκομματικά συμφέροντα και την κομματική "πειθαρχία". Μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια που μας δίνεται η ευκαιρία να συμμετάσχουμε σ' αυτήν την κατ' όνομα συμμετοχική δημοκρατία μην την αφήσουμε να πάει χαμένη.
ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
