Συμπληρώνονται φέτος 37 χρόνια από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Τότε, οι φοιτητές εξεγέρθηκαν ενάντια σ’ ένα καθεστώς δικτατορικό και του έδωσαν ένα καίριο πλήγμα, ώστε μετά από κάποιους μήνες να αποκατασταθεί η δημοκρατία, με τη θλιβερή βέβαια απώλεια της Κύπρου. Σήμερα όμως, με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για την δημοκρατία που έχουμε. Τα πάντα τελούν υπό διάλυση, το έθνος μας κινδυνεύει και ο «κυρίαρχος» λαός, παρακολουθεί αμέριμνος και αμέτοχος.
Συλλογιζόμενοι τα παραπάνω, μας δημιουργούνται σκέψεις για το νόημα της ημέρας. Αυτήν την ημέρα περιμένουμε να ακούσουμε κάτι ουσιαστικό, κάτι ανατρεπτικό, κάτι αντιστασιακό. Μάταια όμως περιμένουμε. Μάλλον το μήνυμα της αντίστασης και της υπεράσπισης της πραγματικής δημοκρατίας έχει χαθεί. Και για να είμαι ειλικρινής, εγώ βαρέθηκα την 17η Νοέμβρη…
Βαρέθηκα να βλέπω τους εργατοπατέρες και μελλοντικούς βουλευτές μπροστάρηδες στην πορεία για το Πολυτεχνείο.
Βαρέθηκα να βλέπω τους μπαχαλάκηδες αναρχικούς να «τιμούν» την ημέρα σπάζοντας βιτρίνες και καίγοντας ελληνικές σημαίες.
Βαρέθηκα να βλέπω γόνους μεγαλοαστικών οικογενειών μεγαλωμένους στα βόρεια προάστια να φωνάζουν «το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήταν επανάσταση και πάλη ταξική».
Βαρέθηκα να βλέπω την λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία εξαργυρώνοντας τους αγώνες της συμβιβάστηκε και στελέχωσε το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο, να μιλά για αγώνες.
Βαρέθηκα να βλέπω τους δήθεν προοδευτικούς να υπερθεματίζουν υπέρ του Πολυτεχνείου και να διαγωνίζονται ποιος έκανε τη μεγαλύτερη αντίσταση και ποιος έμεινε περισσότερες ώρες μέσα στο Πολυτεχνείο.
Αν ψάχνουμε κάποιο νόημα για την ημέρα, πρέπει να το βρούμε αλλού. Της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία, είναι αλλού. Της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία είναι μπροστά μας, γιατί μπροστά μας έχουμε πολλά που πρόκειται να συμβούν και δυστυχώς όχι ευχάριστα.
Μπορεί να σκεφτεί κάποιος ότι κάθε έννοια αντίστασης και αγώνα σήμερα είναι μάταια, όπως διαμορφώνεται η κατάσταση. Όμως αξίζει να προσπαθήσουμε. Η ιστορία, ακόμα και η πρόσφατη, έχει αποδείξει ότι γίνονται και θαύματα. Χαρακτηριστικότερο όλων, το «ΟΧΙ» των αδελφών μας Κυπρίων στο σχέδιο Ανάν, όταν σχεδόν όλος ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου αγωνιζόταν φανατικά για το «ΝΑΙ» με χρηματοδοτούμενα κονδύλια από το εξωτερικό όπως αποδείχθηκε, αλλά ο ηρωικός Τάσσος Παπαδόπουλος κατάφερε να πείσει τον λαό για την καταψήφιση του σχεδίου. Άλλες μικρότερες, πρόσφατες νίκες που πιστώνονται στην αντίδραση του λαού μπορούν να θεωρηθούν, η απόσυρση του κατάπτυστου βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ΄ δημοτικού μετά από πολλές αντιδράσεις και υπογραφές που συγκεντρώθηκαν και πιο πρόσφατα, η παραίτηση της Θάλειας Δραγώνα από τη θέση της ειδικής γραμματέας του υπουργείου Παιδείας, η οποία και αυτή έγινε κατόπιν σοβαρών αντιδράσεων του λαού.
Ας κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν μας, για να δούμε τον κουρνιαχτό που σήκωσε η αντίσταση των διαφόρων αγωνιστών και ηρώων του γένους μας που δεν έχει κοπάσει και τις κλαγγές των όπλων τους που ηχούν ακόμα στα αυτιά μας. Ας έχουμε ψηλά το κεφάλι και το όπλο παρά πόδας. Της γενιάς μας τα πολυτεχνεία είναι μπροστά και μας περιμένουν!
Π. Κ.
17 Νοεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Σπουδαίες διαπιστώσεις!!! Πριν λίγο έβλεπα σε αφιέρωμα στην τηλεόραση για το Πολυτεχνείο κάποιους άγνωστους σε μένα αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Ανάμεσά τους κι ο κ. Μπίστης που έλεγε πως ήταν μέλος του ΠΑΜ(Παρτιωτικού Αντιστασιακού Μετώπου). Έπαθα πλάκα!!! Μα αυτός ο κύριος δίνει την εντύπωση σήμερα πως απεχθάνεται καθετί το πατριωτικό. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μπίστης εδώ και χρόνια συντάσσεται με οτιδήποτε ανθελληνικό. Έχει περάσει απ' όλα σχεδόν τα κόμματα του αριστερού φάσματος για να καταλήξει στο νεοταξίτικο ΠΑΣΟΚ και να καταλήξει όπως φαίνεται, αφού βρήκε τον εαυτό του. Όμως οφείλω να πω, ότι όταν τοποθετείται έχει σοβαρό λόγο (της ίδιας ιδεολογίας αλλά με γελοίο λόγο και χωρίς επιχειρήματα είναι ο Κουναλάκης), ο οποίος με βρίσκει βέβαια ιδεολογικά εντελώς αντίθετο. Το περίεργο είναι ότι τελευταία έχει χαθεί λίγο από την επικαιρότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πως εξηγείται αυτή η μετάλλαξη, δεν ξέρω. Μπορώ πάντως να κάνω αρκετές εικασίες, μπορεί όμως να είναι και ένα απλό ψυχιατρικό περιστατικό!