Παγκοσμιοποιημένα Χριστούγεννα

Κων/νου Χολέβα, Πολιτικού Επιστήμονος

«Ἐπί γῆς εἰρήνη καί ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» ψάλλουμε τά Χριστούγεννα καί ἔτσι τονίζουμε τό οἰκουμενικό καί πανανθρώπινο μήνυμα τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς καί
πανηγύρεως. Ἡ σύγχυση, ὅμως, τῆς ἐποχῆς μας καί τά ἔξωθεν ἐρχόμενα ρεύματα τῆς ὑλιστικῆς καί ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως τείνουν νά μετατρέψουν τά Χριστούγεννα σέ ἕνα ἐμπορικό πανηγῦρι καί σέ μία ἀποθέωση τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καί τοῦ καταναλωτισμοῦ. Τά περισσότερα μέσα ἐνημερώσεως μιλοῦν γιά δῶρα, διακοπές στά χιόνια, γιά ρεβεγιόν καί ξενύχτια τήν παραμονή τῶν Χριστουγέννων καί μέ κάθε τρόπο προσπαθοῦν νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν παραδοσιακή ἑλληνορθόδοξη ἑορτή τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου. Προβάλλουν Χριστούγεννα .... χωρίς Χριστό!

Στό βωμό τῆς παγκοσμιοποιήσεως θυσιάζεται ὁ ἀληθινός Ἅγιος καί Μέγας Βασίλειος καί μέ τό ὄνομά του ἐμφανίζεται μία στρουμπουλή κοκκινοφορεμένη κούκλα ἡ ὁποία κατακλύζει καταστήματα καί σπίτια. Τί σχέση μέ αὐτά τά ἐμπορικά τεχνάσματα μπορεῖ νά ἔχει ὁ σοφός Ἐπίσκοπος Καισαρείας, ὁ ὁποῖος χάριζε κυρίως πνευματικά δῶρα καί φώτιζε τούς συνανθρώπους του μέ τήν διδασκαλία καί τήν φιλανθρωπία του; Ἀκόμη καί ὡς πρός τό ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχή τοῦ ἅη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. Σάντα Κλάους τόν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα πού παραπέμπει μᾶλλον στόν Ἅγιο Νικόλαο παρά στόν Ἅγιο Βασίλειο.

Ἐμεῖς ἄς προσπαθήσουμε νά γιορτάσουμε ἑλληνορθοδόξως καί ἀνατολικῶς, γιά νά παραφράσουμε μιά σχετική φράση τοῦ Παπαδιαμάντη, καί ἄς διδάξουμε στά παιδιά μας ποιός ἦταν ὁ πραγματικός Ἅγιος Βασίλειος, ποιά ἦταν ἡ πατερική του σοφία, ποιό ἦταν τό τεράστιο κοινωνικό του ἔργο , πῶς δίδασκε τούς νέους νά μελετοῦν ἐπιλεκτικά τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα σάν τή μέλισσα πού ἐπισκέπτεται τά ἄνθη καί ἀποφεύγει τά ἀγκάθια.
Ἡ παραδοσιακή Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπό τά ξενύχτια , τά ρεβεγιόν καί τήν χαρτοπαιξία γιά νά φανοῦμε δῆθεν μοντέρνοι καί παγκοσμιοποιημένοι. 

Ὄχι, εὐτυχῶς, ἡ ἐπισήμανση αὐτή δέν ἀφορᾶ ὅλους τούς Ἕλληνες. Εὐτυχῶς ὑπάρχουν πολλοί, μικροί καί μεγάλοι, πού θά σηκωθοῦν ἐνωρίς τά ξημερώματα γιά νά μετάσχουν τῆς Χριστουγεννιάτικης Θείας Λειτουργίας καί νά μεταλάβουν μετά ἀπό τή νηστεία πού ἐτήρησαν. Ὑπάρχουν πολλοί, δόξα τῶ Θεῶ πού ἐπιμένουν ἑλληνορθόδοξα καί ἀρνοῦνται νά μποῦν στήν μηχανή τοῦ κυμᾶ πού ἀλέθει ἔθνη, πολιτισμούς, ἰδιαοπροσωπίες, ἀνεξαρτησίες. Στό βωμό τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἀρκετοί συμπατριῶτες μας θυσιάζουν τά ἑλληνορθόδοξα Χριστούγεννα γιά νά ταξιδέψουν σέ διάφορους προορισμούς ἐκτός Ἑλλάδος. Ἐπικαλοῦνται τή συγκίνησή τους γιά τήν βραδυνή Θεία Λειτουργία πού θά παρακολουθήσουν σέ κάποιο χιονισμένο Ναό τῆς Κεντρικῆς ἤ Βορείου Εὐρώπης, ἀλλά τελικά ἀντί γιά τό Θεῖο Βρέφος καταλήγουν νά προσκυνοῦν τίς προθῆκες καί τά ράφια τῶν πολυκαταστημάτων τῶν πόλεων τῆς Ἑσπερίας καί ἐπιστρέφουν μέ βαλίτσες διπλᾶ φορτωμένες ἀπό τά........ ἀποδεικτικά στοιχεῖα τῆς εὐλαβείας των.

Παγκοσμιοποιημένες εἶναι καί πολλές ἀπό τίς εὐχετήριες κάρτες πού λάμβάνουμε αὐτές τίς ἡμέρες. Θά μοῦ πεῖτε ὅτι σημασία ἔχει νά σέ θυμηθεῖ κάποιος καί ὄχι ἡ ἀπεικόνιση ἐπάνω στήν κάρτα. Δέν διαφωνῶ, ἀλλά ἀφοῦ ἀποφασίζεις, Χριστιανέ μου, νά στείλεις γραπτῶς τίς εὐχές σου σέ ὁρισμένους φίλους, γιατί δέν προτιμᾶς κάρτες μέ Ὀρθόδοξη βυζαντινότροπη εἰκονογράφηση καί μοῦ στέλνεις χιονισμένα σκανδιναβικά τοπία μέ ταράνδους ἤ εὐτραφῆ ἀγγελούδια οὐδεμία σχέσηἔχοντα μέ τήν Πίστη μας καί τήν Λατρευτική μας τέχνη; Τό σπουδαιότερο, ὅμως, δέν εἶναι οὔτε οἱ κάρτες οὔτε τά ρεβεγιόν οὔτε ἄλλές ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις. Τό σπουδαιότερο εἶναι νά προετοιμασθοῦμε πνευματικά.

Ὁ ἐνανθρωπίσας Κύριος μᾶς καλεῖ νά ἐξομολογηθοῦμε, νά νηστέψουμε καί νά μεταλάβουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔτσι θά τιμήσουμε τήν Γέννησή Του. Ἔσι θά ὑποδεχθοῦμε τόν σαρκωθέντα Λόγο καί θά κρατήσουμε βαθειά μέσα στήν ψυχή μας τό «μήνυμα τῶν Χριστουγέννων». Ὅτι , δηλαδή, ὁ Θεός ἐσαρκώθη ὡς ἄνθρωπος «ἵνα ὁ ἄνθρωπος θεωθῆ». Γιά νά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό σκότος τῆς πλάνης καί νά φωτισθεῖ ἀπό τήν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄς προετοιμασθοῦμε, λοιπόν, γιά ἀληθινά ἑλληνορθόδοξα Χριστούγεννα καί τότε δέν ἔχουμε τίποτε νά φοβηθοῦμε ἀπό τήν ἰσοπεδωτική παγκοσμιοποίηση.
syndpeiraia.blogspot.com

ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ «ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ»

ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ «ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ»

Την ερχόμενη Κυριακή 2 Δεκεμβρίου στις 20.00 φίλοι του "Κοινοτικόν" με παρεΐστικη διάθεση θα μας χαρίσουν μια ακουστική μουσική βραδιά με επιλογές τραγουδιών από το  χώρο του έντεχνου ελληνικού αλλά και ξένου ροκ ρεπερτορίου.

Παίζουν οι:

Ηλίας Λαμπρόπουλος (τραγούδι, βιολί, τρομπέτα)

Σοφία Ραφτούλη (τραγούδι, ακκορντεόν)

Ανδρέας Μαρκάκης (τραγούδι, φυσαρμόνικα)

Διογένης Οικονόμου (κιθάρα, λαούτο)

Γιώργος Μπαράκος (καχόν, τουμπερλέκι)

Κωνσταντίνος Γιωτσόπουλος (κιθάρα)

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο στέκι «Κοινοτικόν», στον πεζόδρομο της Ηφαίστου 50 (μεταξύ Γεροκωστοπούλου και Πατρέως).

“Δοκιμάζουμε… και βλέπουμε…” Κατασκευή χειροποίητου κοσμήματος

“Δοκιμάζουμε… και βλέπουμε…”

Κατασκευή χειροποίητου κοσμήματος

Τέσσερις χειροτέχνες, η Δέσποινα Γκρίνια, η Τάνια Ζαπουνίδη, η Κωνσταντίνα Νικολάου και η Άσπα Παπαδοπούλου συναντιούνται στο «Κοινοτικόν» και προτείνουν τέσσερις ιδέες για χειροποίητο κόσμημα που φτιάχνεται εύκολα για να φορεθεί ή να χαριστεί.

Η συνάντηση θα γίνει την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου από τις 5μμ έως τις 7μμ. στο στέκι «Κοινοτικόν» (πεζόδρομος Ηφαίστου 50, μεταξύ Γεροκωστοπούλου και Πατρέως).

Κόστος συμμετοχής: 3 ευρώ για τα υλικά.

Δηλώσεις συμμετοχής στο e mail:  koinotikon@gmail.com

Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας (25 άτομα).

“Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…”

O Χρύσανθος Λαζαρίδης γράφει για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

 Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».
Ανήκω – θέλοντας και μη – σε εκείνη της γενιά.
Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…
Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν…
Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο:
Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός».
Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την.
Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το γεγονός ότι ήμουν κι εγώ εκεί…
Και τέλος μίλησα από τους πρώτους για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974 και για την ανάγκη μιας «νέας μεταπολίτευση». Σε καιρούς (πριν δέκα χρόνια περίπου) που κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το πει κανείς…
Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω σήμερα αυτές τις γραμμές, όχι «απολογητικά» με την έννοια της «απολογίας», ούτε καν με την έννοια του «απολογισμού». Μάλλον «παρεμβατικά», με την έννοια να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.
Κάποτε ήταν «μόδα» να δηλώνεις «γενιά του Πολυτεχνείου» ακόμα κι αν δεν πέρασες ούτε απ’ έξω. Τώρα έγινε μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πολλά για το τι ακριβώς έγινε τότε…
Ποτέ δεν μου άρεσε να ακολουθώ τους «συρμούς». Δεν το έκανα τότε, όταν ήταν «πολιτικώς ορθόν» να γράφεις κατεβατά επικολυρικού θαυμασμού για ό,τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Δεν το κάνω ούτε και τώρα, όταν «γύρισαν» τα πράγματα και είναι «πολιτικώς ορθόν» να αναθεματίζουμε όλοι μαζί, ότι ως πριν λίγο προσκυνούσαμε.

Η αλήθεια – και εν πάση περιπτώσει η δική μου, γιατί αυτήν μόνο μπορώ να καταθέσω  – είναι αρκετά διαφορετική:
* Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»…
Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού;
* Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσε η εξέγερση).
* Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση. Η «πολιτικοποίηση» της δικτατορίας (με τις εκλογές Μαρκεζίνη που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο του 1974) ματαιώθηκε μια βδομάδα μετά την εξέγερση. Ενώ η κατάρρευση της δικτατορίας προέκυψε μετά την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.
Για το Πολυτεχνείο το μόνο που μπορούμε να πούμε ήταν ότι κλόνισε το δικτατορικό καθεστώς, το διέσπασε, το αποδυνάμωσε και επέτεινε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Κι αυτό δεν ήταν λίγο. Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…
* Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…
Στις αρχές του 1973 αυτό άρχισε να αλλάζει. Και καταλύτης υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, πράγματι. Με την κατάληψη (τις δύο καταλήψεις για την ακρίβεια) της Νομικής Σχολής, το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1973. Και, βέβαια, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνης. Αλλά απλώς άρχισε να αλλάζει το κλίμα…
* Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»! Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ!
Μετά από πολλά χρόνια γνώρισα κάποιο γνωστό άρθρογράφο – μακαρίτη εδώ και καιρό – που τόλμησε να γράψει: «εγώ παιδιά δεν ήμουν αντιστασιακός επί χούντας!» Ξαφνικά τον εκτίμησα πολύ. Όχι γιατί δεν έκανε αντίσταση. Αλλά γιατί δεν ήταν «δήθεν»….
* Η Γιορτή του Πολυτεχνείου – και όλη η μυθολογία που πλάστηκε σχετικά – υπήρξε ένας καθεστωτικός μύθος. Ήταν η τελετουργία που νομιμοποιούσε την εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αναδείκνυε «σύμβολα» και «ήρωες» – θεμέλια απαραίτητα για κάθε καθεστώς που διψά για νομιμοποίηση.

Άλλα καθεστώτα θεμελιώθηκαν σε αληθινά μεγάλα γεγονότα. Εδώ βολεύτηκαν με ένα «συμβάν»! Το οποίο είχε και μια ακόμα λυτρωτική λειτουργία. Ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση.
* Το Πολυτεχνείο δεν συγκρίνεται – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε – με κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοΕλληνική Ιστορία. Η 25^η Μαρτίου και η 28^η Οκτωβρίου δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σύγκριση με την 17^η Νοεμβρίου. Είναι γελοίο και να το λέμε…
Δεν συγκρίνεται ούτε με άλλα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Κυπριακός αγώνας της δεκαετίας του ’50, ή με μεγάλες στιγμές όπως η παλλαϊκή αντίσταση του 1943 κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» που προσπάθησαν να επιβάλουν τότε οι αρχές της Κατοχής. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου οι Ναζί δεν μπόρεσαν να κάνουν πολιτική επιστράτευση. Και η μόνη, ίσως, που αυτό ματαιώθηκε μετά από αληθινά παλλαϊκή και όντως πολυαίμακτη εξέγερση του λαού. Κι όμως, όλα αυτά αποσιωπώνται και γιορτάζουμε κάθε χρόνο το …Πολυτεχνείο! Αυτό δεν είναι γελοίο πια. Είναι τραγικό! Και καθόλου κολακευτικό για όλους μας.
* Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά…
Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη».
Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια τν οικειοποιήθηκε πλήρως!
Κρίμα, γιατί η Αριστερά είχε πραγματικούς αγώνες, σύμβολα και ήρωες, που τους παραμέρισε, για να τιμήσει ένα πολύ μικρότερης σημασίας γεγονός από το οποίο η ίδια επισήμως μάλλον απείχε.
Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό: Διότι όλα τα άλλα που είχε στο «ενεργητικό» της ήταν γραμμένα ταυτόχρονα και στο «παθητικό» της! Ήταν γεγονότα και σύμβολα που δίχαζαν τον ελληνικό λαό. Ενώ το Πολυτεχνείο, ή μάλλον ο μύθος που πλάστηκε γι’ αυτό, λειτουργούσε ενωτικά ως σύμβολο.
Και γι’ αυτό ήταν πολύ βολικό. Αλλά ελάχιστα αληθινό…
Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε ένα «ψέμα»! Ήταν μια εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία και Ελευθερία. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και δεν είναι μικρό πράγμα.

Η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δεν είναι αυτές οι καρικατούρες που εμφανίζονται σήμερα, που άρχισε η αποδόμηση του μύθου. Ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 25 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους – αριστερή και δεξιά – τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»! Γιατί αυτό τους έλεγαν.
Κι από τότε παραμένουν, όπως θα ’λεγε ο Άρης Αλεξάνδρου:
«Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες»
Το τι έκανε ο καθένας τους μετά δεν έχει και πολύ σημασία. Οι ήρωες είναι «τυχεροί» όταν πεθαίνουν. Γιατί μένει το «φωτοστέφανο». Όσοι αγωνίστηκαν για κάτι μεγάλο κι έχουν την… «ατυχία» να επιζήσουν, τότε ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του, άλλος καλύτερο άλλο χειρότερο, άλλος αξιοπρεπέστερο, άλλος όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πράξη της νιότης τους απαξιώνεται. Κάποιοι από τους «πρωταγωνιστές» μπορεί να απαξιώθηκαν. Το ξέσπασμα Ελευθερίας, όχι…
Όσους αληθινά πρωτοστάτησαν στα γεγονότα τότε, δεν τους ξέρετε. Γιατί προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια. Οι περισσότεροι αηδιασμένοι από τη μυθοπλασία, δηλαδή από το προπαγανδιστικό «περιτύλιγμα» με το οποίο περιβλήθηκε η δική του νεανική εξέγερση. Άλλοι, πάλι, διακρίθηκαν στη ζωή τους, χωρίς να διαφημίσουν την τότε συμμετοχή τους. Ελάχιστοι – αληθινά ελάχιστοι – έκαναν το Πολυτεχνείο καριέρα. Και σήμερα το έχουν μετανιώσει.
Είναι, λοιπόν, κατάντημα, να φτύνουμε σήμερα εκεί που κάποτε όλοι προσκυνούσαν.
Οι περισσότεροι που έπαιξαν κάποιο ρόλο τότε, δεν προσκύνησαν ποτέ το είδωλο – το φετίχ – που περιφέρεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους δρόμους.

Κι αυτοί που προσκύνησαν το «φετίχ», κατά κανόνα δεν είχαν καμία σχέση με το «έγκλημα». Γίνονταν φαντασιακοί μέτοχοι ενός μύθου, ακριβώς γιατί δεν μετείχαν στα πραγματικά γεγονότα…
* Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός. Η νέα μεταπολίτευση που έχει ανάγκη ο τόπος είναι ακόμα ζητούμενο. Σε αυτό το μεσοδιάστημα καταρρέουν οι παλαιοί μύθοι, χωρίς να εδραιώνονται οι νέες αλήθειες.
Αυτό αναδεικνύει μια σύγχυση αναπόφευκτη. Αλλά για κάποιους είναι λυτρωτικό. Κυρίως για την ίδια «τη γενιά του Πολυτεχνείου»…
Ναι, συμφωνώ προφανώς, με όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να τελειώνουμε με τέτοιες επετειακές εκδηλώσεις. Να βρούμε το κουράγιο να εξηγήσουμε ότι τιμούμε κάθε ξέσπασμα ελευθερίας της Ελληνικής νεολαίας, αλλά δεν διογκώνουμε τα γεγονότα, ούτε προσβάλλουμε τη μνήμη άλλων σημαντικότερων αγώνων που έχουν περιέλθει στη λήθη. Το έχω υποστηρίξει ενυπόγραφα, εδώ και πολλά χρόνια. Όταν ακόμα ήταν δύσκολο. Κι εγώ απελπιστικά μόνος τότε…
Αλλά όχι να περνάμε από τη μυθοποίηση στο… ανάθεμα!
Πρέπει άραγε, να ντρεπόμαστε που αγωνιστήκαμε κάποτε για Ελευθερία;
Πρέπει να απολογούμαστε, γιατί κάποιοι, ελάχιστοι, οικειοποιήθηκαν τους αγώνες μας ή τους μετέτρεψαν σε εφαλτήριο καριέρας;
Ως πότε σε αυτή τη χώρα όσοι αγωνίστηκαν για κάτι σημαντικό θα πρέπει συνεχώς να καλούνται σε απολογία;
Φυσικά κάθε λαός έχει ανάγκη από σύμβολα.
Αλλά εδώ δεν κατεδαφίζουμε φθαρμένα σύμβολα. Τρώμε τα παιδιά μας!
Και τώρα τα τρώμε όταν έχουν πάψει προ πολλού να είναι «παιδιά».
Η «γενιά του Πολυτεχνείου» μπήκε πράγματι, μαζικά, στα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς το 1974 και λίγο αργότερα.
Όπως μπήκε-βγήκε! Οι περισσότεροι τουλάχιστον…
Γιατί όσοι έχουν ζήσει από τα μέσα μια εξέγερση εκτός από απροσκύνητοι ήταν πλέον και ψυλλιασμένοι.
Κι ανθρώπους που είναι απροσκύνητοι και ψυλλιασμένοι, δεν μπορούν να τους «φάνε» έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα οι άκαπνοι…
Και παραμένουμε από τότε «για τους Σπαρτιάτες Είλωτες, και για τους Είλωτες Σπαρτιάτες». Παλαιότερα μας πετροβολούσε η Αριστερά για την είχαμε ξεπεράσει ή εγκαταλείψει. Σήμερα μας πετροβολούν και πολλοί άλλοι, γιατί ήμασταν τα θύματα ενός μύθου, που κάποιοι άλλοι έπλασαν στην καμπούρα μας…
Όσοι από μας δεν καταδέχθηκαν να γίνουν «παιδιά του κομματικού σωλήνα» και δεν ενέδωσαν στις σειρήνες του life style – δηλαδή οι συντριπτικά περισσότεροι – έχουν κρατήσει δύο πράγματα. Που το καθένα από μόνο τους είναι πολύτιμο, αλλά και τα δύο μαζί «δεν παίζονται»:
–Έχουν εμπειρία ρήξης με ένα ανελεύθερο καθεστώς. Δηλαδή έχουν γευτεί αυτό που λέμε «Ελευθερία» και το ξέρει μόνο όποιος ρίσκαρε γι’ αυτό. Όχι όποιος έμαθε να το θεωρεί «δεδομένο»…
–Κι έχουν κρατήσει κάτι άλλο, που το λένε Αξιοπρέπεια. Και που μπορεί να το καταλάβει μόνον όποιος το έχει.
Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο δύο λέξεις. Το πρώτο είναι εμπειρία ζωής και το δεύτερο είναι τρόπος ζωής.
Αυτά τα δύο κουβαλάμε. Κι αυτά τα δύο παραδίδουμε σε όποιους τα θέλουν. Και σε όποιους τα εκτιμούν.
Οι υπόλοιποι μπορούν να μας πετροβολούν.
Αντέξαμε απέναντι σε θηρία. Δεν μας φοβίζουν οι ψείρες…
Είμαστε και Σπαρτιάτες και Είλωτες!
            «Σπαρτιάτες» γιατί μάθαμε να πολεμάμε.
            Και «Είλωτες» γιατί μάθαμε να υπομένουμε…        
Και δεν έχουμε πει ακόμα την τελευταία μας λέξη…

 http://www.antinews.gr/2012/11/17/190157/

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΒΡΑΔΙΑ ΑΦΗΓΗΣΗΣ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

"...να βλέπεις με τ' αυτιά...."

Μια βραδιά αφήγησης για την παρέα του «Κοινοτικόν» για μεγάλα παιδιά και μεγάλους. Ιστορίες και παραμύθια της προφορικής παράδοσης από διάφορους τόπους και χρόνους, με ένα αόριστο νήμα σοφίας να τις διατρέχει, πηγαίνοντας τον καθένα όπου αυτός διαλέξει. Αφηγούνται η Άρτεμις Θεολόγη και η Άσπα Παπαδοπούλου και συνοδεύουν μουσικά η Εύη Αργυροπούλου κι ο Χρήστος.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18 Νοεμβρίου στις 7.30 μ.μ. στο στέκι «Κοινοτικόν», στον πεζόδρομο της Ηφαίστου 50 (μεταξύ Γεροκωστοπούλου και Πατρέως).

Είσοδος ελεύθερη.

Η θλιβερή Αριστερά των παρελάσεων

Πέρασε και η φετινή επέτειος εορτασμού του ΟΧΙ και θα ήθελα να κάνω κάποια σχόλια, με αφορμή τα τεκταινόμενα στην παρέλαση και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.

Αυτή τη φορά η αστυνόμευση ήταν πολύ αυστηρότερη από την αντίστοιχη παρέλαση της περσινής 28^ης Οκτωβρίου, αλλά και της 25^ης Μαρτίου (θύμιζε κάτι από αστυνόμευση σε αγώνα Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού) και απέτρεψε να συμβεί το οτιδήποτε. Αυτήν την αστυνομοκρατούμενη, βουβή (λόγω έλλειψης χρημάτων) παρέλαση, επέλεξε η Αριστερά για να εξασκηθεί για άλλη μια φορά στην επαναστατική γυμναστική...

Αφού ξεπέρασαν τα συμπλέγματα που είχαν για τις παρελάσεις (χρόνια τώρα τις κατηγορούν ως φασιστικά κατάλοιπα), το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και μέλη αριστερών οργανώσεων (αυτοαποκαλούμενοι ως «αντεθνικιστές», «αντιφασίστες», αντι…..), προσπάθησαν να συμμετάσχουν σ’ αυτές, στην αρχή προσπαθώντας να τις διακόψουν και να παρεισφρήσουν στους παρελαύνοντες και όταν δεν τα κατάφεραν, πάλεψαν μέχρις εσχάτων για την πρωτοκαθεδρία στην πορεία που ακολούθησε την παρέλαση.

Αφού δεν έχουν μάθει ότι ποτέ ένα αντίγραφο δεν είναι ίδιο με το πρωτότυπο, προσπάθησαν ατυχώς να αντιγράψουν τα γεγονότα της περσινής παρέλασης. Δεν σκέφτηκαν όμως ότι πέρυσι, ο κόσμος ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ, θέλησε να διαδηλώσει απέναντι στην ενδοτική κυβέρνηση και χωρίς καθοδηγητές, με ελληνικές σημαίες στα χέρια και ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο, ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ να πραγματοποιηθεί η παρέλαση, κίνηση που ήταν το κομβικό σημείο ώστε να μην εκφυλιστούν οι αντιδράσεις και αμαυρωθεί η ημέρα μνήμης.

            Αντί όμως των περσινών, ακομμάτιστων αντιδράσεων, είδαμε κάτι διαφορετικό και συγκεκριμένα ένα κακέκτυπο. Είδαμε τους «συνήθεις υπόπτους» εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ, να προσπαθούν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, να διακόψουν τις παρελάσεις, αφού δεν μπόρεσαν να τις καταργήσουν ακόμα και να αποδοκιμάζονται έντονα σε πολλές περιπτώσεις, από τον απλό κόσμο που ήθελε να παρακολουθήσει την παρέλαση και να τιμήσει την ημέρα (οι συριζαίοι βέβαια μπορεί να έβλεπαν χρυσαυγίτες στο ανώνυμο πλήθος). Επίσης, είδαμε να επανέρχεται στην ιστοσελίδα της Αυγής και να αναπαράγεται ευρέως τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο, το  εμετικό άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη (μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης), δημοσιευμένο το 2009,  για την 28^η Οκτωβρίου. Το άρθρο, ούτε λίγο, ούτε πολύ, μας έλεγε ότι οι Έλληνες δεν ήθελαν να πολεμήσουν και επειδή η Ελλάδα είχε φασιστικό καθεστώς, δεν έπρεπε να πολεμήσει το 1940, αφού «η 28^η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα», ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο»!!!

Εδώ, αξίζει να αναφέρουμε την αντίδραση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτη Κουρουμπλή, ο οποίος ζήτησε να διαγραφεί ο Θεοδωρίδης από το ΣΥΡΙΖΑ. Άμεση όμως ήταν η αντίδραση από την «Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση» (συνιστώσα; οργάνωση; απόκομμα;) που ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αναφέρει σε ανακοίνωσή της ότι επειδή ο κος Κουρουμπλής είναι καινούριος στο κόμμα, δεν ξέρει ότι δεν υπάρχουν διαγραφές στο ΣΥΡΙΖΑ για μέλη που διατυπώνουν ελεύθερα τις απόψεις τους!

Θα σταθούμε όμως περισσότερο στο ΚΚΕ, γιατί για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ και την εθνοαποδομητική ιδεολογία του, μπορούμε να χαλάσουμε τόνους μελάνι. Έτσι περνώντας στο ΚΚΕ, ακούσαμε τους «συντρόφους» (στην πόλη μας σίγουρα), να φωνάζουν το τραγικό «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ» και να μοιράζουν σημαιάκια με το σφυροδρέπανο, εντείνοντας το ήδη τεταμένο εμφυλιοπολεμικό κλίμα που συντηρούν τεχνηέντως κάποιοι εδώ και καιρό, χωρίς αυτήν την φορά να έχουν απέναντί τους χρυσαυγίτες, αλλά συριζαίους.

Αν αυτήν την παρουσία του ΚΚΕ τη συνδυάσουμε με 1) την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του κόμματος για την ημέρα, η οποία ανέφερε στην αρχή: «Το ΟΧΙ του λαού το 1940 στο φασισμό και στο ναζισμό, η μαζική ηρωική και ένοπλη πάλη του με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ με τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ…», 2) δημοσιεύματα του Τύπου που κάνουν λόγο για «αριστερή» στροφή του κόμματος με στόχευση πλέον στη «Λαϊκή Εξουσία» και όχι στο «Λαϊκό Μέτωπο» που ήταν η ταυτότητα του κόμματος (με βάση τα συνέδρια από το 1996), εξάγουμε το συμπέρασμα πως οι αγκυλώσεις, η απομόνωση και η εσωστρέφεια του κόμματος που κατάφερε, γιατί στην εποχή του μνημονίου περί κατορθώματος πρόκειται, να οδηγηθεί στο 4,5% (ποσοστό που αποτελεί τεράστια αποτυχία για το μακροβιότερο κόμμα στην Ελλάδα), είναι εδώ. Δυστυχώς η πρόσφατη επανασταλινοποίηση του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά. Τα κάδρα του Στάλιν που «κοσμούν» τα γραφεία του κόμματος, παραμένουν για να μας θυμίζουν τι σήμαινε ο ερυθρός ολοκληρωτισμός, που για εμάς δεν διαφέρει σε αποτέλεσμα από τον μισητό ναζισμό.

Αφού είδαμε παραπάνω, πως ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς θυμίζει θλιβερά απομεινάρια μιας άλλης εποχής που έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε την έλλειψη της πολιτικής έκφρασης, ενός άλλου, υγιούς κομματιού της Αριστεράς, τη λεγόμενη «πατριωτική», η οποία μαζί με το υγιές κομμάτι της λαϊκής Δεξιάς, καλούνται να παίξουν σημαντικό ρόλο, όσον αφορά την οργάνωση της αντίστασης του λαού μακριά από κομματικούς κηδεμόνες και τη λευτεριά της πατρίδας, από τη νέα κατοχή. Για μια ακόμα φορά θα πούμε ότι το μήνυμα για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

            Πάντα λεύτεροι αδέρφια!!!

ΠΑΤΡΑ, 29/10/2012

Π.Δ.Κ.

Διοργάνωση σεμιναρίων για την Αστική Γεωργία στο "Κοινοτικόν"

• Μπορούν οι κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων να επιδιώξουν την διατροφική τους επάρκεια αξιοποιώντας ελεύθερους χώρους για την καλλιέργεια λαχανικών και άλλων βασικών τροφίμων μέσα στην πόλη που ζουν, κατοικούν κι εργάζονται;

 

• Μπορούν οι κάτοικοι της Πάτρας, από μόνοι τους ή συλλογικά, να αναπτύξουν μορφές αστικής γεωργίας μέσα στις παρούσες και μελλοντικές συνθήκες οικονομικής κρίσης και κοινωνικής ανασφάλειας;

 

Ο Χώρος εναλλακτικής παρέμβασης "Κοινοτικόν" ψάχνοντας απαντήσεις στο πώς η Αστική Γεωργία μπορεί να δώσει λύσεις στα ολοένα εντεινόμενα προβλήματα διατροφικής ανασφάλειας (ποσοτικής και ποιοτικής) των αστικών πληθυσμών, διοργανώνει ένα κύκλο σεμιναρίων γύρω από την Ιστορία, τη Θεωρία και ιδιαίτερα, την Πρακτική της Αστικής Γεωργίας. Σεμινάρια που ελπίζουμε ότι δεν θα μείνουν μόνο στη θεωρία αλλά προσαρμοζόμενα στις περιβαλλοντικές, πολεοδομικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες του ελληνικού χώρου και πιο συγκεκριμένα της Πάτρας, θα δώσουν ώθηση σε τοπικές πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη μορφών αστικής καλλιέργειας τροφίμων.

 

Το πρώτο σεμινάριο του κύκλου θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21 Οκτωβρίου, στις 6.30 μ.μ., στο "Κοινοτικόν", Ηφαίστου 52 (στο τμήμα μεταξύ Γεροκωστοπούλου και Πατρέως) με θέμα: "Αστική γεωργία στην Ελλάδα, μορφές - αρχές - δυνατότητες''. Επιστημονική υπεύθυνος και εισηγήτρια του πρώτου αυτού σεμιναρίου θα είναι η γεωπόνος κα Τζία Κοτσάκου.

 

Η είσοδος είναι ελεύθερη για όποιον/α ενδιαφέρεται. Θα ήταν χρήσιμο, όμως, να δηλωθούν συμμετοχές στο koinotikon@gmail.com μέχρι το Σάββατο 20 Οκτωβρίου, τόσο για την καλύτερη οργάνωση του σεμιναρίου από άποψη υποδομών αλλά και για τη μετέπειτα έγκαιρη ενημέρωση και δικτύωση όσων επιθυμούν να συμμετέχουν και στα υπόλοιπα σεμινάρια του κύκλου.

 

"Κοινοτικόν"

Να αποσυρθεί ο νεοθωμανικός Σουλεϊμάν

http://www.gopetition.com/petitions/%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CE%BF-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%83.html

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ

Του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει urbi et orbi ότι αποτελεί το «νέο» στην πολιτική ζωή του τόπου, και επομένως οι πολίτες θα πρέπει να τον εμπιστευτούν για να απαντήσει στο «παλιό», που εκπροσωπεί ο «δικομματισμός». Και επειδή όντως οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο το «παλιό», επειδή το ΚΚΕ εμφανίζεται γερασμένο και ταυτισμένο με την ακινησία και τα γηρατειά, επειδή οι απόπειρες των «αγανακτισμένων» να δημιουργήσουν κάτι το αληθινά καινούργιο (Σπίθα, ΕΠΑΜ, κ.λπ.) απέτυχαν, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως το «νέο», που θα κατορθώσει να εκφράσει την «αλλαγή» και την έξοδο από τις πολιτικές του μνημονίου. Είναι όμως κάτι «νέο» ο ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτό το ερώτημα θα πρέπει και μπορεί να αντιμετωπιστεί από πολλές πλευρές. Και από καμία δεν διαπιστώνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει το νέο. Αντίθετα, από όλες τις πλευρές αντιπροσωπεύει το παλιό.
Ιδεολογικά, οι περισσότερες συνιστώσες του, εκτός από ελάχιστες πασοκογενείς –ΔΗΚΚΙ, Νέοι Σοσιαλιστές, κ.λπ. που δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση του σχήματος– παραμένουν αγκιστρωμένες στα τριτοδιεθνιστικά σχήματα της μονοδιάστατης προσκόλλησης στην πάλη των τάξεων, υποτιμώντας δραματικά τόσο την εθνική διάσταση των αντιθέσεων, όσο και την οικολογική ή την ανθρωπολογική. Όλα τα τελευταία χρόνια, όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός και οι ιδεολογίες του μπήκαν σε μια αξεπέραστη κρίση, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεναν προσκολλημένες στα παλιά ιδεολογικά σχήματα, χωρίς να πραγματοποιούν ούτε ένα βήμα μπροστά, στο θεωρητικό πεδίο. Αρκεί κανείς να διαβάσει τα αναρίθμητα κείμενά τους στα έντυπά τους και το διαδίκτυο. Η ιδεολογία αυτού του «νέου σχήματος» μένει αγκιστρωμένη στα σχήματα του… δέκατου ένατου αιώνα.
Όμως, εκτός από την ιδεολογική αγκύλωση, το σχήμα μυρίζει ναφθαλίνη και πολιτικά. Οι άνθρωποί του προέρχονται από το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτ. και τον αριστερισμό. Το ΚΚΕ έχει ζωή ενενήντα χρόνων, το ΚΚΕ εσωτ. ιδρύθηκε το 1968 και οι περισσότερες αριστερίστικες οργανώσεις στην αμέσως προδικτατορική περίοδο, στη χούντα, ή αμέσως μετά. Ιδιαίτερα οι δύο βασικές του συνιστώσες, οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ (Αλαβάνος, Δραγασάκης, Λαφαζάνης κ.ά.) ή από το ΚΚΕ εσωτ. (Βούτσης, Μπαλάφας, Παπαδημούλης κ.ά.) υπήρξαν σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στελέχη του πολιτικού συστήματος, επαγγελματίες πολιτικοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές και ορισμένοι χρημάτισαν ακόμα και υπουργοί, όπως ο Δραγασάκης, έστω και για λίγο, στην κυβέρνηση Ζολώτα. Αρκετοί από αυτούς μπήκαν ως επαγγελματίες στην πολιτική πριν από τριανταπέντε χρόνια και συνεχίζουν απτόητοι μέχρι σήμερα.
Περισσότερη σημασία όμως έχει το ότι η πολιτική και ιδεολογική τους διαδρομή παραμένει ταυτισμένη με τη μεταπολίτευση. Διακηρύσσουν διαρκώς πως οι «άλλοι», οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, είχαν την εξουσία ενώ οι ίδιοι παραμένουν αμόλυντοι από τις σειρήνες της εξουσίας. Ωστόσο, ο δικομματισμός δεν αποτελεί το κύριο στοιχείο της μεταπολίτευσης. Το βασικό χαρακτηριστικό της μεταπολίτευσης υπήρξε η παρασιτική ενσωμάτωση της χώρας –ή μάλλον η ολοκλήρωσή της– στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα και η υποχώρηση του ελληνικού έθνους-κράτους έναντι τόσο των υπερεθνικών οργανισμών, όσο και έναντι του αναδυόμενου τουρκικού νεο-οθωμανικού ηγεμονισμού. Η ελληνική κοινωνία μετασχηματίστηκε σε βάθος προς την κατεύθυνση της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και πνευματικής αλλοτρίωσης. Η Ελλάδα μεταβλήθηκε από χώρα ισχυρής δημογραφίας σε μία χώρα υπογεννητικότητας, από χώρα «παραγωγής» μεταναστών σε χώρα μαζικής υποδοχής, από χώρα σκληρά εργαζομένων, κατ’ εξοχήν στον αγροτικό και δευτερογενή τομέα, σε χώρα γκαρσονιών, δημοσίων υπαλλήλων, πορτιέρηδων σε μπαρ, όπου τις παραγωγικές εργασίες εκτελούν όλο και περισσότερο οι οιονεί είλωτες, μετανάστες εργάτες. Στο πολιτισμικό και το πνευματικό πεδίο, οι αξίες του πατριωτισμού, της εθνικής ιδιοπροσωπίας, της σύνθεσης του εγχώριου με το διεθνές, αντικαταστάθηκαν από τον κοσμοπολιτισμό, την λοιδορία των εθνικών συμβόλων και των αγωνιστικών εθνικοαπελευθερωτικών παραδόσεων, την άρνηση της άμυνας της χώρας και την εξύμνηση του ξένου, του δυτικού, του εισαγόμενου.
Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ και ο χώρος του –στον οποίο ανήκει ιδεολογικά και η ΔΗΜΑΡ, που εξάλλου ήταν μέχρι πριν δύο χρόνια συνιστώσα του– όχι απλώς συμμετείχαν στη μεταπολίτευση αλλά αποτέλεσαν τον ιδεολογικό πυρήνα της. Η ιδεολογία της «ανανεωτικής» και ευρωλάγνας αριστεράς αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία της μεταπολίτευσης. Στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τα πανεπιστήμια, στα σχολειά, στην τηλεόραση, τις εκδόσεις και στα περισσότερα think tanks των μηχανισμών αναπαραγωγής του συστήματος, ακόμα και στις γενικές γραμματείες των υπουργείων, η μεταπολιτευτική αριστερά κατέκτησε την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία. Μια ηγεμονία τόσο καθολική ώστε έδινε τον τόνο και στους εκφραστές του ίδιου του δικομματισμού, τον οποίο εξάλλου «έτρεφε» διαρκώς με ιδέες και έμψυχο υλικό. Έτσι, σταδιακώς, με συνεχείς ενέσεις εκσυγχρονιστικής αριστερής ιδεολογίας, οι «βλάχοι» πατριώτες του ΠΑΣΟΚ –με τη συνεπικουρία του χρήματος, που έρρεε αφειδώς– μεταβλήθηκαν σε μοντέρνους «εκσυγχρονιστές» αντιπατριώτες. Οι κυριότεροι ιδεολόγοι του εκσυγχρονισμού, από τον Τσουκαλά έως τον Μουζέλη και τον Λιάκο εδώ έχουν την ιδεολογική τους αφετηρία. Που αλλού είχαν θητεύσει οι Φραγκουδάκη, Δραγώνα, Ρεπούση; Και οι έμψυχες προσφορές στο κομματικό προσωπικό δεν ήταν λίγες. Ο Πάγκαλος, ο Χριστοδουλάκης, ο Μόσιαλος, ο Λοβέρδος, ο Ρουμελιώτης και αναρίθμητοι άλλοι θα καταλήξουν στο ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι από την Αριστερά. Αν κανείς μετρήσει και κατατάξει κομματικά όλους όσους υπέγραφαν κατά του Χριστόδουλου, εναντίον του Μιλόσεβιτς ή υπέρ του σχεδίου Ανάν, θα συναντήσει όλη την αφρόκρεμα του πασοκικού και αριστερού εκσυγχρονισμού (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ).
Και αυτό που συμβαίνει σήμερα, όταν οι πολιτικοί εκφραστές της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ κατ’ εξοχήν και η εκπασοκισμένη και γερασμένη Νέα Δημοκρατία, μπαίνουν σε βαθύτατη κρίση, τότε αναλαμβάνει το κόμμα των ιδεολογικών φορέων της μεταπολίτευσης να εκφράσει το σύστημα. Ένα κόμμα διανοουμένων και μεσοστρωμάτων των ιδεολογικών μηχανισμών εκτινάσσεται αίφνης σε ρόλο πολιτικού πρωταγωνιστή, μια και οι κομματικοί ξενιστές του πνέουν τα λοίσθια! Και ένας αυξανόμενος αριθμός από τους πρώην Πασόκους, –Κατσέλη, Μητρόπουλος, Κοτσακάς, Ραυτόπουλος, κ.λπ.– σπεύδουν να ξεπλυθούν σε αυτή τη δήθεν νέα κολυμβήθρα.
Γι’ αυτό εξ άλλου ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει τη φύση της κρίσης που περνάει η χώρα, ως κρίση του παρασιτικού εκσυγχρονισμού και κατά συνέπεια ολόκληρης της μεταπολίτευσης, και την εμφανίζει απλώς ως κρίση του «δικομματισμού», με τον ίδιο να διεκδικεί την κληρονομιά της νεκρής πλέον μεταπολίτευσης.
Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το εάν ένα κόμμα-ιδεολογικός μηχανισμός μπορεί να μεταβληθεί απότομα σε κόμμα διαχειριστή της εξουσίας. Η άποψή μου είναι πως όχι, διότι ένας τέτοιος μετασχηματισμός θα απαιτούσε χρόνο και βαθύτατες αλλαγές και, επομένως, το πιθανότερο είναι πως ο ρόλος του θα είναι μάλλον μοιραίος. Εξάλλου έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Όταν κλείνει μια ιστορική εποχή, αναδεικνύονται στο προσκήνιο, έστω φευγαλέα, οι βαθύτερες προϋποθέσεις της. Ας αναλογιστούμε τι σήμανε αυτό σε παλαιότερες φάσεις της ιστορίας μας.
Όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει και κάτι νέο…, τον νεαρό αρχηγό του. Ωστόσο, ακόμα και καλές προθέσεις να έχει, όπως πολλοί φίλοι υποστηρίζουν, είναι σε θέση να μεταβάλει έναν ισχυρό ιδεολογικό μηχανισμό, βαθύτερη έκφραση της μεταπολίτευσης; Απίθανο, για να μην πω, παντελώς αδύνατο. Οπότε το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να αποτελεί τον ζωντανό και νεαρό Ντόριαν Γκρέυ, πίσω από τον οποίο κρύβεται η γερασμένη Αριστερά της μεταπολίτευσης. Και το προσωπείο αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, θα δώσει τη θέση του στο πραγματικό πρόσωπο. Με τραγικές συνέπειες για τον ίδιο και κυρίως για τη χώρα.
4 Ιουνίου 2012

http://ardin-rixi.gr/archives/6024

"ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ"

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην και ο χώρος εναλλακτικής παρέμβασης "Κοινοτικόν" διοργανώνουν κεντρική πολιτική εκδήλωση στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης (Πλ. Γεωργίου, Πάτρα), τη Δευτέρα 28 Μαΐου, στις 8.00 μ.μ., με θέμα:


"ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ"

Θα μιλήσουν:

Θ. Ντρίνιας ("Κοινοτικόν")

Γ. Καραμπελιάς (εκδότης περιοδικού "Άρδην")

Σ. Χριστακόπουλος (αρχισυντάκτης εφημερίδας "Ποντίκι")

Αποχώρησε η Ρεπούση στο «ενός λεπτού σιγή» για τη Γενοκτονία των Ποντίων!

Να τη χαίρονται όσοι την έβαλαν στη Βουλή. Να θυμίσουμε ότι πήρε 1.536 ψήφους και πρώτευσε στον Πειραιά με τη ΔΗΜ.ΑΡ.


 Ανακοίνωση για να δικαιολογήσει τα ... αδικαιολόγητα αναγκάστηκε να εκδώσει η ΔΗΜΑΡ μετα τον θόρυβο που προκλήθηκε – κυρίως μεταξύ των βουλευτών – από την αποχώρηση της κυρίας Μαρίας Ρεπούση από την αίθουσα της Ολομέλειας όταν ο πρόεδρος του κοινοβουλίου ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της Ποντιακής γενοκτονίας.


Στο κείμενο αναφέρεται ότι «σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜ.ΑΡ τίμησε με «ενός λεπτού σιγή» τη μνήμη του Ποντιακού Ελληνισμού. Η απουσία κάποιων από τους βουλευτές της οφείλεται σε καθαρά πρακτικούς λόγους» (!) και συμπληρώνει πως «Η βουλευτής Α' Πειραιά, Μαρία Ρεπούση, με αφορμή τα όσα κακόβουλα λέγονται και γράφονται δήλωσε τα εξής: «Ο σεβασμός μου στη μνήμη του Ποντιακού Ελληνισμού είναι δεδομένος και δεν επιτρέπω σε κανέναν να τον αμφισβητεί». Παρά ταύτα προκύπτει το ερώτημα : «πόσο σοβαρός ήταν ο «πρακτικός λόγος» για τον οποίο η κυρία Ρεπούση δεν μπορούσε να περιμένει ούτε ένα λεπτό προκειμένου να δείξει έμπρακτα τον «αδιαμφισβήτητο» σεβασμό της προς τον Ποντιακό Ελληνισμό;». Όπως μάλιστα αποδεικνύουν φωτογραφικά στιγμιότυπα από την συνεδρίαση, η νεοεκλεγείσα βουλευτής, γνωστή και από την συγγραφή του βιβλίου ιστορίας της Στ Δημοτικού όπου περιέγραφε την σφαγή της Σμύρνης το 1922 ως «συνωστισμό» , αποχώρησε την στιγμή που ο Πρόεδρος της Βουλής ζήτησε από όλους να τηρήσουν «ενός λεπτού σιγής».

Ανακοίνωση για να δικαιολογήσει τα ... αδικαιολόγητα αναγκάστηκε να εκδώσει η ΔΗΜΑΡ μετα τον θόρυβο που προκλήθηκε – κυρίως μεταξύ των βουλευτών – από την αποχώρηση της κυρίας Μαρίας Ρεπούση από την αίθουσα της Ολομέλειας όταν ο πρόεδρος του κοινοβουλίου ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της Ποντιακής γενοκτονίας.




Στο κείμενο αναφέρεται ότι «σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜ.ΑΡ τίμησε με «ενός λεπτού σιγή» τη μνήμη του Ποντιακού Ελληνισμού. Η απουσία κάποιων από τους βουλευτές της οφείλεται σε καθαρά πρακτικούς λόγους» (!) και συμπληρώνει πως «Η βουλευτής Α' Πειραιά, Μαρία Ρεπούση, με αφορμή τα όσα κακόβουλα λέγονται και γράφονται δήλωσε τα εξής: «Ο σεβασμός μου στη μνήμη του Ποντιακού Ελληνισμού είναι δεδομένος και δεν επιτρέπω σε κανέναν να τον αμφισβητεί». Παρά ταύτα προκύπτει το ερώτημα : «πόσο σοβαρός ήταν ο «πρακτικός λόγος» για τον οποίο η κυρία Ρεπούση δεν μπορούσε να περιμένει ούτε ένα λεπτό προκειμένου να δείξει έμπρακτα τον «αδιαμφισβήτητο» σεβασμό της προς τον Ποντιακό Ελληνισμό;». Όπως μάλιστα αποδεικνύουν φωτογραφικά στιγμιότυπα από την συνεδρίαση, η νεοεκλεγείσα βουλευτής, γνωστή και από την συγγραφή του βιβλίου ιστορίας της Στ Δημοτικού όπου περιέγραφε την σφαγή της Σμύρνης το 1922 ως «συνωστισμό» , αποχώρησε την στιγμή που ο Πρόεδρος της Βουλής ζήτησε από όλους να τηρήσουν «ενός λεπτού σιγής».

http://dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=13222:%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%B7-%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%C2%AB%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%AE%C2%BB-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%89%CE%BD

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»

Η έκπληξη αυτών των εκλογών θα είναι αναντίρρητα η Χρυσή Αυγή. Είναι ένα φαινόμενο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και ερμηνείας. Οι μετρήσεις της δίνουν ένα ποσοστό γύρω στο 4-5%, δική μας πεποίθηση είναι ότι θα αγγίξει το 7%, το οποίο ερμηνεύεται περίπου σε 19 βουλευτές. Προφανώς με 19 χρυσαυγίτες ή υποψηφίους της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο, αυτό θα αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί ήδη πάρα πολλά για τη συγκεκριμένη οργάνωση και θα ειπωθούν ακόμα περισσότερα μετά τις εκλογές. Εμείς παρακάτω θα σταθούμε σε δύο παραμέτρους του φαινομένου, στους λόγους της εκλογικής επιτυχίας, που φαίνεται ότι θα έχουν και στο αληθινό πρόσωπο της οργάνωσης.



Λόγοι εκλογικής επιτυχίας


Ο ήδη αηδιασμένος ψηφοφόρος από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα και την κατάντια των πολιτικών (σκάνδαλα, μίζες, πελατειακές σχέσεις, υποταγή κ.α.), βλέποντας τον μισθό του να πέφτει με γεωμετρική πρόοδο και να εξαθλιώνεται η ζωή του μέρα με τη μέρα, στρέφεται σε ακραίες λύσεις. Όπως συχνά αναφέρουν πολλοί υποψήφιοι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, θέλουν να βάλουν στην βουλή, «αυτούς που θα φωνάζουν και θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι, αυτούς που θα διώξουν τους λαθρομετανάστες, αυτούς που θα τους κάνουν να νιώσουν ασφαλείς στις γειτονιές τους και δεν θα αφήσουν να περάσει καμία αντεθνική προπαγάνδα αδιαμαρτύρητα. Γιατί έφτασαν όμως οι πολίτες να πιστεύουν τα προαναφερθέντα; Υπάρχουν σίγουρα κάποιες εξηγήσεις. Δεν νομίζουμε να έγινε ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων ξαφνικά ναζιστές. Να σημειώσουμε εδώ, πως για χάρη κατανόησης κάποιων πραγμάτων, θα αναφέρουμε καταχρηστικά τους όρους «Αριστερά» και «Δεξιά», με την έννοια που είχαν έως σήμερα.

Εδώ και αρκετά χρόνια, η Αριστερά κυριαρχεί σε όλους τους χώρους της δημόσιας ζωής, όπως έχουν αρχίσει να παραδέχονται πλέον και αρκετοί αριστεροί. Στον χώρο της δημοσιογραφίας, οι περισσότεροι είναι αριστεροί ή αριστερίζοντες. Στις τέχνες το ίδιο, στον πολιτισμό το ίδιο. Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, ακόμα περισσότερο φαίνεται η αριστερή ηγεμονία. Όσο για την πολιτική ζωή του τόπου και εκεί η αριστερή ιδεολογία παρουσιάζεται κυρίαρχη. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες των εταιρειών δημοσκοπήσεων προέρχονται από την Αριστερά.

Μερικά από τα θέματα που «εργολαβικά» ασχολήθηκε η Αριστερά, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ήταν η φανατική υποστήριξη στην λαθρομετανάστευση και η άρνηση οποιουδήποτε διαλόγου γι’ αυτό το θέμα, η υποστήριξη της κατάργησης των παρελάσεων, η ανοχή στην φιλοσκοπιανή προπαγάνδα, η πίστη στην ελληνοτουρκική φιλία, η υποστήριξη του σχεδίου Ανάν, του κατάπτυστου βιβλίου της Ρεπούση, του μηδενιστικού Δεκέμβρη του 2008 κ.α. Όπως γίνεται κατανοητό, όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα αντεθνικό puzzle. Αν προσθέσουμε και ότι η Αριστερά είναι κυρίαρχη και μοναδικός παίχτης σε όλες σχεδόν τις ακτιβιστικές ενέργειες, τότε συμπληρώνουμε το puzzle.

Απ’ την άλλη μεριά, η Δεξιά, ασχολήθηκε σε κάποιο βαθμό με τα προαναφερθέντα, άλλες φορές επιδερμικά και άλλες καθόλου. Σ’ αυτά τα θέματα η Δεξιά παρουσιαζόταν φοβική, είτε για να μην στενοχωρήσει τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους, είτε γιατί δεν είχε το σθένος, είτε γιατί δεν είχε ικανούς εκπροσώπους να υπερασπιστούν τα παραπάνω, ενάντια στην εθνοαποδομητική προπαγάνδα. Όσο για ακτιβισμό, αυτός είναι μια σχεδόν άγνωστη λέξη.

Έτσι λοιπόν υπήρχε ένα κενό και η φύση δεν «αντέχει» τα κενά. Νομοτελειακά, το κενό έπρεπε να γεμίσει. Εκεί παρουσιάστηκε αναβαπτισμένο το κόμμα της Χ.Α. και πήρε πάνω της όλα τα παραπάνω.

Ενάντια στην αντεθνική στάση των αριστερών και την σχεδόν απουσία των δεξιών, προέταξε δυναμικές παρεμβάσεις (διακοπή της παρουσίασης του «μακεδονικού» λεξικού, παρεμπόδιση σκοπιανών που πήγαιναν στη Φλώρινα να για να επιδοθούν σε εορταστική προπαγάνδα εορτάζοντας την «εξέγερση του Ήλιντεν») και εντυπωσιακές σε όγκο και παλμό κινητοποιήσεις (ημέρα μνήμης για τα Ίμια κ.α.).

Απέναντι στην ανασφάλεια και τον φόβο που νοιώθουν από την αύξηση της εγκληματικότητας και την παρουσία των λαθρομεταναστών στις γειτονιές και με την έλλειψη της κρατικής παρέμβασης οι πολίτες στρέφονται στην ασφάλεια και την ασπίδα που τους προσφέρουν οι χρυσαυγίτες, ιδιαίτερα στις υποβαθμισμένες φτωχογειτονιές και στα αστικά κέντρα.

Απέναντι στα πρόσωπα που υπηρέτησαν το πολιτικό σκηνικό της χώρας, η οργάνωση αντιπαραθέτει ανθρώπους πολιτικά άφθαρτους, έτοιμους να δώσουν δυναμικές μάχες στο κοινοβούλιο και να κερδίσουν τις εντυπώσεις συγκρίνοντας τους με τις light αντιδράσεις των κατ’ αυτούς, ελαφροδεξιών.

Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά τη συστηματική δουλειά που κάνει τόσα χρόνια η Χ.Α. στα σχολεία, που πλέον φαίνεται ότι αποδίδει καρπούς, τότε καταλαβαίνουμε για την επιρροή που έχει στη νεολαία. Δεν υπάρχουν μόνο αναρχικοί/ αντιεξουσιαστές και αριστεροί νεολαίοι. Υπάρχουν και αυτοί που τους εναντιώνονται. Υπάρχουν και αυτοί οι νέοι που βλέπουν ελληνική σημαία και νιώθουν περηφάνια, οι νέοι που επηρεάζονται από τα σύμβολα, τα οποία βρίθουν στο χώρο της Χ.Α. και που τους αρέσει ο δυναμισμός και η πειθαρχία που εμφανίζουν τα μέλη της και ο στιβαρός, χωρίς κωλοτούμπες λόγος του Μιχαλολιάκου.

Όσο για τους υποψηφίους της Χ.Α., ποικίλουν. Εκεί βρίσκουμε εμφανισιακά κάτι τύπους με υπερμεγέθης σβέρκους, κάποιους μυστακοφόρους που ομοιάζουν με τον Καραϊσκάκη και κάποιους μεταλλαγμένους κοντοκουρεμένους αρβυλοφόρους που μετατρέπονται εύκολα σε κουστουμαρισμένους κυρίους, έτοιμους να μπουν στην βουλή. Επίσης, βρίσκουμε από καθηγητές πανεπιστημίου γνωστούς για τις ακραίες ή «ακραίες» θέσεις τους, μέχρι και εργάτες, αγρότες, φοιτητές.


Το αληθινό πρόσωπο της οργάνωσης


Αυτή που αναφέραμε παραπάνω, είναι η Χρυσή Αυγή που ξέρει ο κόσμος που θα την ψηφίσει, η Χ.Α. των τελευταίων ετών, όπως αυτοπαρουσιάζεται στα έντυπά της και στην ιστοσελίδα της και όπως την παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης. Είναι αυτή όλη η αλήθεια; Η Χ.Α. είναι όλα αυτά που βλέπουμε ή είναι κάτι άλλο;

Οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται ως εθνικιστές, πόρρω όμως απέχουν από τον αγνό εθνικισμό, δηλαδή τον εθνισμό, την φιλοπατρία. Ο πιο σωστός χαρακτηρισμός πιστεύουμε ότι είναι το «ακροδεξιοί», διότι έχουν όλα τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται στην Ακροδεξιά και κυρίως είναι αντιδημοκράτες και χρησιμοποιούν βία. Η δικαιολογία τους, ότι ναι μεν είναι αντιδημοκράτες, αλλά σ’ αυτήν τη σάπια δημοκρατία, δεν πείθει. Μπορεί να μην έχει σχέση η δημοκρατία που έχουμε με τη σωστή δημοκρατία, αλλά αυτό δεν μπορεί να μας κάνει αντιδημοκράτες.

Το 1980, αν δεν κάνω λάθος, κυκλοφορήθηκε το πρώτο περιοδικό της οργάνωσης και στη συνέχεια τα επόμενα, τα οποία κάποιος φίλος, πρώην χρυσαυγίτης τα είχε ονομάσει «μαύρα» και όταν μου έφερε να δω κάποια απ’ αυτά, κατάλαβα το γιατί. Να σημειώσω εδώ, ότι τα περιοδικά αυτά δεν τα πωλούσαν στα περίπτερα, αλλά τα έδιναν χέρι-χέρι.

Τα περιοδικά βρίθουν σε ναζιστικές αναφορές και άρθρα - ύμνους στον Χίτλερ και τους συνεργάτες του, ενώ υπάρχει πληθώρα ρατσιστικών σχολίων και αναφορές στην Αρία φυλή, περιγράφοντας χαρακτηριστικά τον «τύπο του Εβραίου» τον οποίο παρουσιάζουν με άσχημο, με κακό χαρακτήρα. Πολύ γνωστός σε όλους είναι και ο ναζιστικός χαιρετισμός των μελών της, τον οποίο τον δικαιολογούν ως αρχαιοελληνικό, αλλά πάλι δεν πείθουν, αφού αυτός ο χαιρετισμός έχει πάρει συγκεκριμένη χροιά, ως χιτλερικός. Επίσης, σε άλλα τεύχη διακρίνουμε φανερά τον παγανισμό και την αρχαιοθρησκεία της οργάνωσης, ενώ λίγο πιο δυσδιάκριτη είναι η σατανολατρεία των μελών της. Σαν επιστέγασμα αυτού, εικάζεται ότι το όνομα της οργάνωσης προέρχεται από το όνομα που είχε δώσει στο Ερμητικό Τάγμα στο οποίο ήταν ιδρυτής (Χρυσή Αυγή), ο μάγος και σατανολάτρης Άλιστερ Κρόουλι. Αυτά βέβαια δεν είναι για όλους, αλλά για τους πιο μυημένους, αφού περάσουν διάφορα στάδια ένταξης. Σχετικά μ’ αυτά είναι και τα σύμβολα που χρησιμοποιούν, τα οποία προσφάτως δεν εμφανίζουν συχνά και τα οποία ήταν ρούνοι με κρυφούς συμβολισμούς, που ήξεραν μόνο οι βαθιά μυημένοι.

Το ζήτημα είναι ότι τα μέλη της οργάνωσης, τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα τα αρνούνται πεισματικά, ειδικά το τελευταίο διάστημα. Εδώ συμβαίνουν δύο πράγματα. Ή έχουν αλλάξει ιδεολογία και κοσμοθεωρία, πράγμα δύσκολο, ή τα λένε για να «ρίξουν στάχτη στα μάτια» των ψηφοφόρων τους, που είναι και το πιο πιθανό. Απλά, αυτοί οι σκληροί και άτεγκτοι ιδεολόγοι, θα έπρεπε να μην ντρέπονται για τις ιδέες τους…

Μέσα στη βουλή θα μπουν άτομα που κατά τη γνώμη μας θα ξεφτιλίσουν την ίδια την οργάνωση και θα απομακρύνουν τους ψηφοφόρους απ’ αυτήν. Είναι άτομα τα οποία συνήθως δεν μπορούν να εκφέρουν πολιτικό λόγο, ή τον λόγο τους διακρίνει μια μονομέρεια, αφού τα μελετήματά τους είναι πολύ συγκεκριμένα. Θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε κομμουνιστές από την ανάποδη, αν και οι κομμουνιστές είναι σίγουρα περισσότερο διαβασμένοι.

Κάτι τελευταίο. Αξίζει να ψάξει κάποιος, τι καταλογίζουν στην οργάνωση πρωτοκλασάτα στελέχη που έφυγαν (Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος, Χαρίλαος Κουσουμβρής).

Η ψήφος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ιδιαίτερα σήμερα. Τουλάχιστον ας ξέρουμε ποιους ψηφίζουμε…

Εμείς θα συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να παλεύουμε για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη. Καλό βόλι!

Καλό Πάσχα!

Να θυμόμαστε ότι μετά τη σταύρωση.............

έρχεται η ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Καλή επ-Ανάσταση σε όλους.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ: "Συνωστισμένες στο Ζάλογγο"

Συνωστισμένες στο Ζάλογγο:
Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας

ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Ώρα 19:30, Μέγαρο Λόγου και Τέχνης (πλ. Βασιλέως Γεωργίου)

ομιλητές:

K. Γιωτσόπουλος, φιλόλογος - ιστορικός
Γ. Καραμπελιάς, συγγραφέας
Eρ. Καψωμένος, ομ. καθηγητής Παν/μίου
Χρ. Τερέζης, καθ. Παν/μίου Πατρών

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσιάζουν στις 2 Απριλίου στην Πάτρα το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας. Στην μελέτη αυτή ο συγγραφέας επιχειρεί να διερευνήσει τρία παραδειγματικά γεγονότα –ίσως τα πιο γνωστά στο ευρύτερο κοινό– της ιστορίας του Σουλίου. Πρόκειται για το Κούγκι και την πυρπόλησή του, για το Ζάλογγο και τον περιβόητο χορό του, καθώς και για την ανατίναξη του πύργου του Δημουλά από τη Δέσπω Μπότση. Για να γίνει κατανοητό το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται, μελετώνται συνοπτικά τόσο η ιστορία του Σουλίου, όσο και εκείνη του μεγάλου αντιπάλου των Σουλιωτών, του πασά των Ιωαννίνων.
Το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται αυτό το βιβλίο είναι η διερεύνηση των ιστορικών στρεβλώσεων που έχει πραγματοποιήσει το εθνοαποδομητικό ρεύμα. Ένα ρεύμα που κυριάρχησε για αρκετά χρόνια στον ακαδημαϊκό χώρο –κατ’ εξοχήν της ιστορίας και των «επιστημών του ανθρώπου»–, για να φθάσει στους εκπαιδευτικούς, καθώς και στα διδακτικά βιβλία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Πράγματι, η αποδοµητική ιστορική σχολή, μετά τον συνωστισμό στη Σμύρνη, επιχειρεί να καταδείξει, αν χρειαστεί, και διά του βιασµού των ιστορικών στοιχείων, πως οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρωτόγονες φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική, ή έστω πρωτοεθνική συνείδηση. Αν το επιτύχει, τότε θα έχει προσθέσει ένα ακόµα λιθαράκι στο βασικό ιδεολογικό της εγχείρημα: ότι δηλαδή η εθνική συνείδηση ήταν απούσα από τους Έλληνες πριν από την Επανάσταση, ενώ το ελληνικό έθνος διαµορφώνεται, κυρίως, µέσω του κράτους. Οι Σουλιώτες, σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, «δεν είναι Έλληνες», αλλά «εξελληνίζονται» επιγενέστερα!
Γι’ αυτό και επιχειρούν να «απομυθοποιήσουν» και να διαστρεβλώσουν γεγονότα-σταθµούς στην ιστορία των Σουλιωτών, αλλά και στη νεώτερη ιστορική συνείδηση των Ελλήνων: Γι’ αυτούς, η αυτοπυρπόληση του Σαµουήλ στο Κούγκι δεν συνέβη ποτέ. είναι αµφίβολο εάν ανατινάχτηκε η Δέσπω, στου «Δηµουλά τον Πύργο». Προπαντός δε, ο χορός του Ζαλόγγου, όχι µόνο αποτελεί «εθνικιστικό µύθο», αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο σπρωγµένες από τους ίδιους τους Σουλιώτες πολεµιστές! Συνωστισµένοι στη Σµύρνη, συνωστισµένες στο Ζάλογγο!
Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, στηριγμένο σε πληθώρα στοιχείων «απομυθοποιεί» τους «απομυθοποιητές» και αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια.

Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν οι Εναλλακτικές Εκδόσεις και ο Πανηπειρωτικός Σύλλογος Πατρών.

Μνήμη Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Κατασκευάστηκε από τους Βρετανούς επί Κυβερνήτη Τζων Χάρντιγκ. Σχεδιάστηκε σαν ένας περιτοιχισμένος μικρός χώρος δίπλα από τα κελιά των μελλοθανάτων και την αγχόνη. Έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Φυλακισμένα Μνήματα».

Οι Βρετανοί αποφάσισαν να θάβουν εκεί όσους απαγχονίζονταν για την δράση τους στον Απελευθερωτικό Αγώνα, όπως και ηγετικές μορφές της ΕΟΚΑ, που σκοτώνονταν σε μάχες, για να μη μετατρέπονται οι κηδείες τους σε μαζικά συλλαλητήρια και μαχητικές διαδηλώσεις.
Στα Φυλακισμένα Μνήματα είναι θαμμένοι δεκατρείς αγωνιστές. Οι εννέα απαγχονισθέντες: Μιχαήλ Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου (10 Μαΐου 1956), Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος και Χαρίλαος Μιχαήλ (9 Αυγούστου 1956), Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομάτης και Ανδρέας Παναγίδης (21 Σεπτεμβρίου 1956) και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης (14 Μαρτίου 1957). Επίσης αναπαύονται οι πεσόντες αγωνιστές Μάρκος Δράκος, Γρηγόρης Αυξεντίου, Στυλιανός Λένας και Κυριάκος Μάτσης.
Η κηδεία γινόταν αμέσως μετά τον απαγχονισμό. Μοναδική παρουσία ήταν εκείνη του ιερέα των φυλακών που έψαλε τη νεκρώσιμη ακολουθία έξω από την κλειστή είσοδο του κοιμητηρίου. Ύστερα, οι Βρετανοί τους έθαβαν, χωρίς να παρευρίσκεται κανένας συγγενής των νεκρών ή άλλος Έλληνας. Οι συγγενείς των νεκρών μπόρεσαν να επισκεφθούν τους τάφους μόνο μετά το τέλος του Αγώνα.
Σε τέσσερις τάφους του κοιμητηρίου των Κεντρικών Φυλακών οι Άγγλοι έθαψαν οκτώ νεκρούς για εξοικονόμηση χώρου. Στον ίδιο τάφο βρίσκονται ανά δύο οι: Ανδρέας Δημητρίου και Στυλιανός Λένας, Ανδρέας Ζάκος και Κυριάκος Μάτσης, Ανδρέας Παναγίδης και Μιχαήλ Κουτσόφτας, Γρηγόρης Αυξεντίου και Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
13 Μαρτίου 1957. Κοντεύουν μεσάνυχτα. Τη σιωπή σπάει μια βροντερή σταθερή φωνή. Ο 18χρονος Παλληκαρίδης σε πείσμα των κατακτητών ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο. Σε λίγο έρχονται οι δήμιοί του. Βρωτοφωνάζει. «Γεια σας αδέλφια. Γεια σας λεβέντες. Ελπίζω να’ μαι ο τελευταίος που εκτελούν. Αδέλφια συνεχίστε τον Αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός, υπερήφανος».
Οι συγκρατούμενοι του φωνάζουν. «Θάρρος Παλληκαρίδη, Θάρρος Παλληκαρίδη»…
«Θάρρος έχω πολύ. Αυτή τη στιγμή περνώ την είσοδο του ικριώματος».
Απόλυτη ησυχία. Αυτή τη σιγή σπάζει το τρίξιμο από το άνοιγμα της καταπακτής της αγχόνης.
12:02. Ο 18χρονος Βαγορής πέρασε στην αθανασία. Βρήκε την «γη των ηρώων».

«…Κι όλο πάω και τρέχω
και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα
και μιαν άλλη μανούλα
την Ελλάδα μας έχω
που όλο κλαίει κι εκείνη…».

Σήμερα, Τρίτη 13 Μαρτίου 2012, στις 15:15 τελέστηκε στα Φυλακισμένα Μνήματα, το ετήσιο σεμνό Τρισάγιο στον ήρωα – μαθητή, αγωνιστή και ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

“…Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο,
Ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια
να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά…”.

WWW.APOELLAS.COM

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΄΄ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ΄΄

Ο Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβσης "Κοινοτικόν" σας προσκαλεί σε εκδήλωση με θέμα:


"Οι Τούρκοι και τα τουρκικά έθνη από τον πρώιμο μεσαίωνα έως σήμερα. Αποδομώντας την παντουρκική ιστοριογραφική προσέγγιση"

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο "Κοινοτικόν" (πεζόδρομος Ηφαίστου 50, Πάτρα), το Σάββατο 17 Μαρτίου 2012, στις 6.30 μ.μ.
Θα μιλήσει ο Στέφανος Κορδώσης, Ιστορικός - Πολιτικός Επιστήμονας, Διδάκτορας του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών στο Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Αφιέρωμα στον Π. Κονδύλη (Σάββατο 4/2)

Ο Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης «Κοινοτικόν», σας προσκαλεί σε εκδήλωση-αφιέρωμα στο έργο του μεγάλου Έλληνα διανοητή Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998).
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο «Κοινοτικόν», πεζόδρομος Ηφαίστου 50, στην Πάτρα,
το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012, στις 6.30 μ.μ.

Για το έργο του Κονδύλη θα μιλήσουν οι:

Σπύρος Κουτρούλης: Βασικά σημεία της σκέψης του Π. Κονδύλη – Θεωρία του Πολέμου/Ανταρτοπολέμου.

Στράτος Μεϊντανόπουλος: Έθνος, εθνικισμός και αντιεθνικισμός στη σκέψη του Π. Κονδύλη.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ "ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ" ΣΤΙΣ 27/01/2012

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην και το Κοινοτικόν σας καλούν σε εκδήλωση - συζήτηση την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου, ώρα 7.30 μ.μ., στο "Κοινοτικόν" (πεζόδρομος Ηφαίστου 50, Πάτρα), με θέμα:


"Κρίση Χρέους - Δανειακή Σύμβαση - Ευρώ - Δραχμή: Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία"

Ομιλητές:


Γ. Καραμπελιάς - Οικονομολόγος/Συγγραφέας
Β. Τσεκούρας - Νομικός

Συνεχίζονται οι αλβανικές προκλήσεις κατά της ελληνικής μειονότητας

Τους διωγμούς κατά της ελληνικής μειονότητας συνεχίζει με αμείωτους ρυθμούς η αλβανική κυβέρνηση με νέα πρόκληση αυτή τη φορά.

Συγκεκριμένα, ποινή φυλάκισης ενός έτους, χωρίς αναστολή, επέβαλλε το Εφετείο Κορυτσάς στον πρόεδρο της Ομόνοιας Περιφέρειας Κορυτσάς και μέλος του προεδρείου του κόμματος ΕΕΜΜ- MEGA, Ναούμ Ντίσιο, με την κατηγορία της «σύλησης τάφων» στο χωριό Μπομποστίτσα.
Ο Ντίσιος στην προσπάθεια του να διευκολύνει τη πρόσβαση στο μνημείο δύο Ελλήνων στρατιωτών πεσόντων κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, έριξε τσιμέντο προκειμένου να κατασκευάσει μονοπάτι και μερικά σκαλοπάτια που να οδηγούν εκεί.
Το εν λόγω μνημείο βρίσκεται κοντά στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Ωστόσο, μόνο θετικά δεν είδαν τη πράξη αυτή, οι Αλβανοί εθνικιστές, οι οποίοι υποστήριξαν πως στο σημείο που κατασκευάστηκε το μονοπάτι, υπήρχαν τάφοι Αλβανών που καταστράφηκαν. Στην συνέχεια ζήτησαν τη δίωξη του Ντίσιου με συνέπεια να καταδικαστεί πρωτόδικα.
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Ομόνοιας Περιφέρειας Κορυτσάς υπέβαλλε έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης όμως το Εφετείο αποφάσισε να διατηρήσει την ποινή, χωρίς αναστολή, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για πλημμέλημα.
Άρα, σήμερα ο βορειοηπειρώτης πολιτικός οφείλει να παρουσιαστεί στη φυλακή, προκειμένου να εκτίσει την ποινή του.
Ο Ντίσιος με δηλώσεις του, τονίζει ότι πρόκειται για πολιτική απόφαση καθώς γίνεται σαφές ότι εντάσσεται στην κλιμακούμενη πολιτική διώξεων κατά τηςελληνικής μειονότητας.
Είναι προφανές, ότι η στάση της αλβανικής κυβέρνησης απέναντι στα δικαιώματα των βορειοηπειρωτών, όχι μόνο δεν βελτιώνεται αλλά αντίθετα σκληραίνει εξαιτίας και της πίεσης που ασκεί η «Ερυθρόμαυρη Συμμαχία».
Η ακραία εθνικιστική οργάνωση, που ειρήσθω εν παρόδω, πρόκειται να μετεξελιχθεί σε κόμμα, προβάλλει ανθελληνικές θέσεις, εξωθώντας σε πλειοδοσία εξτρεμιστικής πολιτικής.

http://www.newsbomb.gr/ethnika/story/106743/synehizontai-oi-alvanikes-prokliseis-kata-tis-ellinikis-meionotitas

Πως "πέταξαν" 31 εκατ. ευρώ από τα ταμεία της Proton Bank στα ... Airbus A340-300

Διαστάσεις πολιτικής βόμβας για την κυβέρνηση Λ.Παπαδήμου αποκτά η υπόθεση της πώλησης των τεσσάρων Airbus A340-300 της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας, όχι μόνο για το εξευτελιστικό τίμημα των 31 εκατ. Ευρώ (πρόκειται περισσότερο περί δωρεάς, παρά αγοράς), αλλά και για την προέλευση αυτών των χρημάτων και για το ....

ποιοι κρύβονται πίσω από την μυστηριώδη «αμερικανική» εταιρεία, με έδρα … τα νησιά Kέϊμαν, την Apollo Aviation που τα αγόρασε. Κυρίως, όμως, για την προέλευση των χρημάτων, που διατέθηκαν για την αγορά τους.
Πέντε υπουργοί της κυβέρνησης Λ.Παπαδήμου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος και οι υπουργοί Ανάπτυξης Μ. Χρυσοχοΐδης Ανάπτυξης, Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Γ. Παπακωνσταντίνου, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Μ. Βορίδης και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Γ. Κουτρουμάνης, υπέγραψαν για μία πώληση κρατικής περιουσίας που στην καλύτερη περίπτωση μόνο η πολιτική ευθύνη που τους αναλογεί θα έπρεπε να τους προβληματίσει πολύ σοβαρά. Όλα αυτά βέβαια σε μία κανονική χώρα…
Με κορυφαίο υπεύθυνο φυσικά τον πρωθυπουργό Λ.Παπαδήμο, ο οποίος δεν είναι δυνατόν να μην γνώριζε τις λεπτομέρειες για την πρώτη πώληση κρατική περιουσίας.
Ας δούμε από την αρχή την υπόθεση: Κατά την πώληση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, ο νέος ιδιοκτήτης Marfin Group δεν ήθελε να κρατήσει αγοράσει τα τέσσερα αεροσκάφη γιατί σκόπευε να περικόψει, όπως και έκανε τις υπερατλαντικές πτήσεις και έτσι τα τέσσερα αεροσκάφη, σχετικά νεότευκτα (παράδοσης 1999) έμειναν στην ιδιοκτησία του κράτους. Η Π.Α. με αρχηγό τον Β.Κλόκοζα είχε ενδιαφερθεί το 2010 για τα αεροσκάφη, προκειμένου να μετατραπούν σε εναέρια τάνκερ, αλλά η η υπόθεση δεν προχώρησε για άγνωστους λόγους.
Μία εταιρεία, η Cirrus το 2009 προσφέρει 97 εκατ. αλλά η υπόθεση δεν προχωρά για επίσης άγνωστους λόγους. Ο δεύτερος διεθνής ανοικτός διαγωνισμός προκηρύχθηκε από τη ΔΕΑΑ στις αρχές του 2011, πριν την ίδρυση του Ταμείου Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας του Δημοσίου, και το στάδιο των τελικών προσφορών έληξε στις 20 Ιουνίου 2011.

Πλειοδότης ανακηρύχθηκε τον Αύγουστο του 2011 η Apollo Aviation Group, η οποία και προσέφερε το μεγαλύτερο τίμημα (40,4 εκατ. δολάρια) μεταξύ των εταιριών που συμμετείχαν στην τελική φάση της διαδικασίας. Αυτό αναφέρει η σημερινή απάντηση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων. Και εδώ έχουμε μία πρώτη σύγκρουση με την ... λογική: Πλειοδότης η Apollo Aviation Group, αλλά σύμφωνα με προγενέστερη ανακοίνωση στην Διαύγεια, της κυβέρνησης η αποτίμηση της αξίας των Airbus, έγινε στις … 23 Δεκεμβρίου από την εταιρεία SL Εngineering & Services!
Το γράφουν στην Διαύγεια: «Την από 23 Δεκεμβρίου 2011 επιτόπια και ενδελεχή αποτίμηση της αξίας των Αεροσκαφών που διενεργήθηκε από τον ανεξάρτητο σύμβουλο αποτίμησης εταιρία SL ENGINEERING & SERVICES». Άρα αποτιμήθηκαν και πουλήθηκαν τα αεροσκάφη την ίδια μέρα του Δεκεμβρίου, στον πλειοδότη που είχε αναδειχθεί με πλήρη μυστικότητα από τον … Αύγουστο!

Δηλαδή είχαν ανακηρύξει πλειοδότη τέσσερις μήνες πριν την αποτίμηση (!) την οποία έκανε μία εταιρεία ακόμα πιο μυστηριώδης με την Apollo. Μέχρι εδώ και σε σχέση με την τιμή που πουλήθηκαν τα αεροσκάφη θα ήταν ένα απλό, συνηθισμένο … κρατικό σκάνδαλο.
Αλλά ακριβώς ένα χρόνο πριν στα κεντρικά γραφεία της Proton Bank, στις 24 Δεκεμβρίου (κάποιοι φαίνεται έχουν για γούρι να κάνουν χρυσοφόρες μπίζνες παραμονές Χριστουγέννων) εμφανίζεται στα γραφεία της αμαρτωλής Proton Bank του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, ο επενδυτικός όμιλος Sciens του επιχειρηµατία Γ.Ρ., και ζητεί δανειοδότηση 35 εκατ. ευρώ. Τυχαίο; Όχι και τόσο.
Όπως γράφει το πόρισμα της Τράπεζας της Ελλάδος για το σκάνδαλο της Proton Bank, η κυρία Βασιλική Αθανάσογλου, εκτός από σύζυγος του τότε διευθύνοντος συµβούλου της Proton κ. Αντώνη Αθανάσογλου, στενού συνεργάτη, για την ακρίβεια υπαλλήλου αφού ήταν μεγαλομέτοχος της Proton Βank, του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη είναι και συνεργαζόμενη δικηγόρος με τον επενδυτικό όμιλο.
Για την ακρίβεια στις 24 Δεκεμβρίου 2010 εμφανίζεται στην Proton Bank και αιτείται δάνειο 35 εκατ. ευρώ για «κτηματομεσιτικές δραστηριότητες» η θυγατρική της Sciens, η Cyprus Properties & Holdings Ltd, η οποία ιδρύθηκε την … Παρασκευή 24 ∆εκεµβρίου 2010 ως offshore εταιρεία µε έδρα τις νήσους Κέιµαν!
Την ίδια ηµέρα, της ίδρυσής της, παραµονή Χριστουγέννων, η Cyprus Properties & Holdings Ltd, κατέθεσε αίτηση στην Proton Bank για δάνειο 35 εκατ. ευρώ, το οποίο εγκρίθηκε την Τετάρτη 29 ∆εκεµβρίου και ... εκταµιεύθηκε αυθηµερόν!

Ωστόσο, όπως σηµειώνουν οι ελεγκτές της ΤτΕ, το επίσηµο εισηγητικό έγινε δύο µήνες µετά, στις 21 Φεβρουαρίου 2011! Σ’ αυτό, προσθέτουν, αναφέρεται ότι «το δάνειο θα χρησιµοποιηθεί για επενδυτική εξαγορά στον χώρο του real estate, χωρίς ωστόσο να δίνονται περαιτέρω διευκρινίσεις, αν και η εκταµίευση είχε ήδη πραγµατοποιηθεί».
Η πώληση των περιουσιακών στοιχείων με τα οποία θα καλύπτονταν το δάνειο της Sciens προέρχεται από την εκτίμηση της ίδιας της εταιρείας και οι δανειακές ροές του fund στηρίζονται στη γενική ρευστότητα του ήδη υπερδανεισμένου ομίλου Sciens, όπως σημειώνει η ΤτΕ. Τελικός δικαιούχος της Cyprus (δικαιοδοσία Κέιμαν) είναι το Fund Sciens.
Μια άλλη εταιρεία του ίδιου συγκροτήματος, η Ζ ΜΑΝ Cyprus (κυπριακή), δίνει μηδενικά μερίσματα τα δύο τελευταία πριν από την δανειοδότησή της χρόνια και δανειοδοτείται από την Ρroton από το 2007, έχοντας ρυθμίσει δύο φορές το δάνειό της κι έχοντας ένα υπόλοιπο χρηματοδότησης, στο τέλος Μαρτίου του 2011, ύψους 8,2 εκατ. ευρώ.
Η Sciens Διεθνών Συμμετοχών, που δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει την αποπληρωμή των δανείων της (το ύψος του ενός είναι της τάξης των 70 εκατ. ευρώ) προς την Τράπεζα Πειραιώς, παίρνει βραχυπρόθεσμο δανεισμό 25 εκατομμυρίων ευρώ από την Proton, εκτός από τα 35 της θυγατρικής.
Συνολικά ο όμιλος Sciens Διεθνών Συμμετοχών, παρατηρεί η ΤτΕ, αυξάνει κατά 60 εκατ. ευρώ το 2010 τον δανεισμό του από την Proton, ενώ παράλληλα οι δανειακές του υποχρεώσεις, ύψους 22 εκατ. ευρώ, προς την Τράπεζα Πειραιώς που έληγαν το 2010, μετατίθενται για το 2011 και το 2013...

Εν πάση περιπτώσει η σχέση του fund Sciens με την Proton Bank του Λ.Λαυρεντιάδη μπορεί να περιγραφεί ως πατέρα προς γιου: Όποτε ξεμένει ο γιος ζητάει λεφτά και τα παίρνει την ίδια ημέρα, Μόνο που τα λεφτά του πατέρα είναι τα λεφτά των μετόχων της τράπεζας που τελικά πληρώθηκαν από τους Έλληνες φορολογούμενους με τον πρόσφατο νόμο που έγινε ειδικά για την Proton Bank και πρόκειται για δεκάδες εκατομμύρια ευρώ…
Φαίνεται όμως ότι στα Κέϊμαν, τον παράδεισο των υπεράκτιων εταιρειών η Sciens, έχει ήδη κάνει ενδιαφέρουσες γνωριμίες: Βρίσκει κάποιους ανθρώπους οι οποίοι αγοράζουν αεροσκάφη σε τιμή ευκαιρίας και τα μεταπωλούν είτε ολόκληρα είτε ως ανταλλακτικά. Και αποφασίζει, να μπει στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας αυτής. Ποια είναι η νέα επένδυση του fund Sciens; Ο ... νυν αγοραστής των Airbus 340-300. Η Apollo Aviation!
Όπου το 2010 η Sciens, όπως μας πληροφορεί και το site της Apollo (.http://www.apollo.aero/pr/4) η Sciens αναζητεί και άλλους επενδυτές για την εταιρεία ΤΟΥΣ. Πληροφορίες μας λένε, ότι στο fund ανήκει το 50% της Apollo, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.
Πόσο πουλήθηκαν-χαρίστηκαν τα τέσσερα Airbus; 31 εκατ. ευρώ. Πόση ήταν η δανειοδότηση-σκάνδαλο της Sciens, που αναφέρεται στο πόρισμα των ελεγκτών της ΤτΕ; 35 εκατ. ευρώ! Είχε άλλο ρευστό η Sciens; «Όχι» λέει η TτΕ. «Υπερδανεισμένη» την χαρακτηρίζει. Ποιος κρύβεται πίσω από την Apollo Aviation; Η Sciens. Eλληνική, ελληνικότατη. Τόσο ελληνική, όσο και ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης…
Το γνώριζαν οι υπουργοί που υπέγραφαν την πώληση; Το βέβαιο είναι ότι κάποιοι γνώριζαν. Η μεθόδευση δείχνει ότι κάποιοι γνώριζαν…

Τα ερωτήματα είναι πολλά. Πάρα πολλά. Και χρήζουν άμεσης απάντησης. Γιατί υπάρχει στον Ποινικό Κώδικα ένα αδίκημα που λέγεται νομιμοποίηση χρημάτων από παράνομες δραστηριότητες. Και το σκάνδαλο με τις δανειοδοτήσεις της Proton Bank είναι παράνομη δραστηριότητα.
Θα επανέλθουμε με περισσότερα στοιχεία...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Χρόνια πολλά και ευλογημένα.
Καλή χρονιά σε όλους.
Ευχόμαστε να μας δίνει κουράγιο ο Θεός, για τις ακόμα πιο δύσκολες, μέρες που έρχονται.
Πάντα λέυτεροι!