Η Ελλάδα σήμερα θρηνεί…

Πρώτα και πάνω απ΄ όλα, η Ελλάδα σήμερα θρηνεί για τις ζωές των ανθρώπων που χάθηκαν όταν «αντιεξουσιαστές» πυρπόλησαν υποκατάστημα τράπεζας στην Αθήνα. Θρηνεί επίσης τις μέρες ευημερίας που αποτελούν παρελθόν. Όμως, μεγάλη θλίψη σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους, προκαλεί η «ανεκμετάλλευτη» οργή του ελληνικού λαού.
Αρκετό καιρό τώρα τα πράγματα έδειχναν ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε μέτρα στήριξης της οικονομίας από τους ευρωπαίους και τους διεθνείς εταίρους μας (;;;), αλλά γκρεμίσματος του λαού. Η οργή φούσκωνε τα πνευμόνια των εργαζομένων που ένιωθαν να αδικούνται, καλούμενοι να ξεπληρώσουν ένα χρέος που δημιούργησαν άλλοι (όταν βέβαια δεν ήταν και οι ίδιοι συνυπεύθυνοι) και να δώσουν χρήματα για την στήριξη της οικονομίας από το υστέρημά τους και όχι από το περίσσευμα των πλουσίων.
Αφού λοιπόν όλοι περίμεναν το ξέσπασμα της οργής, κάποιοι ήταν προετοιμασμένοι και κάποιοι όχι. Προετοιμασμένοι βρέθηκαν αυτοί οι οποίοι κατευθύνουν τους γνωστούς-πασίγνωστους δολοφόνους αντιεξουσιαστές, οδηγώντας τους για μια ακόμα φορά όπου αυτοί θέλουν και χρησιμοποιώντας τους όπως αυτοί θέλουν. Προετοιμασμένα ήταν και τα κόμματα να καπηλευτούν την ευκαιρία. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να παίξει το ρόλο της υπεύθυνης κυβέρνησης που ζητά την βοήθεια του Δ.Ν.Τ. για να σώσει τη χώρα, η Ν.Δ. για να επιτεθεί στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. για λάθος χειρισμούς, το ΚΚΕ για να πάρει κι’ άλλους εργαζόμενους με το μέρος του, ο ΛΑ.Ο.Σ. για να περάσει στον κόσμο την εικόνα του σοβαρού κόμματος που συναινεί για το καλό της πατρίδας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να καλέσει τον κόσμο σε εξέγερση.
Κάθε σκεπτόμενος Έλληνας που δεν δέχεται αδιαμαρτύρητα τα σχέδια της κυβέρνησης μέσω Δ.Ν.Τ., ή για να μιλήσουμε ξεκάθαρα τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων, προβληματίστηκε και προβληματίζεται για το ποια θα πρέπει να είναι η αντίδρασή του.
Αυτή τη στιγμή είναι λογικό να εξεγείρεται το λαϊκό κίνημα και λέγοντας λαϊκό κίνημα δεν εννοούμε σε καμία περίπτωση τους στρατευμένους του ΠΑ.ΜΕ., ούτε τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ούτε τους αναρχικούς - αντιεξουσιαστές, ούτε τις ακροαριστερές γκρούπες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά ούτε και τις ακροδεξιές καρικατούρες. Εννοούμε τον απλό λαό που πέρα από τα κόμματα θέλει να σχηματοποιήσει την αντίδρασή του και δεν ξέρει από πού να πιαστεί και ποιόν να ακολουθήσει. Στο δρόμο βρίσκονται οι προαναφερθείσες ομάδες, οι οποίες δεν εκφράζουν τον λαό, αλλά προφανώς εξυπηρετούν το σύστημα. Έτσι, αποφεύγουν να βρίσκεται στο δρόμο ο λαός, γιατί γίνεται επικίνδυνος… Είναι ένας γίγαντας που κοιμάται και δεν θέλουν να ξυπνήσει.
Έχει περάσει στον λαό η εικόνα ότι καίγοντας ένα κατάστημα μιας πολυεθνικής ή μια τράπεζα, γίνεται επανάσταση. Εμείς πιστεύουμε ότι έτσι δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Τα καταστήματα αυτά είναι ασφαλισμένα και στην περίπτωση που δεν είναι, οι μεγαλοεπιχειρήσεις και οι τράπεζες έχουν τόόόόσα λεφτά να τα φτιάξουν, χρεώνοντας πολλές φορές έμμεσα τον λαό. Το καλύτερο που καταφέρνουνε είναι να στρέψουν τους πολίτες τον έναν απέναντι στον άλλο και να χτυπήσουν αθώους και μεροκαματιάρηδες που δεν φταίνε σε τίποτα. Αυτό που πρέπει να χτυπηθεί είναι το πίσω μέρος της βιτρίνας και αυτό είναι το σύστημα. Το σύστημα που εκτρέφει την ασυδοσία των τραπεζών και των πολυεθνικών, που αντιλαμβάνεται ο λαός στα προϊόντα και τις τιμές τους.
Όμως με όλα αυτά που είδαμε να γίνονται σήμερα τρομάξαμε. Τρομάξαμε με την εικόνα που είδαμε στη βουλή αλλά και στα τηλεοπτικά παράθυρα, δηλαδή να τσακώνονται πολύ άγρια το Κ.Κ.Ε και ο ΛΑ.Ο.Σ. μοιράζοντας ευθύνες για τα «παρατράγουδα» των διαδηλώσεων. Εμείς δεν θα πούμε ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, ας το κρίνει ο κόσμος. Τρομάξαμε που τους ακούγαμε να μιλούν για υψηλές έννοιες όπως η νομιμότητα, η συνταγματικότητα και η δημοκρατία και να τις χρησιμοποιούν κατά το δοκούν δίνοντας σ’ αυτές το νόημα που τους συνέφερε. Και τρομάξαμε συγκεκριμένα με την ιδέα ενός κατασκευασμένου διχασμού...
Τρομάξαμε επίσης με την εικόνα της βουλής και της αστυνόμευσής της, αλλά τρομάξαμε περισσότερο με την σκέψη ότι κάποιοι φαίνεται να ονειρεύονται ακόμα την δικτατορία του προλεταριάτου μέσα από μια επικείμενη επανάσταση και κάποιοι άλλοι, μια νέα δικτατορία συνταγματαρχών. Οι καιροί είναι περίεργοι και επικίνδυνοι…
Δυστυχώς ο λαός λειτουργεί σαν μάζα. Δεν υπάρχουν ή δεν φαίνονται στον ορίζοντα εκείνες οι δυνάμεις ή οι ηγέτες που θα μπουν μπροστάρηδες σε έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό και θα οδηγήσουν τον λαό την επόμενη μέρα μιας πιθανής εξέγερσης. Αυτό είναι «επιτυχία» αυτών που κινούν τα νήματα. Να οικειοποιηθούν δηλαδή, ή να κατευθύνουν την αντίδραση όπως αυτοί θέλουν, πάντα όμως ελεγχόμενα και να περάσουν στον λαό το μήνυμα ότι για να βγει στο δρόμο, πρέπει να είναι είτε μέρος κάποιου (κομμα)τιού είτε να συστρατευθεί με τους κουκουλοφόρους, αλλιώς ο αγώνας δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Αυτές τις στιγμές πρέπει να είμαστε ενωμένοι και ψύχραιμοι ώστε να αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα χωρίς παρωπίδες και χωρίς καλειδοσκόπια. Γι΄ αυτό,
Ας πετάξουμε τις κομματικές σημαίες και ας κρατήσουμε την γαλανόλευκη.
Ας σηκωθούμε απ’ την βολή μας και ας γίνουμε ενεργοί πολίτες παλεύοντας για τα δικαιώματά μας παντοιοτρόπως.
Ας θυμηθούμε ότι δεν είμαστε πολίτες αυτής της χώρας μόνο μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια.
Ας ξεχάσουμε αυτά που μας χωρίζουν και ας δούμε που και πως μπορούμε να πορευτούμε ΜΑΖΙ.
Ας απομονώσουμε τους εντολοδόχους αντιεξουσιαστές και τους εντολοδότες εξουσιαστές.
Ας ξεχάσουμε την στείρα και κίβδηλη λογική των αριθμών και ας δούμε τις ψυχές των ανθρώπων.
Πολύ απλά, ας ξυπνήσουμε και ας αντισταθούμε, στην παρακμή, στην αδιαφορία, στον ωχαδελφισμό, στην ισοπέδωση των πάντων, στον αφελληνισμό και στην χούντα των κέντρων αποφάσεων.
Ας θυμηθούμε δηλαδή ότι είμαστε ΈΛΛΗΝΕΣ και ότι ερχόμαστε από μακριά και πρέπει να πάμε μακρύτερα…

Π.Κ.